Oι «ληστές με τα μαύρα» (πόσες ώρες τηλεοπτικού ρεπορτάζ αλήθεια έχουν καταναλωθεί για να «στηθεί» αυτό το θέμα με «αποκλειστικές πληροφορίες») δεν υπάρχουν. Αυτό σφράγισε και με τη βούλα σήμερα το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Και ο Μάριος Σεϊσίδης αθωώθηκε για έξι ληστείες για τις οποίες είχε κατηγορηθεί. Επιπλέον αθωώθηκε για τα αδικήματα της συγκρότησης οργάνωσης και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα.
Και έτσι δεν θα εκτελεστεί, ούτε θα εκτίσει ισόβια. Αλλά… μόνο 36 χρόνια κάθειρξης (με τα 25 υποχρεωτικά πίσω από τα κάγκελα) για ληστεία! Για τη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας, το 2006 και για τρεις πράξεις απόπειρας ανθρωποκτονίας κατά του φύλακα της τράπεζας και δύο ειδικών φρουρών που ενεπλάκησαν στο επεισόδιο, κατά το οποίο τραυματίστηκε σοβαρά ο Γιάννης Δημητράκης. Ο τελευταίος αθωώθηκε για τις δύο απόπειρες, αλλά καταδικάστηκε μόνο για απλή συνέργεια στην τρίτη. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, επίσης, απέρριψε το αίτημα της υπεράσπισης να έχει αναστέλλουσα ισχύ η έφεση.
Οι ανύπαρκτοι «ληστές με τα μαύρα» και μια απόφαση χωρίς στοιχεία
Με την αθώωση για τις έξι ληστείες και τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης οι Εφέτες καταρχήν ουσιαστικά απέρριψαν την τότε διαδεδομένη άποψη (από τα Media και τους γνωστούς πρωταγωνιστές «δημοσιογράφους» που πάντα κάνουν έγκυρο «ρεπορτάζ» με τη …βοήθεια της ΕΛ.ΑΣ.) πως οι ληστές ήταν οργανωμένη εγκληματική ομάδα που αποκαλούνταν “ληστές με τα μαύρα”. Αυτό άλλωστε ήταν κάτι που τόσο ο Σεϊσίδης, όσο και ο σύντροφος του Γιάννης Δημητράκης, που είχε τραυματιστεί στην ληστεία της Εθνικής και είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 12,5 ετών, από την αρχή δεν δέχθηκαν ποτέ ότι υπήρξε.
Ο συνήγορος υπεράσπισής του Σεϊσίδη, Κώστας Παπαδάκης, δήλωσε ότι η ετυμηγορία ελήφθη «χωρίς κανένας μάρτυρας να τον αναγνωρίσει και χωρίς κανένα άλλο στοιχείο, εκτός από το DNA του, που «τακτοποιήθηκε» σε σημεία της διαφυγής των δραστών και του οποίου η διαδικασία λήψης, επεξεργασίας και ταυτοποίησης έχει επανειλημμένα καταγγελθεί ως παράνομη».
Εχθρός του κράτους
Και τίθενται, προφανώς, ορισμένα απλά ερωτήματα, ασχέτως της ιδεολογικής συμφωνίας ή της ταύτισης από τον οποιονδήποτε με τις επιλογές και τις απόψεις που ανοιχτά και ευθαρσώς έχει διατυπώσει ο Μ. Σεϊσίδης:
Από πότε μια ληστεία τράπεζας τιμωρείται με 36 χρόνια κάθειρξης; Από πότε σοβαρές κατηγορίες όπως η απόπειρα ανθρωποκτονίας αποδεικνύονται με εν αμφιβόλω, μισά ευρήματα «σε σημεία διαφυγής»; Όταν ακόμη και σε κατηγορούμενους με βαρύτερα ποινικά αδικήματα που πέραν πάσης αμφιβολίας διέπραξαν, αναγνωρίζονται ελαφρυντικά, γιατί δεν αναγνωρίστηκαν στην περίπτωση του Μ. Σεϊσίδη; Βρίθει το δικαστικό ρεπορτάζ με περιπτώσεις πλήρους αναντιστοιχίας σε καταδικασθέντες για το ίδιο ή και πιο βαριά αδικήματα που έτυχαν καλύτερης μεταχείρισης από το δικαστικό σύστημα.
Για κάποιους, ίσως, αυτό θεωρείται δικαιοσύνη. Κάποιος να καταδικάζεται για μια ληστεία τράπεζας 36 χρόνια και να τρέχει από πίσω του όλη η αστυνομία για να τον συλλάβει λες και είναι κατά συρροή δολοφόνος και κάποιος άλλος που έχει ομολογήσει δολοφονία (ένα τυχαίο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο Γ. Ρουπακιάς που ομολόγησε ότι δολοφόνησε τον Π. Φύσσα), να πηγαινοέρχεται, αν θέλει, ελεύθερος αφού παρήλθε το 18μηνο της προφυλάκισής του, σε μια δίκη που σέρνεται χειρότερα από το γιοφύρι της Άρτας.
Φαίνεται όμως τελικά, πως ο τίτλος του «πολιτικού κρατούμενου» που το Κράτος δεν αποδίδει επίσημα σε ανθρώπους σαν τον Σεϊσίδη, είναι τίτλος που τον «κερδίζουν» από τον τρόπο που το Κράτος το ίδιο τους συμπεριφέρεται. Φαίνεται επίσης και σε αυτή την περίπτωση, πως ορθά και κυνικά είχε υπογραμμίσει στο παρελθόν, ένας σημαντικός διανοητής – θιασώτης του ολοκληρωτισμού, ο Καρλ Σμιτ, όσον αφορά τη σημασία της διάκρισης σε «φίλο και εχθρό» στην πολιτική.
Γιατί η ετυμηγορία που ακολουθεί τον Σεϊσίδη δεν αφορά σε τελική ανάλυση την επίσημη απόφαση, περί του αδικήματος της ληστείας τράπεζας (ήδη θανάσιμο αμάρτημα ουσιαστικά και συμβολικά για κάθε σοβαρό υπερασπιστή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων). Είναι βαθύτερη και πολύ βαρύτερη και έχει να κάνει με τις ιδέες του, τον τρόπο που τις συνδέει με τη δράση του και το γεγονός ότι αρνείται να τις αποκηρύξει δηλώνοντας μετανοημένος. Βγήκε από ανώτερο, σκιώδες δικαστήριο και σε αυτήν αναγράφονται απλά και κυνικά τρεις λέξεις: Εχθρός του κράτους. Τι σημασία έχουν μπροστά σε αυτή την ετυμηγορία τα πραγματικά περιστατικά, τα στοιχεία και άλλες λεπτομέρειες;
Όσοι έχουν ζήσει τι σημαίνει αυτό το κράτος, ειδικά τα τελευταία χρόνια, καταλαβαίνουν ότι εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν αντίστοιχα εχθροί του. Δεν χρειάζεται και πολλά, αρκεί να διαμαρτυρηθούν, να αντισταθούν, να διεκδικήσουν κόντρα στα συμφέροντα που αυτό εκπροσωπεί. Του ενός ή του άλλου επιχειρηματία, των θεσμών, της τράπεζας, της τρόικας ή της …ανάπτυξης. Τότε καταλαβαίνουν ότι η υπόθεση (και) του Σεϊσίδη τους αφορά. Μπορεί να είναι και δική τους υπόθεση. Μια υπόθεση που δεν αφορά απλά μια επίθεση στο πρόσωπο του, αλλά μια επίθεση και στις δικές τους ελευθερίες και δικαιώματα.
Ίσως σε μια τέτοια βάση, ανεξάρτητα από την συμφωνία ή τη διαφωνία με την προτέρα δράση του, για αυτούς, τους πολλούς, ο Σεϊσίδης να μπορεί να θεωρηθεί και φίλος…
Πηγή: toperiodiko.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.