Ντοκιμαντέρ “ΠΑΡΟΝΤΕΣ” (Ελλάδα, 2021, 83 min.) σκην. Γιώργος Αυγερόπουλος (δες το Τωρα)

 

Μια αποτύπωση σε βάθος, σε κάθε πτυχή της ζωής μας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική, των επιπτώσεων της πανδημίας, με μια καταγραφή άμεση – τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνει, μέσα από πολλές και διαφορετικές αποκλειστικές μαρτυρίες και ιστορίες. 

Σχεδόν έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας στην Ελλάδα, το iMEdD και η SmallPlanet, παρουσιάζουν τη νέα ταινία ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου με τίτλο «Παρόντες». Η ταινία ξεδιπλώνεται με φόντο το δημόσιο σύστημα υγείας, παρατηρώντας σε βάθος χρόνου τους επιφανείς πρωταγωνιστές της διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και τους αφανείς ήρωές της. Πολιτικές αποφάσεις και παρασκηνιακοί χειρισμοί μπαίνουν στο μικροσκόπιο και αντιπαρατίθενται με τις μάχες όσων σηκώνουν καθημερινά το βάρος των επιπτώσεων της νέας κρίσης. Ο Αυγερόπουλος μέσα από την ελληνική εμπειρία, αναδεικνύει μια οικουμενική πραγματικότητα, θέτοντας κρίσιμα ερωτήματα για τη νέα μετα-Covid εποχή που βρίσκεται ήδη εδώ.

Παροντες

Αφισα καλέσματος σε πλατείες Εναντια στην καταστολή, στην αστυνομική βια, στις απαγορευσεις ..

 

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

 

Την τετάρτη 10 Μάρτη 2021, ανήμερα της δολοφονίας του αναρχικού αγωνιστή, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, Λάμπρου Φούντα έπειτα από συμπλοκή με την αστυνομία, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση μνήμης και αγώνα στο Κεφαλόβρυσο Αιτωλοακαρνανίας από συντρόφους -ισσες από γύρω περιοχές.

Η παρέμβαση στην πλατεία του χωριού διήρκησε περίπου 2 ώρες, αναρτήθηκε πανό ενώ πραγματοποιήθηκε καθαρισμός του χώρου και της επιγραφής που έχει αναρτηθεί στη βρύση της πλατείας στη μνήμη του συντρόφου.

Το απόγευμα σύντροφοι -ισσες που συμμετείχαν σε συγκέντρωση στην πλατεία Δημάδη στο Αγρίνιο σε αλληλεγγύη με τον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα ανάρτησαν μόνιμα το πανό στο χώρο.

Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΑΡΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ - ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

(Α)

πηγη Γκιλοτινα

Για τον αδερφό μας Κώστα Σταμάτη (Μετάλικα)

 

Γκιλοτινα

Το Σάββατο 2 Γενάρη 2021 έφυγε πρόωρα από κοντά μας ο Αναρχικός αγωνιστής Κώστας Σταμάτης.

Σε τέτοιες περιπτώσεις συνηθίζεται οι οικείοι του ανθρώπου που έχει φύγει από τη ζωή να αναφέρονται στο πρόσωπό του στεκόμενοι στα καλά στοιχεία του χαρακτήρα του και ενίοτε με κάποια υπερβολή να προσπαθούν να τιμήσουν τη μνήμη του.

Στην περίπτωση του Κώστα, όσοι είχαν την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσουν, ξέρουν ότι δεν πρόκειται για υπερβολή όταν αναφέρονται στην ακεραιότητα, τη δύναμη, την ευθυκρισία και το ήθος του. Η καρδιά του ήταν τόσο μεγάλη ώστε να χωράει τις έγνοιες όλου του κόσμου. Ποτέ δεν ησύχαζε, ποτέ δεν ξεκουράζονταν, ποτέ δεν απογοητεύονταν -ακόμα και όταν δεν πήγαιναν πάντα καλά τα πράγματα. Αποτελούσε πάντα θετικό παράγοντα τόσο στις μεταξύ μας σχέσεις όσο και στον κοινωνικό ταξικό αγώνα. Το πόσο νοιαζόταν και έτρεχε για όλους και για όλα πάντα μας εξέπληττε με θαυμασμό. Η ατσάλινη πυγμή και αποφασιστικότητά του έδινε σε όλους δύναμη και έμπνευση ενώ το παράδειγμά του πάντα θα αποτελεί αγωνιστικό κίνητρο για όλους εμάς.

Ο Κώστας φαινόταν σε όλους μας λες και δεν είχε αδύναμα σημεία, λες και δεν έκανε λάθη, σαν να μην είχε πάθη, με μόνο το πάθος του για την ελευθερία και την κοινωνική επανάσταση.

Σε αυτό το κείμενο δεν θέλουμε τόσο να επεκταθούμε στην ενεργή και πολύχρονη πολιτική και κοινωνική του δράση. Αυτή είναι ευρέως γνωστή. Βρίσκονταν πάντα πίσω από τα οδοφράγματα της αντίστασης και της αλληλεγγύης στο πλευρό των εργαζομένων, των  μεταναστών, κάθε καταπιεσμένου, αδύναμου και κυνηγημένου. Συμμετείχε στο Σωματείο βάσης ¨Δικαίωμα στη Ζωή¨ ενάντια στους πλειστηριασμούς και στις ομάδες επανασύνδεσης ηλεκτρικού ρεύματος στις λαϊκές οικογένειες, συμμετείχε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την υπεράσπιση του φυσικού περιβάλλοντος από τη λεηλασία κράτους και κεφαλαίου από τον Αμβρακικό και τον Αχελώο ως την καταστροφή των θαλασσών από τις εξορύξεις υδρογονανθράκων και τη ρύπανση από τις ιχθυοκαλλιέργειες. Ενάντια στη λογική του βετερανισμού ήταν πάντα στις συνελεύσεις, τις αφισοκολλήσεις, το στήσιμο των μικροφωνικών και των εκδηλώσεων, τα δικαστήρια και τις συγκρούσεις, ενάντια στους φασίστες, την καταστολή, το στρατό, τις θρησκείες, τους πολέμους, τον ολοκληρωτισμό. 

Θέλουμε μέσα από τα μικρά καθημερινά πράγματα, αθέατα για τους πολλούς, να καταδείξουμε τη στόφα του Αναρχικού Αγωνιστή, που τον χαρακτήριζε. Μόνο ο Αγώνας για την Επανάσταση γεννά τέτοιους ανθρώπους που με την πίστη στο όραμά της είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή στη δουλειά μυρμηγκιού που απαιτεί η Υπόθεση. Ή ακόμη και στις σφαίρες κάποιου μπάτσου... ή στο μαχαίρι κάποιου φασίστα... Παραμερίζουν κάθε ιδιοτέλεια, κάθε τι το προσωπικό που δεν συμβαδίζει με το συλλογικό όραμα, κάθε παρόρμηση, θυμό ή πικρία από ευθύνη και αφοσίωση. Είναι τιμή μας ως αναρχικοί που γνωρίσαμε το μεγαλείο ενός πραγματικά ελεύθερου ανθρώπου που συνέδεσε την αξιοπρέπειά του με τα ιδανικά της Αναρχίας και τον Αγώνα.

Ο Κώστας ήταν αγρότης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λεπενού Αιτωλοακαρνανίας σε ένα σπίτι με 5 δωμάτια, τόσα όσες και οι οικογένειες που έμεναν εκεί. Σε αυτό το περιβάλλον γαλουχήθηκε με τις λαϊκές αξίες (συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αγάπη για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον...) αλλά και πήρε τη σκυτάλη της μακράς επαναστατικής ιστορίας του τόπου μας από τις ιστορίες των προηγούμενων. Ο Κώστας ήταν πάντα απλός άνθρωπος γιατί είχε μάθει να εκτιμάει τα σημαντικά στη ζωή, την αγάπη, το γέλιο, τη συντροφικότητα. Από μικρός γνώρισε τη φτώχεια και τη σκληρή δουλειά στα χωράφια και στα ζώα. Από τα μαθητικά του χρόνια πολιτικοποιήθηκε ενώ τη δεκαετία του ΄80 συμμετείχε σε δράσεις της Ένωσης Αναρχικών που διατηρούσε γραφεία στο Αγρίνιο, όπως η μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση σε προεκλογική ομιλία του Αβέρωφ στην πλατεία Δημοκρατίας όπου ΕΠΕΝιτες και λοιπά φασισταριά ισοπεδώθηκαν και εξαφανίστηκαν από την πόλη για πολλά χρόνια. Ο Κώστας έκτοτε συμμετείχε σε όλα τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και τα μέτωπα αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο στην πόλη του Αγρινίου αλλά και σε αγώνες έξω από τα όρια του νομού.

Από το 2006 συμμετείχε στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου και από το 2009 στο Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Αγρινίου Ραδιουργία 87,7fm όπου είχαμε την τιμή να γνωριστούμε καλύτερα και να διδαχτούμε όλοι μικροί και μεγάλοι από το ήθος, την ευγένεια, την ισχυρή του θέληση και υπευθυνότητα, την ατελείωτη υπομονή του. Η αγάπη του για τη μουσική και την ηχοληψία ήταν από τα λίγα πράγματα που άφηνε να τον ταξιδεύουν για λίγο εκτός του ωκεανού της ευθύνης και των υποχρεώσεων που σήκωνε, πραγματικά, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Μια φορά την εβδομάδα, κάθε τρίτη, πραγματοποιούσε την εκπομπή "Μαύρα μαντάτα" ενώ καθημερινή ήταν η ενασχόλησή του με τα τεχνικά ζητήματα του σταθμού. Σε κάθε εκδήλωση ή συναυλία ήταν πάντα πίσω από τα μηχανήματα και όλοι είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο αφού ξέραμε οτι κανένα πρόβλημα δεν θα του αντίσταθεί. Μαζί με το ποδήλατο και το σκύλο του το Ναγκασάκι συνέθεταν μια εικόνα πολύ οικεία για εμάς όλους τους φίλους και συντρόφους του.

Για τον Κώστα οι δουλειές γίνονταν το πρωί, η οκνηρία ήταν πάντα εχθρός. Στις 5 συναντιόμασταν για να πάμε στο φύτεμα και τη συγκομιδή του καπνού. Στης 6 για να ξεκινήσουμε για τη Μεσοχώρα. Στις 7 για όλες τις συνήθεις εργασίες στα χωράφια. Στης 8 παρά για να πιούμε στα γρήγορα έναν ελληνικό ώστε να είμαστε στα δικαστήρια στης 9 παρά. Τα απογεύματα στο καφενείο του στεκιού έφτιαχνε καφέ πάντα τελευταίος, έπρεπε πρώτα να σιγουρευτεί αν είναι όλα καθαρά και ξεσκονισμένα, αν έχουν φαί και νερό τα σκυλιά, αν θέλει πότισμα ο κήπος και τόσα άλλα. Ο καφές ήταν μια καθημερινή συνέλευση, οργανωτική, διαδικαστική και εφ΄ολης της ύλης. «Εντάξει και τη μαλακία μας θα την πούμε και θα γελάσουμε και θα χορέψουμε και θα μεθύσουμε αλλά να πούμε/κάνουμε πρώτα 2 πραγματάκια» συνήθιζε να λέει. Και έτσι ήταν, πάντα υπήρχε χρόνος για όλα.

Ο Κώστας δεν άφηνε ποτέ τίποτα στην τύχη, πάντα αγχωνόταν για το παραμικρό, αφού «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες». Καταλάβαινε και συγχωρούσε κάθε αδυναμία και λάθος κάθε συντρόφου, αφού ήξερε ότι «οι χώροι αυτοί θέλουν στομάχι». Καταλάβαινε και συγχωρούσε κάθε αδυναμία, αφού «δεν είναι ίδιος ο κλεφτοκοτάς με το μακελάρη» και «όλοι κοσμάκης είμαστε» βλέποντας τις αδυναμίες που αυτός είχε νικήσει, ζωντανές στους άλλους. Σε κάθε τεμπελιά ή αδράνεια απαντούσε με το παράδειγμά του, αφού «το κράτος δουλεύει 365 μέρες το χρόνο, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο για να μας καταστείλει». Σε κάθε λασπολογία απαντούσε με πράξεις : «καλύτερη απάντηση είναι η συνέχιση της δράσης μας». Σε κάθε αναποδιά, τσακωμό ή στενοχώρια στόχευε πάντα στο ξεπέρασμα και τη συνέχεια «αφού όλα εδώ θα μείνουν, ας επικεντρωθούμε στα σημαντικά». Σε κάθε προβοκατορολογία έλεγε «αν ο ΕΛΑΣ σταματούσε τη δράση του επειδή οι Γερμανοί καίγανε χωριά και αύξαναν την καταστολή δεν θα υπήρχε ποτέ αντίσταση».

Σε κάθε ζήτημα που οι αξιακές διαφωνίες μας ήταν έντονες και εκ πρώτης όψεως αξεπέραστες, πάντα ξεπρόβαλε μέσα από τις αφηγήσεις και τα βιώματα του «μπάρμπα» του, ο Αντάρτης, που μετέφερε τις αγωνίες μας σε έναν άλλο καιρό, όπου χαράσσονταν διαφορετικά τα όρια ανάμεσα στον κυνισμό και το ρομαντισμό. Με την καθαρή μάτια του Αντάρτη πολλές φορές αποτελματώνονταν η δράση από τις «ευαισθησίες» εκείνες που ενυπάρχουν στη φύση μας ως αγωνιστές, μα που συχνά αδυνατούν να συμβαδίσουν με τη φρικτή αναγκαιότητα του πολέμου που μας επιβάλλεται από τους εξουσιαστές. Στις συζητήσεις μας γύρω από το ζήτημα των λεγόμενων «παράπλευρων απωλειών», που ως λογική είναι εχθρική στις ιδέες και τις αξίες μας, ο μπάρμπας του ο Αντάρτης μας μετέφερε τη δική του εμπειρία: «Μια φορά που ανέβαινε από τον κάμπο του Αγρινίου στο βουνό πέφτει σε ενέδρα Γερμανών και ταγματασφαλιτών στο χωριό της Λεπενούς. Αφού τρέχει σε ένα παρακείμενο σπίτι για να καλυφθεί, ρίχνει μια χειροβομβίδα προς το μέρος των διωκτών του και καταφέρνει να διαφύγει από ένα παράθυρο στο πίσω μέρος του σπιτιού προς το βουνό. Από τη χειροβομβίδα όμως που τον έσωσε σκοτώνεται ένα μικρό παιδί που άκουσε το θόρυβο και βγήκε να δει τι συμβαίνει». Ποιός μπορεί να κατηγορήσει αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για το σώμα και την ψυχή του λαού, ότι δεν σέβονταν τη ζωή του; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι ένα παιδί στο χωριό μπορεί να ήταν στόχος των αντιστεκόμενων ή έστω ότι θα αδιαφορούσαν για τη ζωή του; Ποιός άλλος εκτός από τον πόλεμο και αυτούς που τον προκαλούν είναι υπεύθυνος για τόσους και τόσους αδικοχαμένους συνανθρώπους μας; Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη, σε όλους τους καιρούς και όλους τους τόπους, είτε στη Μέση Ανατολή είτε στο κέντρο της Αθήνας, είναι αγώνας για τη ζωή και την ελευθερία και οι αγωνιστές παντού και πάντα είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τη ζωή και την ελευθερία τους για αυτό τον σκοπό. Μόνο οι στρατευμένοι πενθούντες κρύβουν το δάσος και εστιάζουν στο δέντρο, κλείνουν τα μάτια στα εγκλήματα του κράτους και του κεφαλαίου που προκαλούν μαζικούς θανάτους στην κοινωνία και στέκονται δήθεν αγανακτισμένοι ενάντια στην κοινωνική αντιβία. Η βία, ο πόλεμος και οι συνέπειές τους, για τους αγωνιστές της ελευθερίας, καθιστούν επιβεβλημένη και επείγουσα την ανάγκη για τον διαρκή αγώνα κατάργησής τους, τον διαρκή αγώνα για την ευτυχία του ανθρώπινου γένους. Για τα θύματα του κοινωνικού πολέμου, για τα αποτελέσματα της βίας, ευθύνονται πάντα οι εξουσιαστές και εκμεταλλευτές που προκαλούν την οργή και την αντεκδίκηση στις κοινωνίες ή τη στοχευμένη πολιτική αντι-βία των αγωνιστών. Κάθε κριτική στη βία και τον πόλεμο πρέπει να κινείται πάνω σε αυτή τη βάση αν δεν θέλει να δίνει επιχειρήματα στις επιλεκτικές «ευαισθησίες» και την αντεπαναστατική προπαγάνδα των εξουσιαστών.

Αυτά τα λόγια έφεραν ξεχωριστό βάρος όταν ακούγονταν από το στόμα ενός ανθρώπου που σεβόταν και αγαπούσε ως ύψιστη αξία τη ζωή σε κάθε της έκφανση, με τόση κατανόηση και ευθύνη. Που το παράδειγμά του το μαρτυρούσε καθημερινά με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ο λόγος του Κώστα, αλλά και η σιωπή του, γεφύρωνε τη θεωρία με την πράξη, την ιδέα με το βίωμα, όπως και η ζωή του, απόλυτα συνεπής στις ιδέες της κοινωνική δικαιοσύνης και της αναρχίας. Δεν ξεχάστηκε ούτε στιγμή.

Ο Κώστας ήταν μέτοχος της ιδέας της επαναστατικής αυτοοργάνωσης των κοινωνιών, των αυτόνομων αντικαπιταλιστικών κοινοτήτων ισότητας και ελευθερίας, που θα αποτελέσουν το πολύχρωμο μωσαϊκό των διεθνών αντιστάσεων για τον αντιεξουσιαστικό σοσιαλισμό, την Αναρχία. Σε αυτή την κατεύθυνση και με βάση την πολιτική συμφωνία κάναμε τα πρώτα βήματα για τη συγκρότηση ενός αυτοοργανωμένου αγροτικού – εργατικού συνεταιρισμού. Σχέδιο ζωτικής σημασίας, κατά τη γνώμη μας, στον αγώνα για την αυτοοργάνωση της ζωής μας, αλληλέγγυα, με αξιοπρέπεια, ακηδεμόνευτα, αντιεραρχικά, συλλογικά. Για την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη, για την επανάσταση και την Αναρχία. Σχέδιο που στο δύσκολο ξεκίνημά του οφείλει πολλά στη συνεισφορά του Κώστα και που στα επόμενα βήματά του πάντα θα μας συντροφεύει η μνήμη του ως η φωνή της δημιουργικής φαντασίας, της ευθύνης, της σοβαρότητας, της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, της μάχης απέναντι στον κακό μας εαυτό.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα

και θα βγω στους δρόμους

όπως και χτες.

Και δεν θα συλλογιέμαι παρά

ένα κομμάτι από τον πατέρα

κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα

-αυτά που μ' άφησαν-

και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.

Και τους φίλους μας που χάθηκαν.

Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα

ίσια ολόισια στη φωτιά

και θα βγω όπως και χτες

φωνάζοντας "φασίστες!!"

στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες

μ' ένα κόκκινο λάβαρο

ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.

Θ' ανοίξω την πόρτα

και είναι -όχι πως φοβάμαι-

μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα

και πως εσύ πρέπει να μάθεις

να μην κατεβαίνεις στο δρόμο

χωρίς όπλα όπως εγώ

- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-

γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ

"έτσι" "αόριστα"

σπασμένη σε κομματάκια

από θάλασσα, χρόνια παιδικά

και κόκκινα λάβαρα.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα

και θα χαθώ

με τ΄όνειρο της επανάστασης

μες την απέραντη μοναξιά

των δρόμων που θα καίγονται,

μες την απέραντη μοναξιά

των χάρτινων οδοφραγμάτων

με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις-

Προβοκάτορας. 

Κατερίνα Γώγου, 1978.

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΑ 87,7 FM

Μεγάλη διαδήλωση για την απεργία πείνας του Δημητρη Κουφοντίνα

Μετά απο τις βιαιες επιθέσεις της αστυνομίας το Σάββατο, έγινε  νέα πορεία σήμερα ενάντια στο καθεστώς που απειλεί άμεσα την ζωη του απεργού πείνας και πολιτικού κρατούμενου Δημητρη Κουφοντίνα. Πορείες έγιναν σε μεγάλες πόλεις ενώ δράσεις αλληλεγγύης σε ακόμη περισσότερες. Στην Αθηνα η διαδήλωση ήταν μεγαλειώδης
Ακολουθεί άρθρο απο το the press project

Χιλιάδες ξανά στους δρόμους για αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δήμητρη Κουφοντίνα

Μετά τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας του Σαββάτου η οποία διαλύθηκε βίαια από την αστυνομία ξανά χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας για να πουν με μια φωνή «Να μην υπάρξει νεκρός κρατούμενος απεργός πείνας - Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε».

«Στη θέση μας. Με τους αγώνες, για τα δικαιώματα, για τη δημοκρατία, την ελευθερία» αναφέρει η «Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή» η οποία βρέθηκε και σε αυτή τη συγκέντρωση πίσω από το μπλοκ της πρωτοβουλίας Δικηγόρων – Νομικών.

Το πανό της Πρωτοβουλίας των Δικηγόρων που το Σάββατο είχε δεχθεί επίθεση από την αστυνομία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της πορείας με χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν από πίσω του. «Να  μην υπάρξει νεκρός κρατούμενος απεργός πείνας – Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε» αναφέρει.

Ο γιατρός επιλογής του απεργού πείνας, κ. Σδούκος, πριν λίγες ώρες μετέφερε ότι «η υπογλυκαιμία, συνοδευόμενη από επικείμενες ηλεκτρολυτικές διαταραχές, μπορεί να αποβεί ανά πάσα στιγμή μοιραία για το μυοκάρδιο και τον εγκέφαλο» απευθύνοντας έκκληση στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς «να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων… Μια ζωή κερδισμένη είναι σημαντικότερη από οποιοδήποτε “πολιτικό κόστος”».

πηγη : the press project

Εικόνες μιας χώρα που γίνεται φασιστική - 5 Μαρτίου 2021

Οι εικόνες που βλέπετε απεικονίζουν το θάνατο αυτού που κάποτε ήταν γνωστό ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα διαμαρτυρίας στην Ελλάδα. Μια ειρηνική προ-συγκέντρωση για διαμαρτυρία σε αλληλεγγύη με τον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα (σε απεργία πείνας από τις 8 Ιανουαρίου 2021) περιβάλλεται ξαφνικά από πλήθος αστυνομικών που επιτίθενται στους συγκεντρωμένους.

Λίγα λεπτά αργότερα, μετά τον αποκλεισμό της αστυνομίας στην πρόσβαση στην πλατεία Συντάγματος, όπου οι διαδηλωτές σχεδίαζαν να συγκεντρωθούν, οι διαδηλωτές αποφάσισαν να μετακινηθούν σε άλλο μέρος όπου θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τη διαμαρτυρία. Τότε ήταν που τα ΜΑΤ, μαζί με την ομάδα ΔΡΑΣΗ και μια αύρα νερού εξαπέλυσε μια βάναυση επίθεση με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς με γκλομπ και νερό υπό πίεση, συλλαμβάνοντας οποιονδήποτε μπορούσε απλώς επειδή ήταν εκεί.

Η συντριπτική πλειονότητα των διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα τις τελευταίες 7 εβδομάδες δέχτηκε επίθεση, χωρίς καν δικαιολογία, μόλις άρχισαν να μαζεύονται άνθρωποι. Ακόμη και μια αναφορά στο όνομα Κουφοντίνας στο Facebook φέρνει μπανάρισμα του προφίλ σας ή η σελίδα σας στο FB καταργείται. Αυτό συνέβη ακόμη και σε πολιτικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς. Η εκτεταμένη λογοκρισία, οι βάναυσες αστυνομικές επιθέσεις και η κυβερνητική προπαγάνδα μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης – που φέρονται σαν μαριονέτες της κυβέρνησης – σχηματίζουν μια τρομακτική εικόνα της τρέχουσας κατάσταση στην Ελλάδα.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κυριάκος Μητσοτάκης, εξοργίστηκε από το γεγονός ότι για 4 συνεχόμενες ημέρες χιλιάδες άνθρωποι αψήφησαν τη βασιλεία του φόβου, της λογοκρισίας και του τρόμου που επέβαλε η ελληνική κυβέρνηση σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή φωνή στάθηκε αλληλέγγυα προς τις απλές απαιτήσεις ενός πολιτικού κρατουμένου.  Ο θάνατος του Δ. Κουφοντίνα μετά από 58 μέρες απεργίας πείνας είναι πλέον ορατός. Ο Μητσοτάκης αποφάσισες, όπως θα έκανε ένας παραληρητικός επικεφαλής ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, ότι οι διαμαρτυρίες αλληλεγγύης προς αυτόν πρέπει να δεχτούν επίθεση και να διαλυθούν.

Αν πεθάνει ο Δημήτρης Κουφοντίνας, θα είναι ο πρώτος κρατούμενος σε απεργία πείνας που θα πεθάνει στην Ευρώπη, μετά το θάνατο του Μπόμπι Σαντς και των συντρόφων του το 1981, στη Βόρεια Ιρλανδία, υπό το καθεστώς της Μαργαρίτας Θάτσερ.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, τώρα 63 ετών, κάνει απεργία πείνας τις τελευταίες 58 ημέρες. Η τρέχουσα απαίτησή του είναι να μεταφερθεί στη φυλακή Κορυδαλλού, καθώς και να τερματιστούν οι αυθαίρετες πολιτικές παρεμβάσεις εναντίον του.

Ακόμη και μετά από 58 ημέρες χωρίς φαγητό, η ελληνική κυβέρνηση αρνείται το δικαίωμά του στην ίση μεταχείριση.

– Η άνοδος του δεξιού φασισμού στην ελληνική κυβέρνηση –

Ακόμα και για τα ελαστικά πρότυπα αυτού που ήταν γνωστό ως κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα, το δεξιό καθεστώς μετατράπηκε σταδιακά, σε μόλις ενάμιση χρόνο στην εξουσία, σε ένα νεοφασιστικό κράτος.

Ενώ η Αθήνα βρίσκεται σε lockdown για περισσότερο από 4 μήνες, η δεξιά κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας» έχει χρησιμοποιήσει αυτόν τον χρόνο για να ενεργήσει σαν μαφιόζικη οργάνωση, ξεκαθαρίζοντας λογαριασμούς με τους εχθρούς της, τον ελληνικό λαό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Σε ένα βίαιο νομοθετικό κρεσέντο, η κυβέρνηση κατάφερε να δημιουργήσει ένα αστυνομικό κράτος χούντας, χρησιμοποιώντας το lockdown ως περίοδο για να καταργήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, που καμία άλλη ελληνική κυβέρνηση δεν σκέφτηκε καν να αγγίξει, από τότε που ανατράπηκε το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας το 1974.

Από την ίδρυση αστυνομικών τμημάτων στα ελληνικά πανεπιστήμια έως την απαγόρευση συγκεντρώσεων και διαμαρτυριών πάνω από έναν ορισμένο αριθμό ατόμων και την απαγόρευση της δυνατότητας των δημοσιογράφων να κυκλοφορούν ελεύθερα και να καταγράφουν τα γεγονότα, καθώς και το σχέδιό τους να ποινικοποιήσουν την αντικαθεστωτική έκφραση και τους στίχους στην τέχνη και στα τραγούδια, το ειρωνικά αυτοανακηρυγμένο κυβερνών κόμμα «Νέα Δημοκρατία» αποφάσισε την πρόσληψη χιλιάδων νέων αστυνομικών ως απάντηση σε όλα, ακόμη και την πανδημία.

Μεταξύ των εχθρών της κυβέρνησης και της επίτευξης των στόχων της είναι ο πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος εκτίει 11 φορές ισόβια ποινή συν 25 χρόνια, καταδικασμένος ως μέλος της «Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοεμβρίου» (17Ν). Η 17N δραστηριοποιήθηκε στην Ελλάδα από το 1975 έως το 2002, όταν διαλύθηκε μετά από μια αποτυχημένη επίθεση. Το 1989, ο πολιτικός Παύλος Μπακογιάννης, ο θείος του σημερινού πρωθυπουργού και ο πατέρας του σημερινού δήμαρχου της Αθήνας, έπεσαν θύματα της ανταρτικής ομάδας. Κατά τη δίκη της 17Ν, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τις ενέργειες της ανταρτικής ομάδας και η γενική του στάση κατά τη διάρκεια των δικαστικών διαδικασιών τον έκανε σεβαστό σε ορισμένα μέρη του ελληνικού κοινού, γεγονός το οποίο ο σημερινός πρωθυπουργός, ο δήμαρχος της Αθήνας και η αμερικανική πρεσβεία δεν μπορεί να δεχτεί. Έτσι, χρησιμοποιούν συνεχώς τη δύναμή τους για να παραβιάσουν τη θεμελιώδη ιδέα ότι «η δικαιοσύνη είναι η ίδια για όλους» ή ότι «η δημοκρατία δεν επιδιώκει εκδίκηση», επομένως, τον αντιμετωπίζει περισσότερο σαν όμηρο παρά έναν φυλακισμένο, αλλάζοντας συνεχώς τους νομικούς κανόνες για να πάρουν την εκδίκηση τους.

Λίγο πριν ο Μητσοτάκης γίνει πρωθυπουργός, είχε υποσχεθεί δημοσίως ότι αν αναλάβει την εξουσία, θα αποκλείσει τον Κουφοντίνα από το δικαίωμα αδειών και το δικαίωμα να εκτίει την ποινή του σε αγροτικές φυλακές ή οποιοδήποτε άλλο δικαίωμα που έχει χορηγηθεί από ελληνικούς, ευρωπαϊκούς ή διεθνείς νόμους.

πηγη https://www.alerta.gr

Κόκκινο στη διαχειριστική ανικανότητα της Πανδημίας .... έκρηξη κρουσμάτων (και) στην Άρτα !!

 Μετά από συνεχόμενους μήνες λοκνταουν πετυχανε έκρηξη κρουσμάτων και όλα βρίσκονται  στην αρχή ενός πιο κόκκινου λοκνταουν,  σηματοδοτώντας την πλήρη αποτυχία της διαχείρισης της Πανδημίας..
 
Η Άρτα μαζί με άλλες περιοχές περιορίζει και άλλο τα συνταγματικά δικαιώματα(απαγόρευση κυκλοφορίας) ,  περιορίζει  εμπορικές δραστηριότητες ελαχιστοποιώντας την επισκεψημότητα(λες και δεν έφθανε η φτωχεια από μονη της)  αλλά και κλείνοντας τα καταστήματα από της 6 το απόγευμα, ενώ  αφήνει  ορθάνοικτα τα σχολεία (γυμνάσια, δημοτικά) των 20-25 παιδιών κλεισμένα σε μικρές αίθουσες  για αρκετές  ώρες καθημερινά, χωρις να παίρνουν  για τα παιδιά κανένα μέτρο αποσυμφόρησης των ταξεων   …

Αυτό είναι το  πλαίσιο των νέων μέτρων, μην ψάχνετε ούτε ενίσχυση των νοσοκομείων με νεες κλίνες ενόψει της Πανδημίας , ούτε ανάπτυξη πολλών σταθμών τεστ  για περισσότερα και επαναλαμβανόμενα τεστ, ούτε ανάπτυξη ενός μετώπου γιατρών που θα παρακολουθούν και θα συμβουλεύουν  τον πολίτη από το πρωτο κιόλας σύπτωμα. Επίσης ακόμη και τωρα δεν προβλέπεται ούτε ένα δίκτυο στηριξης των ασθενων ή “επαφων” που θα εγκλωβισθούν σε μία πολυήμερη καραντινα  κλπ.   Aυτά δεν ταιριάζουν με τις  ακροδεξιές “λογικές”που προτιμούν   τις  αντισυνταγματικές απαγορεύσεις της κυκλοφορίας και των συναθροίσεων  !!  Ετσι αντί τους πολίτες να τους παρακολουθούν γιατροί τους παρακολουθεί η αστυνομία ..

Η Άρτα δεν είναι ούτε τουριστικός προορισμός για χειμώνα ή καλοκαίρι, ούτε εμπορικό σταυροδρόμι , ούτε έχει καμία τεράστια πανεπιστημιακή κοινότητα που να προκαλεί μαζικές μετακινήσεις φοιτητών, ούτε βέβαια έχει βιομηχανική  υποδομή από πολλά ή  μεγάλα εργοστάσια. Μια κακόμοιρη   οικονομία μικρών (οικογενειακών ως επί το πλείστον) επιχειρήσεων και μια ακόμη πιο κακόμοιρη αγροτική οικονομία μικρών ιδιοκτητών αγροτών, ενώ και η κίνηση στα  Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι υποτονική . Από τα παραπάνω δεν προκύπτει από πουθενά κάποια επικίνδυνη εστία συνωστισμού που να δικαιολογεί  την έκρηξη κρουσμάτων.. .
Στο διάστημα που ωρίμασαν τα κρούσματα και την έκρηξη τους το μόνο που συνέβηκε ήταν  το άνοιγμα των σχολείων από την ακροδεξιά υπουργό Παιδείας(αυστηρα ως σχημα λόγου τους αναλογεί το “Παιδειας”) , αρχικά των δημοτικών και στη συνέχεια Γυμνασίων και Λυκείων. Το άνοιγμα των σχολικών δομών  έφερε μόλις λίγες εβδομάδες μετά, πολλαπλά  κρούσματα που από τις σχολικές αίθουσες πέρασαν στις οικογένειες και από εκεί μοιράστηκαν  σε όλη την κοινότητα, σε όλο το οικονομικό πεδίο.
 Τα ανοιχτά  σχολεία  ήταν  η πιο μεταδοτική εστία στην περιοχή.  Aυτή λοιπόν την εστία υπερμετάδοσης, τα σχολεία,  τα νέα περιβόητα μέτρα τα αφήνουν  ακόμη ανοιχτά (εκτός των λυκείων), χωρίς κανένα μέτρο, έστω πχ μείωσης των μαθητων ανα αίθουσα .
Τι σημαίνει αυτό;
Πως εν μέσω έκρηξης της Πανδημίας και των κρουσμάτων και εντός χρονικού διαστήματος που παραδοσιακά έκρυβε πολλές ιώσεις(όπως πχ πέρυσι από τα τέλη Ιανουαρίου έως τέλος Φεβρουαρίου αρχες Μαρτιου), 20-25 παιδιά θα βρίσκονται για ώρες συνωστισμένα σε μια αίθουσα ,  εκτεθειμένα στον κίνδυνο της προσβολής από τον ιό  .
Για να δούμε καλύτερα το μεγαλείο των μέτρων, να θυμίσουμε  πως αντίστοιχα επιτρέπεται η επίσκεψη ατόμων πχ σε καταστήματα με αναλογία ένα άτομο ανά 25 τετραγωνικά , μέτρο που προφανώς στις μικρές σχολικές αίθουσες καταστρατηγείται  νόμιμα και υπεύθυνα .. αλλά θα απαγορεύεται η κυκλοφορία από τις 6 το απόγευμα και μετά…!!!
Το συγκεκριμένο μέτρο της απαγορευσης της κυκλοφοριας από της 6 το απόγευμα εως το πρωι θα έπρεπε να στηρίζεται σε κάποιους είδους μελέτη(ας δημοσιοποιηθεί αν υπάρχει)  απ την οποία κάτι κατάλαβαν οι επιστήμονες ή οι  “επιστήμονες”.  Ίσως κατάλαβαν  ότι ο  ιος κινείται επιθετικά και μεταδοτικά απ το σούρουπο και μετά  όποτε να σου μια απαγορευση κυκλοφορίας.
 Αυτό όμως είναι αστείο, όπως αστείο θα ήταν και το μέτρο της απαγόρευσης αν δεν ήταν αντισυνταγματικό και πρόσβαλε πρώτα και κύρια τις ελευθερίες των πολιτών..
Προφανώς τα όποια μέτρα με ανοιχτα τα σχολεία, υπερπλήρεις αίθουσες, ανοχυρωτα νοσοκομεία,  μόνο προφάσεις υγειονομικής προστασίας υπακούουν.  Αντίθετα υποκύπτουν  στις ακροδεξιές πεποιθήσεις που προχωρούν σε συνεχείς  αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις πχ απαγόρευση κυκλοφορίας, αστυνομοκρατία, κλπ αλλά και καίριες αλλαγές στον οικονομικό ιστό με διάλυση των μικρών καταστημάτων για όφελος των μεγάλων αρπακτικών και ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση  των εργαζομένων,ανεργων  κλπ…