(Γιάννενα) Στο δρόμο ενάντια στο αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο

ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

Παρά τις κοινωνικές αντιδράσεις, η κυβέρνηση ψήφισε στις 5 Μαΐου το νομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος το οποίο μέχρι και σήμερα ο Κωστής Χατζηδάκης αλαζονικά υπερασπίζεται. Ένα νομοσχέδιο το οποίο ήρθε σκόπιμα τη στιγμή που η οποιαδήποτε αντίδραση ήταν δύσκολη και που προωθεί τη λεηλασία και το ξεπούλημα της φύσης στον βωμό του κέρδους και της ανάπτυξης. Το νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται από τους εξής άξονες:

Καταργεί στην ουσία την προστασίας των περιοχών Natura 2000Εκθέτει σε κίνδυνο τις προστατευόμενες περιοχές, καταργώντας την αυτοτέλεια των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (ΦΔΠΠ).

Επιτρέπει την καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα των κατά βούληση επενδυτικών σχεδίων, εκχωρώντας τον έλεγχο των μελετών (ΜΠΕ) σε ιδιώτες και επιβάλλοντας ασφυκτικές προθεσμίες για γνωμοδοτήσεις των υπηρεσιών.

Προωθεί την αλόγιστη επέκταση των βιομηχανικών ΑΠΕ, κυρίως των αιολικών, που έχουν ήδη προκαλέσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και οικονομική επιβάρυνση των καταναλωτών για την εξασφάλιση των υπερκερδών των επενδυτών.

Νομιμοποιεί τα αυθαίρετα εντός δασικών εκτάσεων και κατά περίπτωση εντός υγροτόπων και ρεμάτωνΑπλοποιεί τις διαδικασίες διαχείρισης στερεών αποβλήτων και δε λαμβάνει μέτρα κατά της υποβάθμισης των ρεμάτων από την ανεξέλεγκτη διάθεση αστικών και βιομηχανικών λυμάτων μέσα σε αυτά.

Παραβιάζει Συνταγματικές διατάξεις, Ευρωπαϊκές οδηγίες και Διεθνείς συμβάσεις.

Ο Μύθος της Ανάπτυξης

Η μεγαλύτερη επιτυχία του υπάρχοντος συστήματος, έγκειται στην ταύτιση της ανάπτυξης με την πρόοδο των ανθρωπίνων κοινωνιών. Η ταύτιση αυτή συσκοτίζει μία πτυχή του όρου ανάπτυξη: όταν μιλάμε για ανάπτυξη, πρέπει να γίνεται αντιληπτό, ότι μιλάμε για καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία σε καμία περίπτωση δεν συνάδει αναγκαστικά με την ανθρώπινη πρόοδο. Συνεπώς ο όρος «ανάπτυξη» μόνο ουδέτερος δεν είναι, πόσο μάλλον θα έπρεπε να αποτελεί ζητούμενο. Ειδικότερα τα τελευταία 40 χρόνια, με την πλήρη επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, η ανάπτυξη έχει μετατραπεί σε φετίχ και στο κυνήγι αυτής κοινότητες ακόμη και ολόκληρες χώρες ισοπεδώνονται ως αποτέλεσμα των πολιτικών για την πλήρη εμπορευματοποίηση της φύσης. Δεν υφίσταται οικονομική ανάπτυξη ουδέτερη καθαυτή και υποχρεωτικά θετική.

Εξορύξεις υδρογονανθράκων

Οι εξορύξεις υδρογονανθράκων έχουν καταστροφικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις σε τοπική αλλά και ευρύτερη κλίμακα, όπως ρύπανση των υδάτων, ατμοσφαιρική ρύπανση, αποψίλωση δασών, αύξηση σεισμικότητας και ευθύνονται σε σημαντικό βαθμό για την οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο πλανήτης. Παρ’ όλα αυτά οι πετρελαϊκές εταιρείες έχουν διασφαλίσει ανύπαρκτο περιβαλλοντικό έλεγχο. Οι εξορύξεις υδρογονανθράκων και οι αγωγοί για την μεταφορά των προϊόντων τους φέρνουν μαζί τους πόλεμο, προσφυγιά και κοινωνίες σε κατάσταση ομηρίας υπό την διαρκή απειλή του πολέμου.

ΑΠΕ

Άλλος ένας μεγάλος μύθος είναι και οι ΑΠΕ ή η επονομαζόμενη πράσινη ανάπτυξη. Τα τελευταία χρόνια μαζί με τις αδιαμφισβήτητες πλέον αποδείξεις της κλιματικής αλλαγής και του τεράστιου αντικτύπου που αυτή θα φέρει στις ζωές μας, οι ΑΠΕ διαφημίζονται ως η μόνη λύση καθώς είναι μη ορυκτές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Φαινομενικά οι ΑΠΕ αποτελούν την μόνη ίσως ενεργειακή εναλλακτική, ωστόσο το ζήτημα είναι κυρίως πολιτικό παρά τεχνικό. Ο χαρακτηρισμός των ΑΠΕ ως πηγή «πράσινης» ενέργειας, συσκοτίζει πτυχές του ζητήματος, όπως τα φαραωνικά έργα που απαιτούνται για την εγκατάσταση αιολικών πάρκων σε βουνοκορφές μετατρέποντας τες σε τσιμεντένιες εξέδρες, καταστρέφοντας την βιοποικιλότητα και αλλάζοντας ριζικά το φυσικό τοπίο. Κι αν τα αιολικά πάρκα είναι σχετικά νέα μόδα, πιο συμβατικές μορφές «πράσινης» ενέργειας αποτελούν τα φράγματα, με ποτάμια όπως ο Αχελώος να συναντούν αναρίθμητα εμπόδια στην ροή τους και ολόκληρα χωριά να έχουν εξαφανιστεί (βλ. φράγμα Κρεμαστών) ή να κινδυνεύουν με εξαφάνιση (βλ. φράγμα Μεσοχώρας), με τις αλλαγές στο μικροκλίμα των περιοχών αυτών να είναι κάθε άλλο παρά αμελητέες. Περιττό να προσθέσουμε πως τυχόν αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών αντιμετωπίζονται με τον μόνο τρόπο που ξέρει το κράτος, όπως είδαμε και πρόσφατα στην Τήνο – την καταστολή.

Πρόταγμα

Το οικολογικό και ενεργειακό πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα. Όσο η ενέργεια αντιμετωπίζεται ως αξία ανταλλαγής και όχι χρήσης, δεν μπορεί παρά να υπόκειται στους νόμους της αγοράς – όσο και αν κάποιες πολυεθνικές πλασάρουν την ετικέτα eco friendly. Ο τρόπος οργάνωσης και αντίστασης ενάντια στη λεηλασία της φύσης πρέπει να είναι αμεσοδημοκρατικός και μακριά από λογικές ανάθεσης, όπως ακριβώς οραματιζόμαστε και τις κοινωνίες μας. Γνώμονας για το ζήτημα της ενέργειας, δεν πρέπει επ’ ουδενί να είναι τα κέρδη μίας χούφτας πολυεθνικών αλλά η καθολική πρόσβαση σε αυτή και η δημιουργία ενός παραγωγικού μοντέλου, ικανού να αναπαράγεται με τις λιγότερες δυνατές περιβαλλοντικές παρεμβάσεις. Οι πολίτες θα πρέπει να αποφασίζουν για το τι ενέργεια χρειάζονται και τα μέσα με τα οποία θα τη αποκτούν. Το ενεργειακό ζήτημα δεν αφορά μόνο τη μορφή ενέργειας αλλά αφορά τη ζωή μας. Με οριζόντιες και τοπικές δομές και κινήματα, πράττουμε και δημιουργούμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.

Για την Ήπειρο

Συγκεκριμένα για την Ήπειρο αν και το ζήτημα των εξορύξεων δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αυτό δεν μας κάνει να εφησυχάζουμε. Οι επιλογές του κράτους και των τοπικών του αρχών αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Επί δεκαετίες, κι ενώ παραγωγικές δραστηριότητες όπως η κτηνοτροφία και η γεωργία παραλύουν, το βάρος δίνεται στον μαζικό τουρισμό όπου τα άλλοτε ανθηρά χωριά της Ηπείρου επιδεικνύονται σαν βιτρίνα, όταν στην πραγματικότητα οι κοινότητες αυτές έχουν διαλυθεί. Η στρατηγική επιλογή των εξορύξεων, αν και εκ πρώτης όψεως αντιφατική υπηρετεί απόλυτα αυτό το οικονομικό μοντέλο. Άλλωστε με ενέργειες των τοπικών παραγόντων, οι εξορύξεις δεν θα αγγίξουν την τουριστική αυτή βιτρίνα, επιβεβαιώνοντας τόσο τους φόβους για οικολογική καταστροφή (αν τάχα δεν υφίσταται κίνδυνος οικολογικής καταστροφής γιατί να εξαιρεθεί το Ζαγόρι από τις εξορύξεις;) όσο και τον επιδερμικό τρόπο με τον οποίο ο μαζικός τουρισμός προσεγγίζει τις τοπικές κοινότητες. Έτσι μία περιοχή όπως η Ήπειρος, βασιζόμενη όλο και περισσότερο σε δύο τομείς που φέρνουν το όλο οικολογικό σύστημα της σε ανισορροπία, μετατρέπεται απλώς σε ένα ακόμη εξάρτημα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, μαζί με ολόκληρη την Ελλάδα που προσανατολίζεται στην μετατροπή της σε ενεργειακό κόμβο.

Μακριά από λογικές ανάθεσης οργανώνουμε τους αγώνες μας από τα κάτω, αμεσοδημοκρατικά, χωρίς ιεραρχίες. Εργαζόμενοι από κοινού με τα κινήματα που ξεπηδούν σε όλη την Ελλάδα (Σταγιάτες, Χαλκιδική, Βόλος, Άγραφα, Μεσοχώρα κ.α.) δεν εναντιωνόμαστε απλώς στους κρατικούς σχεδιασμούς, αλλά καταθέτουμε την δική μας πρόταση για το ενεργειακό ζήτημα, το οποίο δεν βλέπουμε ξέχωρα από την συνολική κοινωνική οργάνωση. Για όλους τους παραπάνω λόγους καλούμε στην πορεία ενάντια στο αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο, την Παρασκευή, 5 Ιουνίου, στις 19.00 στην Περιφέρεια Ιωαννίνων.

Ανοιχτή Συνέλευση στα Γιάννενα ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου

Κάθε Τετάρτη ανοιχτή συνέλευση στις 20:00, στον Ε.Κ.Χ. Αλιμούρα (Αραβαντινού 6, Στοά Σκόρδου)