ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ – Ψηλή σηκώστε στέγη, ξυλουργοί

«Ο άνδρας που θα πεθάνει σήμερα μπροστά μας βοήθησε με κάποιο τρόπο στην εξέγερση. Ίσως οι Γερμανοί δεν θα καταλάβουν ότι ο μοναχικός θάνατος, ο ανθρώπινος θάνατος που του δόθηκε, θα του χαρίσει δόξα και όχι ντροπή.

“Σύντροφοι, είμαι ο τελευταίος.”, φώναξε… Θα ευχόμουν να μπορούσα να διηγηθώ ότι μέσα από το ελεεινό κοπάδι ακούστηκε μια φωνή, ένα μουρμουρητό, ένα σημάδι επιδοκιμασίας. Όμως τίποτα δεν συνέβη. Μείναμε ακίνητοι, γκρίζοι, με σκυμμένο κεφάλι, και βγάλαμε τον μπερέ μόνο όταν μας διέταξε ο Γερμανός. Άνοιξε η καταπακτή, το σώμα σπαρτάρισε. Η μπάντα ξανάρχισε τη μουσική της κι εμείς, σε παράταξη, παρελάσαμε μπροστά από το σύντροφο που ψυχορραγούσε. Κάτω από την αγχόνη στέκονται οι Ες Ες και μας κοιτούν καθώς περνάμε με απάθεια: το έργο τους ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Τώρα πια οι Ρώσοι μπορούν να έρθουν, δεν απέμεινε κανείς γενναίος ανάμεσά μας, ο τελευταίος κρέμεται πάνω απ’τα κεφάλια μας. Θα μας βρουν υποταγμένους, σβησμένους, άξιους του θανάτου που μας περίμενε.

Να εκμηδενίσεις τον άνθρωπο είναι δύσκολο, όσο και να τον δημιουργήσεις: δεν ήταν απλό, πήρε χρόνο, αλλά τα καταφέρατε Γερμανοί.

Ανεβάσαμε τη μενάσκα στη κουκέτα, μοιράσαμε τη σούπα. Σβήσαμε την καθημερινή οργή της πείνας και τώρα μας βαραίνει η ντροπή.»

(Primo Levi – «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος»)

Από τα κρεματόρια του Μπίρκεναου και του Άουσβιτς, θα μεταφερθούμε στην Ελλάδα. Ορμώμενοι από τα λόγια του συγγραφέα Primo Levi (επιζήσαντα από το ολοκαύτωμα), θα ξεκινήσουμε το κείμενό μας ολίγον τι περίεργα. Οφείλουμε να καταθέσουμε δημόσια τα εύσημα προς όλους τους εξουσιαστές αυτού του κράτους, όλους τους καπιταλιστές, τους πολιτικούς και τα τσιράκια τους. Έκαναν αν μη τι άλλο περίφημη δουλειά. Κατόρθωσαν μέσα σε μόλις επτά χρόνια να σπείρουν τον όλεθρο στη κοινωνία. Είναι αλήθεια δύσκολο έργο να εκμηδενίσεις όλα τα κατώτερα στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας. Απαιτεί μαστοριά και θράσος. Ξεκίνησαν κανονικό πόλεμο απέναντί της και κέρδισαν τη μάχη. Όχι αμαχητί, η αλήθεια είναι. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους και προσπάθησαν να αντιταχθούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα των μνημονίων. Πάλεψαν, συγκρούστηκαν, δέχτηκαν πρωτόγνωρη καταστολή, ανέπνευσαν τόνους χημικών αερίων, όμως στο τέλος οι εξουσιαστές πέτυχαν εκείνο που ήθελαν. Ήταν πιο οργανωμένοι και αποφασισμένοι. Βασίστηκαν στην καταστολή και στην προπαγάνδα του τρόμου. Επένδυσαν τα πάντα στο ψευτοδίλλημα «Μνημόνια ή χάος». Και τελικά έφεραν το χάος μέσω των μνημονίων. Έχει αξία να αναφέρουμε μερικούς δείκτες της τελευταίας επταετίας για να γίνει αντιληπτό το εύρος της κοινωνικής δυστυχίας για την πλειοψηφία και στον αντίποδα τη μεγέθυνση του πλούτου για τους ολιγάρχες. Τα νούμερα βέβαια φανερώνουν μόνο μέρος της αλήθειας, αποκρύπτοντας το όλον του προβλήματος. Αν παραδείγματος χάριν χρησιμοποιήσουμε τα επίσημα στοιχεία για την ανεργία, θα έπρεπε να μιλούμε για περίπου ένα εκατομμύριο άνεργους. Αυτό όμως είναι πλασματικό. Άνεργοι στην ουσία είναι και όλοι εκείνοι που εργάζονται part time ή εποχικά, και οι οποίοι για το κράτος δεν συμπεριλαμβάνονται στα στατιστικά. Άνεργοι θα πρέπει να λογίζονται και όλοι όσοι λαμβάνουν, όταν και όποτε δεήσουν τα αφεντικά, τους πλουσιοπάροχους μισθούς των 200, 300 ή 400 Ευρώ. Το πλάνο που ακολουθεί η κυβέρνηση για την καταπολέμηση της ανεργίας είναι το εξής: Από κάθε θέση εργασίας αμειβόμενης με 1.000 Ευρώ που καταργείται, να δημιουργούνται τρεις καινούριες θέσεις της τάξης των 300 Ευρώ έκαστη. Διαμορφώνουν με αυτό τον τρόπο ένα καινούριο μοντέλο εργαζόμενου, βορά στην ασυδοσία των αφεντικών. Ενός εργαζόμενου που θα πρέπει να αναζητήσει 2 και 3 ακόμα δουλειές σε συνθήκες γαλέρας για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στα βασικά του έξοδα και την εξοντωτική φορολογία. Είναι πολύ πιθανό στον επόμενο αιώνα (όταν δηλαδή θα λήξει και η επιτροπεία) με ανάλογα ταχυδακτυλουργικά κόλπα η ανεργία στη χώρα μας να φτάσει στο μηδέν. Θα’ναι τότε που οι μισθοί θα αποτελούνται από λίγα σεντς ως φιλοδώρημα.


Την ίδια χρονική στιγμή οι συντάξεις κόπηκαν 23 συνεχόμενες φορές, με την απώλεια για τους συνταξιούχους να ξεπερνά τα 50 δισεκατομμύρια Ευρώ και το συνολικό ποσοστό μείωσης του εισοδήματος για τους απόμαχους της δουλειάς να ξεπερνά το 50%. Παράλληλα περισσότερες από 400.000 οικογένειες είδαν τουλάχιστον ένα μέλος τους να μεταναστεύει στο εξωτερικό ως ύστατη λύση, σχεδόν 70% του πληθυσμού αδυνατεί να εξασφαλίσει τα αναγκαία προς το ζην και ένα άλλο ποσοστό της τάξης του 25% βρίσκεται κοντά στο να χάσει την πρώτη και μοναδική του κατοικία. Στο επίπεδο των υπηρεσιών υγείας τα δεδομένα είναι εξίσου αποκαρδιωτικά, άνω του ποσοστού του 50% των πολιτών είτε αδυνατεί οικονομικά να ακολουθήσει τις απαραίτητες θεραπείες, είτε καθυστερεί να λάβει τις αναγκαίες ιατρικές συμβουλές, είτε έχει αποκοπεί από οποιαδήποτε υπηρεσία παροχής υγείας. Δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση πια στο ηλεκτρικό ρεύμα και ζουν υπό το φως των κεριών. Μόνο τη προηγούμενη χρονιά, έως τα τέλη Μαΐου, η ΔΕΗ απέστειλε στον ΔΕΔΗΕ περισσότερες από 230.000 εντολές διακοπής, την ίδια ώρα που τα μεγαλοστελέχη της απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς και ειδικά προνόμια. Μάλιστα, η ΔΕΗ βρίσκεται στη διαδικασία αναζήτησης ξένου οίκου που θα αναλάβει την πιο αποτελεσματική διαχείριση των ληξιπρόθεσμων λογαριασμών. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με το νερό. Αποφάσισαν ότι θα κόβεται άμεσα η παροχή του σε περίπτωση που λήξει ένας λογαριασμός που θα ξεπερνά τα 100 Ευρώ. Τέλος, γιατί θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες επί σελίδων με επιδόματα που κόπηκαν, με φόρους και νομοσχέδια που προετοίμασαν το στύψιμο των φτωχών, υπάρχει ένα νούμερο που μαρτυρά εύγλωττα το κύμα της απόλυτης απελπισίας. Κάθε μέρα στην Ελλάδα των ματωμένων πλεονασμάτων και των ευημερούντων οικονομικών στοιχείων, 2 τουλάχιστον άνθρωποι αυτοκτονούν, ενώ ανυπολόγιστες είναι οι απόπειρες αυτοκτονίας.

Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα, όταν στην απέραντη όχθη, εν μέσω υποτιθέμενης κρίσης, οι καπιταλιστές αυγαταίνουν αδιάκοπα τα πλούτη τους. Το 2016 οι ισολογισμοί των εισηγμένων στο χρηματιστήριο εταιριών παρουσίασαν κερδοφορία άνω του ενός δισεκατομμυρίου Ευρώ και στον ίδιο ρυθμό κινούνται κατά την τρέχουσα χρονιά. Θεωρούμε ανώφελο και άσκοπο να απαριθμήσουμε τις διαγραφές προστίμων σε καπιταλιστές, τα δωράκια στους εργοδότες (μόνο 5 Δις Ευρώ από τον ΕΦΚΑ), τις συνεχείς ανακεφαλαιώσεις των τραπεζών, την προσφερόμενη ασυλία σε τραπεζίτες και μεγαλοστελέχη τους, τις μίζες, τις αρπαχτές, και όλα όσα αποτελούν καθημερινότητα για τους εξουσιαστές. Αυτός είναι άλλωστε ο καπιταλισμός, φτιάχνει παρίες και ζάμπλουτους, το υπηρετικό προσωπικό των οποίων ζάμπλουτων που αποκαλείται ελληνική κυβέρνηση, ανταλλάσει τη σκυτάλη με μοναδικό γνώμονα και σκοπό τη διατήρηση της αδικίας και της ανισότητας. Και πάντοτε για το καλό της πατρίδας, του έθνους και του λαού.

Ας σκιαγραφήσουμε λίγο τον αντίπαλο. Δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία πως αυτοπροβάλλεται ο κάθε πρωθυπουργός (κεντρώος, δεξιός, αριστερός, κλπ) και η κυβέρνησή του. Το κράτος λειτουργεί με συνέχεια και συνέπεια. Τρανή απόδειξη ο Σύριζα που με τη θλιβερή του παρουσία στην εξουσία επιβεβαίωσε όσους ατυχώς επένδυσαν επάνω του, ότι στα βασικά και καίρια ζητήματα δεν έχει καμία διαφορά με τους προκατόχους του. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να έχει. Όποια απόχρωση και αν φέρει εκείνος που νέμεται την εξουσία, έχει προκαθορισμένο ρόλο να επιτελέσει και συγκεκριμένα συμφέροντα (ντόπια ή ξένα) να εξυπηρετήσει. Αδιαφορώντας, λοιπόν, για το ποιο κόμμα θα εξασφαλίσει την πλειοψηφία από την μειοψηφία των πολιτών που επιμένουν ακόμα να ψηφίζουν στις εκλογές αναθέτοντας τις ελπίδες τους σε πολιτικούς απατεώνες, θα πούμε λίγα λόγια για το εφεύρημα της αστικής «δημοκρατίας». Τρεις είναι οι βασικές εξουσίες που την αποτελούν, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική. Η διάκριση αυτών των τριών εξουσιών διατείνονται οι αστοί ότι εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του κράτους δικαίου. Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι ιστορικά ουδέποτε αυτές οι δύο λέξεις (κράτος & δίκαιο) μπόρεσαν να αποκτήσουν συνεκτική έννοια δίπλα δίπλα. Ένα κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο και αν ποτέ κυριαρχούσε το δίκαιο εξ’ορισμού θα έπαυε να ήταν κράτος. Παρόλα αυτά, ας προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε τον καθεστωτικό συλλογισμό περί της διάκρισης εξουσιών και ανεξαρτησίας κάθε μιας, ώστε να λειτουργεί απρόσκοπτα από τις υπόλοιπες. Το αφήγημα δηλαδή θέλει να μας πείσει ότι το κοινοβούλιο (νομοθετική εξουσία) λειτουργεί ανεξάρτητα από τις βουλές τις κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία) και οι δικαστές απονέμουν «δικαιοσύνη» δίχως πολιτικές παρεμβάσεις. Η αλήθεια όμως είναι - και ακόμα και ο πιο αδαής δεν μπορεί να μην την αναγνωρίζει - ότι η πολιτική εξουσία είναι μία και αδιαίρετη. Κανένα σύνταγμα δεν εμπόδισε αυτές τις τρεις εξουσίες από το να λειτουργούν ως μια γροθιά απέναντι στη κοινωνία και ως υπηρετικό προσωπικό των οικονομικών συμφερόντων που άλλοτε τις ανεβάζουν και άλλοτε τις κατεβάζουν. Μάλιστα, όσον αφορά στη δικαστική εξουσία, το σώμα που υποτίθεται ότι αποδίδει δικαιοσύνη, την ομολογουμένως πιο σκληρή μορφή εξουσίας, αν υποθετικά μπορούσε να λειτουργήσει ανεξάρτητα, αναρωτιόμαστε πόσο καιρό θα έμενε η κάθε κυβέρνηση στην εξουσία. Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει οικτρά υποθετικά ανάλογα σενάρια. Αποτελούν όλοι τους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εκείνο που αποκαλούμε κράτος και προς ασφάλειας των ιδίων έχει δημιουργηθεί ένας ολόκληρος στρατός καταστολής από κάθε λογής μπάτσους, ασφαλίτες, ματατζήδες, πληροφοριοδότες και υπηρεσίες (ΕΥΠ, Αντιτρομοκρατική, κλπ) που διασφαλίζουν με τη βία τη μακροημέρευση τούτου του σάπιου και απάνθρωπου κοινωνικού συστήματος.

Δεν είναι όμως μόνοι τους. Αγαστός και απαραίτητος σύμμαχος του κράτους είναι η λεγόμενη τέταρτη εξουσία, δηλαδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ελέγχονται από εκάστοτε εξουσιαστές και χειραγωγούν συνειδήσεις ώστε να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους και κατ’επέκταση τα πολιτικά συμφέροντα με τα οποία είναι εκείνοι συνδεδεμένοι. Συνηθίζεται κάθε μεγιστάνας πλουτοκράτης να έχει στη διάθεσή του αρκετά Μέσα (τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά, ιντερνετικές ενημερωτικές σελίδες, κλπ) για να ασκεί περισσότερη πίεση στις υπόλοιπες τρεις μορφές εξουσίας, ενώ σύνηθες είναι και το φαινόμενο να αποκτά και ποδοσφαιρικές ομάδες με λαϊκό έρισμα, ούτως ώστε η πίεση να γίνεται ακόμα μεγαλύτερη μέσω των οπαδικών στρατών. Η εξουσία των Μ.Μ.Ε. και ο ρόλος της κατά τη διάρκεια της επταετίας που περιγράφουμε υπήρξε καταλυτικός. Η τρομοϋστερία και η προπαγάνδα υπέρ των σωτήριων μνημονίων που άσκησαν οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια δεν έχει προηγούμενο. Μόνοι τους ομολόγησαν ότι πέρασαν ειδικά σεμινάρια ως προς το τι θα λένε και πως θα το λένε. Ο Ρουβίκωνας έχει δεχτεί τόνους λάσπης από τη συγκεκριμένη εξουσία και αυτό το εκλαμβάνουμε ως τιμή και παράσημο. Είναι πραγματικά τιμητικό να σε κατηγορούν διαπλεκόμενοι μεγλοδημοσιογράφοι, μιζαδόροι και φερέφωνα της εξουσίας. Παραθέτουμε ένα από τα χιλιάδες δημοσιεύματα, όχι γιατί είναι το πιο ακραία από όσα έχουν γραφεί, αλλά γιατί είναι ενδεικτικό του θράσους του δημοσιογράφου, αλλά και γιατί έχει και μία εύθυμη, σχεδόν κωμική, πτυχή.

«Αγνώστου ταυτότητας, αγνώστων λοιπών στοιχείων, αγνώστων κινήτρων, αγνώστου πολιτικής και αγνώστου ιδεολογίας. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς βγάζουν τα προς το ζην; Από ποιες οικογένειες προέρχονται; Πήγαν σχολείο; Σπούδασαν σε κάποιο ίδρυμα; Είναι κληρονόμοι ή απόκληροι; Για ποιον λόγο εισβάλλουν στην Τράπεζα της Ελλάδος και μετά στο προαύλιο της Βουλής; Ποια είναι η σχέση τους με όσους κατέστρεψαν την Ερμού τις προάλλες και με όσους καίνε ακυρωτικά μηχανήματα; Και γιατί διάλεξαν το όνομα Ρουβίκωνας; Ξέρουν ότι ο Ιούλιος Καίσαρ και οι λεγεώνες του διέβησαν τον Ρουβίκωνα για να καταλύσουν τη δημοκρατία στη Ρώμη και να επιβάλουν δικτατορία; Γιατί ο δημοσιογραφικός λυρισμός τούς αποκαλεί «ομάδα αναρχικών»; Τι θα πει «αναρχικός» και ποια η σχέση τους με τον ιστορικό «αναρχισμό»; Αναρχικοί πολέμησαν και στον ισπανικό εμφύλιο τον Φράνκο. Αυτοί ποιον πολεμούν και για ποιον λόγο;»

Τουλάχιστον δεν μας ρώτησε αν ξέρουμε ξένες γλώσσες ή αν γνωρίζουμε πιάνο. Θα μπορούσαμε να αποδομήσουμε κάθε λέξη και ερώτηση του εν λόγω «δημοσιογράφου». Όπως π.χ. ότι είμαστε και κληρονόμοι και απόκληροι. Κληρονόμοι μιας τεράστιας επαναστατικής ιστορίας αγωνιστών που πάλεψαν για ένα άλλο κόσμο δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μα και συνάμα απόκληροι του συστήματος που εκείνος με τέτοια ευσέβεια υπερασπίζεται. Ας έχει κατά νου, αφού αισθάνεται την ανάγκη να μάθει «από πού κρατά η σκούφια μας», ότι μέσα μας υπερισχύει το πάθος μας και η αγάπη για μια διαφορετική κοινωνία, παρά το μίσος για κάτι ανθρωπάκια σαν και του λόγου του. Όσο για το τι πολεμάμε, ας κάνει τον κόπο να κάνει μια βόλτα στον αληθινό κόσμο.

Πίσω από το φαινομενικά απρόσωπο κράτος και τους μηχανισμούς, στο τέλος κάθε κουβαριού, βρίσκονται άνθρωποι, με ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Βουλευτές που αποφασίζουν την φτωχοποίηση του λαού, διευθυντές υπηρεσιών που αποφασίζουν ποιος θα ζει στο σκοτάδι και ποιος στο φως, μεγαλοστελέχη υπουργείων που με τις αποφάσεις τους επηρεάζουν τις ζωές μας και κάθε λογής καθάρματα που νομίζουν ότι θα μένουν στο απυρόβλητο. Αρχικά ο τρόμος και ο φόβος που σπέρνουν πρέπει να επισκεφτεί και τους ίδιους. «Ο φόβος φυλάει τα έρημα», γράφαμε παλαιότερα. Έχει φτάσει η στιγμή ο φόβος να αλλάξει τοποθεσία. Και αυτός ο φόβος θα γεννηθεί μέσα από τους αγώνες. Ένα παράδειγμα είναι οι αγώνες των κινημάτων ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και η δική μας μικρή συμβολή με τις συνεχείς επιθέσεις σε συμβολαιογραφικά γραφεία. Το αποτέλεσμα είναι ελάχιστες έως σήμερα συμβολαιογραφικές ενώσεις να έχουν ενταχθεί στην καινούρια διαδικασία των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Τους συμβουλεύουμε να μην το πράξουν. Είναι μία μικρή νίκη, έστω και πρόσκαιρη. Ας φανταστούμε πόσο δυσκολότερο θα γίνει το έργο της εξουσίας αν απέναντι σε κάθε επίθεση που δέχεται η κοινωνία εμφανιστούν μαζικές αντιστάσεις.

Δεν πρέπει να παραλείψουμε όμως και τα δεκανίκια του καπιταλισμού και είναι κάμποσα. Θα αναφερθούμε μόνο σε δύο. Πρώτο και καλύτερο, οι φασίστες. Η ακροδεξιά ανεβάζει τα εκλογικά της ποσοστά σχεδόν σε όλη την Ευρώπη και αυτό καταδεικνύει τη δύσκολη φάση που διέρχεται ο καπιταλισμός. Ανέκαθεν όποτε εμφανίζονταν στα χρονικά οικονομικές κρίσεις, οι φασίστες, ως τα πιο πιστά σκυλιά του συστήματος, ανακαλούνταν από τη ναφθαλίνη. Στην Ελλάδα υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που ο ναζισμός δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, παρότι διατηρεί ένα διόλου μικρό ποσοστό. Οι λόγοι είναι ότι ακόμα η μνήμη είναι νωπή και αντιστέκεται απέναντι στη λήθη. Οι θηριωδίες που προκάλεσαν σε τούτη τη γωνιά οι ναζί δεν γίνεται να ξεχαστούν. Βέρμιο, Κάνδανος, Βιάννος, Καλάβρυτα, Χορτιάτης, Κοντομάρι Κρήτης (εδώ έγινε η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων στην Ευρώπη το 1941), Ανώγεια….. σχεδόν 90 τόποι μαρτυρίου στέκουν για να μας θυμίζουν ποιο είναι το τέλος που πρέπει να έχουν οι πολιτικοί επίγονοι της σποράς των ηττημένων του ’45. Υπολογίζονται σε περίπου 30.000 οι συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων που υπηρέτησαν μέσα από τα τάγματα ασφαλείας. Σήμερα επέστρεψαν μέσα από τον κοινοβουλευτικό μανδύα της εγκληματικής οργάνωσης της χρυσής αυγής. Θα έχουν τη τύχη που τους αρμόζει.

Δεύτερο δεκανίκι που ποτέ δεν έλειψε από το δεξιό πλευρό του κράτους, είναι η εκκλησία. Όπως δεν θα βρείτε ούτε ένα κρίκο στεγνό από αίμα στην εξουσιαστική αλυσίδα των αιώνων, έτσι και αυτός ο σκοταδιστικός μηχανισμός, από τη δημιουργία του κιόλας, φρόντισε να προσκολληθεί σα βδέλλα στην εξουσία. Δεν είχε ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα με το ποιόν ή την εθνικότητα των εξουσιαστών. Όρκισε χούντες, βασιλιάδες, ευλόγησε βασανιστές, άνοιξε τις αγκάλες της στους κατακτητές, έκανε ό,τι περνούσε από τα χέρια της για να κρατήσει ανέγγιχτα τα προνόμιά της. Είναι το μαγαζί γωνία με την αμύθητη περιουσία, το κράτος εν κράτει, οι τοποτηρητές της συντήρησης, οι προπαγανδιστές του μεσαίωνα, οι φορείς του αξέχαστου «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών». Δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με την ανάγκη πολλών ανθρώπων να πιστεύουν σε όποιο θεό νομίζουν. Έχουμε όμως τεράστιο θέμα με το παπαδαριό και είμαστε σίγουροι ότι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει κράτος και εκκλησία δεν πρόκειται να κοπεί. Δεν θα κοπεί ακόμα και όταν καταστραφεί το κράτος, μονάχα θα την τραβήξει μαζί του στο γκρεμό.

Απέναντι σ’όλο τούτο το σύμπλεγμα εξουσιών στέκει ο απλός πολίτης. Στριμωγμένος και απογοητευμένος, εξαθλιωμένος και ταπεινωμένος. Το επείγον τη δεδομένη στιγμή είναι να φωνάξουμε, και το κυριότερο, να δράσουμε ούτως ώστε κανένας να μην είναι μόνος του απέναντι στο κράτος. Μέσα σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και κοινωνικού κανιβαλισμού κανένας να μην αισθάνεται απροστάτευτος.

Τις επόμενες μέρες ο Ρουβίκωνας θα πραγματοποιήσει ένα μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία. Το ξεκίνημα θα γίνει στην Αθήνα, - απ’άκρη σ’άκρη - και θα ακολουθήσουν εξορμήσεις στην επαρχία. Σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά της πόλης. Σε γειτονιές, σε πλατείες, σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε εργοστάσια, σε λαϊκές αγορές, σε καφενεία, σε στέκια οργανωμένων οπαδών. Όπου μπορούμε να φτάσουμε, θα φτάσουμε. Πόρτα πόρτα θα επιχειρήσουμε να μοιράσουμε αυτό το κείμενο και να συνομιλήσουμε με όσους περισσότερους ανθρώπους της τάξης μας είναι δυνατό. Να ακούσουμε και να ακουστούμε. Να αφουγκραστούμε τα τοπικά προβλήματα. Να δεχτούμε και να κάνουμε προτάσεις. Να ζητήσουμε ενίσχυση όχι μόνο των δικών μας γραμμών αλλά όλων των μαχόμενων πολιτικών σχηματισμών. Για εμάς το επίδικο δεν είναι μόνο η αύξηση των μελών του Ρουβίκωνα, αλλά το να συνειδητοποιήσουν πλατιές μάζες ανθρώπων ότι προκοπή από τον καναπέ δεν γίνεται. Ούτως ή άλλως στο βασίλειο της ελευθερίας οδηγούν πολλοί δρόμοι και αργά ή γρήγορα θα συναντηθούμε με όλους τους αγωνιστές. Δεν πρόκειται για κάθοδο προς την κοινωνία, γιατί απλά δεν βρισκόμαστε κάπου ψηλά για να κατέβουμε. Είμαστε σάρκα εκ της σαρκός των καταπιεσμένων, ανήκουμε στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και έχουμε νιώσει καλά στο πετσί μας την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Δεν αποτελούμε κανενός είδους πεφωτισμένης πρωτοπορίας για να διαδώσουμε αλάθητες συνταγές επιτυχίας. Έχουμε ξαναγράψει ότι δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το μονοπάτι που θα φέρει εις πέρας την καταστροφή του κράτους και της εξουσίας, αλλά ακόμα και αν εκείνο δεν υπάρχει, είμαστε υποχρεωμένοι να το χαράξουμε, να το δημιουργήσουμε, να το ανακαλύψουμε και να το διαβούμε μαζί με όλους όσοι επιθυμούν να πάρουν την ζωή στα χέρια τους και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο. Τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί αν δεν παλέψουμε γι’αυτό.

Στο κείμενο της πολιτικής ταυτότητας του Ρουβίκωνα δώσαμε το στίγμα όσον αφορά στο ποιους απευθυνόμαστε και στα μέσα που πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε για τον αγώνα μας. Στην μεν απεύθυνση προς την ταξική μας οικογένεια που χονδρικά περιλαμβάνει όλους όσοι δεν ανήκουν στα αφεντικά αυτά του κόσμου, καθορίσαμε ως πρωτεύον και κυριότερο στοιχείο την ταξική θέση του υποκειμένου και ζητούμενο την επαναστατική συνείδηση. Σ’αυτό το αγωνιστικό ταξίδι δεν περισσεύει κανένας. Και αν ιστορικά υπάρχουν παραδείγματα όπως του πρίγκιπα Κροπότκιν ή του βιομήχανου Έγκελς, που πρόδωσαν την κοινωνική τους τάξη, αποποιήθηκαν τα προνόμια και τα πλούτη τους για να βαδίσουν δίπλα στις στρατιές των εξεγερμένων, γνωρίζουμε καλά ότι είναι εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ένα κανόνα που θέλει τους εξουσιαστές και τους προνομιούχους να συνασπίζονται σε ένα ενιαίο μπλοκ όταν και όποτε αισθανθούν ότι κινδυνεύει να διασαλευτεί η καθεκυστία τάξη. Γνωρίζουμε λοιπόν πολύ καλά σε ποιους απευθυνόμαστε κι αν τυχόν εμφανιστεί κάποιο σπάνιο φαινόμενο ανάλογο των δύο επαναστατών που αναφέρθηκαν, καλοδεχούμενο και αυτό.

Στα δε μέσα του αγώνα, δηλώσαμε ότι δεν αρνούμαστε κανένα από όσα στο βάθος αιώνων διαχειρίστηκαν τα επαναστατικά κινήματα, ό,τι ταιριάζει στις ανάγκες και στις δυνατότητες, ό,τι πηγαίνει τον αγώνα μπροστά, θα μπει στη φαρέτρα μας και ό,τι δεν λειτουργήσει θα αποσύρεται. Δεν είμαστε εδώ για να διακινήσουμε επαναστατικό σανό. Αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες του αγώνα, τον ανήφορο που μας περιμένει και ο οποίος κρύβει συχνά πισωγυρίσματα, γιατί όσο δύσκολο είναι να ανέβεις μερικά σκαλοπάτια τόσο εύκολα μπορεί να επιστρέψεις στην αφετηρία. Σε καμία των περιπτώσεων δεν υποτιμούμε το κράτος, την ισχύ του, την οργάνωσή του και τη κτηνώδη βαρβαρότητα που το χαρακτηρίζει. Βαρβαρότητα που λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις εν μέσω σφοδρού ταξικού πολέμου. Τουναντίον, το μελετούμε, ανακαλύπτουμε τα τρωτά του σημεία, του επιτιθέμαστε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, του αφαιρούμε όσο είναι δυνατό το ζωτικό του χώρο, βρίσκουμε χαραμάδες και ανοίγουμε ρωγμές. Φτιάχνουμε δομές ανεξάρτητες και αυτοδιαχειριζόμενες, εστίες αντίστασης που διαπνέονται από άλλες αξίες. Απέναντι στη καπιταλιστική λογική που εξοβελίζει ότι δεν αποφέρει κέρδος, αντιτάσσουμε ελευθεριακά προτάγματα. Οικοδομούμε σταδιακά εδώ και τώρα τις βάσεις για ένα άλλο κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης. Από τις καταλήψεις στέγης, από την έμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, από τα αντιφασιστικά και αντιεξουσιαστικά στέκια έως τις κοινωνικές δομές υγείας και τα εκατοντάδες αναρχικά εγχειρήματα, το μήνυμα είναι ότι είμαστε πια χιλιάδες και δίπλα μας μπορούν να βαδίσουν τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων. Είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία και έχουμε τη δύναμη. Μπορούμε να τους νικήσουμε. Χρειάζεται θάρρος και πίστη στα δίκαια του αγώνα μας. Θάρρος, οργάνωση και ρίσκο. Ρίσκο όμως που αξίζει ο καθένας από μας να πάρει, γιατί η ζωή είναι μία και μοναδική και αλίμονο αν δεχτούμε να φορέσουμε το κοστούμι του δούλου που μας έχουν ετοιμάσει. Ποιος μπορεί να αντέξει τέτοια ντροπή; Ποιος άραγε μπορεί αν φτάσει στα στερνά του να κοιτάξει τη νέα γενιά και να ψελλίσει «λυπάμαι που δεν αγωνίστηκα, αλλά φοβόμουνα». Ποιος άραγε θέλει να ζει όντας ουσιαστικά νεκρός και σκλαβωμένος, πεθαίνοντας κάθε μέρα στα γρανάζια της εκμετάλλευσης;:

Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 1944, όταν τρείς μαυροντυμένες γυναίκες ξεχώρισαν από τους χιλιάδες διαδηλωτές που θρηνούσαν τους νεκρούς τους και γονατιστές ύψωσαν ένα πανό που έγραφε «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Δίχως διάθεση οικειοποίησης αγώνων άλλων πολιτικών χώρων, οφείλουμε να καταθέσουμε ότι εκείνο το σύνθημα παραμένει επίκαιρο όσο και τότε. Εθελοτυφλεί όποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί εξουσιαστές δεν είναι τύραννοι και ότι ο καπιταλισμός μέσα από τον μανδύα της αστικής δημοκρατίας δεν είναι μορφή τυραννίας. Και σε ό,τι μας αφορά, στεκάμενοι μπροστά σ’αυτό το δίλλημα, έχουμε προ πολλού διαχωρίσει τη θέση μας απέναντι στις αλυσίδες. Πρέπει να οργανώσουμε την αντίστασή μας, να σηκώσουμε το μπόι μας και να αντικρύσουμε κατάματα το κτήνος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

«Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!» (Ασκητική – Ν. Καζαντζάκης)

Αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας