Πριν πάω σε ενα απο τα σχολεία υποδοχής που μου είχαν ορίσει, πέρασα απο τον Ελαιώνα. Ήθελα να αγκαλιάσω τον Μοχάμεντ και τα άλλα παιδιά στη πρώτη αυτή ημέρα σχολείου. Ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε. Το πουλμαν θα ερχοταν στη 1.30μμ αλλά από τις 12 τουλάχιστον τα παιδάκια ειχαν κάνει σειρές για το ποιος θα μπει πρώτος στο πούλμαν. Είχαν φορτώσει στις πλάτες τις σχολικές τσάντες που τους είχαν χαρίσει οι οργανώσεις και φώναζαν συνθηματικά: ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο !!! ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο!!!!!
Αυτές οι τσάντες δεν βγήκαν ουτε στιγμή απο τις πλάτες τους. Σα να είχαν κολλήσει πάνω τους Έφυγα πριν τα πούλμαν και πηγα στο σχολείο που μου ειχαν πει.
Από εξω παρά την εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ και την ανακοίνωση του Συνήγορου, υπήρχαν κάμερες και δημοσιογράφοι.
Στην αίθουσα εκδηλώσεων είχε τοποθετηθεί ενα μεγάλο τραπεζι με λιχουδιές και χυμούς. Τετραδια και μολύβια περιμεναν τα παιδιά στα θρανία. Δώρα από την εκκλησία. Μια ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε κι εδώ. Δάσκαλοι, γονεις, εθελοντές, και διάφοροι τοπικοί παράγοντες πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στις αιθουσες. Τηλεφωνήματα, γέλια, ανυπομονησία.
Τα παιδια του ολοήμερου ξέφευγαν από τη επιβλεψη των εφημερευοντων για να τρυπώσουν στην αιθουσα και να τσεκάρουν μπας και είχαν μπει τα προσφυγάκια και δεν τους το είχε πει κάνεις. «Μα γιατι αργούν;» Μας ρωτούσαν συνεχώς. «Πως αισθάνεσαι;» Ρώτησα μερικά. «Ανυπομονησία…Αγωνία..Αισθάνομαι Περιέργεια».
Κάποια είχαν μάχη μέσα τους.
Από τη μία κάποιος τους είχε μεταφερει το μήνυμα : «Να προσέχετε τα πράγματά σας μην σας τα κλέψουν!» Αλλά από την άλλη ειχαν δουλέψει το θεμα πολύ καλά με τους δασκάλους τους. «Πιστεύετε στ αλήθεια πως μπορεί να σας κλέψουν τα πράγματα , ρωτησα την παρέα που είχε θέσει τη σκέψη αυτή.. «Ακόμα και αν συμβεί αυτό θα καταλάβω…Δεν θα στεναχωρηθώ, είπε ένα κορίτσι.
Το πούλμαν ηρθε. Η πύλη ανοιξε. Και τα παιδιά των προσφύγων μπήκαν μεσα στο προαύλιο του σχολείου. Αυθόρμητα όλος ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Σαν να υποδεχόμαστε ολυμπιονίκες που είχαν κερδίσει σπουδαία μετάλλια… Τα παιδάκια γελουσαν σαστισμένα. Αφου κάθισαν στα θρανία, ένας από τους παλιούς μαθητές του σχολείου, αραβόφωνος, βοήθησε στη διερμηνεία. Χωρίς αυτόν δεν θα ειχαμε καταφέρει πολλά.
Μετά πήραν το λόγο οι δάσκαλοι και ο διευθυντής. Μετά έπαιξαν παιχνίδια γνωριμιας . Ενας Αφγανός μπομπιρας ρωτησε : «Μα γιατί είστε όλοι τόσο χαρουμενοι που ήρθαμε;Δεν το καταλαβαινω» (που να σου εξηγουμε μικρουλη!) Μπήκαν τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου και τραγουδησαν ελληνικά τραγουδια στα παιδακια που κοιταγαν με τα μάτια και το στόμα διάπλατα. Εκεί ξεσπασα σε κλάματα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω.
Τα παιδια αυτα τα ξέρω απο τις δράσεις στον Ελαιώνα. Με κάποια είχα παιξει μαζί τους και πάνω στις λάσπες της Ειδομένης… Τα ιδια αυτα παιδια τωρα βρισκονται πάνω στα πράσινα ελληνικά θρανία..κρατούν μολύβι και μπλε τετραδιο.Κάποια απο αυτα δεν έχουν πάει ποτε σχολείο εξαιτίας του πολέμου..
Την ωρα που τα βάζαμε στο πουλμαν για την επιστροφή, η Φατιμέ με ρώτησε, πότε θα ξαναρθουνε εκδρομή στο σχολείο. «Κάθε μέρα εδώ θα ερχεσαι Φατιμέ».. Με ρωτησε αλλες 2 φορές μηπως και δεν το καταλαβε καλα… Κάθε μέρα εδώ θα είσαι Φατιμέ. Κάθε μέρα εδώ. Και η παρουσία σου θα αλλάζει λίγο λίγο την χωρα μου και θα την κάνει πιο ομορφη και πολυχρωμη! Ευχαριστω..
Elena Karagianni
κίνηση απελάστε το ρατσισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.