“ Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
Με πλάνα λόγια μας γελούν
Της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
Μοναχοί τους, θα σωθούν
Για να σπάσουμε τα δεσμά μας
Για να πάψει πια η σκλαβιά
Να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
Και της ψυχής μας τη φωτιά”
.”
Περικοπές συντάξεων, νέα περιστολή δημόσιων κοινωνικών δαπανών, επιπλέον καταστρατήγηση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν μείνει, εκποίηση του κοινωνικού πλούτου. Με λίγα λόγια, κάθε φορά και νέα μέτρα στο όνομα της διάσωσης της εθνικής οικονομίας από τους διεθνείς τοκογλύφους, ή θεσμούς όπως κατ’ευφημισμόν τους έχουν ονομάσει οι σοσιαλδημοκράτες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Από το Μάιο του 2010 που υπογράφτηκε το 1ο μνημόνιο από την κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν» σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πάντα παρακολουθούμε στα καθεστωτικά ΜΜΕ ένα υποτιθέμενο θρίλερ διαπραγματεύσεων μεταξύ των εκπροσώπων των οργανισμών του υπερεθνικού κεφαλαίου και του Ελληνικού κράτους. Ένα στημένο παραμύθι για να πεισθούν οι αδύναμοι, οι πολλοί, αυτοί που καλούνται πάντα να πληρώσουν τα σπασμένα, να συνεχίσουν να σκύβουν το κεφάλι. Και από την άλλη, οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες με αγαλλίαση παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, αναλογιζόμενοι τις νέες ευκαιρίες πλουτισμού που δημιουργεί η κατάσταση στην Ελλάδα.
Έτσι, από το 2010 ένα, πρωτόγνωρο για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, πείραμα λαμβάνει χώρα στον Ελλαδικό χώρο. Στο όνομα της κρίσης που το ίδιο το σύστημα γέννησε, καλούν έναν ολόκληρο λαό να πληρώσει το κόστος τόσο της εξόδου όσο και της αναδιάρθρωσης της οικονομικής και κοινωνικής βάσης με σκοπό να συνεχιστεί η κερδοφορία των ισχυρών.
Τρισάθλιοι γυμνοσάλιαγκες γραφειοκράτες, υπάλληλοι των μηχανισμών του διεθνούς κεφαλαίου κάθε φορά απαιτούν νέες θυσίες από τους μη κατέχοντες για να ανοίξουν τις στρόφιγγες των κρουνών που θα ρίξουν ζεστό χρήμα στις τσέπες των τραπεζιτών, των μεγαλοεπενδυτών, των εφοπλιστών, των πλουσίων.
Υπαλληλίσκοι που βλέπουν ολόκληρους λαούς σαν αριθμούς και δείκτες σε οικονομικές εξισώσεις.
Πρέπει να μειωθεί το κόστος εργασίας, λένε, απαιτώντας νέες περικοπές των αμοιβών της μισθωτής σκλαβιάς για να πραγματοποιηθούν επενδύσεις και έτσι να έλθει η ανάπτυξη… Μόνο που αυτήν την ανάπτυξη την έβλεπαν και τη βλέπουν μόνο οι κατέχοντες. Άλλωστε όλοι εμείς είμαστε για αυτούς μια στατιστική απεικόνιση και δε δίνουν σημασία πως επιβιώνουμε. Είμαστε αμελητέες ποιότητες και ποσότητες για τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον βδελυρών φονιάδων λαών του ΔΝΤ.
Τα «θαυμαστά έργα» τους πολλά. Πόλεμοι για τα γεωπολιτικά συμφέροντα τους, ληστεία του κοινωνικού πλούτου από κάθε γωνιά του πλανήτη που φέρνει εξαθλίωση, ανέχεια, πείνα….
Αρκεί βέβαια για αυτούς οι δείκτες των ισολογισμών των εταιρειών να είναι καλοί, να υπάρχουν κέρδη. Για αυτούς και το μοντέλο που πρεσβεύουν φταίνε οι συντάξεις, οι δαπάνες για την υγεία και την παιδεία, τα εργασιακά δικαιώματα, οι αμοιβές των μισθωτών και κάθε τι που εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωη στους από κάτω πρέπει να περικοπεί για να επέλθει συμφωνία.
Η άγρια φορολογία είναι ένα από τα μέτρα που προτείνουν.
Η αύξηση των ορίων ηλικίας, η σταδιακή κατάργηση των συντάξεων και οτιδήποτε θεωρούν περιττό οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες.
Έτσι για άλλη μια φορά ζούμε το θέατρο του παραλόγου, όπως πλασάρεται από την κυριαρχία και τα μέσα της, αυτό της διαπραγμάτευσης μεταξύ υπουργών και μεγαλουπαλλήλων των καπιταλιστών τοκογλύφων. Ετσι, έχουμε τους «σοφούς» διαχειριστές της κρατικής εξουσίας, του μεγαλύτερου ψέματος που έχει υπάρξει ποτέ, του κράτους, να δίνουν υποτίθεται μάχες «χαρακωμάτων» για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Και στο τέλος, πάντα στο όνομα του γενικού καλού, δηλαδη της τάξης που έχει το πάνω χέρι, υποχωρούν και υπογράφουν χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τις νέες θυσίες στις οποίες καλούνται να υποβληθούν οι αδύναμοι.
Κοιτάνε τα συμφέροντα του συνόλου, λένε, ενώ το μόνο που τους νοιάζει είναι η διατήρηση τους στην εξουσία και τα ανάλογα προνομία που απορρέουν από αυτήν . Αυτό άλλωστε έκανε, κάνει και θα κάνει κάθε εξουσιαστής.
Από την άλλη και οι εξουσιαζόμενοι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για αυτά που μας συμβαίνουν. Μπορεί ο φόβος και η διαχείριση της ανάγκης να είναι τα μεγαλύτερα όπλα διαχρονικά της εξουσίας, αλλά εμεις από τη μεριά μας οφείλουμε να ξεσκίσουμε τον ιστό στον οποίο μας τυλίγει το κράτος και το κεφάλαιο και να πάψουμε πλέον να κανιβαλίζουμε τους ομοίους μας, να σηκώσουμε το κεφάλι και να αντιδράσουμε.
Ο δικός μας θάνατος είναι η ζωή των κυριάρχων και κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας. Και προπαντός ας εμπιστευτούμε τη δύναμη της δημιουργικότητας που κάθε άνθρωπος έχει, χωρίς προστάτες, σωτήρες, δυνατούς.
Όχι, δεν τους χρειάζομαστε για να ζουμε με αξιοπρέπεια.
Ούτε τους οργανισμούς του υπερεθνικού κεφαλαίου ούτε τους κάθε λογής κράτιστες, από όπου και αν προέρχονται.
Είναι ο ταξικός μας εχθρός και είναι ανεπιθύμητοι στην γη που ζούμε, όπως είναι άλλωστε σε όλα τα μέρη αυτού του πλανήτη από αυτούς και αυτές που παράγουν με το αίμα τους τον πλούτο αυτής της κοινωνίας.
Γι’αυτό κι εμείς, σαν μέρος αυτού του λαού που υποφέρει, σαν μέρος όλων των λαών που ζουν κάτω από τις βαριές αλυσίδες του καπιταλισμού και του κράτους επιλέξαμε να παρέμβουμε στο χώρο που διαπραγματεύονται οι θεσμοί με τους εκπρόσωπους της κυβέρνησης, διαταράσσοντας έστω και για λίγο τη διαδικασία της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης.
Αναρχική Ομάδα Ρουβίκωνας
Με πλάνα λόγια μας γελούν
Της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
Μοναχοί τους, θα σωθούν
Για να σπάσουμε τα δεσμά μας
Για να πάψει πια η σκλαβιά
Να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
Και της ψυχής μας τη φωτιά”
.”
Περικοπές συντάξεων, νέα περιστολή δημόσιων κοινωνικών δαπανών, επιπλέον καταστρατήγηση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν μείνει, εκποίηση του κοινωνικού πλούτου. Με λίγα λόγια, κάθε φορά και νέα μέτρα στο όνομα της διάσωσης της εθνικής οικονομίας από τους διεθνείς τοκογλύφους, ή θεσμούς όπως κατ’ευφημισμόν τους έχουν ονομάσει οι σοσιαλδημοκράτες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Από το Μάιο του 2010 που υπογράφτηκε το 1ο μνημόνιο από την κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν» σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πάντα παρακολουθούμε στα καθεστωτικά ΜΜΕ ένα υποτιθέμενο θρίλερ διαπραγματεύσεων μεταξύ των εκπροσώπων των οργανισμών του υπερεθνικού κεφαλαίου και του Ελληνικού κράτους. Ένα στημένο παραμύθι για να πεισθούν οι αδύναμοι, οι πολλοί, αυτοί που καλούνται πάντα να πληρώσουν τα σπασμένα, να συνεχίσουν να σκύβουν το κεφάλι. Και από την άλλη, οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες με αγαλλίαση παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, αναλογιζόμενοι τις νέες ευκαιρίες πλουτισμού που δημιουργεί η κατάσταση στην Ελλάδα.
Έτσι, από το 2010 ένα, πρωτόγνωρο για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, πείραμα λαμβάνει χώρα στον Ελλαδικό χώρο. Στο όνομα της κρίσης που το ίδιο το σύστημα γέννησε, καλούν έναν ολόκληρο λαό να πληρώσει το κόστος τόσο της εξόδου όσο και της αναδιάρθρωσης της οικονομικής και κοινωνικής βάσης με σκοπό να συνεχιστεί η κερδοφορία των ισχυρών.
Τρισάθλιοι γυμνοσάλιαγκες γραφειοκράτες, υπάλληλοι των μηχανισμών του διεθνούς κεφαλαίου κάθε φορά απαιτούν νέες θυσίες από τους μη κατέχοντες για να ανοίξουν τις στρόφιγγες των κρουνών που θα ρίξουν ζεστό χρήμα στις τσέπες των τραπεζιτών, των μεγαλοεπενδυτών, των εφοπλιστών, των πλουσίων.
Υπαλληλίσκοι που βλέπουν ολόκληρους λαούς σαν αριθμούς και δείκτες σε οικονομικές εξισώσεις.
Πρέπει να μειωθεί το κόστος εργασίας, λένε, απαιτώντας νέες περικοπές των αμοιβών της μισθωτής σκλαβιάς για να πραγματοποιηθούν επενδύσεις και έτσι να έλθει η ανάπτυξη… Μόνο που αυτήν την ανάπτυξη την έβλεπαν και τη βλέπουν μόνο οι κατέχοντες. Άλλωστε όλοι εμείς είμαστε για αυτούς μια στατιστική απεικόνιση και δε δίνουν σημασία πως επιβιώνουμε. Είμαστε αμελητέες ποιότητες και ποσότητες για τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον βδελυρών φονιάδων λαών του ΔΝΤ.
Τα «θαυμαστά έργα» τους πολλά. Πόλεμοι για τα γεωπολιτικά συμφέροντα τους, ληστεία του κοινωνικού πλούτου από κάθε γωνιά του πλανήτη που φέρνει εξαθλίωση, ανέχεια, πείνα….
Αρκεί βέβαια για αυτούς οι δείκτες των ισολογισμών των εταιρειών να είναι καλοί, να υπάρχουν κέρδη. Για αυτούς και το μοντέλο που πρεσβεύουν φταίνε οι συντάξεις, οι δαπάνες για την υγεία και την παιδεία, τα εργασιακά δικαιώματα, οι αμοιβές των μισθωτών και κάθε τι που εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωη στους από κάτω πρέπει να περικοπεί για να επέλθει συμφωνία.
Η άγρια φορολογία είναι ένα από τα μέτρα που προτείνουν.
Η αύξηση των ορίων ηλικίας, η σταδιακή κατάργηση των συντάξεων και οτιδήποτε θεωρούν περιττό οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες.
Έτσι για άλλη μια φορά ζούμε το θέατρο του παραλόγου, όπως πλασάρεται από την κυριαρχία και τα μέσα της, αυτό της διαπραγμάτευσης μεταξύ υπουργών και μεγαλουπαλλήλων των καπιταλιστών τοκογλύφων. Ετσι, έχουμε τους «σοφούς» διαχειριστές της κρατικής εξουσίας, του μεγαλύτερου ψέματος που έχει υπάρξει ποτέ, του κράτους, να δίνουν υποτίθεται μάχες «χαρακωμάτων» για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Και στο τέλος, πάντα στο όνομα του γενικού καλού, δηλαδη της τάξης που έχει το πάνω χέρι, υποχωρούν και υπογράφουν χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τις νέες θυσίες στις οποίες καλούνται να υποβληθούν οι αδύναμοι.
Κοιτάνε τα συμφέροντα του συνόλου, λένε, ενώ το μόνο που τους νοιάζει είναι η διατήρηση τους στην εξουσία και τα ανάλογα προνομία που απορρέουν από αυτήν . Αυτό άλλωστε έκανε, κάνει και θα κάνει κάθε εξουσιαστής.
Από την άλλη και οι εξουσιαζόμενοι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για αυτά που μας συμβαίνουν. Μπορεί ο φόβος και η διαχείριση της ανάγκης να είναι τα μεγαλύτερα όπλα διαχρονικά της εξουσίας, αλλά εμεις από τη μεριά μας οφείλουμε να ξεσκίσουμε τον ιστό στον οποίο μας τυλίγει το κράτος και το κεφάλαιο και να πάψουμε πλέον να κανιβαλίζουμε τους ομοίους μας, να σηκώσουμε το κεφάλι και να αντιδράσουμε.
Ο δικός μας θάνατος είναι η ζωή των κυριάρχων και κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας. Και προπαντός ας εμπιστευτούμε τη δύναμη της δημιουργικότητας που κάθε άνθρωπος έχει, χωρίς προστάτες, σωτήρες, δυνατούς.
Όχι, δεν τους χρειάζομαστε για να ζουμε με αξιοπρέπεια.
Ούτε τους οργανισμούς του υπερεθνικού κεφαλαίου ούτε τους κάθε λογής κράτιστες, από όπου και αν προέρχονται.
Είναι ο ταξικός μας εχθρός και είναι ανεπιθύμητοι στην γη που ζούμε, όπως είναι άλλωστε σε όλα τα μέρη αυτού του πλανήτη από αυτούς και αυτές που παράγουν με το αίμα τους τον πλούτο αυτής της κοινωνίας.
Γι’αυτό κι εμείς, σαν μέρος αυτού του λαού που υποφέρει, σαν μέρος όλων των λαών που ζουν κάτω από τις βαριές αλυσίδες του καπιταλισμού και του κράτους επιλέξαμε να παρέμβουμε στο χώρο που διαπραγματεύονται οι θεσμοί με τους εκπρόσωπους της κυβέρνησης, διαταράσσοντας έστω και για λίγο τη διαδικασία της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης.
Αναρχική Ομάδα Ρουβίκωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.