Μετά την ευρεία κοινωνική αναγνώριση της προσφοράς
του Χρήστου Λοβέρδου Στελακάτου στη φύση και την κοινωνία με τις
καταγγελίες του σε βάρος της ρυπογόνου βιομηχανίας της ιχθυοκαλλιέργειας
που απειλεί την υγεία των ανθρώπων και τη βιωσιμότητα των θαλασσών,
έρχεται και η δικαστική δικαίωση να αναγνωρίσει και να επιβεβαιώσει με
το σκεπτικό της τις καταγγελίες του σε όλη τους την έκταση.
Πιο συγκεκριμένα το δικαστήριο αναγνώρισε ως αληθείς τις καταγγελίες
περί χρήσης φορμόλης ως αντιπαρασιτικό στα ψάρια, τη χρήση τοξικών
χρωμάτων στα δίχτυα των κλωβών, τη λειτουργία παράνομων πλυντηρίων για
τα δίχτυα στην ακτή, την παράνομη εισαγωγή στις ελληνικές θάλασσες του
ξενικού είδους ¨red seabream¨ από τα νερά του ειρηνικού και την πώλησή
του ως φαγκρί μεσογείου, τη χρήση αντιαρπακτικών διχτυών για πουλιά
(μεταναστευτικά και της περιοχής) όπου παγιδεύονται και πεθαίνουν, τη
ρίψη άρρωστων και νεκρών ψαριών στη θάλασσα και τη λειτουργία μονάδων
μέσα σε περιοχές ¨Natura¨. Ως εκ τούτου απέρριψε την αγωγή του
1.023.420,64 ευρώ της εταιρίας Ανδρομέδα για συκοφαντική δυσφήμιση και
διαφυγόντα κέρδη καθώς και τη φυλάκιση 2 ετών που ζητούσε παράλληλα με
πρόστιμο 5.000 ευρώ για κάθε νέα δημοσίευση. Αξίζει να αναφερθεί ένα
ακόμα ψέμα της εταιρίας, όπως προέκυψε από τους ισολογισμούς που
προσκομίστηκαν για τον Αύγουστο 2017 που εξετάζονταν, όχι μόνο δεν
εμφάνιζε ζημία όπως ισχυρίζονταν αλλά κέρδη του ύψους 53,92%.
Πρόκειται για μια μεγάλη νίκη του Χρήστου και του αγώνα για την
υπεράσπιση της φύσης και της κοινωνίας από τις πολυεθνικές και τα
καθάρματα του κεφαλαίου που με την αρωγή του κράτους και των
διεφθαρμένων κυβερνήσεων λεηλατούν τη φύση και την κοινωνία και χωρίς
κανένα δισταγμό σερβίρουν καρκίνο στο πιάτο των καταναλωτών στο βωμό του
κέρδους.
Παρά την συγκυριακή θετική δικαστική κρίση εξαιτίας της τεράστιας
κοινωνικής νομιμοποίησης του αγώνα του Χρήστου δεν μπορούμε να αφήσουμε
κατά μέρους το γεγονός ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια όλοι γνώριζαν και
όλοι τηρούσαν σιγή ιχθύος για τα εγκλήματα των εταιριών
ιχθυοκαλλιέργειας. Λιμενικό, αστυνομία, εισαγγελείς, περιβαλλοντικοί
φορείς, γνώριζαν και έκαναν τα στραβά μάτια όπως και σε μια σειρά άλλων
ζητημάτων λεηλασίας της φύσης και της κοινωνίας που σε συνεργασία με τα
καθάρματα του πολιτικού καθεστώτος διατηρούν στο ακέραιο τις τεράστιες
ευθύνες τους καθώς και τις ευθύνες του κράτους καθεαυτού.
Με την αδιάλλακτη αγωνιστική στάση και την αλληλεγγύη καταφέραμε ως
κοινωνία μια μεγάλη νίκη απέναντι σε αδίστακτους δολοφόνους της
πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, αναγκάζοντας ακόμα και τα δικαστήρια
να αναγνωρίσουν το δίκιο μας. Αυτή η νίκη αφήνει μια μεγάλη
παρακαταθήκη στο κοινωνικό οπλοστάσιο για τους αγώνες σε όλα τα επίπεδα.
Επίσης αποτελεί ορόσημο για τον αγώνα του Χρήστου που συνεχίζεται καθώς
έχει να αντιμετωπίσει και άλλα δικαστήρια σε βάρος του από την
Ανδρομέδα και στελέχη της.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΟΠΟΥ
ΞΕΣΠΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ
ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΣΤΑΓΙΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ
Aπορρίφθηκε η αγωγή της εταιρείας Ανδρομέδα - Ιχθυοκαλλιέργειες,
ενάντια στον Ιχθυοκαλλιεργητή Χρήστο Λοβέρδο Στελακάτο. Η εταιρεία
ζητούσε πάνω από ένα εκ. ευρώ για διαφυγόντα κέρδη και ηθική βλάβη και
προσωπική κράτηση δύο ετών. Ο λόγος; Ο πρώην εργαζόμενος στην εταιρεία,
αφού αρνήθηκε να ρίξει φορμόλη στα ψάρια, δημοσιοποίησε τις μεθόδους που
χρησιμοποιεί η εταιρεία καταγγέλλοντας, χρήση χημικών ουσιών, όπως η
φορμόλη, τις σάπιες τροφές, και τα χρώματα των διχτυών. Σε παλιότερη
συνέντευξη του στο Tvxs.gr, o Χρήστος Στελακάτος είχε αποκαλύψει την «Οδύσσειά» του
λέγοντας ότι η εταιρεία που ανήκει σε δύο μεγάλα Funds, προσπαθεί να
τον εξοντώσει με αγωγές εξαιτίας των βίντεο που δημοσιοποίησε.
«Αύξησαν
την παραγωγή κατακόρυφα για το χρήμα και η φύση βρήκε τεράστιο αριθμό
ψαριών στη θάλασσα με αποτέλεσμα να αρχίσουν να μεταδίδονται παράσιτα.
Για να τα καταπολεμήσουν ρίχνουν φορμόλη. Το ψάρι ανασαίνει και εισπνέει
φορμόλη. Φανταστείτε ότι τα κόκκινα ψάρια τα ονομάζουν φαγκριά όμως
στην ουσία πουλάνε για φαγκρί το red sea brim ψάρι που ζει στην Ιαπωνία
και το ταΐζουν χημικά, για να πάρει χρώμα κόκκινο. Επίσης ρίχνουν
τόνους αντιβιοτικά, φάρμακα και ουσίες τοξικές. Αυτά δεν τα διαπιστώνω
εγώ. Τα λένε οι οργανώσεις και οι κάτοικοι σε πολλές περιοχές. Το ότι
είναι καρκινογόνα το λέει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Θυμίζω ότι
είχαν βρει στον Πόρο τεράστια ποσότητα φορμόλης δίπλα σε σχολείο. Βρήκαν
σε δύο μονάδες 77 τόνους φορμόλης! Γράφτηκε στον τύπο.»είχε δηλώσει στο Τvxs.gr.
Υπογράμμισε
δε ότι όταν προσέφυγε στην ελέγκτρια περιβάλλοντος Ηγουμενίτσας δεν
έβγαλε άκρη γιατί: «Η προϊσταμένη του τμήματος περιβάλλοντος κυρία
Ανυφαντάκη, είναι παντρεμένη με τον πρόεδρο ιχθυοκαλλιεργειών Ελλάδος.
Δηλαδή η ελέγκτρια και ο ελεγχόμενος είναι ζευγάρι 30 χρόνια. Που να
βγάλω άκρη;»
Σήμερα,
δηλώνει δικαιωμένος, αν και έχει μπροστά του κι άλλα δικαστήρια σε
εκκρεμότητα και ευχαριστεί τους χιλιάδες πολίτες, που τον στήριξαν: «Το
μεγαλύτερο ευχαριστώ ανήκει στην ίδια τη κοινωνία που δεν έκανε τα
στραβά ματιά και στήριξε άλλα και πρόβαλε το τι την ταΐζουν οι εταιρείες
και πως δολοφονούν τμηματικά τον τόπο που ζούμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ
στον κόσμο του αγώνα και τον λαό για τη στήριξη» γράφει στο Facebook.
πηγη TVXS
Ολόκληρη η ανάρτηση:
Λοβερδος Στελακατος Χρηστος
ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ εναντιον μου απο την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ
ΑΠΟΡΡΙΦΘΗΚΕ
η αγωγη της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ οπου ανηκει σε δυο τεραστια
FUNDS την AMERRA CAPITAL και την ΜUBADALA αμερικανικων συμφεροντων η
πρωτη και αραβικων η δευτερη με 140 δις μετοχικο κεφαλαιο .
Σημερα
παρελαβα απο τον δικηγορο μου στην Ηγουμενιτσα την αποφαση για την
αγωγη που ειχα δεχτει απο την ανδρομεδα ιχθυοκαλλλιεργειες οπου ζητουσε
1 εκατομμυριο ευρω διαφυγοντα κερδη
50000χιλ ευρω για ηθικη βλαβη
προσωπικη κρατηση 2 ετων
να δημοσιευσω την αποφαση σε πανελλαδικη εφημεριδα στο προφιλ μου και σε αλλα σαιτ
απειλη χρηματικου προστιμου 5000ευρο για καθε παραβιαση της αποφασης
αλλα και χρηματικη ποινη για καθε μερα καθυστερησης της δημοσιευσης
αυτης
Ολη αυτη η αγωγη δεν ηταν τιποτα αλλο παρα
ψυχολογικος πολεμος αντιποινων αλλα και σιωπησης της χρησης φορμολης
μιας καρκινογονου ουσιας και αλλων εγκληματων στη φυση και στη διατροφη
μας.
Ενα ευχαριστω στους δικηγορους μου ΑΝΝΥ ΠΑΠΑΡΟΥΣΟΥ,ΧΡΥΣΑ
ΠΕΤΣΙΜΕΡΗ και ΠΕΤΡΟ ΠΑΠΠΑ για ολη την προσπαθεια και τον αγωνα που
κατελαβαν σε αυτη την διακαστικη διαμαχη ασχετα ποιο θα ηταν το αποτελεσμα.
Το
μεγαλυτερο ευχαριστω ανηκει στην ιδια τη κοινωνια που δεν εκανε τα
στραβα ματια και στηριξε αλλα και προβαλε το τι την ταιζουν οι εταιριες
και πως δολοφονουν τμηματικα τον τοπο που ζουμε.ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ
Παρουσιαζω την
αγωγη και ελενχους σε φωτο και ειναι στη διαθεση ολης της κοινωνια. Ολα
οσα κατηγγειλα στη κοινωνια για το τι την ταιζουν οι εταιριες
αποδειχτηκαν αληθινα μεσα σε ενα τεραστιο πολεμο οικονομικο και
ψυχολογικο οπου δεχτηκα και συνεχιζω να δεχομαι. Επομενο δικαστηριο μου
περιμενοντας να γινει κληση 27 χρονια φυλακης οπου ζηταει η εταιρια για
ις δημοσιευσεις μου σε φιμωση ασφαλιστικων μετρων παρολο που ελεγα την
αληθεια.
Η ΓΝΩΣΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΔΕΝ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΦΥΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΤΡΟΛ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΕΙΣΤΕ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΘΙΚΑ
Παρά τις κοινωνικές αντιδράσεις, η κυβέρνηση ψήφισε στις 5 Μαΐου το
νομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος το οποίο μέχρι και σήμερα ο
Κωστής Χατζηδάκης αλαζονικά υπερασπίζεται. Ένα νομοσχέδιο το οποίο ήρθε
σκόπιμα τη στιγμή που η οποιαδήποτε αντίδραση ήταν δύσκολη και που
προωθεί τη λεηλασία και το ξεπούλημα της φύσης στον βωμό του κέρδους και
της ανάπτυξης. Το νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται από τους εξής άξονες:
Καταργεί στην ουσία την προστασίας των περιοχών Natura 2000Εκθέτει σε
κίνδυνο τις προστατευόμενες περιοχές, καταργώντας την αυτοτέλεια των
Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (ΦΔΠΠ).
Επιτρέπει την καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα των κατά βούληση
επενδυτικών σχεδίων, εκχωρώντας τον έλεγχο των μελετών (ΜΠΕ) σε ιδιώτες
και επιβάλλοντας ασφυκτικές προθεσμίες για γνωμοδοτήσεις των υπηρεσιών.
Προωθεί την αλόγιστη επέκταση των βιομηχανικών ΑΠΕ, κυρίως των
αιολικών, που έχουν ήδη προκαλέσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και
οικονομική επιβάρυνση των καταναλωτών για την εξασφάλιση των υπερκερδών
των επενδυτών.
Νομιμοποιεί τα αυθαίρετα εντός δασικών εκτάσεων και κατά περίπτωση
εντός υγροτόπων και ρεμάτωνΑπλοποιεί τις διαδικασίες διαχείρισης στερεών
αποβλήτων και δε λαμβάνει μέτρα κατά της υποβάθμισης των ρεμάτων από
την ανεξέλεγκτη διάθεση αστικών και βιομηχανικών λυμάτων μέσα σε αυτά.
Παραβιάζει Συνταγματικές διατάξεις, Ευρωπαϊκές οδηγίες και Διεθνείς συμβάσεις.
Ο Μύθος της Ανάπτυξης
Η μεγαλύτερη επιτυχία του υπάρχοντος συστήματος, έγκειται στην
ταύτιση της ανάπτυξης με την πρόοδο των ανθρωπίνων κοινωνιών. Η ταύτιση
αυτή συσκοτίζει μία πτυχή του όρου ανάπτυξη: όταν μιλάμε για ανάπτυξη,
πρέπει να γίνεται αντιληπτό, ότι μιλάμε για καπιταλιστική ανάπτυξη, η
οποία σε καμία περίπτωση δεν συνάδει αναγκαστικά με την ανθρώπινη
πρόοδο. Συνεπώς ο όρος «ανάπτυξη» μόνο ουδέτερος δεν είναι, πόσο μάλλον
θα έπρεπε να αποτελεί ζητούμενο. Ειδικότερα τα τελευταία 40 χρόνια, με
την πλήρη επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, η ανάπτυξη έχει
μετατραπεί σε φετίχ και στο κυνήγι αυτής κοινότητες ακόμη και ολόκληρες
χώρες ισοπεδώνονται ως αποτέλεσμα των πολιτικών για την πλήρη
εμπορευματοποίηση της φύσης. Δεν υφίσταται οικονομική ανάπτυξη ουδέτερη
καθαυτή και υποχρεωτικά θετική.
Εξορύξεις υδρογονανθράκων
Οι εξορύξεις υδρογονανθράκων έχουν καταστροφικές περιβαλλοντικές
επιπτώσεις σε τοπική αλλά και ευρύτερη κλίμακα, όπως ρύπανση των υδάτων,
ατμοσφαιρική ρύπανση, αποψίλωση δασών, αύξηση σεισμικότητας και
ευθύνονται σε σημαντικό βαθμό για την οριακή κατάσταση στην οποία
βρίσκεται σήμερα ο πλανήτης. Παρ’ όλα αυτά οι πετρελαϊκές εταιρείες
έχουν διασφαλίσει ανύπαρκτο περιβαλλοντικό έλεγχο. Οι εξορύξεις
υδρογονανθράκων και οι αγωγοί για την μεταφορά των προϊόντων τους
φέρνουν μαζί τους πόλεμο, προσφυγιά και κοινωνίες σε κατάσταση ομηρίας
υπό την διαρκή απειλή του πολέμου.
ΑΠΕ
Άλλος ένας μεγάλος μύθος είναι και οι ΑΠΕ ή η επονομαζόμενη πράσινη
ανάπτυξη. Τα τελευταία χρόνια μαζί με τις αδιαμφισβήτητες πλέον
αποδείξεις της κλιματικής αλλαγής και του τεράστιου αντικτύπου που αυτή
θα φέρει στις ζωές μας, οι ΑΠΕ διαφημίζονται ως η μόνη λύση καθώς είναι
μη ορυκτές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Φαινομενικά οι ΑΠΕ αποτελούν την
μόνη ίσως ενεργειακή εναλλακτική, ωστόσο το ζήτημα είναι κυρίως
πολιτικό παρά τεχνικό. Ο χαρακτηρισμός των ΑΠΕ ως πηγή «πράσινης»
ενέργειας, συσκοτίζει πτυχές του ζητήματος, όπως τα φαραωνικά έργα που
απαιτούνται για την εγκατάσταση αιολικών πάρκων σε βουνοκορφές
μετατρέποντας τες σε τσιμεντένιες εξέδρες, καταστρέφοντας την
βιοποικιλότητα και αλλάζοντας ριζικά το φυσικό τοπίο. Κι αν τα αιολικά
πάρκα είναι σχετικά νέα μόδα, πιο συμβατικές μορφές «πράσινης» ενέργειας
αποτελούν τα φράγματα, με ποτάμια όπως ο Αχελώος να συναντούν
αναρίθμητα εμπόδια στην ροή τους και ολόκληρα χωριά να έχουν εξαφανιστεί
(βλ. φράγμα Κρεμαστών) ή να κινδυνεύουν με εξαφάνιση (βλ. φράγμα
Μεσοχώρας), με τις αλλαγές στο μικροκλίμα των περιοχών αυτών να είναι
κάθε άλλο παρά αμελητέες. Περιττό να προσθέσουμε πως τυχόν αντιδράσεις
των τοπικών κοινωνιών αντιμετωπίζονται με τον μόνο τρόπο που ξέρει το
κράτος, όπως είδαμε και πρόσφατα στην Τήνο – την καταστολή.
Πρόταγμα
Το οικολογικό και ενεργειακό πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό και
κοινωνικό ζήτημα. Όσο η ενέργεια αντιμετωπίζεται ως αξία ανταλλαγής και
όχι χρήσης, δεν μπορεί παρά να υπόκειται στους νόμους της αγοράς – όσο
και αν κάποιες πολυεθνικές πλασάρουν την ετικέτα eco friendly. Ο τρόπος
οργάνωσης και αντίστασης ενάντια στη λεηλασία της φύσης πρέπει να είναι
αμεσοδημοκρατικός και μακριά από λογικές ανάθεσης, όπως ακριβώς
οραματιζόμαστε και τις κοινωνίες μας. Γνώμονας για το ζήτημα της
ενέργειας, δεν πρέπει επ’ ουδενί να είναι τα κέρδη μίας χούφτας
πολυεθνικών αλλά η καθολική πρόσβαση σε αυτή και η δημιουργία ενός
παραγωγικού μοντέλου, ικανού να αναπαράγεται με τις λιγότερες δυνατές
περιβαλλοντικές παρεμβάσεις. Οι πολίτες θα πρέπει να αποφασίζουν για το
τι ενέργεια χρειάζονται και τα μέσα με τα οποία θα τη αποκτούν. Το
ενεργειακό ζήτημα δεν αφορά μόνο τη μορφή ενέργειας αλλά αφορά τη ζωή
μας. Με οριζόντιες και τοπικές δομές και κινήματα, πράττουμε και
δημιουργούμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Για την Ήπειρο
Συγκεκριμένα για την Ήπειρο αν και το ζήτημα των εξορύξεων δεν
βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αυτό δεν μας κάνει να
εφησυχάζουμε. Οι επιλογές του κράτους και των τοπικών του αρχών
αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου
μοντέλου. Επί δεκαετίες, κι ενώ παραγωγικές δραστηριότητες όπως η
κτηνοτροφία και η γεωργία παραλύουν, το βάρος δίνεται στον μαζικό
τουρισμό όπου τα άλλοτε ανθηρά χωριά της Ηπείρου επιδεικνύονται σαν
βιτρίνα, όταν στην πραγματικότητα οι κοινότητες αυτές έχουν διαλυθεί. Η
στρατηγική επιλογή των εξορύξεων, αν και εκ πρώτης όψεως αντιφατική
υπηρετεί απόλυτα αυτό το οικονομικό μοντέλο. Άλλωστε με ενέργειες των
τοπικών παραγόντων, οι εξορύξεις δεν θα αγγίξουν την τουριστική αυτή
βιτρίνα, επιβεβαιώνοντας τόσο τους φόβους για οικολογική καταστροφή (αν
τάχα δεν υφίσταται κίνδυνος οικολογικής καταστροφής γιατί να εξαιρεθεί
το Ζαγόρι από τις εξορύξεις;) όσο και τον επιδερμικό τρόπο με τον οποίο ο
μαζικός τουρισμός προσεγγίζει τις τοπικές κοινότητες. Έτσι μία περιοχή
όπως η Ήπειρος, βασιζόμενη όλο και περισσότερο σε δύο τομείς που φέρνουν
το όλο οικολογικό σύστημα της σε ανισορροπία, μετατρέπεται απλώς σε ένα
ακόμη εξάρτημα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, μαζί με ολόκληρη την
Ελλάδα που προσανατολίζεται στην μετατροπή της σε ενεργειακό κόμβο.
Μακριά από λογικές ανάθεσης οργανώνουμε τους αγώνες μας από τα κάτω,
αμεσοδημοκρατικά, χωρίς ιεραρχίες. Εργαζόμενοι από κοινού με τα κινήματα
που ξεπηδούν σε όλη την Ελλάδα (Σταγιάτες, Χαλκιδική, Βόλος, Άγραφα,
Μεσοχώρα κ.α.) δεν εναντιωνόμαστε απλώς στους κρατικούς σχεδιασμούς,
αλλά καταθέτουμε την δική μας πρόταση για το ενεργειακό ζήτημα, το οποίο
δεν βλέπουμε ξέχωρα από την συνολική κοινωνική οργάνωση. Για όλους τους
παραπάνω λόγους καλούμε στην πορεία ενάντια στο αντιπεριβαλλοντικό
νομοσχέδιο, την Παρασκευή, 5 Ιουνίου, στις 19.00 στην Περιφέρεια
Ιωαννίνων.
Ανοιχτή Συνέλευση στα Γιάννενα ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου
Κάθε Τετάρτη ανοιχτή συνέλευση στις 20:00, στον Ε.Κ.Χ. Αλιμούρα (Αραβαντινού 6, Στοά Σκόρδου)
Στις
αρχές Απριλίου εκτεταμένες και έντονες βροχοπτώσεις έλαβαν χώρα στην
ευρύτερη περιοχή της Εύβοιας και ιδιαίτερα στα κεντρικά-ανατολικά
παράλια της, με αποτέλεσμα να υπάρξουν σημαντικά προβλήματα σε οικισμούς
και οδοποιίες, με αποκλεισμένα από τις πλημμύρες χωριά. Άμεσα, όπως
συνήθως γίνεται, η τοπική και περιφερειακή εξουσία έτρεξε να επιληφθεί
των καταστάσεων, αναθεματίζοντας τη φύση που ξεσπάει άγαρμπα και μας
πλημμυρίζει, καθησυχάζοντας τους πολίτες ότι θα αποζημιωθούν και
μοιράζοντας δουλειές στους γνωστούς εργολάβους, σε χωματουργικές και
τεχνικές εταιρείες.
Κάτι ψέλλισαν ότι τέτοια βροχόπτωση
εκδηλώνεται μια φορά στα 200 χρόνια, κάτι που όμως δεν προκύπτει από
κανένα στατιστικό στοιχείο. Απλά γιγαντώνεται ένα γεγονός για να
δικαιολογήσει μια ακολουθία αποφάσεων που έχουν ήδη ληφθεί και άλλες που
θα δρομολογηθούν. Επειδή το μόνο που γίνεται για πρώτη φορά τα
τελευταία 200 χρόνια είναι η διάνοιξη ορεινών δρόμων και εκβραχισμών για
την εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Η συγκεκριμένη κουστωδία,
βεβαίως-βεβαίως, επισκέφθηκε τον αποκλεισμένο παραλιακό δρόμο Παραλίας
Κύμης-Στομίου, ο οποίος μόλις είχε ανοίξει από προηγούμενη κατολίσθηση.
Να τονίσουμε εδώ ότι στο συγκεκριμένο σημείο για δεκαετίες εξελίσσεται
γεωλογικό φαινόμενο και είναι συχνή και αναπόδραστη η αποκόλληση μεγάλων
όγκων βράχου. Υπάρχουν εκθέσεις του ΙΓΜΕ (από το 2008) και από τον
καθηγητή Γεωλογίας Ε. Λέκκα που ρίπτουν τις ευθύνες για τα ατυχήματα που
προκαλούνται λόγω της συγκεκριμένης γεωλογικής συνθήκης, στο ΠΕΧΩΔΕ και
στην Περιφέρεια.
Ήρθε, λοιπόν, η κουστωδία και τόνισε ότι
έχει ήδη εγκριθεί κονδύλι 15 εκατ. για την οριστική επίλυση του
προβλήματος. Όλη αυτή η εικόνα και η εξαγγελία των ανθρώπων της εξουσίας
μάς θύμισε το γνωμικό «εγώ με τον παρά μου γαμώ και τη κυρά μου». Δεν
έχει σημασία εάν ο παράς δεν είναι δικός τους (τους έχει εκχωρηθεί,
πάντως, για να τον διαχειριστούν από τους ψηφοφόρους συνολικά), ούτε ότι
με τις αποφάσεις τους είτε ξεσκίζουν τη φύση είτε προσπαθούν να της
επιβληθούν. Και με αυτά τα 15 εκατομμύρια αυτό που προσπαθούν να κάνουν
είναι να επιβληθούν σε ένα φυσικό γεωλογικό φαινόμενο. Να δείξει ο
μικρόνους άνθρωπος ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα, αλλά γι’ αυτό
χρειάζονται λεφτά. Και λεφτά για τέτοια τεχνικά έργα πάντα υπάρχουν,
πρέπει άλλωστε να ταϊστούν τα «αφεντικά» τους. Και τα «αφεντικά» είναι
συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή, είναι αυτά τα οποία αφού κατέστρεψαν
και καταστρέφουν τη νότια Εύβοια τώρα ανεβαίνουν βορειότερα προς την
κεντρική και πιο πάνω. Αναφερόμαστε φυσικά στις εταιρίες εγκατάστασης ανεμογεννητριών. Και συγκεκριμένα στη χωροθέτηση αιολικών πάρκων στις κορυφογραμμές των βουνών.
Αυτή η καταστροφή, η οποία συντελείται στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης
σε όλη την Εύβοια, ξεκίνησε δειλά-δειλά από τη δεκαετία του ’80 στις
νότιες περιοχές του νησιού και αφού τα γεωτεμάχια άρχισαν να
εξαντλούνται ξεκίνησαν για την επέλαση βορειότερα.
Αλλά, το ζήτημα της εγκατάστασης ανεμογεννητριών, δεν είναι για εμάς, πρώτιστα, ένα θέμα οπτικό, οικονομοτεχνικό ή ενεργειακό.
Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε αυτή την αλαζονεία, μέρους του ανθρώπινου
είδους, να εγκαθιστά τα τεχνολογικά του επιτεύγματα πάνω στις κορυφές
των βουνών, των εκατομμυριόχρονων δημιουργημάτων της φύσης δηλαδή, και
να επιδεικνύει την κυριαρχία του. Επειδή, τα βουνά δεν είναι υποτιμητικά
πέτρες και βράχοι αλλά ένα δημιούργημα της φύσης που πάνω σε αυτά
στέκονται δέντρα, φυτά, ζώα, άνθρωποι, φωλιές, ακόμη και σπίτια. Αυτό
που μας εξοργίζει είναι η έπαρση για την επίδειξη του τεχνολογικού πολιτισμού. Και
μετά όταν αυτός σκορπά τον όλεθρο και καταστρέφει τα πάντα τότε τα
«παπαγαλάκια» θα μιλήσουν για εκδίκηση της φύσης και για ανθρωπογενείς
παρεμβάσεις. Εκ των υστέρων πάντα…
Μπορεί για κάποιους οι ανεμογεννήτριες να
φαντάζουν «μπαλαρίνες» των αιθέρων, για άλλους να λύνουν θέματα
ενεργειακά και για άλλους να είναι η «καλή πράσινη πράξη της ημέρας»
αλλά θεωρούμε ότι το σημαντικότερο είναι πώς εμείς ως
ανθρώπινα όντα τοποθετούμε και προσδιορίζουμε τους εαυτούς μας στο
φυσικό περιβάλλον. Εάν πιστεύουμε ότι συγκατοικούμε τότε έχουμε και
υποχρεώσεις εάν πιστεύουμε ότι είμαστε το κυρίαρχο όν τότε προκύπτουν
μόνο δικαιώματα. Και αυτό το ζητούμενο το διαχειρίζεται διαχρονικά ο
εξουσιαστής-άνθρωπος. Αυτός που από χιλιάδες χρόνια πριν επιθυμούσε
να επιδείξει την πυγμή της διοίκησης του μέσα από μεγαλεπήβολες
κατασκευές που παρέμβαιναν και αλλοίωναν το φυσικό τοπίο.
Με την διαρκώς εντεινόμενη κυριαρχία του
χρήματος και των οικονομικών δεδομένων, η βιομηχανική επανάσταση είδε
τις λίμνες, τα ποτάμια και τις θάλασσες ως χώρους εναπόθεσης αποβλήτων
και ενεργειακούς συντελεστές ταυτόχρονα. Αυτή η «μαύρη» ανάπτυξη
συστοιχίζεται με την «πράσινη» στη σύγχρονη εποχή. Από τη μια μολύνει
υδροφόρους ορίζοντες και θαλάσσια περιβάλλοντα με εξασθενές χρώμιο και
από την άλλη προωθεί την «πράσινη» ενέργεια. Πολλές φορές με τα ίδια
επιχειρηματικά κεφάλαια. Άλλωστε, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει… Συνεπώς
ακόμη και εάν οι ανεμογεννήτριες πρόσφεραν ενεργειακά σημαντικά στο
σύστημα ή κατέστρεφαν λιγότερο το φυσικό τοπίο και πάλι θα υπήρχε
αντίθεση και εναντίωση προς αυτή την πρακτική. Διότι στέκεται ασύμμετρα
επιβλητική και θηριώδης. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε ανεκτό ούτε
αποδεκτό.
Ως γνωστόν, η άλωση των συνειδήσεων και η
αλλοίωση αυτών έχουν ως βασικό όχημα τη παροχή πακτωλού χρημάτων. Η
μεθοδολογία γνωστή: χρηματοδότηση αθλητικών σωματείων, πολιτιστικών
συλλόγων, events και νόμιμες δωρεές στη δημοτική αρχή. Πρόσφατα
δημοσιεύθηκαν δωρεές του Μυτιληναίου αξίας 40.700€ προς τον Δήμο
Κύμης-Αλιβερίου για συγκεκριμένες παρεμβάσεις.[1]
Και όπως άλλωστε ευθαρσώς είχε απαντήσει ο υπουργός Βουλγαράκης το
νόμιμο είναι και ηθικό. Και αυτό ισχύει πάντα για την πάσης φύσεως και
μορφής εξουσία. Έτσι, λοιπόν, οι «νοικοκυραίοι» του κάθε τόπου γίνονται
συχνά-πυκνά παραγοντίσκοι σωματείων, συλλόγων και ομαδοποιήσεων-σφραγίδα
ώστε να γλείφουν τα κόκκαλα που τους πετάνε και να αυτοϊκανοποιούν τις
ματαιοδοξίες τους. Και θα έρθει μετά από μερικές δεκαετίες ο Μυτιληναίος
ή ο Περιστέρης και θα πουν σε στυλ Πάγκαλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Γιατί και αυτά, να μην έχει κανείς αυταπάτες, αποτελούν δημόσια χρήματα που τα διαχειρίζονται οι εγχώριοι «μαφιόζοι» που
με σχεδόν μηδενικό επενδυτικό ρίσκο καρπώνονται ευρωπαϊκά επενδυτικά
προγράμματα, σχεδόν μηδενικά επιτόκια δανεισμού και σύγχρονα projects
και ορολογίες που αντικαθιστούν την –καπιταλιστικά αναθεματισμένη– λέξη
«επιδοτήσεις». Είναι εκείνοι που αυτοπροβάλλονται στα ένθετα περί
εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, βάσει αυτών των αποφορολογημένων δωρεών
που κάνουν, εξαπατώντας τους αδαείς αλλά και οι οποίοι παράλληλα
διαθέτουν πολλά σκυλιά για να τους φυλάν. Και τα πιο πολλά σκυλιά τους
δεν γαβγίζουν επειδή λαμβάνουν το μίσθιο τους και ας καταστρέφει η
εταιρεία τους βουνά, πεδιάδες, λαγκάδια και θάλασσες.
Όποιος παρακολουθήσει οπτικό υλικό από τα
αιολικά πάρκα της Καρύστου και κυρίως του όρους Όχη (περιοχή Νatura),
θα διαπιστώσει τον βιασμό που διαπράττεται απέναντι σε μνημεία (βλέπε
δρακόσπιτα) και φυσικό τοπίο. Αυτές οι πρακτικές είναι βέβαιο ότι θα
εφαρμοστούν και στην Πούντα (Κεφάλα) Οκτωνιάς της Κύμης και στα παρθένα
Κοτύλαια όρη και οπουδήποτε αλλού εγκατασταθούν ΒΑΠΕ. Μέχρι σήμερα (τέλη
Απρλίου 2020) από το site της ΡΑΕ και τον γεωπληροφοριακό χάρτη που
έχει αναρτημένο διαπιστώνεται ότι στην κεντρική Εύβοια για άδεια
εγκατάστασης ή παραγωγής ή για αξιολόγηση, είναι πάρα πολλές περιοχές.
Όταν γραφόταν το παρόν κείμενο η ΡΑΕ δεν είχε αλλάξει το status για τα
Κοτύλαια (προς αξιολόγηση), δημοσιεύματα, όμως, φέρουν την ΡΑΕ να έχει
δώσει άδεια παραγωγής. Στο χάρτη της ΡΑΕ εμφανίζονται και οι πρώτες 60
ανεμογεννήτριες εγκατεστημένες εντός της θάλασσας, ανοικτά της Παραλίας
Κύμης. (Κάτι σαν Δανία του Νότου που έλεγε και ο Γιωργάκης!).
Ταυτόχρονα, αυτή την περίοδο η πλειοψηφία των αιτήσεων προς εγκατάσταση είναι υπό αξιολόγηση. Προφανώς αναμένοντας το νέο νόμο που αφορά το περιβάλλον και με τον ομώνυμο τίτλο «Εκσυγχρονισμός της Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας»,
ο οποίος απλοποιεί, κατά την κυβέρνηση, τις περιβαλλοντικές
αδειοδοτήσεις, τις αδειοδοτήσεις ΑΠΕ, εγκαινιάζει «νέο ευρωπαϊκό
μοντέλο» διαχείρισης των προστατευόμενων περιοχών, αλλάζει και την
αντιμετώπιση των περιοχών Natura. Συγκεκριμένα για τα αιολικά πάρκα προωθεί «την αλόγιστη επέκταση των βιομηχανικών ΑΠΕ,
που έχουν ήδη προκαλέσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και οικονομική
επιβάρυνση των καταναλωτών για την εξασφάλιση υπερκερδών των επενδυτών. Η
κατάργηση της άδειας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ και οι
υπόλοιπες “διευκολύνσεις” υπέρ των βιομηχανιών ΑΠΕ, όπως και ο
καθορισμός χρήσεων γης στις περιοχές Natura, δημιουργούν
τετελεσμένα πριν από την αναθεώρηση του Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου για
τις ΑΠΕ που έχει ανεπίτρεπτα καθυστερήσει και προκαταλαμβάνουν τις υπό
εκπόνηση Ειδικές Περιβαλλοντικές Μελέτες για τις προστατευόμενες
περιοχές.»[2]
Παράλληλα, στη νότια Σκύρο, στο όρος
Κόχυλας, του οποίου το μεγαλύτερο τμήμα αποτελεί περιοχή NATURA 2000,
έχουν λάβει άδεια παραγωγής 9 ΑΣΠΗΕ (Αιολικοί Σταθμοί Παραγωγής
Ηλεκτρικής Ενέργειας), συνολικής ισχύος 333 MW, αποτελούμενοι από 64
ανεμογεννήτριες. Στη νότια Σκύρο εντοπίζεται η μεγαλύτερη αποικία Μαυροπετρίτη παγκοσμίως,
αφού στην περιοχή έχουν καταγραφεί από την Ελληνική Ορνιθολογική
Εταιρεία συνολικά 1.177 άτομα, αριθμός που αντιστοιχεί σε εκτίμηση 824
ζευγαριών, ποσοστό πάνω από το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού του είδους. «Σημειώνεται ότι στην Ελλάδα αναπαράγεται περί το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού του Μαυροπετρίτηκαι αυτό καθιστά την διατήρηση του είδους όχι
μόνο εθνική αλλά και διεθνή υποχρέωση της χώρας. Παράλληλα, η περιοχή
του Όρους Κόχυλα αποτελεί μία από τις περιοχές της Ελλάδας με την
υψηλότερη πυκνότητα σε σημαντικά και σπάνια είδη χλωρίδας. Στον Κόχυλα
συναντώνται 7 είδη φυτών που κατατάσσονται ως Απειλούμενα, εκ των οποίων
τα 6 περιλαμβάνονται στις δύο εκδόσεις του Βιβλίου Ερυθρών Δεδομένων
των Σπάνιων και Απειλούμενων Φυτών της Ελληνικής Χλωρίδας. Από αυτά τα
είδη τα 3 είναι τοπικά ενδημικά της Σκύρου (Aethionema retsina,
Scorzonera scyria, Allium occultum). Η κατάσταση της ενδημικής χλωρίδας
και η συνολική ακεραιότητα της περιοχής αναμένεται να διαταραχθεί σε
μεγάλο βαθμό από τη διάνοιξη 61 χιλιομέτρων νέων δρόμων και τους μεγάλης
κλίμακας εκβραχισμούς που προϋποθέτει η δημιουργία των βάσεων των 64
ανεμογεννητριών (5,6 MW έκαστη) ύψους άνω των 200 μέτρων!».[3]
Και επειδή πολλά έχουν γραφεί και θα
συνεχίζονται να γράφονται για την κλιματική αλλαγή, σε πρόσφατη έκθεση
της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Περιβάλλοντος (European Environment Agency) με
τίτλο: «Το Ευρωπαϊκό Περιβάλλον: Κατάσταση και Προοπτικές 2020» τονίζεται, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι: «Ο αντίκτυπος του ανησυχητικού ρυθμού απώλειας της βιοποικιλότητας στην Ευρώπη είναι τόσο καταστροφικός όσο η κλιματική αλλαγή».[4]
Επί πρόσθετα, τα στοιχεία που ήδη υπάρχουν και είναι αδιάσειστα δείχνουν ότι οι
ΑΣΠΗΕ εντός περιοχών NATURA έχουν επιβλαβείς συνέπειες για την
ακεραιότητα των ευαίσθητων οικοτόπων και αποτελούν απειλή για τη
βιοποικιλότητα. Ήδη από το 2010, η Ελληνική Ορνιθολογική
Εταιρεία έχει καταθέσει πρόταση για χαρτογράφηση των ορνιθολογικά
ευαίσθητων στα αιολικά πάρκα περιοχών της Ελλάδας. Χρησιμοποιήθηκε η
διαδικασία της χαρτογράφησης ευαισθησίας (sensitivity mapping) που
ακολουθείται διεθνώς για τον ορθό χωροταξικό σχεδιασμό. Η συγκεκριμένη
πρόταση, αγνοήθηκε πλήρως, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, όσον αφορά τη
χωροταξική κατανομή των σχεδιαζόμενων ΑΣΠΗΕ. Μερικές από τις
καταγεγραμμένες συνέπειες είναι: Αυξημένη θνησιμότητα για τα πουλιά εξ
αιτίας των προσκρούσεων στους έλικες των ανεμογεννητριών, εκτοπισμός όχι
μόνο για τα αρπακτικά πτηνά αλλά και για άλλα προστατευόμενα είδη της
άγριας πανίδας, όπως η αρκούδα και ο λύκος, μείωση της αναπαραγωγικής
επιτυχίας προστατευόμενων ειδών εξ αιτίας της απώλειας ή/και κατάτμησης
κρίσιμων θέσεων φωλεοποίησης, απειλή για προστατευόμενα ενδημικά ή/και
απειλούμενα είδη χλωρίδας και πανίδας, από την ένταση και έκταση της
βιομηχανικής κλίμακας δραστηριότητας εντός των προστατευόμενων περιοχών.
Οι επιπτώσεις δεν προέρχονται μόνο από τη λειτουργία των ΑΣΠΗΕ, αλλά
επίσης από τις βαριές κατασκευές που τους συνοδεύουν (συνοδά έργα), όπως
μεγάλης έκτασης οδοποιία, δίκτυα μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος κ.ά.
Η καταστροφή που επιφέρει η εγκατάσταση
ΒΑΠΕ είναι τεράστια και μετρήσιμα αποδεδειγμένη. Οι λόγοι για τους
οποίους συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό η εγκατάστασή τους είναι για να
επιτευχθούν οι ευρωπαϊκοί στόχοι πράσινης ενέργειας, όπως αυτοί έχουν
τεχνηέντως τεθεί από τα αντίστοιχα βιομηχανικά «λόμπι». Η εγχώρια ελίτ
–επιχειρηματική και πολιτική– καρπώνεται τα οικονομικά οφέλη αυτής της
«πράσινης» πολιτικής. Στοχευμένα δημοσιεύματα προμοτάρουν τις
υποτιθέμενα πράσινες λύσεις και τις ενεργειακές διαθεσιμότητες που
προσφέρουν, οι οποίες έφθασαν πρόσφατα στο 32% της ημερήσιας εγχώριας
κατανάλωσης. Αποκρύπτουν, βέβαια, τόσο τις μειωμένες ενεργειακά ανάγκες
λόγω κορωναϊού όσο και τις συχνά-πυκνά πενιχρές αποδόσεις των αιολικών
στο Διασυνδεμένο Σύστημα που κυμαίνεται από 1-6,5%. Και είναι βέβαιο ότι
κανένας Αίολος και Ήλιος δεν παράγει με βάση τις ενεργειακές ανάγκες
του σύγχρονου τεχνοοικονομικού μοντέλου που είναι τόσο αδηφάγο
ενεργειακά, ώστε διαρκώς ζητά και ψάχνει νέους ενεργειακούς πόρους, για
να τους εξαντλήσει. Αυτός είναι ο λόγος που οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο
που ίσως κάποια στιγμή επιφέρει ανεπίστρεπτες και αναπόφευκτες συνέπειες
για όλο τον πλανήτη.
Όσον αφορά τη δική μας συμβολή ας είμαστε
όσο περισσότερο μπορούμε ισχνοί καταναλωτές ενέργειας και ταυτόχρονα
δυναμικοί στον αγώνα μας για την διακοπή των εγκλημάτων που συντελούνται
στα όρη και στις θάλασσες. Να μην τους τα χαρίσουμε, να μην τους
χαριστούμε.
[3].
Πηγή: «Όλα όσα θέλατε να μάθετε για τα ‘‘Αιολικά Πάρκα’’ στις
προστατευόμενες περιοχές NATURA 2000», Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία,
Μάρτιος 2020.
[4]. The European environment – state and outlook 2020: chapter 3: Biodiversity and nature.
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 204, Μάϊος 2020
Θυμάμαι την πρώτη μέρα της είδησης, κάποιος άγνωστος ιός- λέει- στην μακρινή Κίνα, σε μια άγνωστη πόλη, έχει προκαλέσει ανησυχία στην επιστημονική κοινότητα εκεί, καθώς φαίνεται πως η πνευμονία που κάνει είναι άγνωστη και ζόρικη.
Κλείσιμο της είδησης, επιλογή κάτι πιο ρεαλιστικού και κοντινού για διάβασμα, άλλωστε σχεδόν ποτέ δεν μας συγκινούν τα μακρινά, τα των άλλων, πόσο μάλιστα αν ανήκουν σε άλλη ήπειρο, σε άλλον κόσμο, σε άλλο χρώμα.
Οι μέρες περνούν, σχετικά αδιάφορα σε σχέση με τον ιό, λένε πως είναι από νυχτερίδες και αράχνες και κάτι τέτοια που τρώνε οι Κινέζοι, σκέφτομαι πως πάλι καλά εμείς τρώμε σαλιγκάρια και βατράχους, και η είδηση του πρώτου Ευρωπαίου που υποκύπτει από τον νέο ιό κάνει εμφάνιση σε όλα τα ΜΜΕ της Ελλάδας:
Αντριάνο Τρεβιζάν, συνταξιούχους οικοδόμος, ετών 78 απεβίωσε στην Βενετία, θετικός στον Covid-19.
Από τότε, οι μέρες άρχισαν να είναι διαφορετικές, άγνωστες και ζόρικες και σε εμάς.
Κάθε μέρα άρχισε να αποτελείται από αλγόριθμους και αριθμούς: 1400 νέα κρούσματα , 860 θάνατοι, 120 ανάρρωσαν, 500 κρεβάτια ΜΕΘ, 250 αναπνευστήρες, 5000 μάσκες, 11% γιατροί που νόσησαν , 10% πτώση της οικονομίας, 20% αύξηση της ανεργίας, τηλέφωνο στο 1135, αριθμοί, αριθμοί, αριθμοί, κάθε ώρα, σε κάθε είδηση, και άρχισα να ψιθυρίζω τους Σωλήνες των Lost Bodies φτιάχνοντας τον πρωινό καφέ.
Ώρα 18:00
Σιωπηλοί απέναντι σε μια τηλεόραση, το πόδι να κουνάει νευρικά.
«Ανακοινώνουμε σήμερα».
«Οι επόμενες ημέρες είναι κρίσιμες».
«Δεν επιτρέπεται».
«Απαγορεύεται».
«Απαγορεύεται».
«Απαγορεύεται».
Ώρα 18:30
«Μένουμε Σπίτι, πλένουμε τα χέρια μας πολύ σχολαστικά».
Ένα ατελείωτο μοτίβο με μόνη αλλαγή, τα νούμερα της ημέρας.
3 ημέρες πριν την μερική άρση της καραντίνας, και η Ελλάδα φαίνεται πως περνάει αρκετά ανώδυνα σε σχέση με πολλές άλλες χώρες τις επιπτώσεις του ιού, σίγουρα επώδυνα για όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους.
Όμως ήδη εδώ και ημέρες, από το Κράτος, τα ΜΜΕ και τον κόσμο που κοιτάει μόνο τους αριθμούς,
υπάρχει μια επικοινωνιακή θριαμβολογία σε σχέση με την διαχείριση του πρώτου αυτού κύματος της πανδημίας.
Η αλήθεια είναι πως η κοινωνική αποστασιοποίηση και η καραντίνα, φαίνεται να ήταν μονόδρομος σε μια χώρα με ένα άρρωστο σύστημα υγείας, με υποστελεχωμένα νοσοκομεία, με ελάχιστες κλίνες ΜΕΘ, με μεγάλες ελλείψεις σε υλικά και σε φάρμακα, με νησιά με έναν ή κανέναν γιατρό αλλά πολλούς κατοίκους.
Το «Μένουμε σπίτι» είχε νόημα, και έγινε πράξη με κοινωνική ευθύνη.
Μείναμε μέσα, παραδίδοντας τις ζωές μας σε ανθρώπους που μέχρι χθες ήμασταν απέναντι, σε έναν μηχανισμό που ποτέ δεν εμπιστευτήκαμε, και είχαμε σοβαρούς λόγους για αυτό.
Μείναμε μέσα, ακολουθώντας τις όποιες οδηγίες, θεωρώντας πως η επιστήμη και ο κρατικός μηχανισμός θα μεριμνήσουν για την προετοιμασία και την αντιμετώπιση της πιθανής και αναμενόμενης έκρηξης του ιού στην χώρα μας.
Στο διάστημα αυτό όμως, στις ημέρες που για να μετακινηθούμε έπρεπε να το δηλώσουμε, στο ατελείωτο διάστημα που απομακρυνθήκαμε από τους δικούς μας, φίλους, συγγενείς, παιδιά, που στερηθήκαμε τους δρόμους, το κράτος, πέρα από απαγορεύσεις και πρόστιμα ,δεν συνεργάστηκε με την λογική και το αυτονόητο.
Λογική λοιπόν στις μέρες αυτές θα ήταν η ενίσχυση των νοσοκομείων μας, με γιατρούς, νοσηλευτές και κάθε επαγγελματία υγείας που θα στελέχωναν ένα ταλαιπωρημένο και γερασμένο δημόσιο σύστημα υγείας. Ένας ρεαλιστικός σχεδιασμός κλινικών, μονάδων αυξημένης φροντίδας, μονάδων εντατικής θεραπείας, όχι με βάση την οικονομία και το ΑΕΠ, αλλά με βάση τον πληθυσμό και τις διαφαινόμενες υγειονομικές ανάγκες που θα προκύψουν σε περίπτωση πραγματικής επιδημίας.
Λογική στις ημέρες αυτές, είναι να υπάρχουν υλικά στα νοσοκομεία για την διαχείριση της κρίσης. Γάντια, μάσκες, γυαλιά, στολές και ότι άλλο χρειαστεί, έτσι ώστε να προστατέψεις τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, τους γιατρούς και νοσηλευτές που θα έρθουν σε επαφή με ασθενείς.
Λογική είναι να πραγματοποιηθούν διαγνωστικά τεστ, να γίνει μετρήσιμη η πανδημία στην χώρα, να γνωρίζουμε ποιος νοσεί και ποιος όχι, να πραγματοποιηθεί η απαραίτητη ιχνηλάτηση των επαφών, έτσι ώστε να δοθούν οδηγίες, να ληφθούν στοχευμένα μέτρα, ώστε να μειωθεί η διασπορά, εντός και εκτός νοσοκομείων.
Λογική είναι πως όποιος νοσηλεύεται στα νοσοκομεία και τις κλινικές θα πρέπει να κάνει το τεστ του Covid-19 πρώτα, αφού μάθαμε πως και ασυμπτωματικοί ασθενείς μπορούν μα νοσούν, άρα η διασπορά κατά την νοσηλεία οποιουδήποτε είναι πιθανή. Πέρασαν όμως αρκετοί μήνες για να καταλήξουμε τελικά πως αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα στα τακτικά χειρουργεία.
Λογική είναι να δημιουργηθούν στεγανά, μέσα από συγκεκριμένα πρωτόκολλα ,τα οποία θα διαχειριστούν άνθρωποι που μπορούν να το κάνουν.
Αντ’ αυτού, οποιοσδήποτε υγειονομικός μίλησε με την γραμμή του ΕΟΔΥ, κατάλαβε γρήγορα πως στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, επικρατούσε τουλάχιστον μια προχειρότητα στην αξιολόγηση και στην καθοδήγηση, τουλάχιστον για τον πρώτο μήνα λειτουργίας του.
Λογική είναι να επιβληθούν περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις, υπήρξαν όμως αρκετά παράθυρα ανοιχτά, ικανά από μόνα τους να δημιουργήσουν μια απίστευτη διασπορά. Όταν σε όλη την Ευρώπη οι έλεγχοι στα αεροδρόμια ήταν αρκετά αυστηροί, στα ελληνικά αεροδρόμια καλωσορίζαμε τον κόσμο με ένα “welcome to sunny Greece”, χωρίς κανέναν έλεγχο του ιστορικού του ταξιδιού και των πιθανών συμπτωμάτων των επιβατών. Όταν ο περισσότερος κόσμος, κατάλαβε πως είναι επιτακτική ανάγκη η μείωση των επαφών του και η παραμονή στο σπίτι, στα λιμάνια βρέθηκαν χιλιάδες κόσμου, κατευθυνόμενο στο πιο αδύναμο υγειονομικά κομμάτι της χώρας, στα νησιά μας, σε μέρη δηλαδή χωρίς γιατρούς, κέντρα υγείας και νοσοκομεία.
Όταν επίσης το κράτος είχε κλείσει όλον των κόσμο στα σπίτια του, κουνώντας το δάκτυλο, υπενθυμίζοντας συνεχώς την ατομική ευθύνη, δεν μπορεί να αφήνει τουρίστες χωρίς έλεγχο στις πόλεις, δεν μπορεί να μην ελέγχει σχολικές εκδρομές που γύρισαν από Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες , δεν μπορείς να έχει Νατοϊκούς στρατιώτες να περιπλανιούνται έξω από την βάση της Σούδας.
Λογική είναι να υπάρχουν μετά από πέντε μήνες συναγερμού, σαφείς οδηγίες προστασίας του γενικού πληθυσμού. Ακόμη και σήμερα τα δεδομένα για τον τρόπο χρήσης της μάσκας και την ποιότητα αυτής, δεν είναι εδραιωμένα. Μέχρι πριν λίγες μέρες, υπήρχαν διαφορετικές οδηγίες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, καταλήγοντας κάποια στιγμή στο συμπέρασμα πως η χρήση της μάσκες όπως γίνεται, αποτελεί εστία κινδύνου, από αύριο όμως η χρήση της είναι υποχρεωτική σε όλους.
Λογική είναι να γίνει αποσυμφόρηση των κέντρων «φιλοξενίας» μεταναστών και των φυλακών, να υπάρξει μέριμνα για τους άστεγους καθώς και των ανθρώπων που ζουν σε γηροκομεία ή σε άλλες δομές φιλοξενίας, γνωρίζοντας πως η διάδοση της νόσου στις ομάδες αυτές θα είναι καταστροφική.
Τίποτα – ή σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω δεν έγιναν.
Τα νοσοκομεία είναι σχεδόν στην ίδια κατάσταση με την προ εποχή του κορονοϊού, υπάρχει μια σχετική επάρκεια σε υλικά, μιας και δεν χρειάστηκαν μαζικά από την μία, από την άλλη υπήρξαν δωρεές τόσο από απλούς πολίτες, όσο και από οργανωμένα κράτη, τεστ ποτέ δεν έγιναν μαζικά, παρά μόνο σε ανθρώπους με συμπτώματα και ευπάθεια, ο ΕΟΔΥ, κάπως μαζεύτηκε, έχοντας σαφώς πλέον μια εμπειρία αλλά και ελάχιστο φόρτο εργασίας σε σχέση με τον πρώτο καιρό, και εμείς σε 3 μέρες θα μπορούμε να βγαίνουμε από το σπίτι μας χωρίς να δώσουμε αναφορά, αρκεί να μην είναι μετά τα μεσάνυχτα μιας και φαίνεται πως ο κορονοϊός δεν κοιμάται εκείνες τις ώρες.
Έχοντας πλήρη συνείδηση της κατάστασης, έτσι όπως αυτή περιγράφτηκε από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, η καραντίνα ήταν ένα επιβεβλημένο μέτρο, δύσκολο στην χώνεψη για κάθε ελεύθερο άνθρωπο, ζόρικο στον ψυχισμό μας, εξαιρετικά εύκολο όμως στην εφαρμογή του για το κράτος, μιας και βασίζεται αποκλειστικά στην καταστολή. Με την καραντίνα κερδίσαμε επίσης χρόνο, χρόνο πολύτιμο τόσο επιστημονικά, μιας και οι γνώσεις μας για τον Covid-19 κάθε μέρα αυξάνονται, χρόνο πολύτιμο και για την δημιουργία ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου διαχείρισης του προβλήματος.
Αξίζει όμως να ζυγίσουμε τις αναφορές και τις μελέτες άλλων επιστημών, πέραν της υγείας, για την μη εξάπλωση και διασπορά του ιού σε χώρες όπως η Ελλάδα, σε χώρες που ανήκουν δηλαδή σε χαμηλές οικονομίες, λιγότερο διεθνοποιημένες, με μικρές αγορές και βιομηχανίες, και μικρή διεθνής κίνηση επιβατών τους χειμερινούς μήνες, άρα και με σαφές μικρότερο ιικό φορτίο.
Αξίζει να διαβάσουμε και να ζυγίσουμε μελέτες επιδημιολογικές και περιβαντολογικές, που αναφέρονται σε συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, που φαίνεται πως ευνοούν την διασπορά του ιού, και που φαίνεται πως σε περιοχές όπως αυτήν των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης, δεν είχαμε.
Αξίζει σίγουρα να μελετηθεί, η διαφορά της επίπτωσης του ιού στον βορά και τον νότο της Ιταλίας, όταν μάλιστα υπήρξε καταγεγραμμένη μετακίνηση χιλιάδων ανθρώπων, μια μέρα πριν την καραντίνα στην Λομβαρδία, σε άλλες περιοχές της χώρας.
Η ανακούφιση όλων μας προφανώς είναι μεγάλη, κανείς δεν θέλει νεκρούς, κανείς δεν επιθυμεί θάνατο και αρρώστια. Το πρώτο κύμα σχεδόν πέρασε, σχεδόν δεν μας ακούμπησε, και έχουμε κάθε λόγο να νιώθουμε καλά για αυτό. Και νιώθουμε καλά, γιατί εκτός των άλλων, σε συνθήκες πρωτόγνωρες, φόβου, απαγορεύσεων και καταστολής, τα κοινωνικά δίκτυα και η αλληλεγγύη στήθηκαν ξανά, δούλεψαν, και έδειξαν πως η αυτοοργάνωση, και τα κοινωνικά αντανακλαστικά μας ,δεν μπορούν να κατασταλούν.
Όμως, ο ιός είναι εδώ, η πανδημία θα κάνει κύκλους μέχρι να έχουμε στην φαρέτρα μας το εμβόλιο, και όσοι προπαγανδίζουν πως τα καταφέραμε γιατί πήραμε μέτρα νωρίς, και προφανώς εννοούν την καταστολή και μόνο αυτή, όσοι μας παρουσιάζουν το μεγάλο ανέκδοτο, πως η Ελλάδα δηλαδή, είναι στο παγκόσμιο επιστημονικό και πολιτικό ενδιαφέρον λόγω της διαχείρισης που έκανε, αποτελούν ξεκάθαρα κίνδυνο για την δημόσια υγεία και τις κοινωνίες μας.
Ενόψει της συνέχειας, και μέχρι την οριστική απαγκίστρωση από τον Covid-19 και ό,τι αυτός μας αφήνει, και δεν αναφέρομαι προφανώς μόνο στην υγεία, ας αναλάβει ο καθένας το μερίδιο ευθύνης που του πρέπει, απαιτώντας με κάθε τρόπο από τον κρατικό μηχανισμό το αυτονόητο, να αναλάβει τις δικές του πραγματικές ευθύνες, χωρίς αυλικούς και χειροκροτητές, τώρα που όπως φαίνεται υπάρχει χρόνος μέχρι το δεύτερο κύμα μόλυνσης από τον κορονοϊό, που πιθανόν να μας βρει σε άλλες συνθήκες.
Είμαστε εδώ, έχοντας αγάπη και έρωτα για ζωή, προσπαθώντας να μάθουμε, να κατανοήσουμε, να προτείνουμε και να δράσουμε, έχοντας την διορατικότητα, πως δεν ξεμπερδέψαμε μήτε με τον ιό, μήτε με τις ασυναρτησίες ορισμένων, απαιτώντας, κάθε στιγμή, σε κάθε χρόνο και τόπο, για κάθε άνθρωπο αυτό που του αξίζει ,αυτό που μας αξίζει, το δικαίωμα για αλήθεια, το δικαίωμα στην λογική και την αξιοπρέπεια.
