Αντίο ελληνικά media

Έρχεται εποχή αποβιομηχάνισης στα ΜΜΕ



Δεν διαθέτω κληρονομικό χάρισμα και δεν έχει μπει μέσα μου το πνεύμα της Τασίας Λούτα. Αλλά μπορώ να σας πω ότι ξεκίνησε η εποχή της αποεπένδυσης στα ελληνικά media. Τέλος οι εντυπωσιακές προσφορές και τα σούπερ δώρα, τέρμα τα καπελάκια και τα μηχανάκια απ’ την Κορέα, αντίο μπαξίσια και φακελάκια και στρουμπουλές βαλιτσούλες να κάνουν το γύρο της πλατείας Κολωνακίου. Μπαίνουμε σε ύφεση και μην κοιτάτε που κάθε τρία δευτερόλεπτα (μπορεί και κάθε δύο…) ανοίγει και μια καινούρια ιστοσελίδα. Είναι σαν να πανηγυρίζεις που έκανε εγκαίνια μίνι μάρκετ γειτονιάς ενώ έκλεισε η βιομηχανία της περιοχής. Δεν έχει και πολύ νόημα.. και εν τέλει προσβάλλει τη νοημοσύνη…
Πρώτον είναι θέμα κυβερνητικής σταθερότητας. Ό,τι και να γίνει (εκτός κι αν σκάσει η Τουρκία, βεβαίως!) δεν πέφτει η κυβέρνηση μέσα στο 2016. Μπορεί να πέσει μέσα στο 2017, δεν λέω, άλλωστε το προβλέπει και το πρόγραμμα της ΝΔ. Θα φανεί από τις συνθήκες και στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία έχουμε, όταν ο κόσμος δεν γουστάρει σε ρίχνει και τέρμα τα δίφραγκα. Οπότε για ποιο λόγο να ρίξει κάποιος επιχειρηματίας φράγκα στην αγορά των ΜΜΕ τώρα και όχι από το νέο έτος; Τι ακριβώς θα προσδοκά ότι θα ντιλάρει όταν δεν θα μπορεί να κουνήσει την κυβέρνηση απ’ τη θέση της; Μείον ένας πόντος.
Δεύτερον είναι θέμα ανταγωνισμού. Δεν είμαστε στην εποχή όπου βαρκούλες αρμενίζουνε, είμαστε στην εποχή όπου καράβια χάνονται. Εδώ βλέπουμε μαγαζιά κραταιά, επιχειρήσεις με εκατοντάδες εργαζόμενους, εταιρείες με λαμπρό παρελθόν να οδεύουν τάχιστα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να χάνουν κάθε αξιοπιστία και επιρροή. Τι νόημα έχει λοιπόν να πάει κάποιος με λεφτά και να τα χώσει για να πολεμήσει τους ανωτέρω, αφού κοντεύουν να τα κακαρώσουν από μόνοι τους; Θυμίζω το ιστορικό παράδειγμα της «Ελευθεροτυπίας» που γεννήθηκε ως αντίπαλο δέος στο συγκρότημα Λαμπράκη (βλέπε τη διαμάχη του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Ευάγγελο Αβέρωφ) και ελπίζω ότι θα με καταλάβετε. Μείον άλλος ένας πόντος.
Τρίτον είναι θέμα αγανάκτησης. Η αφερεγγυότητα των ελληνικών media έχει αγγίξει κορυφές δυσθεώρητες και κάθε μέρα αυξάνονται όσοι εκφράζονται με όρους υβριστικούς για την ποιότητα του περιεχομένου τους. Μιλάμε για ένα κύμα οργής το οποίο, αντί να καταλαγιάζει, διογκώνεται διαρκώς και αποθαρρύνει κάθε φρέσκια μούρη που θα ήθελε να εισέλθει θριαμβευτικά στο χώρο και να δρέψει χειροκρότημα και σεβασμό. Πιο πολύ ντομάτες ώριμες είναι πιθανό να τον υποδεχθούν. Μείον κι ένας πόντος τελευταίος.
Να το κλείσουμε το θέμα; Να το κλείσουμε γιατί όχι; Όταν διαβάζεις ακόμη και τον Σταύρο “never say die” Ψυχάρη να ζητάει ειρήνευση με την κυβέρνηση, καταλαβαίνεις ότι το πάρτι τελείωσε οριστικά και αρχίζει η εποχή της περίσκεψης και της αιδούς. Εκεί όπου τα media θα κατέβουν από το θρόνο και θα κάτσουν σε μια καρεκλίτσα ανάλογη του μεγέθους τους και της ισχύος τους. Για να μην πω σκαμνάκι…

Υ.Γ.: Έρχεται επίσης η εποχή όπου θα σταματήσει να χρίζεται μιντιάρχης κάθε τύπος με ένα PC στη διάθεσή του και ένα δωμάτιο αγωγές στο σβέρκο του. Πάμε για τσάπινγκ, που λέγαμε και στο στράτευμα και τα αποτελέσματα θα είναι μάλλον εντυπωσιακά.

  Χρήστος Ξανθάκης