Νόμος είναι το δίκιο των μαφιόζων

Για μια αλλοδαπή καθαρίστρια που «δεν φτάνει που της είχαμε δώσει ψωμάκι να φάει» είχε και το… θράσος να αναπτύσσει και συνδικαλιστική δράση και μάλιστα έντονη, τα Χριστούγεννα του 2008, όπως ακριβώς και για τον δολοφονημένο 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο, δεν επιφύλαξαν κάποιο κομμάτι, έστω και μικρό, από την τεράστια πίτα της ευτυχίας των ημερών που απλόχερα σερβίρεται στις ιλουστρασιόν πιατέλες του λάιφ στάιλ

Για αυτή την αλλοδαπή καθαρίστρια, το δώρο Χριστουγέννων του 2008 ήταν μόνο πόνος, πόνος άφατος και κάθε είδους, κρυμμένος σε ένα μπουκαλάκι αλλά και στα διεστραμμένα μυαλά κάποιων εγκληματιών.


Του Παύλου Κιρκασίδη
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ενόχλησε. Ενόχλησε πολύ. Επειδή είχε την ατυχία να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που ενοχλούν και από μόνα τους πολύ, πολλώ δε μάλλον όταν συνυπάρχουν σε ένα χαρμάνι που από κάποιους δεν μπορεί να… συγχωρεθεί. Και ξένη, και γυναίκα, και καθαρίστρια, και συνδικαλίστρια… Ε όλα κυρία Κούνεβα έχουν και κάποια όρια…

Και συγκεκριμένα, τα όρια όπως διαμορφώθηκαν από κυβερνήσεις που είχαν φροντίσει να βαφτίσουν την εργασία «απασχόληση», τα όρια όπως διαμορφώθηκαν από κυβερνήσεις που μέσα από σκληρές αντεργατικές νομοθεσίες επώαζαν τρυφερά το αυγό του ακροδεξιού φιδιού, τα όρια όπως διαμορφώθηκαν από κυβερνήσεις που μετέτρεψαν κοινούς αεριτζήδες και λογής κοινωνικά παράσιτα σε «σοβαρούς επιχειρηματικούς παράγοντες», επιστρέφοντας έτσι τη χώρα σε προηγούμενα επίπεδα εργασιακών «πολιτισμών», τότε που ο εργαζόμενος δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα «ομιλούν εργαλείο».



Μέσα σε ένα τέτοιο, συνεπώς, ευρύτερο «περιβάλλον» και με σύμπασα την Αριστερά να επιδίδεται στην προσφιλή ενασχόληση μιας αέναης ομφαλοσκόπησης, μια Κούνεβα δεν μπορεί να αποτελεί παρά ένα αγκάθι στο μάτι του συστήματος, μια ανορθογραφία που πρέπει πάση θυσία να διορθωθεί, ακόμη και αν αντί για μπλάνκο το σύστημα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει υδροχλωρικό οξύ.

Κατά την πρώτη δίκη, η οποία μάλιστα, λόγω της γνωστής ταχύτητας με την οποία λειτουργεί η Ελληνική Δικαιοσύνη, έγινε 5 (πέντε) χρόνια μετά, (τα πάθη έπρεπε να καταλαγιάσουν και η υπόθεση να ψιλοξεχαστεί), η αγωγή της Κούνεβα κατά της εργοδότριας εταιρίας έγινε δεκτή και, ακόμη και αν η συγκεκριμένη απόφαση δεν κατονόμαζε την εταιρία ως φυσικό αυτουργό, στην «καλύτερη» περίπτωση την αναγνώριζε ως ηθικό, έστω και δια της «ολιγωρίας» που επέδειξε για να αποτρέψει ένα τέτοιο γεγονός, κωφεύοντας προκλητικά (αν όχι και ύποπτα) στις αλλεπάλληλες αναφορές της εργαζόμενης περί απειλών της ίδιας της της ζωής.

Έστω κι έτσι λοιπόν, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η Ελληνική Δικαιοσύνη, με όλες της τις γνωστές παθογένειες, δεν μπόρεσε να μη σταθεί στο ύψος της ή εν πάση περιπτώσει σε όποιο «ύψος» μπορεί να φτάσει μια Δικαιοσύνη που βρίσκεται σε έναν διαρκή εναγκαλισμό με το Κράτος, αν όχι, σε κάποιες περιπτώσεις που έχουν αποδειχθεί, (παραδικαστικό) και με το ίδιο το παρακράτος. 

Ακόμη όμως και αυτή η μικρή χαρά του πολίτη, για την απονομή κάποιας έστω υποτυπώδους δικαιοσύνης, δεν εμέλλετο να κρατήσει πολύ.

Τρίτη 1η Μαρτίου 2016, το Εφετείο Πειραιά με απόφασή του ακυρώνει και μάλιστα «τελεσίδικα» την πρωτόδικη απόφαση τού 2013 δικαιώνοντας για μια ακόμη φορά πλήρως όλους εκείνους που πιστεύουν πως «άλλο δικαιοσύνη και άλλο δίκιο».
Μια απόφαση φυσικά που δεν μπορεί να μη μπει «επάξια» δίπλα και σε εκείνη της 31ης Ιουλίου του 2014 του Μεικτού Ορκωτού της Πάτρας που αθώωνε τους κουμπουροφόρους τσιφλικάδες της Μανωλάδας από κάθε αδίκημα.

Ιδού λοιπόν, πεδίο δόξης λαμπρό για τους απανταχού επίδοξους «επιχειρηματίες» που με τον ένα ή άλλο τρόπο επιχειρούν να «νουθετήσουν» την απείθαρχη εργατική τάξη. Από τη Δικαιοσύνη τουλάχιστον δεν διατρέχουν τον ελάχιστο κίνδυνο. Νόμος είναι το δίκιο των μαφιόζων.

πηγή