Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση με βόμβες μολότωφ και σφυριά στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ

Στις 19/02/2017 ομάδα αναρχικών, κομμουνιστών κι αντιεξουσιαστών επιτέθηκε με βόμβες μολότωφ και σφυριά ενάντια στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου. Αφού αναγκάσαμε σε άτακτη φυγή την ισχυρή αστυνομική φρουρά (ΔΙΑΣ, ασφαλίτες, ειδικοί φρουροί) προξενήσαμε υλικές ζημιές σε οχήματα στελεχών του κόμματος, στις τζαμαρίες και στην κεντρική είσοδο των γραφειών, ενώ δεν παραλείψαμε να εκτοξεύσουμε μολότωφ πάνω σε 2 μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ, που αποχώρησαν φλεγόμενες από το σημείο.
   
Η ενέργεια πραγματοποιήθηκε σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία, παραμονές της σύσκεψης του Eurogroup της 20ης Φλεβάρη, στο οποίο, όπως αναμενόταν, δρομολογήθηκε ο νέος γύρος ταξικής επίθεσης εναντίον της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Προτού, όμως, επικεντρωθούμε στα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ της τελευταίας περιόδου και με δεδομένο πως αυτά είναι πρακτικά αδύνατον να κατανοηθούν σε βάθος, χωρίς την επαρκή γνώση της ιστορικής αναδρομής του συγκεκριμένου κόμματος, κρίνουμε στο σημείο αυτό σκόπιμο, να κάνουμε, ως μορφή εισαγωγής, μια σύντομη αναφορά στα πεπραγμένα τους.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

    Μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Ο Συνασπισμός σχηματίστηκε το 1989 από την συνένωση του ΚΚΕ και της ΕΑΡ (πρώην ΚΚΕ εσωτερικού). Τα έργα κι οι ημέρες του εν λόγω πολιτικού υβριδίου είναι γνωστά. Συγκυβέρνηση με τη ΝΔ του Μητσοτάκη (κυβέρνηση Τζανετάκη) και λίγο αργότερα συμμετοχή στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμός). Τα κυβερνητικά αυτά σχήματα που αποτέλεσαν σωσίβιο στο βυθισμένο αστικό πολιτικό σκηνικό της εποχής, άνοιξαν το δρόμο για τη θεσμοθέτηση της λεγόμενης διαπλοκής (με τις κοινές υπουργικές αποφάσεις για τις άδειες των τηλεοπτικών καναλιών) και βέβαια θεμελίωσαν τη νεοφιλελεύθερη επέλαση των επόμενων δεκαετιών και την περαιτέρω πρόσδεση στους εγκληματικούς οργανισμούς της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
    Η διάλυση του Συνασπισμού, ως ενιαίου κόμματος το 1991, θα έχει ως αποτέλεσμα ένα νέο κομματικό μόρφωμα που θα διατηρήσει το ίδιο όνομα. Πλεόν, όμως, στο τιμόνι θα έχει αποκλειστικά τους “ανανεωτικούς”. Οι τελευταίοι, πιστοί στην ευρωκομμουνιστική τους καταγωγή θα ψηφίσουν και με τα δύο χέρια τη ληστική για τους ευρωπαϊκούς λαούς, συνθήκη του Μάαστριχτ, κι ώς το 2004 που θα μετονομαστούν σε ΣΥΡΙΖΑ, δε θα σταματήσουν να δίνουν τα απαραίτητα διαπιστευτήρια υποταγής στην αστική τάξη. Όσο για τη νέα πορεία που θα σηματοδοτήσει για το κόμμα η μετονομασία του σε ΣΥΡΙΖΑ κι η ανάδειξη στην ηγεσία, λίγο αργότερα, του Αλ. Τσίπρα, αυτή δε θα εκτραπεί ποτέ από τις ράγες της αστικής πολιτικής. Θα λέγαμε μάλιστα πως θα την υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο δίνοντας -όπως το 1989- σωσίβιο ζωής στο υπό διάλυση, μετά το 2010, αστικό πολιτικό σκηνικό.

ΣΥΡΙΖΑ ΚΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ – Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

    Η επίθεσή μας στα γραφεία της Κουμουνδούρου, εκπλήρωσε την αναγκαιότητα για την, έστω κι ελάχιστη, ανταπόδωση της βίας που μας ασκεί η κυβέρνηση κι η μνημονιακή της πολιτική. Στόχος μας ήταν, είναι και θα είναι, να αντεπιτεθούμε με όλα τα μέσα στην εφαρμοζόμενη πολιτική της κοινωνικής εξόντωσης, η οποία διατάσσεται από το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο κι εκτελείται πάραυτα από τον εκάστοτε κυβερνητικό συρφετό. Σήμερα, το θώκο του εντολοδόχου κι διεκπεραιωτή των σχεδιασμών του Κεφαλαίου, κατέχει το απολειφάδι του σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Εκκινώντας από το γεγονός πως το βασικό διακύβευμα της πολιτικής συγκυρίας αποτιμά την αποκλιμάκωση της κρίσης και την ισχυροποίηση του Κεφαλαίου, δε θεωρούμε ότι οι κυβερνητικές διαβουλεύσεις αφήνουν περιθώριο πολιτικών “παρεκκλίσεων” κι “ατυχημάτων”. Η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε μια αναγκαστική, αλλά ταυτόχρονα ελεγχόμενη επιλογή της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης για την απρόσκοπτη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Κι αυτό γινόταν σαφές από τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν προεκλογικά κι ως άλλοι νεοσύλλεκτοι, σκορπιζόντουσαν στα ευρωατλαντικά διοικητήρια, για να κάνουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και να λάβουν το κυβερνητικό χρίσμα. Γινόταν σαφές, όταν βρισκόμενοι σε παραλήρημα, παρουσίαζαν το υποτιθέμενο φιλολαϊκό τους πρόγραμμα, την ίδια στιγμή που ορκίζονταν τυφλή υποταγή στην Ε.Ε. και στο ευρώ. Δε γνωρίζουμε ποια οικονομική και πολιτική σχολή σκέψης (πέρα από ένα κράμα νεοφιλελεύθερου μετακεϋνσιανισμου) ακολουθούσαν οι, κατά τ'άλλα, διακεκριμμένοι “μαρξιστές” οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αράδιαζαν σωρηδόν τις μπαρούφες περά δυνατότητας ενίσχυσης των εισοδημάτων, την ίδια στιγμή που η ελληνική οικονομία βρισκόταν υπό καθεστώς εξαρτημένης δανειοδότησης, τραπεζικού κραχ, παραγωγικής ανυπαρξίας και νομισματικής αιχμαλωσίας. Την ίδια στιγμή τελικά που η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, έθετε γι'άλλη μια φορά στην ιστορία ως πρωτεύον ζήτημα την μετατόπιση των ζημιών του Κεφαλαίου προς τα χαμηλά - λαϊκά στρώματα. Αυτό που μάλλον καταλαβαίνουμε είναι ότι οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ψεύτες. Γιατί μέσα στην ΕΕ και στο ευρώ, μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, φιλολαϊκή λύση δεν μπορεί να υπάρξει σε επίπεδο “κορυφής” και κυβερνήσεων, για να θυμηθούμε και τις έτερες μπουρδολογίες περί “ανέμου που αλλάζει την Ευρώπη” με αφορμή την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και τις επερχόμενες διαδοχικές νίκες της “αριστεράς” και στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Τη λύση θα τη δώσει μονάχα ο αγωνιζόμενος λαός, θα τη δώσει η ρήξη με την εγχώρια αστική τάξη, τον Καπιταλισμό και το Κράτος, θα την δώσει η Κοινωνική Επανάσταση.

    Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο, ότι σε συνθήκες αστικής κυριαρχίας, πόσο μάλλον σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης όπως η σημερινή, το κυβερνητικό αξίωμα όχι μόνο δεν μπορεί ν'ανατρέψει τους ταξικούς συσχετισμούς, αλλά ούτε καν να τους μετατοπίσει. Η προεκλογική ανερμάτιστη κι ασύστολη δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ περί κατάργησης των μνημονίων, κι η (πλήρως αναμενόμενη) μεταστροφή του μετεκλογικά, που έφτασε τελικά στη ψήφιση των δύο μνημονίων, αποδεικνύει καταρχάς τη φενάκη του κοινοβουλευτισμού. Μια φενάκη, που έχει κοστίσει ακριβά στην επαναστατική Αριστερά και κατ'επέκταση στην εργατική τάξη, αφού η εγκατάλειψη της θέσης για επαναστατική ανατροπή κι η αντικατάσταση με φαιδρά ιδεολογήματα περί “σταδιακής ανατροπής των συσχετισμών” την μετάλλαξαν σε δεκανίκι του καπιταλισμού κι αντιλαϊκή δύναμη πυρός. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ιστορικό τεκμήριο για την ιδεολογική χρεωκοπία της σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωκομμουνισμού, αφού στο όνομα ενός κατ'επίφαση πολιτικού ρεαλισμού και μη εναλλακτικής προοπτικής, υπηρετεί την αγριότερη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.

   Σαν αναρχικοί και κομμουνιστές, μα πάνω απ'όλα σαν συνειδητοποιημένοι προλετάριοι έχουμε διαλέξει στρατόπεδο. Το οργανωμένο στρατόπεδο υπεράσπισης των δικών μας συμφερόντων σαν τάξη. Σ'αυτό το στρατόπεδο δεν έχουν καμία θέση οι αμφιβολίες για τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως ταξικό αντίπαλο, αλλά κι όσοι εξακολουθούν να τις εκφράζουν. Οι προλεταριακές δυνάμεις θα καταφέρουν να γιγαντωθούν και ν'αντεπιτεθούν όταν αποβάλλουν τα κατάλοιπα της αστικής ιδεολογίας και τις αυταπάτες που αυτή μοιράζει. Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μας χωρίζει μόνο το άμεσο υλικό συμφέρον των αντιπάλων τάξεων που εκπροσωπούμε, αλλά κι ένα ουσιώδες ζήτημα ηθικού ενδιαφέροντος. Μιλάμε για την υπεράσπιση της ιστορικής ακεραιότητας των ταξικών αγώνων και των πεσόντων τους. Μιλάμε για το αίμα των αγωνιστών-στριων, για τα βασανιστήρια, τις εξορίες και τις φυλακές, για την αυταπάρνηση και την πίστη, για την αφοσίωση στο πιο ευγενές ιδανικό: αυτό της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Αυτοί που υπογράφουν την καταδίκη ενός λαού, υπακούοντας αγόγγυστα στους εντολείς τους, δεν μπορούν να λέγονται αριστεροί, δεν μπορούν να μιλάνε για όσους καταδικάστηκαν οι ίδιοι για να μην καταδικαστεί ο λαός τους. Χέρια που υπογράφουν μνημόνια, χέρια που ζητιανεύουν από τον εχθρό, δεν μπορούν να αποτείνουν φόρο τιμής σ'εκείνους που έσφιξαν τα χέρια τους γροθιά. Ας αφήσουν λοιπόν τους νεκρούς μας ήσυχους κι ας σταματήσουν να παριστάνουν τους αριστερούς, γιατί εκτός από την ιστορική κρίση που θα τοποθετήσει στα μαύρα κατάστιχα, υπάρχει και το δρών αναρχικό κίνημα που θα τους καταδικάσει στην ώρα τους. Η επίθεση μας στα γραφεία τους αποτελεί ένα μικρό δείγμα της καταδίκης που θα υποστούν.

    Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από την επίθεσή μας στα γραφεία τους, μέσα σ'όλα τ'άλλα, μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους του υποκόσμου και περιθωριακούς. Δε γνωρίζουμε αν αυτοί οι χαρακτηρισμοί προήλθαν από την αλαζονεία της εξουσίας ή από μια απόπειρα να αντιπαρέλθουν το γεγονός πως ξέρουν πολύ καλά ποιοί-ές είμαστε. Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από περιθωριακοί, είμαστε κομμάτι της κοινωνικής πλειονότητας που ζει στην ανέχεια των μνημονίων που εσείς ψηφίζετε. Την κοινωνική πλειονότητα που εσείς περιθωριοποίησατε. Είμαστε οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι “μαύροι” εργαζόμενοι. Είμαστε οι σκυθρωπές φιγούρες στις ουρές του ΟΑΕΔ, των συσσιτίων και των νοσοκομείων. Είμαστε οι άστεγοι, οι αυτόχειρες, οι υπερχρεωμένοι. Είμαστε οι καταθλιπτικοί, οι αγχωτικοί κι οι πιεσμένοι. Αλλά πάνω απ'όλα είμαστε οργισμένοι. Κι αυτή την οργή μας να φοβάστε, γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνει θηλιά και θα σας πνίξει.

    Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ τον υπόκοσμο απαρτίζετε εσείς και το συνάφι σας. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο αστικός κόσμος στον οποίον εσείς ανήκετε; Μίζες, εκβιασμοί, ξέπλυμα χρήματος, υπεξαιρέσεις, συγκάλυψη σκανδάλων, δολοφονίες, τοκογλυφία, είναι μόλις μερικά από τα “ευγενή” γνωρίσματα της αστικής δημοκρατίας που με τόσο σθένος υπηρετείτε. Τί άλλο αντανακλά λοιπόν ο σύγχρονος καπιταλισμός, εκτός από τη  θεσμοθετημένη ομερτά με κανονισμούς μαφίας; Τί άλλο αντανακλά πλέον το “ιδεώδες” της ενωμένης Ευρώπης, εκτός από τον κανιβαλλικό νόμο του ισχυρότερου; Και πώς άραγε τολμάτε να μιλάτε για περιθωριακούς κι υπόκοσμο, όταν συναγελάζεστε και συνεργάζεστε με πρεζέμπορους, επίορκους και καταχραστές; Πώς, όταν η “αριστερά” σας στο όνομα της προώθησης των “γεωπολιτικών συμφερόντων της χώρας”, συνάπτει συμμαχίες με το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου, με το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ και τη ναζιστική κυβέρνηση του Κιέβου; Πώς, όταν η Ελλάδα παραμένει πρώτη σε αγορές οπλικών συστημάτων στην Ευρώπη, τροφοδοτώντας αφειδώς τα καρτέλ της οπλοβιομηχανίας; Πώς, όταν ξεπουλάει γη κι ύδωρ στα κοράκια του διεθνούς κεφαλαίου, αφήνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες (μετακίνηση, ρεύμα, νερό) βορά στα χέρια των αδυσώπητων μονοπωλίων; Πώς, όταν οι τιμές των βασικών διατροφικών αναγκών, καθορίζονται από κερδοσκοπικούς ομίλους;

ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

    Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός συνεχιστής των προκατόχων του και στα ζητήματα αντιμεταναστευτικής πολιτικής, ξέχασε γρήγορα τα προεκλογικά τσιτάτα, μοίρασε συγγνώμες δια στόματος Γ. Μουζάλα στον Ν. Δένδια για το λάθος που έκανε να διαδηλώνει υπέρ της κατάργησης των “κέντρων κράτησης μεταναστών”, όσο ήταν αντιπολίτευση, διατήρησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών αυξάνοντας καθημερινά τις εξαγγελίες για τον πολλαπλασιασμό τους. Είναι ο ίδιος που με πρωτόγνωρη αλαζονεία κι ειρωνεία σαρκάζει τις κινητοποιήσεις των εγκλείστων χαρακτηρίζοντας τες ως προβοκάτσια μιας δράκας αλληλέγγυων. Αγώνες για την αξιοπρέπεια που δίνονται καθημερινά μέσα στα κάτεργα. Αγώνες εναντίωσης στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Αγώνες εναντίωσης στον πυρήνα της αντίληψης που τους κρατάει αιχμάλωτους. Στους χώρους “ζεστής” φιλοξενίας που ξερνάνε παγωμένα πτώματα. Είναι οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ που προώθησαν, στήριξαν κι εφάρμοσαν όλες τις διεθνείς συμφωνίες, τις αποφάσεις της Ε.Ε. και τις εντολές του ΝΑΤΟ για το μεταναστευτικό – προσφυγικό ζήτημα.

    Το κυβερνητικό μπλοκ καλοσωρίζοντας τη νατοϊκή παρουσία στο Αιγαίο κι επαινώντας τη συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας που εγκλωβίζει χιλιάδες πρόσφυγες – μετανάστες στα νησιά που μετατρέπονται σε φυλακές, δίνει τα διαπιστευτήριά του και γίνεται η γεωπολιτική προμετωπίδα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που αφού ξεριζώνουν χιλιάδες ανθρώπους από τους τόπους καταγωγής τους (με πολέμους κι οικονομική αφαίμαξη), μπλοκάρουν τις οδούς διαφυγής τους, ανοιγοκλείνοντάς τις, ανάλογα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας (ως φθηνό εργατικό δυναμικό). Όλο αυτό, που τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ το παρουσιάζουν ως “μάχη” σε διπλωματικό επίπεδο, εμείς το βλέπουμε σαν αυτό που είναι: τσάκισμα των φτωχών και των ξεριζωμένων προς όφελος της κρεατομηχανής του Κεφαλαίου.

ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ

    Η πολιτική εξαίρεσης δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση από τις δικαστικές αρχές που με την πολιτική κάλυψη της ηγεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης εφαρμόζουν εξελιγμένες τακτικές σε βάρος των πολιτικών αιχμαλώτων του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι “το Κράτος έχει συνέχεια”. Ακόμα και σε ζητήματα “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” που όσο καιρό ηταν στην αντιπολίτευση ήταν ένα από τα ζητήματα στα οποία στεκόταν, απέδειξε με το παραπάνω πως καμία διαφορά δεν έχει με την οποιαδήποτε άλλη δεξιά κυβέρνηση. Για εμάς φυσικά αυτό ήταν αναμενόμενο. Κι ήρθε αργότερα η ιστορία να μας επιβεβαιώσει με τις προφυλακίσεις συγγενικών προσώπων μελών της Σ.Π.Φ., με την ισόβια πρωτόδικη καταδίκη στο μέλος του Ε.Α., Νίκου Μαζιώτη, με την αρπαγή του μικρού Λάμπρου – Βίκτωρα από τα χέρια της μητέρας του Π.Ρούπα (μέλος του Ε.Α.) μετά την σύλληψη της και την εισαγωγή του ως κρατούμενου σε ψυχιατρική πτέρυγα στο νοσοκομείο Παίδων. Ακόμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την επιχείρηση εξόντωσης του κομμουνιστή επαναστάτη Δ.Κουφοντίνα που παραμένει 15 χρόνια αιχμάλωτος στα υπόγεια κελιά των φυλακών Κορυδαλλού κι 7 χρόνια όμηρος, αφού στερείται το δικαίωμα στη χορήγηση άδειας που δικαιούται απο το 2010. Ο λόγος, όπως διατυπώνεται σε εισαγγελικό βούλευμα, είναι η άρνηση αποκήρυξης του ένοπλου αγώνα και μια δήλωση μεταμέλειας του αγωνιστή. Το ίδιο σκεπτικό διατυπώνεται και για τον αναρχικό επαναστάτη Κ.Γουρνά που επίσης στερείται το δικαίωμα στην άδεια μπαίνοντας κι εκείνος στη λίστα μ'όλους τους υπόλοιπους αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους που αυτή τη στιγμή η εισαγγελέας Περιμένη αρνείται να τους δώσει τις άδειες τις οποίες δικαιούνται. Για να μην ξεχνάμε και τα υπόλοιπα που έχουν προηγηθεί, όπως τα βασανιστήρια του Π.Ασπιώτη και του Μ.Σεϊσίδη ώστε να τους παρθεί δείγμα DNA, οι πισώπλατοι πυροβολισμοί στους συντρόφους Κ.Σακκά και Μ.Σεϊσίδη, η αντιμετώπιση των απεργών πείνας, οι εξοντοτωτικές ποινές σε δικαστήρια (τρίτη δίκη Χαλανδρίου/εμπρησμοί) πολιτικών κρατουμένων, αλλά κι η εν εξελίξη δίκη  που βρίσκεται αυτές τις μέρες του αναρχικού-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου, ο οποίος απειλείται με ισόβια καταδίκη εξαιτίας των αστυνομικών και δικαστικών μεθοδεύσεων, που διαπερνούν κάθετα κι οριζόντια κάθε απόπειρα διεξαγωγής δίκαιης δίκης.
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

    Καλούμε τον κόσμο του αγώνα σ'ενότητα. Γιατί χωρίς ενωμένες τις δυνάμεις του κινήματος ουσιαστικά προδίδουμε το όχημά μας για την ανατροπή. Γιατί αν δεν στηρίζουμε σήμερα τους αντιφασιστικούς αγώνες που τσακίζουν το φασισμό σε κάθε πόλη της Ελλάδας, εάν δε συμμετέχουμε στους αγώνες για την επανάκτηση των κοινωνικών αγαθών και των βασικών προλεταριακών αναγκών (απέναντι σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ενάντια στο κόψιμο ρεύματος από τη ΔΕΗ, ενάντια στο αντίτιμο στις μετακινήσεις μας), εάν δε συμμετέχουμε σήμερα στους αγώνες για την προάσπιση της κυριακάτικης αργίας και στους ακηδεμόνευτους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας, εάν δεν αντισταθούμε στην υποβάθμιση της γειτονιάς μας και την ηγεμονία της ναρκομαφίας και του παράνομου κεφαλαίου της νύχτας, που μετατρέπουν σε σφαγεία τις πλατείες, εγκαταλείπουμε εδάφη στην αντεπανάσταση. Γιατί μόνο ένα κίνημα ενωμένο μπορεί να εμπνεύσει τους από τα κάτω να επαναστατήσουν. Ν'αναμετρηθεί με το φόβο και να δώσει αυτοπεποίθηση κι ελπίδα στους εκμεταλλευόμενους. Μόνο ένα ενωμένο και δυνατό κίνημα μπορεί να καλύψει το επαναστατικό κενό και να μετατρέψει τη ματαιότητα της αποχής σε μια ενεργητική διαδικασία αμφισβήτησης του πολιτικού κατεστημένου.

    Γιατί μόνο η ανάπτυξη δομών κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης, η δημιουργία δομών λαϊκής αυτοάμυνας και δυναμικής περιφρούρησης του κινήματος μπορούν ν'αναχαιτίσουν την ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Γιατί η επαναστατική διαδικασία δεν είναι μία υπόθεση της εργατικής τάξης ξεκομμένη από τα πολιτικά επίδικα της εποχής, αλλά μία διαδικασία πολιτικής τριβής και ζύμωσης που διαπερνάει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες θέτωντας το ζήτημα της προλεταριακής αντεξουσίας.


Σύντροφοι – ισσες


Υ.Γ.: Κατά τη διάρκεια της επίθεσης που πραγματοποιήσαμε απομακρύναμε ηλικιωμένο άντρα που τυχαία εκείνη τη στιγμή βρέθηκε μπροστά από την είσοδο των γραφείων. Αποδεικνύοντας πως για εμάς η αξία της ανθρώπινης ακεραιότητας προέχει των πολιτικών μας επιδιώξεων. Το ίδιο φυσικά δεν έπραξαν κι οι εκπρόσωποι της αριστεράς του κεφαλαίου που εξαπέλυσαν πογκρόμ για τη σύλληψή μας καταφέρνοντας τελικά τη σύλληψη 7 μεταναστών χωρίς χαρτιά τους οποίους μάλιστα απέλασαν.

athens indymedia