Δεν αντέχουν να κρυφτούν. Δεν αντέχουν να περιμένουν να περάσει ο καιρός. Στον έναμιση χρόνο πάνω, δεν κρατιούνται. Δεν είναι πολιτική πράξη η συγκέντρωσή τους. Είναι η μαζική εκδήλωση ενός στερητικού συνδρόμου εξουσίας που μόνο με ψυχιατρικούς όρους μπορεί να ερμηνευτεί.
του Νίκου Μωραΐτη
Η 15η Ιουνίου είναι μέρα γιορτής.
Τα καγιέν θα παρκάρουν στα πάρκινγκ του Κολωνακίου.
Οι κουλουρτζήδες του Συντάγματος θα μοιράζουν κολωνάτα ποτήρια.
Τα μεγάφωνα θα παίζουν τα αντιστασιακά τραγούδια του αλτρουιστή Σάκη Ρουβά.
Τα pet shop θα πουλάνε γάτες Ιμαλαΐων σε τιμή ευκαιρίας.
Μέρα χαράς, γιατί οι Αγανακτισμένοι επιστρέφουν! Το γράφει η πάλαι ποτέ ναυαρχίδα της Διαπλοκής, στο πρωτοσέλιδό της.
Μόνο που οι Αγανακτισμένοι της 15ης Ιουνίου δεν είναι εκείνοι που τους έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις, εκείνοι που φτωχοποιήθηκαν μέσα στα χρόνια των Μνημονίων, εκείνοι που είδαν τα παιδιά τους με την κάρτα του ταμείου ανεργίας ή με το διαβατήριο στο χέρι.
Η νέα γενιά Αγανακτισμένων των ΝΕΩΝ, του Πρώτου Θέματος, των Μουρουτοειδών του Διαδικτύου, του Πορτοσάλτε και του Παπαδημητρίου είναι η μάζα εκείνη που έχασε την εξουσία σαράντα χρόνων και δεν μπορεί να το χωρέσει το κεφάλι της.
Σαράντα χρόνια με την κουτάλα στο χέρι. Τράφηκαν πολλοί. Από τις επιδοτήσεις που φαγώθηκαν μέχρι τις μίζες και τα «δωράκια» στον αρχηγό, μία Ελλάδα κατασπάραξε μία άλλη. Και τώρα, ύστερα από ενάμιση χρόνο απουσίας από την εξουσία, τα σάλια αδυνατούν να κρατηθούν μέσα στο στόμα.
Δεν αντέχουν να κρυφτούν. Δεν αντέχουν να περιμένουν να περάσει ο καιρός, κόντρα στις συμβουλές κάθε πολιτικού αναλυτή ή συμβούλου επικοινωνίας. Στον έναμιση χρόνο πάνω, δεν κρατιούνται. Δεν είναι πολιτική πράξη η συγκέντρωσή τους. Είναι η μαζική εκδήλωση ενός στερητικού συνδρόμου εξουσίας που μόνο με ψυχιατρικούς όρους μπορεί να ερμηνευτεί.
Τι ζητούν; «Να φύγει ο φαύλος ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί ο φαύλος ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί απολύτως την πολιτική για την οποία βγήκαν στους δρόμους πέρυσι, ζητώντας «πάση θυσία Ευρώπη» και «μια συμφωνία όποια να ‘ναι». Μόλις η κυβέρνηση πάει να απορρίψει ακόμα κάποιο μέτρο των δανειστών, ορύωνται «μας ρίχνουν στον γκρεμό». Μόλις ξεπουλάει αυτά που ξεπουλούσαν, πάλι ουρλιάζουν, γιατί τούτοι εδώ τα ξεπουλούν με λίγο περισσότερους χώρους πρασίνου από ότι εκείνοι.
«Να παραιτηθεί ο Σπίρτζης», όχι γιατί πούλησαν το Ελληνικό φτηνά αλλά γιατί ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΕ ότι πούλησαν το Ελληνικό φτηνά, εδώ που φτάσαμε σιδεροδέσμιοι.
«Να παραιτηθεί ο Καμμένος», όχι γιατί ψήφισε αντισυνταγματικά μέτρα αλλά γιατί ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΕ ότι ψήφισε μέτρα που κοντράρουν στην αυτοτέλεια μίας κυρίαρχης χώρας.
Στις 15 Ιουνίου διαδηλώνουν οι άνθρωποι του «ναι σε όλα» που δεν λένε το «ναι» στριμωγμένοι στον τοίχο, όπως η σημερινή κυβέρνηση, αλλά λένε το «ναι» τραγουδώντας τη Μελωδία της Ευτυχίας, σε εύφορα λιβάδια, κατεβαίνοντας τις βουνοπλαγιές της Ευρώπης εκστασιασμένοι με τους ηγέτες της, την πολιτική της και τη μεγάλη της καρδιά.
Μία προειδοποίηση για την κυβέρνηση: Ας μη σπεύσει να χαρεί που στις 15 θα διαδηλώσουν μερικά λαμόγια, τα νεοφιλελεύθερα τρολ, οι παντοτινοί εραστές της εξουσίας και το χθες που ο κόσμος σιχαίνεται. Αυτή η γραφική εικόνα που θα δούμε δεν σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι συμφωνούν με την πολιτική της. Αγανακτισμένοι είναι, διαλυμένοι, καταρρακωμένοι, απλώς ξέρουν ποιους δρόμους πρέπει να αποφύγουν την ερχόμενη Τετάρτη προκειμένου να μη βρεθούν μούρη με μούρη με τους πρωταίτιους της φτωχοποίησής τους.
πηγή: Νίκος Μωραΐτης / altsantiri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.