Όποιος έχει παρακολουθήσει τη δίκη για την απόπειρα απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στην οποία είναι κατηγορούμενοι και συγγενικά πρόσωπα μελών της οργάνωσης στην δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού, δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί την ψυχρότητα, την απομόνωση που διαπερνούσε τις συνεδριάσεις- με ελάχιστες εξαιρέσεις- καθώς και μια βιασύνη η δίκη να τελειώσει όσο πιο σύντομα.
Παρόλα αυτά, χθες, όσοι ήταν εκεί, δεν μπορεί να μην αισθάνθηκαν τον ζεστό αέρα της αλληλεγγύης και της ελευθερίας, που πλημμύρισε την αίθουσα.
Ηταν η μέρα κατάθεσης των μαρτύρων υπεράσπισης των συγγενών- γιατί τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς έχουν επιλέξει να μην έχουν μάρτυρες- και άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, πολιτικών διαδρομών, ήταν εκεί από το πρωί, αγχωμένοι αλλά με ξεκάθαρο μυαλό και σκέψη για το γιατί βρίσκονταν εκεί.
Οι άδικες διώξεις στους τρεις συγγενείς, στην Αθηνά Τσάκαλου, την Εύη Στατήρη και τον Χρήστο Πολύδωρο, η προφυλάκιση των δύο γυναικών και τα σκληρά περιοριστικά μέτρα που τους επιβλήθηκαν, ευαισθητοποίησαν και κινητοποίησαν ανθρώπους που κατέθεσαν στο δικαστήριο το αυτονόητο: Ότι δεν εγκαταλείπεις τους πολιτικούς κρατούμενους, δεν εγκαταλείπεις τους συγγενείς, τους φίλους, τους αγαπημένους σου ανθρώπους, επειδή ένα δικαστήριο τους καταδίκασε στη φυλακή, ούτε είναι ποτέ δυνατόν, να επιλέγεις ποιους θα αγαπάς και σε ποιους θα στέκεσαι δίπλα, βάση του ποινικού τους μητρώου.
Σε αξίες όπως η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η ανάγκη για ελευθερία, ο σεβασμός στις επιλογές του άλλου, δεν χωράνε μισόλογα… Είναι από τις στιγμές που πραγματικά, όπως μετά από μια καταιγίδα, τα πάντα φαίνονται πεντακάθαρα.
Στην αίθουσα, ακούστηκαν παραλληλισμοί των διώξεων των συγγενών με τις πρακτικές της Ναζιστικής Γερμανίας, όπου οι γονείς υποχρεούνταν να καταδόσουν τα παιδιά τους, και τα παιδιά τους γονείς τους αν δεν υπάκουαν στο καθεστώς του Χίτλερ. Οι μάρτυρες μίλησαν για την ιδιότυπη εξορία της Αθηνάς Τσάκαλου στη Σαλαμίνα, όπως γινόταν κάποτε στα ξερονήσια.
Ακούστηκαν μαρτυρίες για την ιστορική νύχτα του Πολυτεχνείου, όπου εκατοντάδες πόρτες σε διαμερίσματα της Αθήνας άνοιξαν χωρίς ερωτήσεις, χωρίς δισταγμούς, για να κρύψουν τους κυνηγημένους από τη Χούντα εξεγερμένους ανθρώπους.
Ακούστηκαν όνειρα και επιθυμίες, για κόσμους χωρίς συρματοπλέγματα, σύνορα και φυλακές, καθώς και για το θάρρος και την αποφασιστικότητα των συγγενών στον τρόπο που αντιμετώπισαν τις διώξεις τους, την απόφαση της Εύης Στατήρη να βάλει το σώμα της μπροστά ξεκινώντας απεργία πείνας έτσι ώστε να αποφυλακιστεί, χωρίς ούτε για μια στιγμή να αμφισβητίσει την αγάπη της για τον σύντροφό της Γεράσιμο Τσάκαλο.
Η χθεσινή μέρα ήταν μια μέρα σημαντική, καθώς οι αξίες και οι επιθυμίες όσων ονειρευόμαστε έναν διαφορετικό κόσμο ακούστηκαν δυνατά.
Μαρτυρίες βαθιά πολιτικές, βαθιά ανθρώπινες, καθώς η αξιοπρέπεια, το ήθος και η στάση των συγγενών και των κατηγορουμένων, δεν επέτρεπε ο,τιδήποτε διαφορετικό.
Μια «μελό» θυματοποίηση των προσώπων, που για κάποιους μπορεί να φαντάζει πιο «εύκολη», θα ήταν αδύνατη καθώς όποιος έχει την τύχη και να έχει γνωρίσει από κοντά την Εύη Στατήρη, την Αθηνά Τσάκαλου και τον Χρήστο Πολύδωρο δεν έχουν τίποτα παθητικό πάνω τους.
Ο τρόπος που στέκονται δίπλα στους αγαπημένους τους ανθρώπους, αλλά και η γενικότερη στάση ζωή τους, μόνο σεβασμό και ελπίδα μπορεί να σε γεμίσει, καθώς έστω και εκεί, σε μια δικαστική αίθουσα μέσα στη φυλακή αντιμετωπίζοντας βαριές κατηγορίες, ο ανταγωνισμός, ο ατομισμός και ο φόβος δεν υπάρχουν.
Όπως τόνισε και μια μάρτυρας υπεράσπισης κλείνοντας την κατάθεσή της με έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη, «η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να’ χει καρδιά», και οι καρδιές αυτών των ανθρώπων είναι τεράστιες.
πηγή : hit and run
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.