Ιράν: η μέρα της μαρμότας

Περσική Άνοιξη τέλος (ή τουλάχιστον η πρώτη της φάση)

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στους δρόμους του Ιράν – διατρανώνοντας την απόφασή τους να αντισταθούν στα σχέδια των ΗΠΑ και των τοποτηρητών τους. Οι Φρουροί της Επανάστασης ανακοίνωσαν πως η πρόσφατη συνωμοσία εναντίον του Ιράν έχει ηττηθεί. (Με τον όρο συνωμοσία αναφέρονταν όχι στις διαδηλώσεις, αλλά σε αυτούς που κρύφτηκαν πίσω από τις διαδηλώσεις για να προωθήσουν την αντιδραστική τους ατζέντα.)

Είχε προηγηθεί κάτι που περιγράφτηκε από πολλά ΜΜΕ ως «κύμα μαζικών αντικυβερνητικών διαδηλώσεων» ή ακόμα και «εξέγερση ενάντια στο καθεστώς». Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει μια κάπως διαφορετική πραγματικότητα. Ο Άντονι Κόρντσμαν, κορυφαίος αναλυτής του σημαντικού αμερικάνικου θινκ τανκ CSIS, σημειώνει εύστοχα πως «πολλοί βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν στον τελευταίο γύρο ταραχών, ειδικά αυτοί που θέλουν να πέσει το καθεστώς». Οι NY Times μιλούν με θλίψη για την «ησυχία που επικρατεί στην Τεχεράνη» και περιγράφουν την απογοήτευση των (μερικών δεκάδων) φοιτητών του πανεπιστημίου της Τεχεράνης όταν παρά τις εκκλήσεις τους η διαδήλωση δεν πλαισιώθηκε από τον υπόλοιπο πληθυσμό, που έμεινε ασυγκίνητος. Συνεχίζουν περιγράφοντας τις συγκεντρώσεις ως «σχετικά λίγες … που μαζεύουν μόνο λίγες εκατοντάδες ανθρώπους κάθε φορά». Το Wilson Center παραδέχεται με στενοχώρια πως «παρά τις διαδηλώσεις, λίγα θα αλλάξουν στο Ιράν». Το Geopolitical Futures γράφει πως «στο σημείο αυτό, λόγω του μικρού τους μεγέθους (των διαδηλώσεων) και του γεγονότος πως η οικονομία του Ιράν έχει βρεθεί σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ό,τι είναι σήμερα κατά τα τελευταία χρόνια, δεν πιστεύουμε ακόμα πως η Ισλαμική Δημοκρατία κινδυνεύει να πέσει.»

Βεβαίως κυκλοφόρησαν φωτογραφίες που απεικόνιζαν μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις – φωτογραφίες από άλλους τόπους και άλλες εποχές. Φωτογραφίες από φιλοκυβερνητική διαδήλωση [1], την εξέγερση του Μπαχρέιν, ακόμα και σκηνές ταινίας παρουσιάστηκαν ως φωτογραφίες αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στο Ιράν. Πώς δε βάλανε πάλι καμιά από την Πλατεία Ταχρίρ…

Συμπέρασμα πρώτο: τις τελευταίες μέρες δεν έλαβαν χώρα μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Ιράν. Οι μόνοι που είδαν τέτοιες ήταν η ΜΕΚ, οργάνωση Ιρανών αντικαθεστωτικών της διασποράς ενσωματωμένη και σιτιζόμενη από μυστικές υπηρεσίες χωρών της Αυτοκρατορίας, ο γιος του Σάχη και η φαντασιόπληκτη Αριστερά που από το ’90 και μετά δεν έχει σταματήσει να μετράει… θριάμβους.

Συμπέρασμα δεύτερο: κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν περίμενε από το κίνημα αυτό να ανατρέψει κανένα καθεστώς. Εκτός από την προαναφερθείσα Αριστερά.

Συμπέρασμα τρίτο: η Αριστερά αυτή διακρίνεται από μια εντυπωσιακή σπουδή να αποδείξει πως είναι βασιλικότερη του βασιλέως. Αναρωτιόμαστε γιατί.
Déjà vu

Αν όμως κανείς πιστέψει τη γενική αίσθηση που διαχέεται στη Δύση θα πρέπει να συμπεράνει κάτι σαν το παρακάτω:

Ο λαός ξεσηκώνεται και οργανώνει μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς. (Οι -κατά πολύ μαζικότερες- μη αντικυβερνητικές διαδηλώσεις θάβονται.)

Ανθρωπιστικές ανησυχίες ολούθε τριγύρω στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο, καθώς οι δικτάτορες δεν έχουν περάσει Διαφωτισμό και ως εκ τούτου είναι επιρρεπείς στο να σφάζουν το λαό τους.

Ξεσπάει βία, πέφτουν πυροβολισμοί, έχουμε νεκρούς αστυνομικούς και αμάχους.

Με ένα παιχνίδι λέξεων, τα θύματα φορτώνονται όλα στην κυβέρνηση.

Ένα δυτικό κοινό που ενδεχομένως να μην ξέρει καν να βρει στο χάρτη την εν λόγω χώρα οπλίζεται με την ηθική του ανωτερότητα και ξεκινάει για μια ακόμα εκπολιτιστική ιεραποστολή να φέρει τη Δημοκρατία και τα χιούμαν ράιτς.

Τι κι αν οι τελευταίες εκλογές είχαν γύρω στο 70% συμμετοχή (πολύ υψηλότερη από αυτή στις δυτικές χώρες), με 41 εκατομμύρια πολίτες της χώρας να ψηφίζουν; Αυτοί δεν έχουν καμιά σημασία. Σημασία έχουν οι μερικές δεκάδες που έσκισαν την αφίσα του δικτάτορα. Αυτοί είναι που εκπροσωπούν το λαό, που απαιτεί ελευθερία, δημοκρατία και άλλες ωραίες λέξεις.

Παραδίπλα η γνωστή κομπανία δυτικών αριστερών –με πόσες άραγε επιτυχίες απέναντι στη δική της αστική τάξη;– παθαίνει διεθνισμό και ρίχνεται στον αγώνα να ανατρέψει την αστική τάξη μιας άλλης χώρας, που μάλιστα τυγχάνει εχθρός της δικής της. (Καμιά εντύπωση δεν της κάνει που ο διεθνισμός της ταυτίζεται με το διεθνισμό του Τραμπ, της Χάλεϊ και του Νετανιάχου.)

Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο, και το μοτίβο πλέον θλιβερά προβλέψιμο. Μια ακόμα πολύχρωμη επανάσταση έχει αρχίσει, προοιωνίζοντας μια ακόμα ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Λίγη κοινωνιολογία (αυτό που οι μαρξιστές της παιδικής χαράς αποκαλούν «μαρξισμό»)

Με δεδομένη την επιθετική διάθεση της Δύσης απέναντι στο Ιράν και με τόσο πρόσφατες τις ελεεινές και καταφανώς ψεύτικες εκστρατείες προπαγάνδας ενάντια στη Συρία, καλό θα ήταν κανείς να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στις αναφορές των δυτικών ΜΜΕ. Αυτή τη φορά μιλούν για οικονομικά προβλήματα που έβγαλαν τον κόσμο στο δρόμο. Πληθωρισμός, ανεργία, ανισότητα, διαφθορά. Ας εξετάσουμε λιγάκι αυτούς τούς ισχυρισμούς.

Η γαλάζια γραμμή παριστάνει τον πληθωρισμό, ο οποίος το 1995 ήταν κοντά στο 50%, ενώ το 2014 κοντά στο 35%. Άρα η ιδέα ότι ο σημερινός πληθωρισμός του 10.1% μπορεί να πυροδοτήσει κάποια εξέγερση είναι επιεικώς γελοία.



Πηγή: ΔΝΤ

Ας δούμε την ανεργία στο Ιράν. Είναι στο 11.4%. Μόνο που τέτοια ποσοστά δεν είναι πρωτόφαντα στη χώρα: το 2010 η ανεργία ήταν στο 13.5%, ενώ το 2015 στο 11.1%. Άρα η ιδέα ότι η σημερινή ανεργία του 11.4% μπορεί να πυροδοτήσει κάποια εξέγερση είναι επίσης επιεικώς γελοία.


Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα

Ας δούμε την ανισότητα. Η εισοδηματική ανισότητα προκύπτει από το δείκτη Gini (0 απόλυτη ισότητα, 100 απόλυτη ανισότητα). Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει γύρω στο 37. Κάπου τόσο έχει και η Ελλάδα, ενώ οι ΗΠΑ έχουν 41, το σιωνιστικό κράτος περίπου 43 και το Ηνωμένο Βασίλειο 32.5. Οι υψηλότερες τιμές του δείκτη απαντώνται στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, με χώρες να βρίσκονται γύρω στο 50-60, ενώ οι χαμηλότερες είναι γύρω στο 25. Η ανισότητα λοιπόν στην Ισλαμική Δημοκρατία δεν είναι κάτι το φοβερό. (πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα)

Σε ό,τι αφορά τώρα τη διαφθορά, υπάρχει κάτι που λέγεται «δείκτης αντίληψης διαφθοράς», με βάση τον οποίο το Ιράν κατατάσσεται σε υψηλή θέση διαφθοράς (131η λιγότερο διαφανής χώρα στις 176). Ο δείκτης αυτός όμως είναι καταφανώς μεροληπτικός. Για να πάρει κανείς μια εικόνα για την κλίμακα της μεροληψίας, ο κατάλογος αυτός αναφέρει ως χώρα με την υψηλότερη διαφθορά στον πλανήτη τη ΛΔ Κορέας, ενώ στις 20 πιο διεφθαρμένες χώρες περιλαμβάνονται η Βενεζουέλα, το Σουδάν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Σομαλία και η Λιβύη. (πηγή)

Tα παραπάνω δεν αναιρούν πως η κυβέρνηση Ρουχανί είναι πράγματι μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία πράγματι παίρνει αντιλαϊκά μέτρα. Και παρά το γεγονός πως η ανεργία και ο πληθωρισμός δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, ο πληττόμενος κόσμος έχει κάθε δικαίωμα –και πρέπει– να παλεύει εναντίον τους. Οι αρχικές διαδηλώσεις είχαν πράγματι οικονομικό περιεχόμενο και ήταν δίκαιες. Επιπλέον υπάρχει και δυσφορία γιατί ο Ρουχανί καλλιέργησε προεκλογικά προσδοκίες πως η συμφωνία για τα πυρηνικά με την επακόλουθη χαλάρωση των κυρώσεων θα έφερνε αναζωογόνηση της οικονομίας και δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας. Οι προσδοκίες αυτές δεν έχουν ευοδωθεί.

Αλλά ας δούμε μερικά στοιχεία σχετικά με την ιρανική οικονομία και κοινωνία που δεν αναφέρουν τα δυτικά μίντια. Η πτώση της τιμής του πετρελαίου, η αδυναμία της Ισλαμικής Δημοκρατίας να προστατεύσει τις συναλλαγές της μέσω παραγώγων και το κόστος της παραοικονομίας που αναπτύχθηκε στο έδαφος των κυρώσεων επέδρασαν αρνητικά στην ιρανική οικονομία, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι οι κυρώσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως από εκεί που το 2011 εξήγαγε 2.5 εκατομμύρια βαρέλια τη μέρα, στα τέλη του 2013 εξήγαγε μόλις 1.1 εκατομμύρια.


Πηγή: Council for Foreign Relations

Το 2011 ο όγκος εξαγωγών του Ιράν ήταν $99 δις. Το 2012 έπεσε στα $68.3 δις, το 2013 στα $48.8 δις, το 2014 ανέβηκε ελαφρώς στα $50.7 δις, το 2015 κατρακύλησε στα $29.4 δις (σε συνδυασμό με τη μεγάλη πτώση της τιμής του πετρελαίου) και το 2016 έφτασε τα $36.2 δις.

Αυτό που κρατάει πίσω την ιρανική οικονομία είναι οι κυρώσεις. Αυτές δεν προκαλούνται από τους ηγέτες του Ιράν, αλλά από τους ιμπεριαλιστές. Αν υπάρχει κανείς λοιπόν που ενδιαφέρεται για το επίπεδο διαβίωσης και τα οικονομικά αιτήματα του ιρανικού λαού και θέλει να κινητοποιηθεί για αυτό, το μέρος που πρέπει να βρεθεί είναι η αμερικάνικη πρεσβεία και τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και να απαιτήσει την άμεση άρση όλων των κυρώσεων.

Κάποια άλλα κοινωνιολογικά στοιχεία που μάλλον δύσκολα θα αναφέρουν τα δυτικά μίντια έχουν να κάνουν με τα επιτεύγματα της Ιρανικής Επανάστασης. Ένας σημαντικός δείκτης για το πόσο καλά ζει ένας λαός είναι ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης (Human Development Index, HDI), που αποτελεί συνάρτηση του προσδόκιμου ζωής, του αλφαβητισμού, της εκπαίδευσης και της ποιότητας ζωής. Ο δείκτης αυτός έχει εκτοξευτεί από την Επανάσταση και μετά: από 0.542 που ήταν το 1975, το 2010 ήταν 0.739. Αυτό αποτελεί μια τεράστια επιτυχία για μια αποικία που κέρδισε την ανεξαρτησία της μόλις πριν από 39 χρόνια.
Λίγη δράση του ιμπεριαλισμού (αυτό που οι μαρξιστές της παιδικής χαράς αποκαλούν «συνωμοσιολογία» ή «θεωρίες συνωμοσίας»)

Ας ξεκινήσουμε τοποθετώντας το Ιράν στο χάρτη. Η εικόνα είναι από το 2012, αλλά κανείς μπορεί να κατανοήσει το κεντρικό νόημα: μια χώρα περικυκλωμένη από αμερικάνικες βάσεις.



Ας συνεχίσουμε με τα απομνημονεύματα του τετράστερου στρατηγού Γουέσλι Κλαρκ. Ο στρατηγός αναφέρει πως δέκα μέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου το Πεντάγωνο έκανε ήδη σχέδια για την επέμβαση στο Ιράκ και επικαλείται ένα έγγραφο που περιείχε το περιβόητο σχέδιο της καταστροφής επτά χωρών σε πέντε χρόνια, με το Ιράν να αποτελεί τον τελικό στόχο. Ο άνθρωπος βγήκε και είπε τα ίδια και στο Democracy Now το 2007. Ας πούμε επίσης πως το Ιράν μπήκε στον Άξονα του Κακού του Μπους το 2002 (μαζί με το Ιράκ και τη ΛΔ Κορέας).

Το 2009 το Ινστιτούτο Brookings δημοσίευσε μια πολύ ενδιαφέρουσα και αναλυτική παμφλέτα με τίτλο «Ποιο μονοπάτι για την Περσία; Επιλογές για μια νέα αμερικάνικη στρατηγική απέναντι στο Ιράν». Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν σε αυτήν. Το κεφάλαιο 6 της μελέτης αυτής επιγράφεται «Η Βελούδινη Επανάσταση: υποστηρίζοντας ένα λαϊκό ξεσηκωμό;». Το κεφάλαιο 7 επιγράφεται «Εμπνέοντας μια εξέγερση: υποστηρίζοντας τις ιρανικές μειονότητες και τις ομάδες αντιπολίτευσης».

Τον Οκτώβρη του 2017 το Ινστιτούτο CATO δημοσίευσε και αυτό μια ενδιαφέρουσα σχετική παμφλέτα, στην οποία εξετάζει αντίστοιχες εναλλακτικές.

Ο Τραμπ κάνει τον τελευταίο καιρό ό,τι μπορεί για να στήσει έναν αντι-ιρανικό άξονα. Το Φλεβάρη χαρακτήρισε το Ιράν «τον μεγαλύτερο σπόνσορα της τρομοκρατίας στον κόσμο». Ακολούθησε το ταξίδι του στη Μέση Ανατολή το Μάη, και τον Ιούνη έγινε τρομοκρατική επίθεση στην Τεχεράνη.

Στις 2 Ιούνη 2017, η εφημερίδα New York Times έγραψε για τον «Σκοτεινό Πρίγκιπα» ή «Αγιατολλά Μάικ», όπως είναι το παρατσούκλι του Michael D’Andrea, νέου επικεφαλής των μυστικών επιχειρήσεων της CIA ενάντια στο Ιράν. Στα πολλά παράσημά του περιλαμβάνεται η δολοφονία του Ιμάντ Μουγκνίγιεχ (νούμερο 2 της Χεζμπολλά) το 2008 στη Δαμασκό και χιλιάδες εξωδικαστικές δολοφονίες με drones στο Πακιστάν. Η εφημερίδα σημείωσε: «Ο ανάθεση του ρόλου στον κύριο D’Andrea είναι μία από τις πολλές κινήσεις στο εσωτερικό της κατασκοπικής υπηρεσίας που σηματοδοτούν μια πιο σκληρή προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις μυστικές επιχειρήσεις … ‘Μπορεί να διευθύνει ένα πολύ επιθετικό πρόγραμμα, αλλά με πολύ έξυπνο τρόπο’, δήλωσε ο Robert Eatinger, ένας πρώην δικηγόρος της C.I.A. με βαθιά ανάμιξη στο πρόγραμμα drones της υπηρεσίας.»

Την ίδια μέρα, η Wall Street Journal δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για το «νέο κέντρο αποστολών που δημιούργησε η CIA για να ανεβάσει την ένταση απέναντι στο Ιράν», σχολιάζοντας πως η δράση αυτή αντανακλά την απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ να μετατρέψει τη χώρα σε στόχο υψηλότερης προτεραιότητας για τους Αμερικανούς κατασκόπους.

Να πούμε εδώ πως επικεφαλής της CIA είναι ο Mike Pompeo, γεράκι σε ό,τι αφορά το Ιράν και από τους πιο σκληρούς πολέμιους της κατευναστικής προσέγγισης Ομπάμα.

Επιπλέον, το Δεκέμβρη του 2017 έλαβε χώρα μια συνάντηση μεταξύ Αμερικανών και Ισραηλινών αξιωματούχων με στόχο «τον καθορισμό μιας στρατηγικής ενάντια στο Ιράν». Προέκυψε πως «[ο]ι ΗΠΑ και το Ισραήλ συμφωνούν για τις διάφορες εξελίξεις στην περιοχή και ιδιαίτερα για εκείνες που συνδέονται με το Ιράν. Φτάσαμε σε συμφωνίες σχετικά με τη στρατηγική και την πολιτική που απαιτείται για την αντιμετώπιση του Ιράν. Οι συμφωνίες μας ασχολούνται με τη συνολική στρατηγική, αλλά και με συγκεκριμένους στόχους, τρόπο δράσης και μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη αυτών των στόχων.» Την 1η Γενάρη 2018 μάθαμε πως οι ΗΠΑ έδωσαν το πράσινο φως στο σιωνιστικό κράτος να δολοφονήσει τον επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης.

Τα παραπάνω πιστοποιούν πέρα από κάθε αμφιβολία πως το Ιράν είναι μια χώρα στο στόχαστρο, και πως ειδικά τον τελευταίο καιρό η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική έχει γίνει σκληρότερη απέναντί του. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει κανένας απατεώνας που ενδιαφέρεται να το αμφισβητήσει αυτό, θυμόμαστε όμως διάφορους που χαρακτήριζαν την –εξίσου γνωστή και αυταπόδεικτη– ιμπεριαλιστική επιθετικότητα απέναντι στη Συρία ως «φανταστική» και υποστήριζαν πως οι ΗΠΑ είναι… σύμμαχος του Άσσαντ ενάντια στην επανάσταση.
Λίγη πολιτική

Οι επαναστάσεις δε γίνονται χωρίς πολιτικά επιτελεία και σχέδια. Το να είναι κανείς πληττόμενος δε σημαίνει πως γνωρίζει και τη λύση για το πρόβλημά του – ένας Έλληνας άνεργος μπορεί να θεωρεί πως για την ανεργία του φταίνε οι μετανάστες. Όταν κανείς βλέπει κόσμο στο δρόμο καλό είναι να ρωτάει πρώτα κάτω από ποια ατζέντα κινητοποιείται ο κόσμος αυτός, ποιος ηγείται, ποιος χρηματοδοτεί, ποιος ηγεμονεύει ιδεολογικά κοκ. Τα παραπάνω είναι τόσο απλά, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Φευ!

Τι γίνεται λοιπόν στο Ιράν; Ποιοι είναι αυτοί που διαδηλώνουν; Ποιο είναι το κίνημα που βλέπουμε στο δρόμο, στο οποίο σπεύδουν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους ο Τραμπ, η ΜΕΚ, η πανηγυρτζήδικη Αριστερά και διάφοροι χρήσιμοι ηλίθιοι;

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ένα ενιαίο κίνημα. Υπάρχουν τουλάχιστον τρία ή τέσσερα. Το πρώτο αποτελείται από πρινσιπλιστές (πιστούς στις αρχές της Επανάστασης του 1979) Μουσουλμάνους που βλέπουν με καχυποψία τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και τη φιλοδυτική (για τα δεδομένα του Ιράν) στάση του Ρουχανί. Φαίνεται πως αυτοί ηγήθηκαν του κινήματος που είδαμε στους δρόμους τις πρώτες μέρες. Το κίνημα αυτό εξέφρασε οικονομικά αιτήματα βασισμένα σε υπαρκτά προβλήματα και εναντίωση σε μια υπαρκτή φιλελεύθερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, στα πλαίσια μάλλον και μιας εσωτερικής πάλης μεταξύ των δύο κύριων πολιτικών στρατοπέδων της χώρας (που δεν περιορίζεται στο οικονομικό επίπεδο αλλά επεκτείνεται στην εξωτερική πολιτική, το ρόλο της θρησκείας κλπ). Εφημερίδες όπως η Καϊχάν, που πρόσκειται στους πρινσιπλιστές και έχει δεσμούς με τις μυστικές υπηρεσίες του Ιράν, αναγνώριζαν τα οικονομικά προβλήματα και έγραφαν πως ο κόσμος έχει λόγους να βρίσκεται στο δρόμο. Ακόμα και ίδιος ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν, Αγιατολλά Χαμενεΐ, ήταν επικριτικός απέναντι στην πολιτική αυτή. Μία μέρα μάλιστα πριν ξεκινήσουν οι διαδηλώσεις είχε δηλώσει πως η χώρα αντιμετωπίζει υψηλές τιμές, πληθωρισμό και ύφεση, και κάλεσε τις αρμόδιες αρχές να λύσουν τα σχετικά προβλήματα. Δε μίλησε εναντίον των διαδηλώσεων όσο αυτές ήταν ειρηνικές· παρενέβη μόνο αρκετές μέρες αφότου ξεκίνησε η βία, στις 2 Γενάρη (μετά από πέντε μέρες διαδηλώσεων), κάνοντας λόγο για «εχθρούς» που «χρησιμοποιούν διάφορα εργαλεία για να πλήξουν το ιρανικό έθνος και το ισλαμικό κατεστημένο κατά τις τελευταίες εξελίξεις».

Το δεύτερο κίνημα είναι η μετεξέλιξη του πράσινου κινήματος του 2009, που θα συνέβαλε στην ανάληψη της κυβέρνησης από τον Ρουχανί αργότερα. Το κίνημα των μεταρρυθμιστών υποστηρίζει τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, πρόσφατα μάλιστα συνέβαλε στην άρση της υποχρέωσης των γυναικών να φορούν χιτζάμπ. Το κίνημα αυτό δε βγήκε στο δρόμο αυτή τη φορά, αποστασιοποιούμενο από τις διαδηλώσεις. Ο ίδιος ο Ρουχανί πάντως αναγνώρισε πως υπήρχαν πράγματι οικονομικά προβλήματα και λόγοι για να διαδηλώνει κανείς, και χαρακτήρισε τις αρχικές διαδηλώσεις (πριν από το ξέσπασμα της βίας) «ευκαιρία, όχι απειλή».

Για να κατανοήσει κανείς τη διαφορά οικονομικής πολιτικής μεταξύ των πρινσιπλιστών και των μεταρρυθμιστών αρκεί να διαβάσει το παρακάτω χωρίο του Κόρντσμαν: «Η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ έχουν διαπιστώσει ότι ο Αχμαντινετζάντ (σ.σ. πρινσιπαλιστής) παρέδωσε την κυβέρνηση έχοντας δημιουργήσει έναν εφιάλτη κακής διακυβέρνησης και ανάπτυξης, χρέους, επιδοτήσεων σε τρόφιμα και καύσιμα, επέκτασης του κρατικού τομέα και φραγμών στην ιδιωτική βιομηχανία και ανάπτυξη – πρακτικά αποδείχθηκε ένας από τους πιο ανίκανους μεμονωμένους ηγέτες στην ιστορία του Ιράν.» Οι μεταρρυθμίσεις του Ρουχανί κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Τα δύο αυτά κινήματα πιέζουν για τις πολιτικές που τα ίδια θεωρούν σωστές στο πλαίσιο του ιρανικού κράτους – δεν ενδιαφέρονται να ανατρέψουν την Ισλαμική Δημοκρατία. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τα αιτήματά τους, ο κόσμος έχει κάθε δικαίωμα να βγαίνει στο δρόμο και να διεκδικεί αυτό που θεωρεί καλύτερο. Η ιρανική κυβέρνηση και το ιρανικό σύνταγμα άλλωστε αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτό.

Υπάρχει και ένα τρίτο κίνημα, το οποίο, σε αντίθεση με τα δύο πρώτα, ενδιαφέρεται ακριβώς για την ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος – με τη βοήθεια του ιμπεριαλισμού και για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού. Η ηγεσία του κινήματος αυτού βρίσκεται στην πλειοψηφία της εκτός Ιράν, σιτίζεται από μυστικές υπηρεσίες χωρών της Αυτοκρατορίας και είναι πλήρως ενσωματωμένη στους σχεδιασμούς τους. Διατηρεί ένα μικρό δίκτυο υποστηρικτών στο Ιράν, αλλά ο κύριος όγκος της βρίσκεται στο εξωτερικό. Η βασική οργάνωση του κινήματος αυτού είναι η ΜΕΚ, οι «Μουτζαχεντίν του Λαού», που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα του «Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης του Ιράν» με έδρα τη Γαλλία. Το 2012 η Χάαρετζ έγραφε πως η οργάνωση αυτή είχε δολοφονήσει Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες για λογαριασμό του σιωνιστικού κράτους εν γνώσει των ΗΠΑ. Εξυπακούεται πως θα τη βρει κανείς σε όλα τα σοβαρά έγγραφα του ιμπεριαλισμού να περιγράφεται ως ένας υποψήφιος εντεταλμένος στρατός σε μια επίθεση ενάντια στο Ιράν και ως υποψήφιοι Κουίσλινγκς για την επόμενη μέρα.


Η ηγέτις της ΜΕΚ, Μαριάμ Ρατζαβί, και ο ΜακΚέιν

Με μια σύντομη γύρα στο σάιτ της ΜΕΚ, κανείς μπορεί να διαβάσει τίτλους άρθρων όπως «η αμερικάνικη υποστήριξη για τους διαδηλωτές στο Ιράν πρέπει να μη μείνει στο επίπεδο της ρητορικής», «οι Ιρανοί διαδηλωτές είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλλαγή καθεστώτος, ευχαριστούν τον Τραμπ αλλά θέλουν περισσότερη βοήθεια», «ο Τραμπ έχει δίκιο για το Ιράν» κλπ. Παραδίπλα και ο γιος του Σάχη, ενεργό πολιτικό πρόσωπο της διασποράς με έδρα την Ουάσινγκτον, με τους οπαδούς του. Υποστηρίζουμε τη χωρίς κανένα έλεος καταστολή των πρακτόρων αυτών του ιμπεριαλισμού και χαμογελάμε με τα νέα για εξαρθρώσεις πυρήνων τους.

Και μετά υπάρχουν και οι διάφορες μειονότητες του Ιράν. Οι διαδηλώσεις στις περιοχές των Κούρδων του Ιράν είναι ένα διαφορετικό κίνημα που δε συνδέεται με τα παραπάνω. Όταν για παράδειγμα το «Κόμμα Ελευθερίας Κουρδιστάν» βγαίνει και ζητάει τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας (δηλαδή του ΝΑΤΟ) ενάντια στο καθεστώς, ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως δεν κινητοποιεί τον κόσμο για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων του.

Υπήρξαν αρκετές αναφορές πως στις διαδηλώσεις ακούστηκαν αντιδραστικά συνθήματα. Δίπλα στα νοσταλγικά συνθήματα υπέρ του δικτατορικού μονάρχη Σάχη και τα «θάνατος στο δικτάτορα» (προφανώς τον Χαμενεΐ) και «θάνατος στον Ρουχανί», υπάρχουν βίντεο που δείχνουν (μικρά) πλήθη να φωνάζουν «είμαστε η Άρια φυλή, δεν προσκυνάμε τους Άραβες», «θάνατος στη Χεζμπολλά», «αφήστε τη Συρία, σκεφτείτε εμάς», «δίνω τη ζωή μου για το Ιράν, όχι για τη Γάζα και το Λίβανο». Ποιοι φώναξαν αυτά τα συνθήματα; Και ποιοι άνοιξαν πυρ εναντίον αστυνομικών και διαδηλωτών;

Το πρώτο κίνημα, αυτό των πρινσιπλιστών Ισλαμιστών, είναι εξαιρετικά απίθανο να φώναξε τέτοια συνθήματα, καθώς παραμένει αφοσιωμένο στις αρχές της Επανάστασης του 1979. Το δεύτερο κίνημα, αυτό των μεταρρυθμιστών, δε θα φώναζε σε καμία περίπτωση «θάνατος στον Ρουχανί» ούτε θα καλούσε σε ανατροπή του καθεστώτος. Πιθανότατα πρόκειται για ανθρώπους του τρίτου κινήματος (φιλομοναρχικοί και ΜΕΚ), που βρήκαν την ευκαιρία να κρυφτούν πίσω από τους διαδηλωτές για να προωθήσουν την αντιδραστική τους ατζέντα. Σε όλα τα σχετικά βίντεο ο κόσμος που φωνάζει τα συνθήματα αυτά είναι λίγος, και δεν είναι δύσκολο να παρουσιάσεις την εικόνα που θέλεις προς τα έξω αν διαθέτεις τα κατάλληλα μέσα (πρόσβαση στα δυτικά ΜΜΕ).

Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν οι αρχές απεύθυναν έκκληση στους διαδηλωτές να εγκαταλείψουν τους δρόμους μετά το ξέσπασμα της βίας, οι διαδηλωτές το έπραξαν. Ο λαός του Ιράν έχει πάρει τα διδάγματά του από τα όσα συμβαίνουν στη γύρω περιοχή. Είδε τι έγινε στη Συρία, που η ισλαμιστική εξέγερση κρύφτηκε πίσω από ένα υπαρκτό κίνημα μεταρρυθμίσεων που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο δρόμο. Ναι, ένας κόσμος είναι πράγματι δυσαρεστημένος από τα οικονομικά προβλήματα, αλλά δεν είχε κατεβεί στο δρόμο για να ανατρέψει την κυβέρνησή του και το ιρανικό καθεστώς – ούτε για να μετατραπεί σε χρήσιμο ηλίθιο για λογαριασμό της ΜΕΚ, του σιωνιστικού κράτους και των ΗΠΑ. Ο ίδιος κόσμος κατά πάσα πιθανότητα συμμετείχε στις -μαζικότατες- διαδηλώσεις που ακολούθησαν, το περιεχόμενο των οποίων ήταν η καταδίκη της παρέμβασης των ΗΠΑ και του σιωνιστικού κράτους στη χώρα του.

Αν κάποιος από τους πανηγυρτζήδες αριστερούς θέλει να μας διευκρινίσει ποιο από όλα τα κινήματα αυτά υποστηρίζει, είμαστε όλοι αφτιά. Και αν απαντήσει «υποστηρίζω το λαό που ξεσηκώνεται για να ανατρέψει το καθεστώς», ας έχει υπ’ όψη πως αυτή είναι η ιστορία που παρουσιάζει η ΜΕΚ.


Αντιδραστικό εναντίον προοδευτικού, ή πώς οι λέξεις χάνουν κάθε νόημα

Μαρξιστές της Δύσης διαγωνίζονται αναμεταξύ τους για το ποιος θα βγάλει πιο αντιδραστικό το ιρανικό καθεστώς. Νομίζουν μάλλον ότι με το να βρίζουν τα καθεστώτα των χωρών που η δική τους αστική τάξη έχει στο στόχαστρο θα κερδίσουν κάποιο μετάλλιο ταξικής ανεξαρτησίας. Στην πραγματικότητα, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να κάνουν πλάτες στην αστική τους τάξη, αφού ευθυγραμμίζονται μαζί της στο επίπεδο της προπαγάνδας. Κυκλοφορεί πολύ και η λέξη «δικτατορικό» (που μας έρχεται από τη -σφόδρα αντικομμουνιστική- διανόηση του Ψυχρού Πολέμου, που χώριζε τον πλανήτη σε φιλελεύθερες δημοκρατίες και δικτατορίες).

Με τι συγκρίνουν το ιρανικό πολιτικό καθεστώς όλοι αυτοί, αλήθεια; Με τα καθεστώτα των γύρω χωρών; Θέλουν να μας πουν πχ. ότι το Ιράν είναι αντιδραστικό σε σχέση με τη Σαουδική Αραβία; Σε σχέση με το σιωνιστικό κράτος μήπως; Το συγκρίνουν άραγε με τα καθεστώτα των χωρών τους, για τα οποία παρεμπιπτόντως δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ τέτοιους χαρακτηρισμούς;

Ας μας απαντήσουν, είναι αντιδραστικό το ότι ένα έθνος 80 εκατομμυρίων ανθρώπων δε ζει πλέον υπό τον ιμπεριαλιστικό ζυγό;

Είναι αντιδραστικό πως την υπεραξία που παράγει η ντόπια εργατική τάξη δεν την κλέβουν οι ξένοι ιμπεριαλιστές;

Είναι αντιδραστικό το γεγονός πως το Ιράν δεν έχει αμερικάνικες βάσεις; (Είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή.)

Αν κανείς κάτσει να ξεστραβωθεί στοιχειωδώς για τα ρεύματα του Ισλάμ στη Μέση Ανατολή, θα δει κατά βάση τρία τέτοια. Τον Ουαχαμπισμό της Σαουδικής Αραβίας, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το σιιτικό Ισλάμ με πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο το Ιράν. Τα πρώτα δύο ρεύματα ποντάρουν στη θρησκευτική μισαλλοδοξία και το διχασμό, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο διαθέτουν ένα μακρύ ιστορικό συνεργασίας με τους ιμπεριαλιστές ενάντια στους κοσμικούς Άραβες εθνικιστές και τον Παναραβισμό. Το τρίτο ρεύμα τοποθετείται με συνέπεια ενάντια στο θρησκευτικό διχασμό και μισαλλοδοξία και καλεί σε ενότητα των Μουσουλμάνων ανεξαρτήτως δόγματος ενάντια στο σιωνιστικό κράτος και την Αμερική. Είναι αντιδραστικό αυτό;

Είναι αντιδραστικό να στολίζεται χριστουγεννιάτικο δέντρο στη Βαγδάτη και να εύχονται οι ηγέτες του Άξονα της Αντίστασης καλά Χριστούγεννα στους Χριστιανούς;

Είναι αντιδραστικό που το Ιράν εξοπλίζει τη (σουνιτική) Παλαιστίνη;

Είναι αντιδραστικό το ότι το Ιράν έχει συμβάλει –όχι στα λόγια, αλλά με νεκρούς– στο τσάκισμα του ISIS και των υπόλοιπων εξεγερμένων ιμπεριαλοτζιχάντηδων στη Συρία;

Είναι αντιδραστικό που το Ιράν υποστηρίζει τη Χεζμπολλά, χωρίς την οποία ο Λίβανος θα αποτελούσε επαρχία του σιωνιστικού κράτους;

Είναι αντιδραστικό που το Ιράν υποστηρίζει τους Χούτι στην Υεμένη;

Είναι αντιδραστικό που ο Άξονας της Αντίστασης δεν έχει επιτρέψει στον ιμπεριαλισμό να μετατρέψει τη Μέση Ανατολή σε παιδική χαρά του;

Ναι αλλά οι γυναίκες είναι αναγκασμένες να φορούν μαντίλα κι αυτό είναι αντιδραστικό, πετιέται ένας δικαιωματικός. Αλλά πάει κι αυτό πια, καταργήθηκε, οι γυναίκες είναι ελεύθερες να κυκλοφορούν χωρίς μαντίλα.

Το πολιτικό καθεστώς του Ιράν είναι ένα βεβαίως ένα αυταρχικό αστικό καθεστώς, και αν βρισκόμασταν στο Ιράν θα ήμαστε στην αντιπολίτευση. Το κομμουνιστικό πρόγραμμα δε μπορεί παρά να στοχεύει σε μια σοσιαλιστική Μέση Ανατολή πάνω στα ερείπια όλων των αστικών καθεστώτων. Αλλά το ερώτημα στη Μέση Ανατολή αυτή τη στιγμή δεν είναι σοσιαλισμός ή καπιταλισμός (αν το πιστεύει αυτό κανείς περιμένουμε με αγωνία να μας δείξει τις πολιτικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται να φέρουν το σοσιαλισμό, για να τις υποστηρίξουμε κι εμείς). Το ερώτημα είναι αν η Μέση Ανατολή θα μετατραπεί σε οικόπεδο της Αυτοκρατορίας ή όχι. Το ερώτημα είναι αντιιμπεριαλιστική αντίσταση ή επαναπαποικιοποίηση.
Αντιδραστικό εναντίον προοδευτικού – να ξαναδώσουμε στις λέξεις το νόημά τους

Αντιδραστικό είναι να δουλεύουν οι εργάτες του Παγκόσμιου Νότου σαν σκλάβοι και την υπεραξία που παράγουν να τη ρουφάει η Γουόλ Στριτ και το Σίτι.

Αντιδραστική είναι η σταυροφορία της Αυτοκρατορίας για την επικαιροποίηση της ηγεμονίας της στη Μέση Ανατολή και τον πλανήτη, που από το ’90 και μετά έχει προκαλέσει εκατομμύρια νεκρούς και ανείπωτες καταστροφές και σήμερα απειλεί να βάλει (πυρηνική) φωτιά στον πλανήτη.

Αντιδραστικό είναι να έχουν οι Αμερικάνοι 800+ βάσεις ανά τον πλανήτη, από όπου θα ξεκινήσουν οι επιχειρήσεις καταστολής οποιουδήποτε προοδευτικού -και πολύ περισσότερο επαναστατικού- κινήματος προκύψει. (Αλήθεια, ας μας πουν όλοι οι πανηγυρτζήδες, έχει υποστηρίξει ποτέ η Αμερική κανένα προοδευτικό κίνημα; Όχι, ε; Ε λοιπόν υπάρχει λόγος γι’ αυτό.)

Αντιδραστικό είναι το δόγμα διαίρει και βασίλευε που εφαρμόζει η Αυτοκρατορία.

Αντιδραστικές είναι οι δυνάμεις που ενισχύει η Αυτοκρατορία στα πλαίσια του δόγματος διαίρει και βασίλευε: οι πιο σκοταδιστικές πτέρυγες του πολιτικού Ισλάμ που ποντάρουν στη θρησκευτική μισαλλοδοξία.

Αντιδραστικό είναι το σιωνιστικό κράτος και οι τακτικές άπαρτχάιντ και εθνοκάθαρσης που εφαρμόζει απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Αντιδραστική είναι η πιο σκοταδιστική μοναρχία του πλανήτη και σύμμαχος του Ελεύθερου Δυτικού Κόσμου, η Σαουδική Αραβία, που εδώ και τρία περίπου χρόνια διεξάγει με τη στήριξη της Αυτοκρατορίας ένα σχεδόν γενοκτονικό πόλεμο ενάντια στην Υεμένη.

Μια άλλη λέξη που παίζει πολύ είναι το «αντιδημοκρατικό», που χρησιμοποιείται στη Δύση για να περιγράψει τα κράτη-παρίες (το Ιράν, τη ΛΔ Κορέας, τη Συρία, την Κούβα, τη Βενεζουέλα κλπ), θαρρείς και χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο και υπό πολιορκία μπορούν να επιβιώνουν χωρίς καθεστώτα έκτακτης ανάγκης.

Ε λοιπόν αυτό που είναι αντιδημοκρατικό είναι το να δηλώνουν οι αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πως δε σέβονται την εθνική κυριαρχία καμιάς χώρας και διατηρούν το δικαίωμα να επεμβαίνουν όπου και όποτε γουστάρουν – και να το κάνουν κατά συρροή. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Και στην εικόνα αυτή τα κράτη που αντιστέκονται είναι στην πραγματικότητα υπερασπιστές της δημοκρατίας απέναντι στον παγκόσμιο δεσποτισμό της Γουόλ Στριτ, όπως σημειώνει εύστοχα ο Gowans.
Τα καθήκοντα των κομμουνιστών

Οι κομμουνιστές στο Ιράν έχουν πολύ δύσκολη δουλειά. Πρέπει από τη μία να διατηρήσουν την πολιτική τους αυτοτέλεια και το πολιτικό τους πρόγραμμα και να μη γίνουν ουρά του Ιερατείου και καμίας μερίδας της ιρανικής αστικής τάξης. Ταυτόχρονα πρέπει να ιεραρχήσουν ως νούμερο ένα εχθρό τον ιμπεριαλισμό που επιβουλεύεται τόσο τη χώρα όσο και τις δυνάμεις της αντίστασης στη Μέση Ανατολή συνολικά. Είμαστε πολύ φειδωλοί όταν κάνουμε κριτική στην Αριστερά των χωρών στο στόχαστρο –στο βαθμό που αυτή δεν έχει μετατραπεί σε ενεργούμενο του ΝΑΤΟ ή δεν έχει στηθεί κατά παραγγελία τις μέρες των ταραχών (όπως η μανιαδάκικη συριακή «Αριστερά» που μας πλασάρανε οι διάφοροι απατεώνες)– γιατί κατανοούμε πόσο δύσκολο είναι να πάρεις σωστή -διεθνιστική, δηλαδή αυτή που προκύπτει με κριτήριο το παγκόσμιο συμφέρον της επανάστασης- θέση σε πείσμα των εθνικών πιέσεων.

Οι κομμουνιστές στη Δύση έχουμε πιο απλά καθήκοντα. Διαθέτουμε την τύχη να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν μόνο εχθρό, ο οποίος βρίσκεται μάλιστα και κοντά μας: την αστική «μας» τάξη. Υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης του Ιράν ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, στην οποία συμμετέχει η χώρα «μας». Αλλά μια ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν ξεκινάει απευθείας με στρατιωτικό τρόπο. Η Αυτοκρατορία έχει βελτιώσει πολύ τις μεθόδους της. Πριν από τις βόμβες έρχεται μια πορτοκαλί επανάσταση (που συνήθως πατάει σε υπαρκτά προβλήματα) και στη συνέχεια η γνωστή εκστρατεία δαιμονοποίησης της ηγεσίας και του λαού του «εχθρού». Στη Δύση αυτό έχει δεθεί ιστορικά με τις ιεραποστολές και το ύψιστο καθήκον του εκπολιτισμού των βαρβάρων. Το διεθνές δίκαιο έχει διαμορφωθεί ανάλογα, περιλαμβάνοντας πλέον έννοιες όπως το «Δόγμα Ευθύνης Προστασίας» (R2P) και την «ανθρωπιστική επέμβαση». Πρόκειται για βαθύτατα ρατσιστικά ιδεολογήματα που δηλητηριάζουν το μυαλό του εγχώριου προλεταριάτου, στα οποία πρέπει να είμαστε κάθετα αντίθετοι και ενεργά απέναντι. Πάλη ενάντια στις «ανθρωπιστικές» εκστρατείες προπαγάνδας που χωρίς αμφιβολία θα δούμε. Πριόνισμα της εμπιστοσύνης που έχει το εγχώριο προλεταριάτο στην αστική του τάξη με το ξεσκέπασμα των ανθρωπιστικών ψεμάτων της ως αυτό που πραγματικά είναι: ελεεινά προσχήματα με στόχο την ιμπεριαλιστική ληστεία και την υπαγωγή λαών κάτω από τη μπότα της. Απαίτηση για την άμεση άρση των κυρώσεων που τσακίζουν τα ταξικά μας αδέρφια στο Ιράν και ευθύνονται για τη δυσαρέσκεια και τα οικονομικά προβλήματα.

Στην Ελλάδα πάλη ενάντια στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, που προσπαθεί να αναβαθμίσει στρατηγικά τη χώρα σε βάρος των λαών της περιοχής συμμαχώντας με το σιωνιστικό κράτος, πουλώντας όπλα στους Σαούδ και κλιμακώνοντας τις προκλήσεις της απέναντι στην Τουρκία. Να θυμίσουμε εδώ πως τα πλοία που βομβάρδισαν τη Συρία πέρσι τον Απρίλη ξεκίνησαν από την Ελλάδα. Να θυμίσουμε επίσης πως για το έγκλημα αυτό δεν άνοιξε μύτη. Μα φυσικά! Με μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς να παπαγαλίζουν την προπαγάνδα του εχθρού για «δικτάτορα που σφάζει το λαό του», ποιος να κινητοποιηθεί;

Οι διάφοροι κομμουνιστές στην Ελλάδα και τη Δύση καλά θα κάνουν να σταματήσουν επιτέλους να κρύβονται πίσω από τις ανακοινώσεις του Τουντέχ. Έχουν διαφορετικά καθήκοντα από το κόμμα αυτό. Και αν έχουν, όπως υποστηρίζουν, κάποια πρόταση της προκοπής για το ιρανικό προλεταριάτο, να τη γράψουν στα φαρσί και να του τη στείλουν. Στα ελληνικά δε μπορεί να τη διαβάσει, και είναι κρίμα να χάνει τόση σοφία.

Η κάθε προοδευτική εξέλιξη στη Μέση Ανατολή και στον πλανήτη προϋποθέτει την ήττα και τη διάλυση της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας, που από το 1945 και μετά έχει την έδρα της στην Ουάσινγκτον. Στη Μέση Ανατολή υπάρχουν δυνάμεις που κάνουν και με το παραπάνω το καθήκον τους για το σκοπό αυτόν. Ο Άξονας της Αντίστασης, η σημαντικότερη δύναμη που παλεύει για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (μιας και είναι το θέμα των ημερών) και για να μη μετατραπεί η Μέση Ανατολή σε νατοϊκό οικόπεδο, βγαίνει ενισχυμένος στην ευρύτερη περιοχή μετά από μια σκληρή μάχη με τις δυνάμεις της Αυτοκρατορίας. Οι εξεγερμένοι ιμπεριαλοτζιχάντηδες τσακίστηκαν στη Συρία. Το ISIS αποτελεί παρελθόν στη Συρία και το Ιράκ (μέχρι τουλάχιστον να βγάλει η Αυτοκρατορία το ISIS νο2). Ο ιμπεριαλισμός ταλανίζεται από διχόνοια και ασυνεννοησία, με τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του να βαθαίνουν.

Καιρός είναι να κάνει επιτέλους το καθήκον του και το συνειδητό προλεταριάτο της Δύσης. Το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι να κουνήσει καλά το κεφάλι του και να βγάλει κάνα συμπέρασμα από το αιματηρό κύμα επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτος που έχει δει τα τελευταία 7 χρόνια. Η αριστερή αρθρογραφία σχετικά με το Ιράν δυστυχώς δείχνει πως μάλλον απέχουμε πολύ από κάτι τέτοιο, αλλά είμαστε αισιόδοξοι.

_____________


Μοναρχικοί και υποστηρικτές των ιμπεριαλοτζιχάντηδων της Συρίας διαδηλώνουν στην Αθήνα. 1.1.2018

ΥΓ1. Αν κατεβεί κανένας σε καμιά συγκέντρωση «αλληλεγγύης στον ιρανικό λαό» σε καμιά ιρανική πρεσβεία, να μην ξεχάσει να πάρει μαζί του τη σημαία του προεπαναστατικού (και αποικιοκρατούμενου) Ιράν του Σάχη. Είναι αυτή με το λιοντάρι. Και να μην ξαφνιαστεί αν το γνήσιο κοινωνικό υποκείμενο από το Ιράν που θα έχει δίπλα του ξεδιπλώσει καμιά σιωνιστική ή αμερικάνικη σημαία. Και με το διάβολο και τη γιαγιά του, σύντροφοι, αρκεί να πέσει η δικτατορία!

ΥΓ2. Ταξική πάλη δεν κάνουν μόνο οι εργάτες. Κάνουν και τα αφεντικά, κάνουν και τα κράτη, κάνουν και οι μυστικές υπηρεσίες. Οι πορτοκαλί εξεγέρσεις που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός αποτελούν εξαίρετα μέσα διεξαγωγής ταξικής πάλης, από τα οποία το ταξικό μας στρατόπεδο μπορεί να διδαχτεί πράγματα όπως επικαιροποιημένη τέχνη της εξέγερσης και το τι σημαίνει να δρα κανείς ως υποκείμενο. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη σχετικά με το πώς γίνεται η δουλειά στην Αριστερά, η Αυτοκρατορία δεν αρκείται σε καλέσματα προς τους υποψήφιους σταρτ-άπερς της Κούβας να «πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους».

πηγή