"Αν τα διδακτορικά σας δεν κουβαλάνε δυο τόνους πρέζα, θα τρώτε 13 χρόνια χωρίς αναστολή."

Το θέατρο παραλόγου που εξακολουθεί να παίζεται από μια μερίδα δικαστικών κύκλων προκαλεί εύλογες απορίες όχι μόνο στο νομικό κόσμο αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η περίπτωση της Ηριάννας Β.Λ., με την καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας που της «φόρτωσε» 13 χρόνια ποινής χωρίς ανασταλτική ισχύ μάλιστα στην έφεση, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά αποφάσεις οι οποίες τα τελευταία χρόνια μοιάζουν μεταξύ τους, στο σκεπτικό τουλάχιστον που εφαρμόζεται το άρθρο 187Α και οι διατάξεις του τρομονόμου.


Όχι μόνο γιατί σε παρόμοιες υποθέσεις δεν θεωρήθηκε ως αποδεικτικό υλικό τέλεσης αξιόποινης πράξης η εύρεση «μερικού γενετικού υλικού» άλλα και γιατί το κατηγορητήριο σε βάρος του συντρόφου της, στηριγμένο στο ίδιο άρθρο του τρομονόμου (συγκρότηση, ένταξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση) κατέπεσε στο πρωτόδικο δικαστήριο και οριστικά με την αμετάκλητη πλέον αθώωση του, με τη σύμφωνη γνώμη και του εισαγγελέα της έδρας.

Η μοναδική τέλεση αξιόποινης πράξης, η οποία καταδίκασε προφανώς, την 29χρονη υποψήφια διδάκτορα της Φιλοσοφικής και επιστημονική συνεργάτιδα σε διάφορα πανεπιστημιακά προγράμματα είναι η προσωπική σχέση με τον σύντροφο της.

Δικαιοσύνη (καθ' υπέρβαση) τυφλά εμπαθής;

Αυτή η εμμονή από δικαστικούς κύκλους επιβεβαιώνει τον τρόπο που επιθυμούν να ασκούν τα καθήκοντά τους προσβάλλοντας τους νόμους, κατασκευάζοντας νέο ιδιώνυμο αδίκημα. Αποβλέποντας να αποδείξουν την κατασταλτική, υπερεξουσιαστική επιβολή αποφάσεων, έξω από την εφαρμογή του νόμου και των διατάξεων, σε βάρος της ισονομίας. Αγνοώντας θεσμικά το νομικό πλαίσιο με αποφάσεις και ερμηνείες κατά το δοκούν.

Ακυρώνοντας ταυτόχρονα το αξιακό πλαίσιο του δικονομικού μας πολιτισμού, την κοινωνική αίσθηση δικαίου, προτάσσοντας την αποτυχία του κράτους να σταθεί δίπλα στα δικαιώματα του πολίτη.

Η μετατροπή δηλαδή με άλλα λόγια της δικαστικής εξουσίας, των κατασταλτικών μηχανισμών και των θεσμικών οργάνων σε ρόλο αυτόκλητου τιμωρού, στο όνομα της συνέχειας του κράτους της καθεστηκυίας τάξης και της κυρίαρχης ιδεολογίας από το πολιτικό σύστημα.

Η υπέρβαση αυτή προκαλεί οργή στον νομικό κόσμο και στους πολίτες αλλά αποδεικνύει ότι τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ικανό στις ορέξεις των δικαστών που νέμονται την εξουσία με αλαζονεία και αυθαιρεσία, ακυρώνοντας κάθε προφύλαξη, όπως στην περίπτωση της Ηριάννας.

Το ανάποδο μάλιστα, μιας και η πρόεδρος του δικαστηρίου που έστειλε στη φυλακή με αυτό το τρόπο την 29χρονη, λίγες μέρες μετά πήρε προαγωγή.

Τρομο - Νόμος (και Τάξη), το αλάθητο των δικαστών

Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί τρομοκρατίας, μετά τον φάκελο - εκρηκτικό μηχανισμό σε Παπαδήμο, τη θεωρία περί άβατου Εξαρχείων και το κλίμα τρομοκράτησης της κοινής γνώμης μέσα από την οικονομολάγνα εκδοχή εφαρμογής των μνημονίων, έρχεται να προστεθεί η δικαστική κρίση ποινικοποίησης των συγγενικών ή προσωπικών σχέσεων ή ακόμα και της κατασκευής ενός φαύλου κύκλου ενόχων, όπως στην περίπτωση του Τάσου Θεοφίλου.

Αν δεν πρόκειται για επίδειξη αυστηρότητας με σκοπό τον δήθεν παραδειγματισμό, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας με πρόθεση να επιβληθεί κυρίαρχα ο φόβος ή να κοπεί επιδεικτικά ο ομφάλιος λώρος των κρατουμένων με τη κοινωνία και το οικογενειακό περιβάλλον.

Η υπόθεση, δε, της Ηριάννας προσομοιάζει διττά με αυτήν του Τ. Θεοφίλου καθώς και με την υπόθεση Εύης Στατήρη και Αθηνάς Τσάκαλου.

Η δυσάρεστη έκπληξη από τη μεριά της δικαιοσύνης για μια κατηγορία πολιτών, δημιουργώντας άνευ προηγούμενου δεδικασμένα, ακυρώνει κάθε αξιακό πρότυπο άσκησης εξουσίας για ένα κράτος δικαίου, πετώντας στα σκουπίδια κάθε έννοια ισονομίας.

Η Ηριάννα Β.Λ., ο Τάσος Θεοφίλου, η Εύη Στατήρη και η Αθηνά Τσάκαλου, ο Χρήστος Πολύδωρος (αδελφός, απλά, ενός κατηγορούμενου, χωρίς καμμία εμπλοκή, όπως αποδείχθηκε στην προανάκριση) ο Μάριος Ζέρβας, ο Κώστας Σακκάς, ο Φοίβος Χαρίσης και πολλοί άλλοι είναι θύματα μιας ιδιάζουσας παραεξουσίας μέσα στη δικαιοσύνη, που η ίδια η κοινωνία με αγώνες καλείται να καταργήσει, αφού το κράτος απουσιάζει ή οι θεσμοί του, απαξιώνουν τα ελευθεριακά διακαιώματα του ατόμου.

Η «τυφλή δικαιοσύνη», που διώκει και ποινικοποιεί σχέσεις στην ευκολία της κατασκευασμένης συγγενικής ή προσωπικής ενοχής, καταργώντας τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, αναδεικνύει την εξουσιαστική εκδικητική πλευρά της σημερινής «αστικής δημοκρατίας».

Το παραδικαστικό σύστημα αλλά και οι ταγοί του νεομνημονιακού καθεστώτος της σημερινής εξουσίας έχουν σκοπό την ήττα όλων των κεκτημένων και των αγώνων που δόθηκαν για δικαιοσύνη, ισονομία, και τη διαφύλαξη κάθε ανθρώπινου δικαιώματος και λαϊκής κατάκτησης.

Συλλογική ενοχή και στο βάθος... (μικρο)αστικός ακτιβισμός

Επιβάλλεται η κοινωνική και πολιτική μας εγρήγορση ώστε η συλλογική ευθύνη μας, για ενσωμάτωση και διασύνδεση της κοινωνίας με το κίνημα των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, να μη μετατραπεί σε συλλογική ενοχή στημένων, κατασκευασμένων κατηγορητηρίων από τις αστυνομικές αρχές και τις δυνάμεις καταστολής.

Η δικαστική απόφαση για την Ηριάννα Β.Λ., η απόφαση που αναμένουμε από τον δεύτερο βαθμό εκδίκασης για τον Τάσο Θεοφίλου καθώς και η ποινή που επιβλήθηκε μόλις εχθές από το εφετείο στον άδικα φυλακισμένο Φοίβο Χαρίση, είναι η κορυφή στο παγόβουνο συνολικής κατατρομοκράτησης από την μεριά του κράτους και των εξουσιών του.

Το καθολικό κύμα συμπαράστασης προς τη Ηριάννα ας αποτελέσει την πολιτική κραυγή υπεράσπισης ώστε να πάψει η αναίτια θυματοποίηση αθώων, για να σταματήσουν συγκεκριμένοι δικαστικοί λειτουργοί να χρησιμοποιούν προσφιλείς μεθόδους εξόντωσης, όπως στήθηκαν από ολοκληρωτικά ή μη καθεστώτα σε οικογένειες ή πρόσωπα εξαιτίας των συγγενικών δεσμών με όσους θεωρούσαν πολιτικά αντίπαλους τους.

Στο σημείο καμπής του τιμωρητικού εγκλεισμού δια του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσωπικότητας, της ανθρώπινης υπόστασης αθώων, καταδικάζουν ζωές, ως μέσω επιβεβαίωσης μιας εκδικητικής εξουσιαστικής μανίας κατασκευής ενόχων, ποινικοποίησης ανθρώπινων σχέσεων.

Ήρθε ο καιρός μετά την καταχρηστική υπέρβαση εξουσίας με αυτές τις καταδικαστικές αποφάσεις, την προσπάθεια επιβολής ενός ιδιότυπου φόβου ώστε να ευδοκιμήσει η ιδιώτευση ή ο κατά περίσταση χαφιεδισμός του παρακράτους, να μπει φραγμός στις ορέξεις δικαστικών κύκλων που νέμονται τη εξουσία με αλαζονεία, επίδειξη ισχύος και αυθαιρεσία, ακυρώνοντας κάθε προφύλαξη αθώων πολιτών με τη κατάργηση του τρομονόμου.

Διαφορετικά το κίνημα που αρχίζει και τελειώνει με αναγκαία μεν αλλά αναποτελεσματικά κείμενα συμπαράστασης διάσημων ή μη (ας με συγχωρέσουν οι αληθινά αλληλέγγυοι συμπαραστάτες της Ηριάννας που βρίσκονται στους δρόμους σε κάθε κάλεσμα του κινήματος ανθρωπίνων δικαιωμάτων) θα αποτελεί μόνιμα την «κομιλφό» αυτενέργεια της δημοκρατικής αστικής ευγένειας.

Μέρος ενός καθωσπρεπισμού ή ενός συναισθηματικά ευσυγκίνητου αστικού ακτιβισμού που τελειώνει στη «ζέστα του σφαγείου» μας, με την επόμενη κοινοποίηση, το επόμενο like, το επόμενο κείμενο συμπαράστασης, χωρίς να πειράζεται ή να ενοχλείται το, κατάφωρα άδικο, νομοθετικό πλαίσιο και οι εντεταλμένοι για την εφαρμογή του δικαστές. Αυτό που θα αγνοεί επιδεικτικά πως καμία σημασία δεν θα είχε ακόμα κι αν ο σύντροφος της δεν είχε αθωωθεί, αλλά ήταν μέλος της Συνωμοσίας, όπως στην περίπτωση άλλων ανθρώπων που κατηγορήθηκαν και φυλακίστηκαν για συντροφικές ή συγγενικές σχέσεις με μέλη της ΣΠΦ, όπως στη περίπτωση Ε. Στατήρη και Α. Τσάκαλου και Χ. Πολύδωρου, για παράδειγμα.

Αυτό που θα αγνοεί επιδεικτικά πως καμμία σημασία δεν έχει αν η Ηριάννα είναι μια λαμπρή πανεπιστημιακός με διδακτορικό ή η κάθε φοιτήτρια της διπλανής πόρτας.

Την ίδια ώρα, δηλαδή, που θα αρχίσει να κατασκευάζεται ο επόμενος ένοχος, από μερικό δείγμα DNA, από μια κατασκευασμένη κατάθεση νοικοκυραίου γείτονα παρακείμενης πολυκατοικίας, από την ποινικοποίηση της συζυγικής, οικογενειακής ή προσωπικής μας σχέσης.

Ίσως τότε να είναι αργά για τον καθένα μας, αφού μπορεί ο επόμενος να είμαι εγώ, εσύ, αυτός, αυτή, εσείς, εμείς, αυτοί, αυτές και τότε κανένας να μη μπορεί να γράψει ή να πει…

… καλή λευτεριά Ηριάννα, Τάσο, Φοίβο.

πηγή