Όταν πεθαίνει ένας από εμάς οι φίλοι δεν πατάνε στην κηδεία. Χάνονται οι κολλητοί, οι «αδελφοί», οι Άκρες, οι παρέες. Εάν δεν αφήνουμε πίσω χρήματα ή παιδιά, πάμε ασυνόδευτοι στο φτωχικό μας τάφο μα, κι αν έχουμε κληρονόμους, για τον αποχαιρετισμό δεν έρχεται κανείς απ' όσους συναντούσαμε.
Λίγοι κι αδιάφοροι ακολουθούν το ξόδι το δικό μας.
«Έτσι που έζησε..» ακούς, και «Αναμενόμενο!» κι από τους πιο ανεκτικούς: «Καλά τα γούστα μα να έχεις μέτρο βρε αδελφέ, να έχεις μέτρο».
Κάποτε όμως πίσω από ένα αναιμικό δεντράκι μισοκρυμμένο θα φανεί ένα φτηνό ξανθό μαλλί της νύχτας ή ένα τριμμένο και παλιό δερμάτινο σακάκι του μόνου ανθρώπου που, κρυφά και δίχως χαιρετούρες με την οικογένεια, θα κλάψει μυστικά για μας κι αφού θα φύγουν νεκροθάφτες κι οικογένεια θα αφήσει πάνω στο φρεσκοσκαμμένο χώμα ένα μικρούλι φακελάκι, ένα κουτάλι, έναν αναπτήρα, ένα «σέο» να πιούμε για να ταξιδέψουμε στον άλλο κόσμο.
Όταν πεθαίνει ένας από εμάς οι φίλοι κι οι παρέες δεν πατάνε στην κηδεία. Κι ας είμαστε εμείς που πιο πολύ από άλλους το έχουμε ανάγκη εκείνο το «εις τόπον χλοερόν» και την ευχή να αναπαυθούμε εκεί όπου «ουκ έστι πόνος».
____________________
21 Ιουλίου σήμερα,
Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Πολέμου Κατά Των Ναρκωτικών.
πηγή: Δάφνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.