Διαβάσαμε σήμερα την συνέντευξη του Χατζηδάκη στο Κάπιταλ1 πάνω στο νέο εργασιακό νομοσχέδιο με τον υπουργό να χρησιμοποιεί ενδιαφέροντες όρους τύπου “ψηφιακή κάρτα εργασίας, συσκευές γεωεντοπισμού, ευέλικτο ωράριο, ατομικές συμβάσεις” και μας ήρθε στο μυαλό ένα κείμενο που είχε γράψει η Stratfor το 2009 με τίτλο “Η Γεωπολιτική της Ελλάδας: Μια θάλασσα στην καρδιά της”2.
Χονδρικά η ανάλυση έλεγε πως η Ελλάδα λόγω γεωγραφίας είναι χώρα όπου ο περιφερειακός έλεγχος είναι ζόρικος όσο συγκεντρωτικό κι αν είναι το κράτος και απόδειξη αυτού είναι η μεγάλη διαφθορά και φοροδιαφυγή (το τελευταίο κυρίως στην περιφέρεια). Όσες δουλεύατε εστίαση τότε σίγουρα θυμάστε πως το 75% των εργαζομένων (ιδίως σε τουριστικές επιχειρήσεις) ήταν ανασφάλιστοι.
Έρχεται το 2011 και ο Γιωργάκης περνά τον Καλλικράτη, με τις νομαρχίες να καταργούνται, τους δήμους να συμπυκνώνονται και τον έλεγχο αυτών να πάει στα χέρια της περιφέρειας. Τα τοπικά μικροαστικά νταλαβέρια με τοπικούς δημάρχους και νομάρχες άρχισαν να κόβονται και η περιφερειακή εξουσία έγινε πιο απρόσωπη.
Πάμε στο 2014 όπου τα κλιμάκια του ΣΔΟΕ πλέον άρχισαν να αποκαλούνται “Οικονομική Αστυνομία” (ωραίο όνομα, ε;) οι εμφανίσεις στα νησιά τα αυξάνονται και μαζί με αυτούς και τα κλιμάκια του ΙΚΑ. Εδώ είναι όλο το ζουμί: ενώ πριν όταν έσκαγε μούρη το ΙΚΑ μέσα στον Αύγουστο τα αφεντικά μας έκρυβαν σε αποθήκες, ταράτσες ή μας έβαζαν να κάνουμε τους πελάτες, από κείνη την χρονιά ξεκίνησαν να μας δηλώνουν όλους επειδή τους πήγε το σκατό στην κάλτσα. Γενικά εκείνο το μέτρο τότε τι είχαμε θεωρήσει αρκετά καλό επειδή είχαμε ένσημα με τον ίδιο μισθό και παίρναμε και κανά ρεπό που και που. Αν ζητούσες ένσημα τις προηγούμενες χρονιές θα τα έπαιρνες αλλά επιβαρύνοντας τον μισθό σου (επειδή οι μαλάκες δεν ήθελαν να βάλουν φράγκο στην τσέπη). Τότε πιστεύαμε πως τα πράγματα ίσως πάνε καλύτερα αλλά τα τελευταία χρόνια είχαμε αποκτήσει αρκετούς ενδοιασμούς και η συνέντευξη του Χατζηδάκη μας τους έβγαλε αληθινούς.
Πρώτον: επειδή οι συνθήκες ήταν άθλιες κανείς δεν θα δεχόνταν να δουλέψει αν ο μισθός ήταν σκατένιος, γι’ αυτό το λόγο δεν έβρισκε κανείς καλοκαιρινή δουλειά με λιγότερα από 800€ το μήνα. Υπήρξε και χρονιά που συντρόφια έπαιρναν μέχρι και 1200€.
Δεύτερον: ακριβώς επειδή αυτά τα λεφτά ήταν πολλά και θα φορολογούμασταν έξτρα, τόσο εμείς όσο και τα αφεντικά, μας έβαζαν ένα 400ρι στην τράπεζα και τα υπόλοιπα όλα στο χέρι. Αυτά με τις ψηφιακές κάρτες και τις λοιπές μαλακίες πάνε να κοπούν.
Τρίτον: πολλοί φοιτητές δούλευαν μέχρι αρχές Σεπτέμβρη επειδή είχαν εξεταστική, άρα δεν συμπλήρωναν 100 ένσημα. Αυτό που έκαναν ήταν να παρέμεναν δηλωμένοι στα λογιστικά αρχεία μέχρι να τα συμπληρώσουν ώστε να παίρνουν τον χειμώνα επίδομα (το οποίο κανονικά δεν δικαιούνταν ως φοιτητές). Οι ψηφιακές κάρτες και οι συσκευές γεωεντοπισμού τελειώνουν για τα καλά αυτά τα κολπάκια.
Τέταρτον: Ο εργαζόμενος δεν θα μπορέσει ποτέ να έχει το ωράριο που θέλει εκτός κι αν είναι αυτοαπασχολούμενος. Ναι μεν η κυβέρνηση λέει πως θα υπάρξει συνεννόηση με τον εργοδότη για το ωράριο, πρακτικά όμως το αφεντικό θα πιέσει τον εργαζόμενο να δουλέψει στο ωράριο που αυτός θέλει. Πριν ήταν μαύρη εργασία, πλέον νομιμοποιημένη δουλεία.
Πέμπτον: Για τον συνδικαλισμό στην εστίαση το έχω γράψει πολλές φορές αλλά θα το ξαναγράψω άλλη μία. Στα αστικά κέντρα μπορεί να δουλέψει αν υπάρξει θέληση. Έχουμε κόσμο μάχιμο με τίμιες παρεμβάσεις σε εκμεταλλευτές δουλέμπορους. Δυστυχώς όμως στα νησιά δεν δουλεύει. Ακόμα κι αν κινηθείς νομικά εναντίον του λαδέμπορα η κοινωνία είναι τέτοια που δεν πρόκειται να ξαναβρείς δουλειά στο συγκεκριμένο μέρος. Κι αν είσαι ντόπιος την γάμησες.
Έκτον: Ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία σημαίνει ότι η απεργία δεν έχει πλέον νόημα. Δεν χρειάζεται νομίζω να το εξηγήσω αυτό.Έβδομον: το lockdown πλην των άλλων ήταν και καλή αφορμή για την ψηφιοποίηση της χώρας. Το ελληνικό κεφάλαιο, αν και τριτογενοποιημένο, ήταν αρκετά πίσω στο θέμα της ψηφιοποίησης σε σχέση με τα αντίστοιχα κεφάλαια άλλων τριτογενοποιημένων οικονομιών (π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο). Πλέον περνάμε καθαρά σε κοινωνία ελέγχου. Δεν φεύγεις ποτέ από την δουλειά, αντίθετα η δουλειά σε ακολουθά παντού. Αυτό ίσχυε από παλιότερα για managers σε διάφορες εταιρίες (π.χ. ξενοδοχεία, τουριστικά γραφεία) όπου δεν μπορούσαν να ησυχάσουν από τα τηλέφωνα ακόμα και εκτός εργασίας, πλέον θα ισχύει για την πλειοψηφία. Επίσης προβλέπουμε πως θα είναι και αφορμή απολύσεων στο δημόσιο τομέα, καθώς το διαδίκτυο θα επιτρέπει τις σχολικές συνεδρίες να πιάνουν τα ίδια νούμερα μαθητών με τις φοιτητικές.
Αντί επιλόγου, ας δούμε καλύτερα τι κρύβεται πίσω από την ξύλινη πολιτική γλώσσα και ας αποκτήσουμε την διορατικότητα να καταλάβουμε πως το κράτος δεν κάνει ποτέ “παραχωρήσεις” στους δουλοπάροικους του αν δεν έχει κάποιο καλύτερο αντάλλαγμα. Ιστορική απόδειξη είναι η ασφάλιση των εργαζομένων κατά τον μεσοπόλεμο, πράγμα που υποστηρίχθηκε από την εμετική ΓΣΕΕ αλλά όχι από τους εργαζομένους και αυτό επειδή ασφάλιση σήμαινε ότι όσοι δεν είχαν κάρτα δεν θα δούλευαν. Δεν ξέρω για σας αλλά εμείς δεν νιώθουμε και τόσο ασφαλείς μαθαίνοντας πως το κράτος θα γνωρίζει πότε πάμε δουλειά και πότε φεύγουμε, πόσο πληρωνόμαστε και πότε.
2 https://thepressproject.gr/the-geopolitics-of-greece-a-sea-at-its-heart/
Αρχική δημοσίευση: https://prasinoieleutheriakoi.wordpress.com/2021/06/02/για-το-νέο-εργατικό-νομοσχέδιο/
Ένωση Πράσινων Ελευθεριακών