Η Δικαιοσύνη στα αμπάρια του Noor 1

Αλέξανδρος Ζέρβας


Έχουμε και λέμε: πάνω από δυο τόνοι ηρωίνης, 32 συνολικά κατηγορούμενοι για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης», οι δύο πλέον βασικοί μάρτυρες (συν 5-6 ακόμη που «κάτι ήξεραν» για το θέμα) πέθαναν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες ενώ η υπόθεση βρισκόταν υπό διερεύνηση, τη στιγμή που η δικαστικός που τέθηκε αρχικά επικεφαλής αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή.


Όπως και να το δει κανείς πάντως, εδώ και περίπου δυο χρόνια, από τη μέρα που βγήκε στη φόρα το θέμα του Noor 1, οι εξελίξεις οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι «κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά». Ήταν βλέπετε κι η εμπλοκή ενός πρώην στενού συνεργάτη του μεγαλοεκδότη, εφοπλιστή αλλά και πρόεδρου του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη, η οποία περιέπλεκε ακόμη παραπάνω τα πράματα, προσδίδοντας στην όλη υπόθεση και άλλες προεκτάσεις. Άλλωστε, στην Ελλάδα δεν το έχουμε σε πολύ να μετατρέψουμε ακόμη και τις πλέον σοβαρές υποθέσεις σε πεδίο άγριας χουλιγκανικής κόντρας.

Μέχρι που ήρθε η ετυμηγορία της δικαιοσύνης για να δικαιώσει όλους εκείνους που όλο το προηγούμενο διάστημα διατείνονταν ότι στο τέλος θα προκύψει «μια τρύπα το νερό». Σχεδόν όλοι λοιπόν οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν, άλλοι λόγω αμφιβολιών, άλλοι γιατί δε βρίσκονται πλέον εν ζωή (οι δύο «μυστήριοι» θάνατοι που λέγαμε παραπάνω), ενώ η εγκληματική οργάνωση έμεινε, σύμφωνα με το σκεπτικό του δικαστηρίου, «ορφανή» από αρχηγό.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς Σέρλοκ Χόλμς για να αντιληφθεί πως «το πράμα βρωμάει από χιλιόμετρα». Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι ότι η δικαιοσύνη αποφεύγει να φωτίσει καίριες πτυχές μιας τέτοιας υπόθεσης, όπως για παράδειγμα ποιοι και μέσα από τι δίκτυα είχαν αναλάβει να «σπρώξουν» μια ποσότητα ναρκωτικών τέτοιου μεγέθους. Ούτε το γεγονός ότι «προκύπτουν» θάνατοι βασικών μαρτύρων σε τέτοιας βαρύτητας υποθέσεις, και μάλιστα κάτω απ’ τη μύτη των διωκτικών αρχών, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, δίνοντας την αίσθηση πως, εν τέλει, κανείς δεν είναι δυνατό να προστατευθεί, όταν διακυβεύονται τόσο μεγάλα συμφέροντα.

Πόση εμπιστοσύνη εμπνέει πια η Δικαιοσύνη;

Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι ένας ακόμη θεσμός, αυτός της δικαιοσύνης, δέχεται ένα (δεύτερο απανωτό μετά τη Siemens) καίριο πλήγμα. Γιατί όλο και περισσότεροι πλέον δείχνουν να πιστεύουν ότι η Δικαιοσύνη όχι μόνο τυφλή δεν είναι, αλλά αντιθέτως έχει πολύ καλή όραση, με ιδιαίτερη όμως έφεση στο να αλληθωρίζει αναλόγως των περιστάσεων. Πως μπορεί να εξηγήσει άλλωστε κανείς με βάση ποια λογική, κάποιος που θα πιαστεί με δυο γραμμάρια ηρωίνης θα βρεθεί πιθανότατα αντιμέτωπος με σοβαρές ποινές, την ώρα που αρκετοί από εκείνους που βρέθηκαν να διακινούν 2 τόνους ναρκωτικών ετοιμάζονται να τη βγάλουν «κανονικά και με το νόμο» καθαρή;

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που διαπιστώνονται σοβαρές παραφωνίες στη λειτουργία της δικαιοσύνης. Όπως κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν ο Χριστοφοράκος διέφυγε μέσα από τα χέρια των δικαστικών αρχών, έτσι κανείς δεν χάνει τη γη κάτω απ΄τα πόδια τώρα που ένα δικαστήριο σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σε μια υπόθεση που παραπέμπει στις χειρότερες μαφιόζικες επιχειρήσεις.

Από την άλλη όμως, είναι αναγκαίο να μη συνεχίσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά σε τέτοιου είδους εκφυλιστικά φαινόμενα. Όπως επίσης αποτελεί επιτακτική ανάγκη οι ίδιοι οι δικαστικοί, οι οποίοι εσχάτως δηλώνουν έτοιμοι να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, να διαφυλάξουν πρώτα απ’ όλα το κύρος της. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κανένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης δε μπορεί να εμπνέει στοιχειωδώς εμπιστοσύνη, όσο ένα μεγάλο τμήμα του παραμένει «κλεισμένο» σε αμπάρια, όπως αυτά του Noor 1.