"1 Μάη 1886, Σικάγο Οι ρίζες της Πρωτομαγιάς"- Eτσι ξεκίνησαν όλα και Ολα συνεχίζονται..

«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές
που καταπνίγεται σήμερα»

Οι ρίζες της Πρωτομαγιάς

WALTER CRANE, "The Vampire", 1885.
Ο κοιμισμένος εργάτης, που απομιζιέται από το βαμπίρ του καπιταλισμού,
ετοιμάζεται να ξυπνήσει από την αγγελική φιγούρα του Σοσιαλισμού.

Το 1887 τέσσερις αναρχικοί του Σικάγου εκτελέσθηκαν. Ένας Πέμπτος εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στη φυλακή. Τρεις ακόμη θα περνούσαν 6 χρόνια στη φυλακή μέχρι που πήραν χάρη από τον κυβερνήτη Altgeld που είπε ότι η δίκη που τους καταδίκασε χαρακτηρίστηκε από "υστερία, ένα τσούρμο ενόρκους και έναν προκατειλημμένο δικαστή". Το κράτος είχε, σύμφωνα με τα λόγια της δίωξης, θέσει την "Αναρχία … σε δίκη" και ήλπιζε ότι οι θάνατοί τους θα ήταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.

Οι αναρχικοί ήταν οργανωτές συνδικάτων και η Πρωτομαγιά έγινε διεθνής ημέρα εργαζομένων για να θυμίζει τη θυσία τους. Καταδικάστηκαν με ψεύτικες κατηγορίες για τη ρίψη μιας βόμβας στην εισβολή της αστυνομίας σε μια διαδήλωση στο Σικάγο. Η διαδήλωση αυτή ήταν τμήμα απεργίας με αίτημα το 8ωρο, στην οποία συμμετείχαν 400.000 εργάτες του Σικάγου και ξεκίνησε την 1η Μάη του 1886.

Η αναρχική ιδέα δεν πέθανε στο Σικάγο το 1887. Σήμερα εμπνέει ένα νέο κύμα του αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Ενώσου σε αυτόν τον αγώνα.


Παρίσι, Πρωτομαγιά 2000

 
Λονδίνο, Πρωτομαγιά 2000

Οι αναρχικές ρίζες της Πρωτομαγιάς

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί η Πρωτομαγιά έγινε Διεθνής Ημέρα Εργαζομένων και γιατί πρέπει ακόμα να τη γιορτάζουμε. Όλα άρχισαν πριν από έναν αιώνα όταν η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων ενέκρινε ένα ιστορικό ψήφισμα που διακήρυξε ότι «οκτώ ώρες θα αποτελούν τη νόμιμη εργασία μιας ημέρας από την 1η Μαΐου 1886 και μετά».

Τους μήνες πριν από αυτή την ημερομηνία χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στον αγώνα για μικρότερο ωράριο. Ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι, μαύροι και άσπροι, άνδρες και γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες όλοι ενώθηκαν.

Σικάγο

Στο Σικάγο μόνο, 400.000 συμμετείχαν στην απεργία. Μια εφημερίδα της πόλης ανέφερε ότι «καθόλου καπνός δεν έβγαινε από τις ψηλές καπνοδόχους των εργοστασίων και των μύλων, και τα πράγματα είχαν σαββατιάτικη μορφή». Αυτό ήταν το κύριο κέντρο της αναταραχής, και εδώ οι αναρχικοί ήταν στην πρώτη γραμμή του εργατικού κινήματος. Σε ένα μεγάλο βαθμό, λόγω των δραστηριοτήτων τους το Σικάγο έγινε ένα σημαντικό συνδικαλιστικό κέντρο και είχε τη μεγαλύτερη συμβολή στο κίνημα του 8ωρου.

Όταν την Πρωτομαγιά του 1886, οι απεργίες για το 8ωρο συντάρασσαν τη πόλη, το μισό του εργατικού δυναμικού στο McCormick Harvester Co. μπήκε στον αγώνα. Δύο μέρες αργότερα μια μαζική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από 6.000 μέλη του «Σωματείου lumber shovers» που είχε μπει στον αγώνα επίσης. Η συγκέντρωση οργάνωθηκε μόνο σε ένα τμήμα από τις εγκαταστάσεις McCormick και αποτελούνταν από περίπου 500 απεργούς.

Οι εργαζόμενοι άκουσαν μια ομιλία από τον αναρχικό August Spies, από τον οποίο ζητήθηκε να απευθυνθεί στη συγκέντρωση από την Κεντρική Ένωση Εργατών. Ενώ ο Spies μιλούσε, καλώντας τους εργάτες να σταθούν μαζί και να μην παραδοθούν στους εργοδότες, οι απεργοσπάστες άρχισαν να απομακρύνονται από τις εγκαταστάσεις McCormick.

Οι απεργοί, βοηθούμενοι από τους «lumber shovers» βγήκαν στο δρόμο και ανάγκασαν τους απεργοσπάστες να γυρίσουν πίσω στο εργοστάσιο. Ξαφνικά μια δύναμη 200 αστυνομικών έφτασε και, χωρίς καμιά προειδοποίηση, επιτέθηκε στο πλήθος με γκλοπς και περίστροφα. Σκότωσαν τουλάχιστον έναν απεργό, τραυμάτισαν σοβαρά άλλους πέντε ή έξι και τραυμάτισαν έναν απροσδιόριστο αριθμό.

Σοκαρισμένος από τις βίαιες επιθέσεις στις οποίες ήταν αυτόπτης μάρτυρας, ο Spies πήγε στα γραφεία της Arbeiter - Zeitung (μια καθημερινή αναρχική εφημερίδα για τους Γερμανούς μετανάστες εργάτες) και συνέταξε ένα κείμενο καλώντας τους εργαζομένους του Σικάγου να παρευρεθούν σε μια συνάντηση διαμαρτυρίας την επόμενη νύχτα.

Η συνάντηση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε στο Haymarket Square και συντονίστηκε από τον Spies και δύο άλλους δραστήριους αναρχικούς στο συνδικαλιστικό κίνημα, τον Albert Parsons και τον Samuel Fielden.


Οι μάρτυρες του Σικάγου: οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν,
ο Lingg (στο κέντρο) αυτοκτόνησε στη φυλακή

Η επίθεση της αστυνομίας

Κατά τη διάρκεια των ομιλιών το πλήθος ήταν ειρηνικό. Ο δήμαρχος Carter Harrison, που ήταν παρών από την αρχή της συγκέντρωσης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τίποτα δεν έμοιαζε να είναι πιθανό να συμβεί, που να απαιτήσει την παρέμβαση της αστυνομίας». Ενημέρωσε τον καπετάνιο της αστυνομίας John Bonfield για αυτό και πρότεινε να σταλεί στο σπίτι της η μεγάλη δύναμη εφέδρων της αστυνομίας που περίμεναν στο αστυνομικό τμήμα.

Ήταν κοντά στις δέκα το βράδυ όταν ο Fielden έκλεινε τη συνάντηση. Έβρεχε δυνατά και περίπου 200 άνθρωποι είχαν παραμείνει στη πλατεία. Ξαφνικά μια αστυνομική δύναμη 180 ατόμων, διευθυνόμενη από τον Bonfield, εισέβαλε και διέταξε τους ανθρώπους να διασκορπιστούν αμέσως. Ο Fielden διαμαρτυρήθηκε λέγοντας «είμαστε ειρηνικοί».

Βόμβα

Εκείνη τη στιγμή μια βόμβα ρίχτηκε στις τάξεις της αστυνομίας. Σκότωσε έναν, τραυμάτισε θανάσιμα έξι ακόμη και τραυμάτισε περίπου εβδομήντα άλλους. Η αστυνομία άνοιξε πυρ στους παρεβρισκόμενους. Πόσοι ακριβώς πληγώθηκαν ή σκοτώθηκαν από τις σφαίρες της αστυνομίας δεν εξακριβώθηκε ποτέ.

Η κυριαρχία του τρόμου πέρασε πέρα από το Σικάγο. Ο τύπος και οι ιεροκήρυκες καλούσαν για εκδίκηση, επιμένοντας ότι η βόμβα ήταν «δουλειά» των σοσιαλιστών και των αναρχικών. Οι αίθουσες συνεδριάσεων, τα γραφεία των ενώσεων, οι έντυπες εργασίες και ιδιωτικά σπίτια δέχτηκαν επίθεση. Όλοι οι γνωστοί σοσιαλιστές και αναρχικοί συνελήφθησαν. Ακόμη και πολλοί ανίδεοι για το νόημα του σοσιαλισμού και του αναρχισμού συλλήφθηκαν και βασανίστηκαν. «Κάντε τις επιδρομές πρώτα και κοιτάξτε το νόμο μετά» ήταν η δημόσια δήλωση του Julius Grinnell, κρατικού πληρεξούσιου.

Δίκη

Τελικά οκτώ άτομα δικάστηκαν ως «συμμέτοχοι σε φόνο». Ήταν ο Spies, ο Fielden, ο Parsons, και πέντε άλλοι αναρχικοί που είχαν επιρροή στο εργατικό κίνημα, ο Adolph Fischer, ο George Engel, ο Michael Schwab, ο Louis Lingg και ο Oscar Neebe.

Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886 στο ποινικό δικαστήριο της περιοχής Cooke. Οι υποψήφιοι για το σώμα των ενόρκων δεν επιλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της κλήρωσης ονομάτων από ένα κιβώτιο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας ειδικός δικαστικός κλητήρας, που ορίστηκε από τον κρατικό πληρεξούσιο Grinnell, διορίστηκε από το δικαστήριο να επιλέξει τους υποψηφίους. Στην υπεράσπιση δεν επιτράπηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι ο ειδικός δικαστικός κλητήρας είχε δημόσια υποστηρίξει ότι «Διευθύνω αυτή την περίπτωση και ξέρω τι πρόκειται να κάνω. Αυτοί οι συνεργάτες πρόκειται να κρεμαστούν τόσο σίγουρα όσο ο θάνατος».

Εξαρτημένο σώμα ενόρκων

Η τελική σύνθεση του σώματος των ενόρκων ήταν αστεία: αποτελούνταν από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και έναν συγγενή ενός από τους νεκρούς αστυνομικούς. Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε από το κράτος ότι οποιοδήποτε από τα οκτώ άτομα που βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου είχε ρίξει τη βόμβα, ήταν συνδεμένο με τη ρίψη της, ή είχε ποτέ εγκρίνει τέτοιες ενέργειες. Στην πραγματικότητα, μόνο τρεις από τους οκτώ ήταν στο Haymarket Square εκείνο το βράδυ.

Έκτακτο. Χάθηκε κυβερνητικιά τσάντα λουι βιτόν φέρουσα 4,250 gr αγιο Φως.

Προσοχή σύμφωνα με ανυπόστατες φήμες χάθηκε κυβερνητική τσάντα λουί βιτόν, που φέρει στο αριστερό της τσεπάκι 4,250 γραμμάρια άγιου φωτός και στη δεξιά  ένα ξεσκισμένο μνημόνιο.
Παρακαλάτε όποιος πέσει απάνω της  αρχικά να κάνει το σταυρό του(οδηγία Υπ Παιδείας-Φίλη)και στη συνέχεια να την παραδώσει στο προσφιλέστερο αστυνομικό τμήμα .
Ο ευρών θα ανταμειφθεί με  4 (τέσσερα)  δέματα σανό ...

Άγιο Φως και Αγία Βλακεία

pitsirikos

Κάθε χρόνο, τις ημέρες του Πάσχα, ανοίγει πάντα η συζήτηση για το Άγιο Φως που ανάβει μόνο από ελληνικά χέρια, που ανάβει με θαύμα, ταξιδεύει με πολυτέλεια στο αεροπλάνο και γίνεται δεκτό στη χώρα μας με τιμές αρχηγού κράτους.


Δεν βλέπω κανένα νόημα να γράφω για το Άγιο Φως αυτά που έγραφα πριν από δέκα χρόνια.

Είναι προφανές πως στην Ελλάδα δεν αλάζει τίποτα.

Ή μάλλον, αλλάζει κάτι.

Αυτό που αλλάζει είναι η άποψη αυτών που βρίσκονται ξαφνικά στην εξουσία.

Να, για παράδειγμα, ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς ειρωνευόταν το Άγιο Φως το 2012:

Σήμερα, ο Νίκος Παππάς δεν ειρωνεύεται το Άγιο Φως γιατί είναι στην κυβέρνηση. Σήμερα, αν η γυναίκα του τον ρωτήσει αν το Άγιο Φως θα κάνει και δηλώσεις, μπορεί να την χωρίσει.

Είναι γνωστό πως -σε όλη την Ιστορία του ανθρώπου- οι θρησκείες βάδιζαν αγκαλιά με την εκάστοτε εξουσία, και χρησίμευαν για να κρατάνε τους ανθρώπους υποταγμένους και προσκυνημένους.

Όχι, δεν νιώθω καμία ανάγκη να ειρωνευτώ το 2016 το Άγιο Φως και όλους όσοι πιστεύουν σε θαύματα και στον περιούσιο λαό, που επιλέγει ο Θεός για να τους δώσει το Άγιο Φως.

Όταν πριν από 200 χρόνια, ο μεγάλος δάσκαλος του γένους, Αδαμάντιος Κοραής, έγραφε «Μην πιστεύετε όσα λέγουν περί του αγίου φωτός», είναι ολοφάνερο πως άλλο είναι το θέμα στη σημερινή Ελλάδα και τους σημερινούς Έλληνες.

Το θέμα για τους σημερινούς Έλληνες είναι πως δεν θέλουν να αλλάξουν.

Το πρόβλημα είναι πως ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει.


Πώς να αμφισβητήσουν οι Έλληνες το Άγιο Φως, όταν δεν τολμούν να αμφισβητήσουν το ότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο και οι ίδιοι εθελόδουλοι;

Στην Ελλάδα, υπάρχει η λογική του «έτσι τα βρήκαμε από τους προγόνους μας, έτσι θα τα αφήσουμε στα παιδιά μας».

Οι Έλληνες δεν αντιστέκονται γιατί «προτεκτοράτο βρήκαμε την Ελλάδα, ακόμα πιο προτεκτοράτο θα την αφήσουμε».

Οι Έλληνες νομίζουν πως όλα τα έθιμα είναι κάτι ιερό. Δεν είναι.

Όπως έγραψε ο Πασκάλ:

«Το έθιμο είναι σεβαστό για το μοναδικό λόγο ότι έχει γίνει αποδεκτό. Αυτό αποτελεί τη μυστικιστική βάση της κυριαρχίας του εθίμου. Όποιος ανατρέξει στις πηγές του το εκμηδενίζει»

Κάποιοι νομίζουν πως απάτες σαν αυτή του Αγίου Φωτός κράτάνε τους Έλληνες σε αποβλάκωση.

Εγώ νομίζω πως συμβαίνει το αντίθετο:

Μόνο ένας αποβλακωμένος λαός μπορεί να πιστεύει το 2016 στην απάτη του Αγίου Φωτός.

Καλή Πρωτομαγιά.

Δρομολόγησαν τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης

Η δραματοποίηση της διαπραγμάτευσης με το κουαρτέτο/τρόικα, με στόχο να παρουσιαστεί στο τέλος η θεσμοθέτηση των μέτρων-ρεζέρβα (ύψους 3,6 δισ. ευρώ) ως αναπόφευκτη, μετά από μια ακόμα «σκληρή διαπραγμάτευση», τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας από τη διήμερη συζήτηση του Ασφαλιστικού σε κοινές συνεδριάσεις των Διαρκών Επιτροπών Κοινωνικών Υποθέσεων και Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Το περισσότερο που απασχόλησε ήταν η καινούργια παπάρα του Κατρούγκαλου, που βάφτισε τον εαυτό του «ταξικό αποστάτη» (πριν από λίγο καιρό τον είχε βαφτίσει και… κομμουνιστή). Κι όμως, στις σχεδόν 350 σελίδες των πρακτικών αυτών των συνεδριάσεων έχουν αποτυπωθεί, από τη μια, η μνημονιακή αποφασιστικότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και, από την άλλη, ο κυνισμός και η ανευθυνότητα της αντιπολίτευσης (μνημονιακής και μη) και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Φυσικά, οι συριζαίοι «δεν παίζονται». Οι απλοί βουλευτές, με επικεφαλής κάποιον Μπάρκα, που ορίστηκε εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ, ξεπέρασαν τον Κατρούγκαλο σε ψευτιά και προκλητικότητα. Σύμφωνα με όσα είπαν, όχι μόνο δεν πρόκειται για κάποιο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, αλλά αντίθετα πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που ευνοεί το 90% των ασφαλισμένων, ενώ θίγει ελάχιστα το 10% των πλούσιων! Και πώς δεν βρίσκεται ούτε ένας φορέας (ούτε καν μια μειοψηφία σ’ ένα φορέα) να στηρίξει αυτό το σχέδιο; Φαίνεται πως όλοι υπηρετούν το… σκοτεινό σχέδιο της ανατροπής της «πρώτη φορά Αριστεράς»!

Η μνημονιακή αντιπολίτευση έκανε επίδειξη πολιτικού κυνισμού. Το μήνυμά της προς τη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων ήταν: μπορεί να ψηφίσαμε μαζί το περασμένο καλοκαίρι το τρίτο Μνημόνιο, όμως από τη στιγμή που επιλέξατε να κυβερνήσετε μόνοι σας, δεν πρόκειται να σας διευκολύνουμε. Θα σας καταγγέλλουμε ακόμα και όταν θα εφαρμόζετε αυτά που μαζί ψηφίσαμε. Τα ίδια δεν κάνατε κι εσείς όταν κυβερνούσαμε εμείς;

Η μη μνημονιακή αντιπολίτευση (ο Περισσός δηλαδή) και οι εκπρόσωποι των διάφορων συνδικαλιστικών φορέων (από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μέχρι εκπροσώπους των ελευθεροεπαγγελματιών) αποκάλυψαν την αδιαφορία τους για την ουσία. Πέταξαν μερικές φραστικές ρουκέτες, κατήγγειλαν την κυβέρνηση κι αυτό ήταν όλο. Θεωρούμε χαρακτηριστικότερο όλων το γεγονός ότι ουδείς (επαναλαμβάνουμε: ουδείς!) αναφέρθηκε στο νέο στοιχείο που προέκυψε με την κατάθεση του αντι-ασφαλιστικού νομοσχέδιου, σε σχέση με το προσχέδιο που είχε διαρρεύσει το Γενάρη: στη μεθοδευμένη χρεοκοπία του νέου γιγάντιου ασφαλιστικού φορέα (ΕΦΚΑ), έτσι που πολύ σύντομα (σε ένα-δυο χρόνια) να ενεργοποιηθούν οι δημοσιονομικές ρήτρες και να υπάρξουν περικοπές στις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις, οι οποίες υποτίθεται ότι δε θίγονται (γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα δείτε αναλυτικά εδώ).

Συνοψίζοντας την ουσία του νέου Ασφαλιστικού, θα σταθούμε στα εξής:

1. Η ευθύνη του κρατικού προϋπολογισμού έναντι της Κοινωνικής Ασφάλισης εξαντλείται στην καταβολή της λεγόμενης εθνικής σύνταξης, που ξεκινά από 345,60 ευρώ για 15 πλήρη έτη ασφάλισης και φτάνει στα 384 ευρώ για 20 και πάνω πλήρη έτη ασφάλισης. Την ίδια στιγμή, το κράτος ξεφορτώνεται την καταβολή των συντάξεων περίπου μισού εκατομμύριου συνταξιούχων του Δημοσίου και την καταβολή των συντάξεων των εν ενεργεία απασχολούμενων στο Δημόσιο (κατ’ αναλογίαν τα ίδια ισχύουν για εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες).

2. Η λεγόμενη ανταποδοτική σύνταξη θα είναι ένα (λιγότερο ή περισσότερο) άθλιο φιλοδώρημα, αφού θα υπολογίζονται με μειωμένες συντάξιμες αποδοχές (λόγω καθιέρωσης του μέσου όρου ολόκληρου του εργασιακού βίου) και με ποσοστά αναπλήρωσης χαμηλότερα και από αυτά που καθιέρωσαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Λοβέρδου-Κουτρουμάνη.

27/4/1941: Οι ναζί γερμανοί στην Αθήνα

Αθήνα. Πριν εβδομήντα πέντε χρόνια, σαν σήμερα. Ώρα 8 το πρωί ακριβώς. Στους Αμπελόκηπους φτάνουν δυο κρατικά αυτοκίνητα, από τα οποία αποβιβάζονται ο δήμαρχος αθηναίων Αμβρόσιος Πλυτάς, ο δήμαρχος πειραιωτών Μιχάλης Μανούσκος, ο νομάρχης Αττικοβοιωτίας Κωνσταντίνος Πεζόπουλος και ο φρούραρχος Αθηνών υποστράτηγος Χρήστος Καβράκος. Οι τέσσερίς τους αποτελούν την επιτροπή παράδοσης της Αθήνας στους γερμανούς. Έχουν μαζί τους ως διερμηνέα και τον γερμανομαθή συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κανελλόπουλο αλλά λείπει το πέμπτο μέλος της επιτροπής, αυτός τον οποίο είχαν ορίσει για πρόεδρό της, χωρίς όμως να τον ρωτήσουν: ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Ο Χρύσανθος μένει πιστός στο πατριωτικό του φρόνημα και αρνείται να παραδώσει την πόλη στους κατακτητές.

Παρένθεση. Λίγο αργότερα, ο Χρύσανθος θα αρνιόταν να ορκίσει την δωσίλογη κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου, λέγοντας ότι "δεν μπορώ να ορκίσω κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο βασιλεύς". Οι γερμανοί, που του τα είχαν μαζεμένα από το διάγγελμα που είχε εκφωνήσει όταν η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδας, τον απομάκρυναν από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο στις 2 Ιουνίου 1941, με συντακτική πράξη της κατοχικής κυβέρνησης. Η ιερά σύνοδος ανέλαβε να κρατήσει το ίσο, βγάζοντας άκυρη την εκλογή του ως αρχιεπισκόπου. Κλείνει η παρένθεση.

Αριστερά: Μέσα στην τρελλή χαρά, ο Καβράκος παραδίδει την Αθήνα στους γερμανούς.
Δεξιά: Τρίκαλα. Η πατρίς ευγνωμονούσα... Η πόλη έχει και στρατόπεδο αλλά και οδό Καβράκου.

Οι πέντε κάθονται στο κεφενεδάκι "Παρθενών" (Αλεξάνδρας και Κηφισίας) και περιμένουν. Λίγο αργότερα, φτάνουν στους Αμπελόκηπους δυο γερμανικά τεθωρακισμένα αυτοκίνητα, ερχόμενα από την Ακρόπολη, όπου λίγο πρωτύτερα συμμετείχαν στην ύψωση της σβάστικας. Ο Καβράκος ζητάει να μάθει πότε θα φτάσει ο αρμόδιος για την παράδοση γερμανός διοικητής, ο αντισυνταγματάρχης Όττο φον Σέιμπεν. Ο φον Σέιμπεν είναι ακόμη στο Μπογιάτι και θα πάρει πάνω από δυο ώρες ώσπου να έρθει.

Τελικά, το πρωτόκολλο παράδοσης της Αθήνας στους γερμανούς υπογράφεται στις έντεκα παρά τέταρτο. Ο φον Σέιμπε αναλαμβάνει αμέσως καθήκοντα προσωρινού φρουράρχου. Ο πρέσβυς της Γερμανίας στην Αθήνα, πρίγκηπας Βίκτωρ φον Έρμπαχ ορίζεται από τον ίδιο τον Χίτλερ ως προσωρινός διοικητής της Ελλάδας. Ο Καβράκος, όπως όλοι οι αξιωματικοί, θεωρείται μεν αιχμάλωτος πολέμου αλλά αποχωρεί ελεύθερος, με το ξίφος του. Πλυτάς και Μανούσκος παραμένουν στις θέσεις τους με πλήρεις εξουσίες. Ο Πλυτάς δέχεται την "τιμή" (δεν φαντάζεται ότι λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 6 Ιουνίου, θα παυόταν από τα καθήκοντά του με το ΝΔ 132) και επιστρέφει στο δημαρχείο, απ' όπου εκδίδει την εξής ανακοίνωση:

Ο Δήμαρχος Αθηναίων, επιφορτισθείς υπό της Γερμανικής Κατοχής με όλας τας εξουσίας εν τη πόλει των Αθηνών, ανακοινοί ότι σήμερον Κυριακήν, 27ην Απριλίου και ώραν 8ην π.μ. τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθον εις την πόλιν των Αθηνών και έλαβον κατοχήν αυτής. Υπό των επί κεφαλής των γερμανικών στρατευμάτων παρεσχέθησαν κατηγορηματικαί διαβεβαιώσεις ότι ο πληθυσμός των Αθηνών δεν έχει να φοβήται απολύτως τίποτε. Καλούμεν πάντας όπως επιδείξωσι τάξιν, αξιοπρέπειαν και ευγένειαν. Ο Δήμαρχος Αθηναίων εντέλλεται όπως, από της ώρας ταύτης, επαναληφθή ομαλώς η κανονική ζωή της πόλεως. Προς τούτο:

1. Τα καταστήματα τα κανονικώς κατά Κυριακήν ανοικτά, ν’ ανοίξουν αμέσως.

2. Να αρχίση αμέσως η κυκλοφορία του λαού ανά την πόλιν, επιτρεπομένης ταύτης μέχρι της 11ης νυκτερινής. Από της 11ης νυκτερινής (ώρα Ελλάδος) μέχρι της 6ης πρωινής απαγορεύεται η κυκλοφορία εις τας οδούς. Αι αστυνομικαί αρχαί δύνανται υπ’ ευθύνην των να εκδώσουν αδείας κυκλοφορίας και κατά τας υπολοίπους ώρας, όταν υπάρχη ανάγκη.

3. Η Χωροφυλακή και η Αστυνομία Πόλεων να διατηρήσουν τα όπλα των προς τήρησιν της τάξεως.

4. Οι κατέχοντες όπλον οιονδήποτε πολεμικόν, κυνηγετικόν, πιστόλιον ή άλλο, να το παραδώσουν αμέσως εις τα οικεία αστυνομικά τμήματα επί αποδείξει.

5. Όπου υψούται ελληνική σημαία, πρέπει δεξιά της να υψούται και η γερμανική.

6. Εφημερίδες δύνανται να εκδοθούν και κυκλοφορήσουν κατά τας κανονικάς των ώρας και εκδόσεις.

7. Υποχρεούνται πάντες όπως δέχονται κατά τας συναλλαγάς τα γερμανικά τραπεζογραμμάτια με τιμήν 50 δρχ. κατά μάρκον.

8. Αύριον Δευτέραν πάντες οι υπάλληλοι δημόσιοι, δημοτικοί κλπ. να είναι εις τας θέσεις των και πάντες οι άλλοι εις τας εργασίας των.

9. Το Φρουραρχείον των στρατευμάτων Γερμανικής Κατοχής εγκατεστάθη εις το επί της πλατείας Συντάγματος ξενοδοχείον “Κινγκ Τζωρτζ”. Το Στρατηγείον εις το ξενοδοχείον “Μεγάλης Βρετανίας”.

Η παραπάνω ανακοίνωση μεταδόθηκε κατ' επαναληψη από το ραδιόφωνο, για να πείσει τους αθηναίους ότι όλα θα πάνε καλά. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού προτίμησε να κρατήσει στην μνήμη του όχι τις διαβεβαιώσεις τού Πλυτά αλλά τις παραινέσεις τού αξέχαστου εκφωνητή τού ραδιοφώνου Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου, ο οποίος είχε μιλήσει στις καρδιές τους λίγο νωρίτερα (*):

Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι…

Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.

Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου.

Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.

Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές!

Προσοχή! Προσοχή!

Η πρωτεύουσα περιέρχεται εις χείρας των κατακτητών. Επάνω εις τον Ιερόν Βράχον της Ακροπόλεως δεν κυματίζει πλέον υπερήφανη η γαλανόλευκος. Αντ’ αυτής εστήθη το λάβαρον της βίας. Ο φρουρός της σημαίας μας, διαταχθείς να την υποστείλει διά να ανυψωθεί η γερμανική, ηυτοκτόνησε ριφθείς εις το κενόν από του σημείου όπου ευρίσκετο η γαλανόλευκος.

Ζήτω η Ελλάς!

Προσοχή!

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέμματα!

Έλληνες! Μην τον ακούτε!

Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης!

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!

Ο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος σε μεταγενέστερη φωτογραφία από στούντιο του Ζαππείου.

Αντίθετα προς τις υπερήφανες παραινέσεις τού Σταυρόπουλου, το Ελεύθερον Βήμα φροντίζει, δυο μέρες αργότερα, να ενημερώσει τον λαό: "Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Ετσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο. Και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ' ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης". Με τον Λαμπράκη συμφωνεί και ο Βλάχος, ο οποίος γράφει την ίδια μέρα στην Καθημερινή του ότι "λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος".

Ευτυχώς, ο λαός προτίμησε να ακούσει τον Σταυρόπουλο...

-------------------------------------------------------

(*) Το 1941, οι εκπομπές του ραδιοφώνου δεν ηχογραφούνταν. Πολύ περισσότερο δε, δεν ήταν δυνατόν να ηχογραφηθούν τα αυθόρμητα λόγια ενός εκφωνητή λίγο πριν οι κατακτητές καταλάβουν τον σταθμό εκπομπής. Τα γνωστά σε όλους μας μηνύματα του Σταυρόπουλου, λοιπόν, ειπώθηκαν μεν τότε αλλά ηχογραφήθηκαν από τον ίδιο πολλά χρόνια μετά, για τις ανάγκες του δίσκου "Ο Μεγάλος Πόλεμος", τον οποίο έβγαλε το 1967 ο Γιώργος Κάρτερ.

Cogito ergo sum

Άρωμα Μητσοτάκη

Συγκλονιστικός ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, που διεξήχθη με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, μέσα σε κλίμα κατάνυξης, ευλάβειας και ιερού δέους, δίνοντας πανηγυρικό τόνο στο ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας.


Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατήγγειλε τον Αλέξη Τσίπρα που έφερε μόνο δυο Μνημόνια -μέσα σε 15 μήνες κυβέρνησης- και υποσχέθηκε πως αυτός θα φέρει τρία Μνημόνια σε έξι μήνες, για να βάλει την Ελλάδα στο βιβλίο Γκίνες και να βγούμε με τις σημαίες στους δρόμους.

Επίσης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τόνισε πως είναι έτοιμος να διώξει αυτή την ανίκανη κυβέρνηση, ώστε να κυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία που είναι πάρα πολύ ικανή, όπως φάνηκε περίτρανα από τις κυβερνήσεις Σαμαρά και Καραμανλή.

Όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παίρνει μηνύματα ενθουσιασμού από όλη την χώρα, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως τον δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί, αφού, όταν μιλάς για τον Μητσοτάκη, όλοι λένε «κοίτα να δεις που κατάντησε η Ελλάδα που θα γίνει πρωθυπουργός ακόμα κι αυτό το βλαμμένο».

Σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δημιουργείται ένα κίνημα αλήθειας, οπότε μάλλον είναι έτοιμος να πει τι στα αλήθεια έγινε με τη Siemens, ενώ δεν αποκλείεται να πάει να χωθεί μόνος του στη φυλακή, γιατί είναι και πολύ τίμιος, όπως όλοι στην οικογένειά του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε πως τίμησε τη δέσμευσή του να αλλάξει τη Νέα Δημοκρατία και πως την άλλαξε, φέρνοντας στο προσκήνιο αγωνιστές της Δημοκρατίας, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. ‘

Ενθουσιασμό σκόρπισε στους συνέδρους η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πως θα φέρει οξυγόνο στην Ελλάδα, ενώ θα της βάλει και καθετήρα, για μεγαλύτερη απόλαυση.


Οι σύνεδροι αποθέωσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν είπε πως η Ελλάδα χρειάζεται άρωμα γυναίκας, αφού ήταν πολύ γενναίο εκ μέρους του να παραδεχτεί πως πρέπει να γίνει πρωθυπουργός η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Πάντως, κάποιοι εξέλαβαν τη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για άρωμα γυναίκας, ως εκδήλωση της πρόθεσής του να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλλου, για να γίνει η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα πρωθυπουργός της Ελλάδας και να την σπάσει στην αλόγα την αδερφή του που τον καρπάζωνε άγρια όταν ήταν μικρός. Το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας τελείωσε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λέει στους σύνεδρους πώς κατάφερε και τα ξαναβρήκε με τη γυναίκα του, ενώ η Τατιάνα Στεφανίδου τραγουδούσε την Διεθνή και η Ντόρα Μπακογιάννη κερνούσε σοκολατάκια με οξυγόνο.


pitsirikos

Μια παλιά μαχαιριά που κάθε 22 Απρίλη στάζει πύον

Του Πέτρου Κατσάκου | Ελευθεροτυπία 23/4/1986 –


«Επιδρομή από φασιστοειδή στοιχεία και μέλη της ΕΠΕΝ οπλισμένα με στιλέτα και λοστούς έγινε χθες το πρωί στη Νομική Σχολή της Αθήνας, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν εννιά φοιτητές και να προκαλέσουν ζημιές στο κτίριο».

Ήταν 22 Απριλίου του 1986, λίγες ημέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Στο κτήριο της Νομικής επικρατούσε μια διάχυτη ανησυχία. Είχε προηγηθεί μια άγρια συμπλοκή στη Σόλωνος την προηγούμενη μέρα ανάμεσα σε μέλη της ΔΑΠ και της Πανσπουδαστικής και όλοι περίμεναν τη συνέχιση της κόντρας. Ήταν νωρίς το πρωί και οι λιγοστοί φοιτητές κυκλοφορούσαν μουδιασμένοι. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι αλλά κανείς δεν ήξερε που και πως θα ανάψει το φυτίλι. Στην είσοδο της Νομικής κάτι λίγα πηγαδάκια με καφέ και τσιγάρο δίχως όρεξη για πολλά. Για μάθημα ούτε λόγος. Στο επίκεντρο της κουβέντας το ξύλο της προηγούμενης μέρας και ο φόβος των αντιποίνων για τα σπασμένα τραπεζάκια της ΔΑΠ από τους Κνίτες. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε πως την ίδια ώρα συνεδρίαζε το Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, με κεντρικό θέμα την υποβολή μήνυσης κατά του φοιτητή της Νομικής Μάκη Βορίδη, γνωστού ήδη για την φασιστική του δράση και τις επιθέσεις κατά φοιτητών στους δρόμους πέριξ της πλατείας Εξαρχείων και στο Χημείο. Όλοι ξέραμε για τον Βορίδη, ελάχιστοι όμως είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε σε κάποια από τις περιβόητες νυχτερινές περιπολίες της ομάδας του. Δύο ήταν οι «συμμορίες» που έσπερναν τον φόβο εκείνη την εποχή σε Εξάρχεια και Κυψέλη. Οι σκίνχεντ του Κοστέλο που μοίραζε ξύλο σε μετανάστες στη Φωκίωνος και οι Επενίτες του Βορίδη που σιγοντάριζαν τα ΜΑΤ στην «επιχείρηση Αρετή» του Δροσογιάννη στα Εξάρχεια.





Η δράση τους όμως ήταν πάντα νυχτερινή. Σαν τα τσακάλια. Μέχρι εκείνο το πρωινό που τα τσακάλια μπήκαν στη Νομική διψασμένα για αίμα με το φως της ημέρας.



Κανείς δεν πρόλαβε να τους μετρήσει. Μπήκαν ουρλιάζοντας «κουμούνια θα πεθάνετε» και ανοίγοντας τα μαύρα δερμάτινα μπουφάν τους έβγαλαν τους σουγιάδες και όρμηξαν. Τρομαγμένοι αρχίσαμε να τρέχουμε δεξιά αριστερά ζητώντας καταφύγιο. Το πάτωμα γέμισε καφέδες, τσιγάρα και σημειώσεις. Έτρεξα στη σκάλα αριστερά. Λίγα μέτρα πιο πέρα ήταν η «κατάληψη» της Β Θεολογικής. Ανεβαίνοντας τη σκάλα ένιωσα ένα κάψιμο στον δεξί μηρό. Δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί μου. Με προσπέρασε τρέχοντας αφήνοντάς μου μόνο μια μαχαιριά. Μετά χτύπησε τον Γιώργο. Τον χτύπησε με το μαχαίρι στο κεφάλι. Ακολούθησε συμπλοκή με μέλη των Αριστερών Συσπειρώσεων που βγήκαν από τη Β Θεολογική. Άγριο ξύλο και πολλές μαχαιριές. Θυμάμαι μας πήγαν στον Ευαγγελισμό. Ο Γιώργος ήταν άσχημα χτυπημένος στο κεφάλι και τον κράτησαν. Οι περισσότεροι φύγαμε φοβισμένοι, χωρίς ράμματα για να μην δώσουμετα στοιχεία μας και μπλέξουμε με μπάτσους και γονείς. Την άλλη μέρα η Ελευθεροτυπία έγραφε για 9 τραυματίες.
Έκανα μέρες να ξαναπατήσω το πόδι μου στη σχολή. Άφησα την πληγή να θρέψει μόνη της σε ένα ημιυπόγειο στην Κυψέλη. Εκείνη που δεν έκλεισε, όμως, ήταν η πληγή στη μνήμη. Έσταζε αίμα κάθε φορά που τον έβλεπα. Σα γάγγραινα στο μυαλό ήταν όταν τον έβλεπα να καμαρώνει στο Κάραβελ δίπλα στον Λεπέν.
Ένιωθα ένα κάψιμο όταν τον έβλεπα χρόνια αργότερα να μπαίνει στη Βουλή χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη. Με έπνιγε η μπόχα όταν τον έβλεπα να ξεπλένεται σχεδόν κάθε βράδυ στην τηλεοπτική κολυμπήθρα. Όσο και να τον ξέπλυναν όμως, όσα συγχωροχάρτια και να του έδωσαν για την ακτιβιστική δράση των νεανικών του χρόνων, εγώ πάντα θα τον θυμάμαι με το σουγιά στο χέρι να ουρλιάζει «κουμούνια θα πεθάνετε» και κάθε φορά που τον βλέπω ασυναίσθητα θα αγγίζω μια παλιά μαχαιριά που κάθε 22 Απριλίου στάζει πύον.

inred

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γράφει χωρίς περιστροφές για τη γενιά του και την αντίσταση κατά της χούντας

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γράφει χωρίς περιστροφές για το Πολυτεχνείο, τη γενιά του και την αντίσταση κατά της χούντας



Βασίλης Ραφαηλίδης

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο, έναν καλοκάγαθο αστυφύλακα μιας κάποιας ηλικίας που έπαιρνε σύνταξη σε λίγο. Απʼ αυτόν μαθαίναμε στο κρατητήριο, όπου οι εφημερίδες απαγορεύονταν αυστηρά, τα σημαντικά διεθνή γεγονότα. Αυτός ήταν που μας πληροφόρησε για το θάνατο του Γκεβάρα, για τον οποίο, άλλωστε, με δυσκολία έκρυβε το θαυμασμό του. Φυσικά, όλα αυτά μας ταʼλεγε εμπιστευτικά, σχεδόν συνωμοτικά.

Ωστόσο, δεν έκανε ποτέ κουβέντα για τη χούντα και τα σχετικά με τον πάνω κόσμο, των ζώντων ελλήνων. Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο.

Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό.Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι.

Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες…ή περίπου.

Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο. Το μπουντρούμι της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας βρίσκεται πίσω από το Πολυτεχνείο. Κι όσοι πέρασαν από εκεί, δεν νομίζω πως θα ήταν δυνατό να έχουν διάθεση να συνεορτάσουν με τους πανηγυριώτες της 17ης Νοέμβρη. Εκεί μπροστά μας ξεφόρτωσαν για να μας παν στη σήμανση, λίγο πιο κάτω, στα Χαυτεία. Από την Ασφάλεια μέχρι το Πολυτεχνείο, η απόσταση είναι δυο βήματα. Κι ωστόσο μας φόρτωσαν στην κλούβα για να μας ξεφορτώσουν λίγο παρακάτω. Ίσως δεν ήθελαν να βλέπουν οι περαστικοί πως από την Ασφάλεια βγαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι δεμένοι με χειροπέδες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.

Ευτυχώς, να λες, που ήμουν δεμένος με τον Περικλή Κοροβέση –πάντα με τον Περικλή θα με δένουν από δω και πέρα σε κάθε μετακίνηση. Ίσως γιατί στην πρεμιέρα ήμασταν πολύ καλοί σαν ζευγάρι κωμικών. Ασουλούπωτοι και οι δύο, άνθρωποι με χιούμορ και οι δύο, προσφέραμε θέαμα υψηλής ποιότητας στο εθνικό θέατρο του παραλόγου. Μας μεταφέρουν την άλλη μέρα από την οδό Μπουμπουλίνας στην οδό Ρεθύμνης, εκεί κοντά, προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Σε ένα νεοκλασικό της συμφοράς, ήταν οι κοιτώνες των αστυφυλάκων που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια. Ήταν σκοτάδι πίσσα εκεί μέσα. Από πουθενά δεν έμπαινε φως και πουθενά δεν άναβε φως. Καμιά εικοσαριά ανθρώπους, μας αδειάζουν στον καινούργιο μας τάφο. Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να έχει ιδέα, πόσες μέρες μείναμε εκεί. Ούτε ρολόι, ούτε φως, ούτε ώρες ύπνου, ούτε ώρες ξύπνιου.Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε το χρόνο με το κατούρημα. Δύο κατουρήματα, μια μέρα. Το φαΐ, οι μανάδες συνέχιζαν να το πηγαίνουν στην Μπουμπουλίνας. Στη Ρεθύμνης ήμασταν ινκόγκνιτο. Κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει κρατητήριο, παρεκκλήσιο το λέγαμε, στην οδό Ρεθύμνης. Όλοι γνώριζαν τον μητροπολιτικό ναό της οδού Μπουμπουλίνας, κι εκεί πήγαιναν τις προσφορές τους.

Και οι διάκονοι του εθνικού συμφέροντος, όπως λέμε στην Ελλάδα το ιδιωτικό συμφέρον, μετέφεραν τον άρτον ημών τον επιούσιον ιεροκρυφίως στο παρεκκλήσιον, όπου και κοινωνούσαμε των αχράντων μυστηρίων των σωτήρων του έθνους. Ανοίγαμε τα τάπερ στα τυφλά, κι ό,τι άρπαζαν τα δάχτυλα, τούτο το πανάρχαιο πηρούνι που είναι δυνατό να λειτουργήσει και σα μαχαίρι. Κεφτέδες, φώναζε ο ένας τυφλοπόντικας. Κοτόπουλο έλεγε από δίπλα ο άλλος τυφλοπόντικας. Ήταν το παιχνίδι μας. Κι ο Περικλής Κοροβέσης να λέει ανέκδοτα και να μη σώνει ποτέ.

Βρισκόμουν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον προθάλαμο της κόλασης και ήδη είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι σιγά-σιγά με την ιδέα ενός θανάτου διά τυφεκισμού. Εκείνους τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του φοίνικα από τις παλιές του στάχτες, που ξέμειναν από άλλους καιρούς, κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα.

Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν πολύ. Εύκολα αντιστέκεται κανείς όταν ξέρει πως τουλάχιστον η ζωή του δεν κινδυνεύει. Όμως, εμείς είχαμε αρχίσει την αντίσταση κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να νοιαστούμε και πολύ για τις συνέπειες της στράτευσής μας. Δεν ήμασταν μέλη της «Δημοκρατικής Άμυνας» που πάρα πολύ όψιμα αποφάσισαν να αντισταθούν κι αυτοί στη χούντα, κυρίως δια συνεδριάσεων.

Ήμασταν νέοι κομμουνιστές, που μπορεί να μην είχαμε ακόμα ιδιαίτερα αναπτυγμένη την πολιτική μας συνείδηση, πάντως συνείδηση του κινδύνου είχαμε.Το γεγονός πως τα ιδανικά μας αργότερα θα στραπατσαριστούν κι εδώ στην Ελλάδα, όπως παντού, απʼτους χυδαίους γραφειοκράτες, δεν μειώνει την αξία της στράτευσής μας σε έναν αγώνα που όχι μόνο δεν γινόταν για τα προσωπικά μας συμφέροντα, αλλά τα έβλαπτε στα σίγουρα.



Δημοφιλείς ηθοποιοί εκείνης της εποχής ποζάρουν με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο

Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας. Αλλά στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια δεν πήγα να γραφτώ στο σύλλογο των αντιστασιακών, για να μπορέσω να εξαργυρώσω σε κάποιο δημόσιο ταμείο τη μικρή, την ελάχιστη προσφορά μου στον αγώνα κατά της νέας παραλλαγής του παλιού φασισμού. Ούτε δέχτηκα να γραφτώ στην ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μου σωματείο, ως αντιστασιακός. Ούτε πήγα να εξαγοράσω τα εφτά χρόνια της δικτατορίας για να μου αναγνωριστούν ως συντάξιμα.

Κι όταν κάποτε απόχτησα τα από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ προβλεπόμενα τυπικά προσόντα και πήγα να γραφτώ στο επαγγελματικό μου σωματείο, με απέρριψαν ως στερούμενο… ουσιαστικών προσόντων. Πέντε χρόνια απέρριπταν συνεχώς την αίτησή μου. Φαίνεται πως ούτε μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερα να αποκτήσω ουσιαστικά προσόντα ως δημοσιογράφος. Και ξέρετε ποιοι αντέδρασαν περισσότερο στην εγγραφή μου; Αυτοί που γράφτηκαν ως αντιστασιακοί!

Για μένα, η πιο σημαντική πράξηήταν το ότι μπόρεσα και αντιστάθηκα στον πειρασμό να εξαργυρώσω καθʼοιονδήποτε τρόπο τη στράτευσή μου στον αγώνα κατά της χούντας. Κι ακόμα, το ότι πέτυχα την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ με δικαστική απόφαση. Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που εγγραφόταν στο επαγγελματικό του σωματείο με δικαστική απόφαση. Και η νομολογία που δημιουργήθηκε άνοιξε το δρόμο για πολλούς συναδέλφους. Δεν έχει σημασία που έχασα εφτά συντάξιμα χρόνια.Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου.Άλλωστε από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας.

Πάντα έλεγα πως, ναι μεν είμαι κομμουνιστής, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως από κομμουνιστής σκέτα είμαι επιπροσθέτως και καλός κομμουνιστής. Άλλωστε ένας ρεβιζιονιστής από πεποίθηση, όπως εγώ, ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει καλός κομμουνιστής. Εν πάση περιπτώσει, ήμουν και παραμένω ένας ελεύθερος σκοπευτής, που πάει με αυτούς που τον έχουν ανάγκη, και όχι με εκείνους που τους έχει ανάγκη για να τη βολέψει. Στρατεύτηκα με το κομμουνιστικό ΠΑΜ όχι γιατί με επιστράτευσε το κόμμα, αλλά γιατί έτσι έκρινα σκόπιμο.

Όπως και να΄ναι, το καλοκαίρι του 1968 είμαι ελεύθερος, ύστερα από δέκα μήνες φυλακή. Εντάξει, ήμουν ελεύθερος, αλλά τι να την κάνω την ελευθερία χωρίς δουλειά, χωρίς τους φίλους που είχαν σκορπίσει εδώ και κει στην Ευρώπη, στα νησιά και στις φυλακές; Το πρώτο που σκέφτηκα ύστερα από μια εβδομάδα ελεύθερου βίου ήταν να κάνω κάτι κατεπειγόντως ώστε να ξαναμπώ φυλακή, ή έστω εξορία. Το σκέφτηκα μεν σοβαρά, όμως ήταν αδύνατο να έχω επαφή με κάποια αντιστασιακή οργάνωση. Αφενός γιατί οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν ήδη μετακομίσει στο εξωτερικό για να κάνουν από κει τουριστική αντίσταση εκ του ασφαλούς, και αφετέρου διότι ήμουν ήδη σεσημασμένος, και οι συνωμοτικοί κανόνες λεν να μην πλησιάζεις τους σεσημασμένους.

Νεκρός ο πρόσφυγας που χτύπησε όχημα της ΕΛ.ΑΣ

Πριν λίγη ώρα άφησε την τελευταία του πνοή ο 40χρόνος πρόσφυγας από τη Συρία, στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, ο οποίος χτυπήθηκε από όχημα της ΕΛ.ΑΣ τη Δευτέρα, 18/4, στην Ειδομένη.

Η ΕΛ.ΑΣ ισχυρίζεται ότι ήταν ατύχημα και πως ο Σύρος πρόσφυγας «ενώ εκτελούσε εργασίες εξωτερικά της σκηνής του, έχασε την ισορροπία του και κατά την πτώση του στο έδαφος έπεσε στην πλαϊνή πλευρά διερχόμενου αστυνομικού οχήματος, το οποίο οδηγούσε 46χρονος αστυνομικός».

Από την άλλη όμως αυτόπτες μάρτυρες λένε πως όχι μόνο δεν ήταν ατύχημα αλλά αστυνομικός που ήταν μέσα στο βαν προσπάθησε να παρουσιάσει τον πρόσφυγα ως αυτόχειρα.

kollectinfo

21η Απριλίου: Ιστοριούλες φασιστών (1)

 Ιστοριούλες φασιστών (1)

Επειδή αύριο ξημερώνει 21η Απριλίου, σκεφτόμουν τι λογής κείμενα θα μπορούσα να ετοιμάσω για να τιμήσω κατά πώς πρέπει αυτή την ημέρα. Για να μη κοροϊδεύω τους αναγνώστες, θα έπρεπε να βρω κάτι που να μην έχει χιλιοειπωθεί και κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο. Τελικά, αποφάσισα να κρατήσω ως κεντρικό άξονα το αντιφασιστικό μήνυμα της ημέρας και να διηγηθώ κάποιες ιστοριούλες που θα μπορούσε να άρχιζαν με το κλασσικό "μια φορά κι έναν καιρό" αλλά που το φινάλε τους ερωτοτροπεί με το παρόν...


Ιστοριούλα πρώτη

Το 1938, ο υπουργός κατασκευών των ναζί Φριτς Τοτ δημιουργεί την μεγάλη κατασκευαστική οργάνωση που έμεινε στην ιστορία με το όνομά του: Οργάνωση Τοτ. Αν και από το 1935 ο Τοτ είχε στήσει πολλές υπηρεσίες προκειμένου να κατασκευάσει το δίκτυο αυτοκινητοδρόμων που ήθελε ο Χίτλερ, το 1938 ένωσε όλες αυτές τις υπηρεσίες σε μια ενιαία οργάνωση που θα μπορούσε να αναλάβει την εκτέλεση οποιουδήποτε έργου, όπως π.χ. την περίφημη Γραμμή Ζήγκφριντ (ή Δυτικό Τείχος), ανάλογη της γαλλικής Γραμμής Μαζινό αλλά και τα περισσότερα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι εργαζόμενοι στην Οργάνωση απαρτίζονταν κατά 1% από γερμανούς ακατάλληλους για στρατιωτική θητεία, κατά 2% από κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και κατά 97% από καταναγκαστικά εργαζόμενους που μεταφέρονταν από κατακτημένες χώρες.

Τον Αύγουστο του 1944, οι γερμανοί στέλνουν από την Ελλάδα στο Μάιντς την τελευταία "φουρνιά" ελλήνων, προορισμένων να δουλέψουν καταναγκαστικά για την Τοτ. Την συγκεκριμένη ιστορία διηγείται με έναν εξόχως γλαφυρό τρόπο στο βιβλίο του "«Αποστολή» στο Μπίμπλις" (εκδόσεις Ποντίκι, 1988, σελ. 280) ένας από εκείνους που βρέθηκαν σ' εκείνη την "αποστολή", ο Μιχάλης Βασιλείου. Ο Βασιλείου είχε συλληφθεί το καλοκαίρι από τους ταγματασφαλίτες και, αφού πρώτα βασανίστηκε απ' αυτούς στου Γουδή, παραδόθηκε μαζί με καμμιά εκατοστή συντρόφους του στους γερμανούς, οι οποίοι τους έκλεισαν στο Χαϊδάρι και λίγο αργότερα τους έστειλαν στην Γερμανία.

Στο βιβλίο του, ο Βασιλείου περιλαμβάνει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ανάμεσα στους βασανιστές του ήταν κι ένας κοντός, χοντρός, φαλακρός, μουσάτος, που υπηρετούσε στην "Ειδική Ασφάλεια" του διαβόητου Λάμπου και λεγόταν Παναγιώταρος. Προφανώς, ο Βασιλείου αναφέρεται στον πρωτοστατούντα στα μπλόκα των γερμανών και γνωστό για την σκληρότητά του βασανιστή τού δεύτερου τάγματος ευζώνων Γιώργο Παναγιώταρο, ο οποίος μάλλον εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ (βρέθηκε νεκρός στις 11/8/1944 με μια σφαίρα στο κεφάλι).

Δεν κατάφερα να διασταυρώσω την πληροφορία ότι ο Γιώργος Παναγιώταρος ήταν θείος τού Κωνσταντίνου Παναγιώταρου, πατέρα του σημερινού χρυσαυγήτη βουλευτή. Παρά ταύτα, είναι ενδιαφέρουσα η ομοιότητα του βασανιστή με τον βουλευτή. Αν κάποιος (γιατί όχι ο ίδιος ο κύριος Παναγιώταρος, αν μας διαβάζει;) μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη ή μη οποιασδήποτε σχέσης, είναι καλοδεχούμενος.

Κάρτα (αριστερά) και βιβλιάριο (δεξιά) αλλοδαπού [ausländer] εργαζομένου στην Οργάνωση Τοτ.

Ιστοριούλα δεύτερη

Στις 29/12/1943, φτάνει στην Χαλκίδα ο νέος νομάρχης Εύβοιας, ο στρατηγός Δημήτρης Λιάκος, με συνοδεία 80 ευζώνους (δηλαδή, ταγματασφαλίτες). Η Εύβοια τελούσε υπό ιταλική κατοχή αλλά, μετά την συνθηκολόγηση των ιταλών στις 9/9/1943, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ την πήραν υπό τον έλεγχό τους. Φυσικά, αυτό δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν ούτε οι γερμανοί ούτε οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Έτσι, μέχρι τον Απρίλιο του 1944, στο νησί είχαν στηθεί τρία τάγματα ευζώνων με συνολικά οκτώ λόχους (Χαλκίδα, Ψαχνά, Αλιβέρι, Αμάρυνθος, Βασιλικό, Γούβες). Ανάμεσα σ' αυτούς τους τσολιάδες ήταν κι ένας εύελπις που καταγόταν από τα Ψαχνά και άκουγε στο όνομα Αθανάσιος Επιτήδειος.

Στο βιβλίο του "Οι ταγματασφαλίτες" (εκδόσεις Αφοί Τολίδη, 1980, σελ. 292), ο ερευνητής Γιάννης Δουατζής παρουσιάζει ντοκουμέντα για την ενδιαφέρουσα δράση τού Επιτήδειου, ο οποίος καθ' όλη την παραμονή του στην Εύβοια συμμετείχε στο "καθάρισμα" της υπαίθρου από τα "αντεθνικώς δρώντα στοιχεία". Σε ελεύθερη μετάφραση, η προηγούμενη φράση σημαίνει ότι συμμετείχε στο πλιάτσικο στο οποίο επιδίδονταν οι ταγματασφαλίτες σε βάρος των χωρικών. Είναι χαρακτηριστική η διαταγή του αρχηγού τους στρατηγού Παπαθανασόπουλου, με ημερομηνία 16/7/1944:

"Πας πολίτης ευρισκόμενος κατά την πορείαν των αποσπασμάτων είτε κατά την νύκτα είτε κατά την ημέραν θα συλλαμβάνεται. Επίσης δέον να συλληφθώσιν άπαντες οι ποιμένες και τα μικρά ακόμη ποιμενόπαιδα, τα δε ποίμνια να κατάσχωνται εξ ολοκλήρου, καθ’ όσον έχει ήδη αποδειχθή ότι ούτοι είνε οι πολυτιμώτεροι βοηθοί, συνεργάται, τροφοδόται και σύνδεσμοι των ληστοσυμμοριτών. Επίσης δέον όπως κατάσχωνται άπαντα τα ζώα άτινα θα ανευρεθώσι εντός του κλοιού, εις οιονδήποτε και αν ανήκουσι ταύτα. [...] Οι Διοικηταί των αποσπασμάτων θα μεριμνήσωσι διά την συγκέντρωσιν ζώων προς φόρτωσιν του βαρέως οπλισμού των Γερμανικών τμημάτων και πυρομαχικών αυτών".

Εκτός από το πλιάτσικο, το κάψιμο ολόκληρων χωριών κλπ, ανάμεσα στα "κατορθώματα" του Επιτήδειου και των ομοϊδεατών του ξεχωρίζουν δυο: οι ομαδικές εκτελέσεις συνολικά 110 κομμουνιστών στην Χαλκίδα (64 τον Απρίλιο και 46 τον Μάιο) και το σούβλισμα της εβραίας δασκάλας του χωρού Στρόπωνες Μέντυς Μόσχοβιτς, μετά από ομαδικό βιασμό της, στις 7 Μαρτίου 1944.

Πλατεία Συντάγματος, 12/3/1944: Το Α' Ευζωνικό Σύνταγμα Αθηνών τιμά την γερμανική "Ημέρα των Ηρώων"!

Για όλα τα παραπάνω, ο Αθανάσιος Επιτήδειος επιβραβεύθηκε από την πατρίδα, φτάνοντας μέχρι Α' υπαρχηγός ΓΕΣ με ταυτόχρονη προαγωγή του σε αντιστράτηγο την περίοδο Ιωαννίδη (10/6/1974). Με την μεταπολίτευση, η υπό τον Καραμανλή κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αναγνωρίζοντας κι αυτή την αξία του ("η πατρίς ευγνωμονούσα", που λέμε...), του ανέθεσε την προετοιμασία των δυνάμεων που θα στέλνονταν στην Κύπρο αν το επέβαλαν οι συνθήκες.

Ο Αθανάσιος Επιτήδειος αποστρατεύθηκε στις 4/3/1975, μετά το αποτυχημένο "πραξικόπημα της πυτζάμας" των ιωαννιδικών. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς θα ονομαζόταν ανθυπολοχαγός ο γυιος του Γεώργιος, ο οποίος έφτασε κι αυτός στον βαθμό τού αντιστράτηγου. Δυστυχώς, ο Αθανάσιος πέθανε το 2003 και δεν πρόλαβε να καμαρώσει τον κανακάρη του να μπαίνει στην ευρωβουλή ως βουλευτής τής φασιστικής Χρυσής Αυγής...

Θα συνεχίσουμε αύριο με άλλες ιστορίες.  Cogito ergo sum 

Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών: Ενα διαχρονικό σκάνδαλο για την πολιτιστική βιτρίνα της μπουρζουαζίας

Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών είναι το όνομα της «κομπανίας» που διαχειρίζεται το γνωστό πολιτιστικό μαγαζί της Βασιλίσσης Σοφίας, που στην καθομιλουμένη καθιερώθηκε και αναφέρεται ως «το Μέγαρο». Πρόκειται για μια παλιά ιστορία, «αμαρτωλή» από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια ιστορία απομύζησης του ελληνικού λαού (μέσω του αστικού κράτους), προκειμένου η μπουρζουαζία να εξασφαλίσει την πολιτιστική της τέρψη (ή το «φαίνεσθαι» του πολιτιστικού της προσώπου, γιατί την ουσία αυτού του προσώπου μπορεί κανείς να την δει στις «πίστες» των κατά Βαγγέλη Γιαννόπουλο «πολιτιστικών κέντρων»)

Το 1953, ιδρύθηκε από την τραγουδίστρια Αλεξάνδρα Τριάντη (αδελφή του Κ. Κοτζιά, υπουργού του Μεταξά) και τον δεξιό πολιτικό Λάμπρο Ευταξία (γόνο αστικού επιχειρηματικού και πολιτικού τζακιού, που χρημάτισε βουλευτής και υπουργός) σύλλογος με την επωνυμία «Φίλοι της Μουσικής». Πρόεδρος του συλλόγου από το 1968 μέχρι το 1977 ήταν η Αλ. Τριάντη και στη συνέχεια ο εκδότης του Συγκροτήματος Λαμπράκη, Χρήστος Λαμπράκης. Σε αντίθεση με τους άλλους ιδρυτές, που έβαλαν κάποια χρηματικά ποσά για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο Χρ. Λαμπράκης δεν έβαλε τίποτα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Σημειώνουμε ότι τα ποσά που έβαλαν οι άλλοι ιδρυτές του ΟΜΜΑ ήταν ασήμαντα. Ετσι, όταν άρχισε να μειώνεται η κρατική επιχορήγηση για τα λειτουργικά έξοδα του ΟΜΜΑ, αυτός κατέρρευσε.

Στις 7.2.1956, με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου 179/56 (επικυρώθηκε το 1957 με το νόμο 3700), το Ειδικό Ταμείο Μονίμων Οδοστρωμάτων παραχώρησε, κατά κυριότητα, στο Σύλλογο Φίλοι της Μουσικής έκταση 14.600 m2. Στις 27.7.1981 συναντήθηκαν στα γραφεία του υπουργείου Οικονομικών οι Ι. Παλαιοκρασάς (αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού), Μιλτ. Εβερτ (υπουργός Οικονομικών), Ανδρ. Ανδριανόπουλος (υπουργός Πολιτισμού), Χρ. Λαμπράκης (εκπρόσωπος του Συλλόγου Φίλοι της Μουσικής) και Λ. Ευταξίας  (εκπρόσωπος του Ιδρύματος Σταματίου Δεκόζη-Βούρου) και συμφώνησαν επί της υπ’ αριθμ. 7431 σύμβασης μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου, του Σωματείου Φίλοι της Μουσικής και του Ιδρύματος Σταματίου Δεκόζη-Βούρου, που ήταν η ιδρυτική σύμβαση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Από τα 14.600 m2 που είχαν παραχωρηθεί από το δημόσιο στο Σύλλογο Φίλοι της Μουσικής, τα 7000 m2. παραχωρήθηκαν κατά κυριότητα στον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Αθηνών(ΟΜΜΑ), προφανώς για να χτιστεί το κτιριακό συγκρότημα. Ο ΟΜΜΑ ήταν Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, που θα λειτουργούσε με βάση τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Στην αρχή, το ΔΣ του ΟΜΜΑ αποτελούνταν από δέκα μέλη, από τα οποία πέντε διορίζονταν από το Σύλλογο Φίλοι της Μουσικής και πέντε από τον υπουργό Πολιτισμού. Αργότερα τα μέλη έγιναν έντεκα, με τα οχτώ να διορίζονται από τους υπουργούς Πολιτισμού και Οικονομικών και τα τρία από το Σύλλογο Φίλοι της Μουσικής. Παρά την πλειοψηφία που είχε το κράτος στο ΔΣ του ΟΜΜΑ, τον τελευταίο λόγο για τη λήψη των σοβαρών αποφάσεων τον είχε ο Σύλλογος Φίλοι της Μουσικής, γιατί υπήρχε ρήτρα που απαιτούσε τη συμφωνία του ενός από τα τρία μέλη του στο ΔΣ του ΟΜΜΑ.

 Σύμφωνα με το άρθρο 6 της ιδρυτικής σύμβασης του ΟΜΜΑ, οι πόροι του ήταν: α) Το αντάλλαγμα από την παραχώρηση αιθουσών του Μεγάρου Μουσικής. β) Το 40% των καθαρών εσόδων του Ιδρύματος Δεκόζη-Βούρου. γ) Η κρατική επιχορήγηση, που ήταν η κύρια χρηματοδότηση. Οπως θα δούμε στη συνέχεια, όταν μετά το 2009 αυτή άρχισε να μειώνεται, λόγω της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, άρχισαν να εμφανίζονται τα ελλείμματα και τα σοβαρά προβλήματα στον ΟΜΜΑ, που κατέστησαν προβληματική τη λειτουργία του. Το κυριότερο είναι ότι ο οργανισμός αυτός, που κύρια αποστολή του είναι ν’ αποτελεί την πολιτιστική βιτρίνα της μπουρζουαζίας, δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα δάνεια του.

Με τα άρθρα 8 και 9 της σύμβασης παραχωρήθηκαν στο Σύλλογο Φίλοι της Μουσικής κάποια ακίνητα που ήταν κληροδοτήματα. Τα έσοδα απ’ αυτά τα κληροδοτήματα και από κάποια άλλα κληροδοτήματα που παραχωρήθηκαν στη συνέχεια κάλυπταν ένα πολύ μικρό μέρος των ανοιγμάτων που δημιουργούνταν στον ΟΜΜΑ. Γι’ αυτό λέμε ότι το μαγαζί στηριζόταν στην κρατική χρηματοδότηση για να καλύψει τα λειτουργικά του έξοδα. Η κρατική επιχορήγηση στον ΟΜΜΑ από το 2009 μέχρι και το 2015 ήταν για κάθε χρονιά: 13 – 5 – 3 - 4,8 – 4 - 3,3 - 2,85 εκατ. ευρώ.

Πρέπει να σημειωθεί πως ο ΟΜΜΑ δεν «ρουφούσε» μόνο κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των λειτουργικών του δαπανών. Ο κρατικός κορβανάς ήταν διαχρονικά ο αποκλειστικός χρηματοδότης για την κατασκευή των πολυτελών εγκαταστάσεων του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Στο άρθρο 13 της σύμβασης 7431 προβλεπόταν κρατική χρηματοδότηση 600 εκατ. δραχμών για τα έτη 1981-83 (200 εκατ. κάθε χρόνο) και δάνειο 300 εκατ. δραχμών με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Απ’ ό,τι μπορέσαμε να βρούμε, υπήρξαν και άλλα δάνεια με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου: 150 εκατ. ευρώ το 2003 και 95 εκατ. ευρώ το 2007.

Με το νόμο 3943/2011 (κυβέρνηση ΓΑΠ), το κράτος ανέλαβε να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια του δανείου των 95 εκατ. ευρώ του 2007. Δεν γνωρίζουμε με ποιο νόμο το κράτος είχε αναλάβει να πληρώσει και τα τοκοχρεολύσια του δανείου των 150 εκατ. ευρώ του 2003, όμως στην εισηγητική έκθεση της τροπολογίας που εισήχθη ως άρθρο Τέταρτο στο νόμο 4366/2016, αναφέρεται ότι από το 2010 το κράτος δεν κάλυπτε τις τοκοχρεολυτικές δόσεις των δανείων ύψους 150 και 95 εκατ. ευρώ. Ετσι, το Φλεβάρη του 2016 για τα δύο αυτά δάνεια, συνολικού ύψους 245 εκατ. ευρώ, οφείλονταν κεφάλαιο 226,33 εκατ. ευρώ και τόκοι 100 εκατ. ευρώ, σύνολο 326,33 εκατ. ευρώ!

Η γαλαντόμα κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, που έχει υψώσει τη σημαία του αγώνα ενάντια στη διαπλοκή, ανέλαβε να αποπληρώσει το χρέος των 326,33 εκατ. ευρώ! Η πλάκα είναι ότι οι Τσιπροκαμμένοι, προκειμένου να ωραιοποπιήσουν και να συγκαλύψουν αυτό το διαρκές σκάνδαλο, που εξελίσσεται χάριν της πολιτιστικής τέρψης της μπουρζουαζίας, κομπορρημονούν ότι τα κτίρια του ΟΜΜΑ θα γίνουν κρατική ιδιοκτησία! Πρόκειται για ένα ακόμα κατόρθωμα αυτών των κυρίων, που έχουν κάνει τη λέξη ξετσιπωσιά ν’ ακούγεται σαν ήπιος χαρακτηρισμός.

Πόσα τσόλια της αριστεράς , χωράν σε ένα πλάνο, σε ένα κώμα συμμορία, σε μία ιστορία;

Όλα αφορούν την εκ νέου εμφάνιση του χαζοΚουβέλη. Όπου χαζοΚουβέλης ήταν εκείνο το ξεχωριστό ανδρείκελο της αριστεράς που προσυπόγραψε ότι πιο άγριο και κτηνώδες εφαρμόσθηκε ποτέ πάνω στον ελληνικό λαό. Συνεργάστηκε μόνο για το δικό του προσωπικό όφελος με πολιτικά υποκείμενα όπως ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς με τους βορίδιδες, τους μπουμπούκους, κλπ.. Δημιούργησαν ένα καθεστώς απόλυτα Ολοκληρωτικό , με συντονισμένα ΜΜΕ, με συνεχή αστυνομική βία σε κάθε έστω και υποψία  δίκαιας αντίστασης, διέλυσε το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων , εξαθλίωσε σε ελάχιστο χρόνο ότι είχε απομείνει από τα λαϊκά εισοδήματα, οδήγησε στην αυτοκτονία χιλιάδες συμπολίτες μας, άφησε ερμαιο των συσιτίων χιλιάδες εργαζόμενους , μικροεπαγγελματίες κλπ,  αλλά κυρίως η αποκτηνωμένη  Βία της αστυνομίας, των ΜΜΕ, της "δικαιοσύνης"   ήταν πανταχού παρών και είχαν την απόλυτη πολιτική κάλυψη..

Ποτέ , ακόμη και στις πιο δυσάρεστες ιστορικές διαδρομές της  η αριστερά δεν είχε δώσει ένα τέτοιο ανδρείκελο σαν τον χαζοΚουβέλη .. ένα πλάνο με τον Βενιζέλο και τους Σαμαράδες της φασιστικής δεξιάς..

Χθες αυτό το ανδρείκελο το επέστρεψαν τεχνητά μέσα από μια εκδήλωσης στην οποία παραβρέθηκε η Ξενογιανακοπούλου του επίσης πολιτικού εγκληματία Giorgaki Παπανδρέου, ο Δραγασάκης τη ς συμμορίας του συριζα κλπ βάζοντας ξανά μετά από επαναλαμβανόμενες αποτυχημένες προσπάθειες τα θεμέλια για την επιστροφή του ανδρείκελου Κουβέλι στα πολιτικά πράγματα μιας και οι ψηφοφόροι τον έριξαν με εντελώς ξεκάθαρο τρόπο στο βόθρο της ιστορίας.. Η τεχνητή επιστροφή συνοδεύεται από αγχώδη οράματα περί "ευρείας κοινωνικής συμμαχίας που θα αγκαλιάσουν τη ριζοσπαστική αριστερά" των Μνημονίων και τη υποτέλειας και που αυτή την κοινωνική συμμαχία θα την εξυπηρετήσει η προσωπικότητα και το ήθος του ανδρείκελου Κουβέλη!!!!!!


:για την "εκδήλωση" εδώ

Λαμόγια, άχρηστοι κι ανόητοι.

         

Κούλη μου, αφού δεν τα πας καλά με τις κάλπες, τι ζητάς εκλογές; Δεν είδες στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ τι έγινε; Και τι δεν έγινε! Ρύπανση είχαν, γκρίνια, φουσκωτούς...
Πολύ φυσικό με τέτοια σκουπίδια που έχει η ΝΔ. Τους είπε να επιτεθούν κι αυτοί επιτέθηκαν στο Περιβάλλον! Την επόμενη φορά, ας κάνουν συνέδριο σε χωματερή. Ταιριάζει και με το χαρακτήρα τους, αλλά θα πάρουν κι εξτρά χορηγία από τον Μπόμπολα.

Νέους δεν είχε, είχε όμως μπράβους. Πάνε οι εποχές που έδερναν οι κένταυροι και οι ρέιντζερς, τώρα δέρνουν επαγγελματίες. Ιδιωτικοποίηση παντού. Άκουσα πως πίσω από το φιάσκο, κρύβεται ο μπουμπούκος. Άλλοι πάλι θεωρούν πως είναι η γνωστή "τύχη" της οικογένειας, ενώ αρκετοί πιστεύουν ότι είναι "μάτι". Αυτό το "τσακίρικο" του Κούλη, που γίνεται περισκόπιο...

Είναι που ο γιος του Δράκουλα εμφανίζεται ως "καταλληλότερος". Ορίστε, στήθηκαν κάλπες και πάλι ο Αλέξης κέρδισε!
Κούλη μου, αφού η οικογένεια έχει παράδοση στην πολιτική ανωμαλία, τα μαγειρέματα, την ίντριγκα, την αποστασία, τι τις θέλεις τις "δημοκρατικές διαδικασίες"; Είσαι εσύ για να καταπιάνεσαι με καινούρια κι άγνωστα πράγματα; Τέτοιο φιάσκο πάντως ούτε ο Σαμαράς. Τον ξεπέρασες, μπράβο. Έγινε όμως κι ένα καλό: Είδαμε πως έχει σκοπό να κυβερνήσει η ΝΔ. Το ξέραμε βέβαια, αλλά άλλο να το υποψιαζόμαστε, άλλο να το βλέπουμε με τα μάτια μας.

Ελάχιστα γίδια, απογοητευμένα, να βόσκουν ανάμεσα στα σκουπίδια. Αν μετρήσεις τα σκουπίδια πάντως υπήρχε συμμετοχή. Κάποιοι λεν ότι δεν ήταν σκουπίδια, ήταν οι ψηφοφόροι του Άδωνη. Κακίες. Ο Άδωνης δεν έχει δικούς του ψηφοφόρους, πάει με όλους και με όλα. Βέβαια εκεί που πάει, γίνεται απόλυτη καταστροφή αλλά χαλάλι. Ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια.

Δεν έκαναν τελικά εκλογές. Δεν κέρδισε η Δημοκρατία. Κέρδισε όμως η κωμωδία, θριάμβευσε. Μια πρόγευση τι θα συμβεί, αν ποτέ τρελαθεί ο κόσμος και βγάλει ξανά τον Μητσοτάκη. Θα τα κάνει όλα σαν το συνέδριο. Που το έκανε σαν τα μούτρα του.

Όταν αγάπη μου είσαι σκουπίδι, θέλεις το κακό των άλλων, δεν σου βγαίνει τίποτα. Ούτε το πιο σικέ συνέδριο. Γιατί απορείς Μητσοτάκη; Ποιοί νομίζεις ότι σου έμειναν με αυτά που λες; Τα απορρίμματα! Όταν ο πολιτικός λόγος έχει γίνει χωματερή, όταν το σύστημα είναι βόθρος, περιμένουμε να μοσχοβολά ή να ζέχνει;

Όταν είναι ο άλλος βρώμικος στην ψυχή, περιμένεις οικολογική συνείδηση; Περιμένεις σεβασμό στο Περιβάλλον από κάποιον που δεν σέβεται το συνάνθρωπο; Που θέλει να κοπούν μισθοί και συντάξεις; Που θέλει να απολυθεί ο πολιτικός αντίπαλος για να μπει ο ίδιος να αλώσει το δημόσιο χρήμα; Ποιοι είναι στη ΝΔ; Λαμόγια, άχρηστοι κι ανόητοι. Σαδιστές που ηδονίζονται με τη δυστυχία των πολλών. Αυτοί απόμειναν. Να κάνουν τώρα δημοσκόπηση να τον δείξουν στο 50%. Ναι, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδια και χειρότερη. Αλλά η ΝΔ προκαλεί αποτροπιασμό, φρίκη. Δεν πρόκειται να ξεγελάσουν ξανά.

Θέλεις μια συμβουλή Κυριάκο; Αφού δεν έχεις νεολαία, διάλυσε την ΟΝΝΕΔ. Κι άσε τα συνέδρια, δεν πείθεις κανένα. Αν θες να φας το Σαμαρά, φα' τον χωρίς σάλτσα. Ωμό με το αίμα του, όπως συνηθίζει το είδος σας. Κι άλλαξε επιτέλους το όνομα - τρολιά, "Νέα Δημοκρατία". Ούτε νέους έχετε, ούτε Δημοκρατία. .

 mitsos175 / Βαθύ Κόκκινο