Η τέχνη να κυβερνάς ξημερώματα.(Άλλη μία αναφορά στο ακροδεξιό πογκρόμ της Θεσ/κης απο το συριζα)

Η εκκένωση των τριών καταλήψεων στέγασης προσφύγων, και οι συλλήψεις δεκάδων αλληλέγγυων, χτες τα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη, ούτε από «διεθνή υποχρέωση της χώρας» προέκυψαν, ούτε οφείλονται σε «αυτονόμηση κρατικών μηχανισμών». Η δηλωμένη κάλυψη του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, δηλαδή της κυβέρνησης, μιλά από μόνη της – και λέει τα εξής:

1. Το κράτος έχει συνέχεια. Όσο η «ελπίδα ερχόταν», η κυβέρνηση δεσμευόταν από τις συμμαχίες της με τους φτωχούς και τους αγώνες των κινημάτων αλληλεγγύης για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Η περσινή ανακατάληψη της Πρυτανείας από τον αλήστου μνήμης Πανούση, και πάλι τα ξημερώματα, έδειξε ένα όριο. Τώρα που από την «ελπίδα» έμειναν τα αντισταθμιστικά μέτρα για την περικοπή του ΕΚΑΣ, οι αγωνίες που δεσμεύουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αυτές του λαού της ιδιοκτησίας και των στρωμάτων που θέλουν «νόμο και τάξη». Από χτες λοιπόν, ο Άνθιμος (που προ μηνών πανηγύριζε την ακύρωση ΕΝΦΙΑ 500.000 ευρώ), μπορεί να σχεδιάζει ανενόχλητος την ανέγερση ιδιωτικού κέντρου υγείας στο πρώην Ορφανοτροφείο. Από χτες, το συντηρητικό κατεστημένο του ΑΠΘ μπορεί να νιώθει ότι πήρε τη ρεβάνς από το NoBorder. Η δε ΝΔ (και ιδιαίτερα ο αποκατεστημένος Νίκος Δένδιας…) έχει από χτες κάθε λόγο να πανηγυρίζει τη νιοστή μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ στην ατζέντα της.
   

1. Εκτός από συνέχεια, το κράτος πρέπει να έχει και συνοχή. Μέχρι πρότινος, οι παράνομες απελάσεις σε εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, οι κυβερνητικές παρεμβάσεις στο έργο των Επιτροπών Ασύλου και η «φιλοξενία» προσφύγων σε χώρους με κουνούπια και βιομηχανικά απόβλητα (αυτούς που καταγγέλλει έπειτα από αυτοψία το κρατικό ΚΕΕΛΠΝΟ), ήταν ένας κανόνας που ανεχόταν «εξαιρέσεις». Με την εκκένωση των τριών καταλήψεων, το κράτος δεν αφήνει χώρο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για το άλλο παράδειγμα, για τη συμβίωση δηλαδή των ντόπιων με τους πρόσφυγες μέσα στις πόλεις, σε συνθήκες αξιοπρέπειας. Αυτός ο ιδιότυπος ολοκληρωτισμός («ο δημόσιος χώρος είναι αποκλειστικά ο χώρος που ελέγχει το κράτος») παραπέμπει ντε φάκτο στις γνωστές σαμαρικές αθλιότητες περί «ανακατάληψης» των πόλεων, δικαιώνει τους αυθεντικούς ακροδεξιούς εκφραστές τους και μετατοπίζει ακόμα πιο δεξιά το πολιτικό σκηνικό (βλ. μηνύσεις Καμίνη για τις καταλήψεις στην Αθήνα).
   

Στα χρόνια που η Ακροδεξιά ανεβαίνει παντού στην Ευρώπη, και που μια «αριστερή» κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως απόβλητα προς εκτοπισμό, η υπεράσπιση των καταλήψεων είναι υπεράσπιση της αλληλεγγύης και της ελευθερίας: ένας αγώνας απέναντι στη «δημοκρατία της μπουλντόζας» και την κυβέρνηση που υπερασπίζεται την τέχνη των προκατόχων της κυβερνώντας χαράματα.

Δικτύωση για την Ριζοσπαστική Αριστερά -Ζωή μετά