«Οδικός χάρτης» για αποικιοποίηση στο διηνεκές

Παζάρια ΔΝΤ-Γερμανίας για το ελληνικό κρατικό χρέος «Οδικός χάρτης» για αποικιοποίηση στο διηνεκές

Από τη «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, τουλάχιστον του 60%, με περίοδο χάριτος και ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του χρέους που θα παραμείνει», έφτασαν το προηγούμενο καλοκαίρι σε ένα τρίτο Μνημόνιο  που προβλέπει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά διαγραφή (ονομαστική μείωση) του χρέους, αλλά θα εξεταστεί η δυνατότητα μιας νέας αναδιάρθρωσης του χρονικού πλαισίου της αποπληρωμής, αν καταστεί αναγκαία. Και από την προεκλογική ρητορική του περασμένου Σεπτέμβρη, σύμφωνα με την οποία η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η καταλληλλότερη να διαπραγματευθεί σκληρά την «ελάφρυνση» του χρέους, φτάσαμε στη σημερινή στάση ουδέτερου και παθητικού παρατηρητή, που περιμένει από το ΔΝΤ και τη Γερμανία, από τη Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε, να συνταιριάξουν τις διαφορές τους, καταλήγοντας σε μια διακήρυξη εν είδει «οδικού χάρτη» για κάποια μελλοντική αναδιάρθρωση (reprofiling το λένε στη χρηματιστική γλώσσα) των λήξεων των ομολόγων του ελληνικού χρέους μετά το 2022.

Με τον πιο καθαρό τρόπο έχει φανεί πως η ελληνική κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει στη συζήτηση για το χρέος, που διεξάγεται μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας (μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, για να είμαστε ακριβείς). Περιμένει να της ανακοινωθεί η κατάληξη αυτού του παζαριού, είτε στο Eurogroup της επόμενης Τρίτης είτε λίγο αργότερα. «Εμείς αυτό που ήταν να κάνουμε το κάναμε» διαρρέουν από το Μαξίμου, εννοώντας τα δύο πολυνομοσχέδια που ξεθεμέλιωσαν την Κοινωνική Ασφάλιση, φόρτωσαν τον ελληνικό λαό με νέους δυσβάστακτους φόρους (έμμεσους κυρίως, αλλά και άμεσους), ικανοποίησαν την απαίτηση των ιμπεριαλιστών δανειστών για πώληση των ενυπόθηκων δανείων σε χρηματιστηριακούς «γύπες», μετέτρεψαν τον έλληνα υπουργό Οικονομικών σε υπάλληλο της Eurostat και τη Βουλή σε παρατηρητή των δημοσιονομικών ρυθμίσεων (ρύθμιση για τον περιβόητο «κόφτη») και, τέλος, παρέδωσαν την κινητή και ακίνητη περιουσία του ελληνικού κράτους για έναν αιώνα σε μια ανώνυμη εταιρία στην οποία τον απόλυτο έλεγχο θα ασκούν οι ιμπεριαλιστές δανειστές.

Πρόκειται για μια ειλικρινέστατη δήλωση (ίσως τη μόνη ειλικρινή που έχει γίνει από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ). Παραδέχεται ότι ο ρόλος της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι να νομοθετεί τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών και μετά να περιμένει λέγοντας ταπεινά «ό,τι προαιρείστε». Ακόμα και η δόση που θα δοθεί τώρα, που ήλπιζαν ότι θα περιλάμβανε και μερικά δισ. για την αποπληρωμή των οφειλών του ελληνικού κράτους προς τους εργολάβους και προμηθευτές του, ώστε να κινηθεί λίγο ο ελληνικός καπιταλισμός, λέγεται ότι θα είναι σημαντικά μικρότερη του αναμενόμενου και σπασμένη σε υποδόσεις, οι οποίες θα εκταμιεύονται με την εκπλήρωση νέων προαπαιτούμενων, τα οποία θα καταγραφούν με ακρίβεια και σαφήνεια στο συμπληρωματικό Μνημόνιο που θα υπογραφεί με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Οπως είπε με νόημα ο Ντέκλαν Κοστέλο (εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα), δεν πρέπει να παρακαμφθεί ο ρυθμός των τρίμηνων αξιολογήσεων που προβλέπει το τρίτο Μνημόνιο του περασμένου Αυγούστου.

Σε ό,τι αφορά το χρέος, ο συμβιβασμός που διαπραγματεύονται ΔΝΤ και Γερμανία θα είναι κάποιος «οδικός χάρτης». Δε θα παρθούν, δηλαδή, αποφάσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά θα υπάρξει ένα κείμενο-ευχολόγιο, που θα παραπέμπει σε νέες συζητήσεις το 2018, τότε που θα λήξει το τρίτο Μνημόνιο. Το ΔΝΤ, βέβαια, προσπαθώντας να στριμώξει τη Γερμανία, διέρρευσε τις προτάσεις του, που προβλέπουν παράταση των λήξεων των ελληνικών ομολόγων μέχρι το 2080, πάγωμα των τοκοχρεολυσίων στα επίπεδα του 15% του ελληνικού ΑΕΠ μέχρι το 2040 και μετατροπή των δανείων από την Ευρωζώνη σε σταθερού επιτοκίου (1,5% για τα επόμενα 30-40 χρόνια).

Οσοι σπεύδουν να θεωρήσουν ως… θετικές αυτές τις προτάσεις του ΔΝΤ, ας κάνουν έναν απλό λογαριασμό. Σε τιμές σημερινού ελληνικού ΑΕΠ, το 15% για την εξυπηρέτηση του χρέους σημαίνει ετησίως αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων ποσού περίπου 27 δισ. ευρώ! Το ποσό είναι σχεδόν τριπλάσιο απ' αυτό που υποτίθεται ότι θα δίνει το κράτος για την εθνική σύνταξη! Οσο θα αυξάνεται το ΑΕΠ τόσο θα αυξάνεται και το ετήσιο κονδύλι εξυπηρέτησης του χρέους. Παράλληλα, η περίοδος αποπληρωμής -σύμφωνα με την πρόταση που διέρρευσε το ΔΝΤ- θα επεκταθεί μέχρι το 2080, δηλαδή 64 χρόνια από σήμερα. Αυτός είναι ο ορισμός της «αποικίας χρέους» που έλεγε ο «παλιός» ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί δε δέχεται η Γερμανία την πρόταση του ΔΝΤ; Για πολιτικούς κυρίως και όχι για οικονομικούς λόγους. Αν το χρέος μπει στον αυτόματο πιλότο μέχρι το 2080, η Γερμανία θα χάσει ένα εργαλείο πολιτικής παρέμβασης και ελέγχου στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα θα δημιουργήσει ένα προηγούμενο που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν και άλλες υπερχρεωμένες χώρες, με χρέος πολλές φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό (Ισπανία και Ιταλία πρωτίστως). Η Γερμανία ακολουθεί με συνέπεια την τακτική των βραχυπρόθεσμων λύσεων και της επανεξέτασης των πραγμάτων μετά από μερικά χρόνια. Ετσι, καταφέρνει να διατηρεί τον έλεγχο, χωρίς να δένεται με λύσεις μακροπρόθεσμες, που περιλαμβάνουν πάντοτε σημαντικό βαθμό αβεβαιότητας. Δείτε πώς διαχειρίζεται το ελληνικό χρέος: την περίοδο 2010-2012 βοήθησε τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες να ξεφορτωθούν το «τοξικό» ελληνικό χρέος, που πέρασε στις κεντρικές τράπεζες, την ΕΚΤ και τον EFSF. Μόλις το πέτυχε, προχώρησε στο PSI. Ενδιαμέσως έκανε δυο ρυθμίσεις αναδιάρθρωσης του νέου χρέους (επιμήκυνση λήξεων - μείωση των εξαιρετικά υψηλών επιτοκίων). Τώρα δεν έχει κανένα λόγο ν' ασχοληθεί με το χρέος που λήγει μετά το 2020. Θα το κάνει στην ώρα του, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς ο Σόιμπλε.



Σε μια συνέντευξη του προέδρου της Budesbank Γιενς Βάιντμαν στη Welt, που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τρίτη, περιγράφεται με σαφήνεια η γερμανική στρατηγική. «Δεν είναι η εξυπηρέτηση του χρέους το πιεστικότερο πρόβλημα των Ελλήνων, αλλά η τήρηση του προγράμματος και να καταφέρει η χώρα να σταθεί οικονομικά ξανά στα πόδια της» λέει ο γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, εξαπολύοντας παράλληλα πυρά κατά της Κομισιόν, η οποία δεν ασκεί με αδιαλλαξία τη δημοσιονομική επιτήρηση, αλλά αναγκαστικά «πρέπει να μεσολαβεί μεταξύ πολιτικών συμφερόντων, και οι συμβιβασμοί που προκύπτουν από αυτό γίνονται δυστυχώς εις βάρος της δημοσιονομικής πειθαρχίας». Για να ελέγχει τη «γερμανική Ευρώπη» το Βερολίνο πρέπει να συμφωνεί μόνο σε βραχυπρόθεσμες λύσεις. Η ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης που προκύπτει σε λίγα χρόνια επιτρέπει στο γερμανικό ιμπεριαλισμό να βαθαίνει τον έλεγχό του επί της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ.

Το τελευταίο που πρέπει να σημειώσουμε είναι αυτό που θα ενώσει τους δανειστές, σ' όποια λύση κι αν καταλήξουν: υπάρχει περίπτωση να γίνει η νέα «διευκόλυνση» στο ρυθμό αποπληρωμής του ελληνικού χρέους χωρίς οι ιμπεριαλιστές δανειστές να «δέσουν το γάιδαρό τους»; Χωρίς δηλαδή να εξασφαλίσουν ισχυρούς μηχανισμούς ελέγχου του ελληνικού κράτους και βαθέματος της αποικιοποίησης; Αυτά που θα ψηφίσει αύριο η συριζανελική πλειοψηφία αποτελούν απλώς μια πρόγευση όσων θ' ακολουθήσουν.

ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 21 ΜΑΗ
ΠΗΓΗ: ΚΟΝΤΡΑ