Και "ξαφνικά" χιλιάδες στους Δρόμους να υπόσχονται νέα μέτωπα και συντριβή και αυτής της μνημονιακής συμμορίας.

Ημέρα Γενικής Απεργίας και χιλιάδες βγήκαν στους Δρόμους,  σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας διαδηλώνοντας ενάντια στις πολιτικές των Μνημονίων που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια,  προκαλώντας ανθρωπιστικά εγκλήματα από τα πιο διεφθαρμένα τμήματα της εξουσίας(κόμματα, ΜΜΕ, Βαθύ Κράτος κλπ). Πολιτικές σχεδιασμένες από ξένα κέντρα(ΔΝΤ, Ε.Ε, Ευρωπαϊκή Τράπεζα κλπ) που έχουν μετατραπεί σε ολοκληρωτικό  καθεστώς  στο εσωτερικό που  διοικείτε από τα πιο διεφθαρμένα ανδρείκελα που  πέρασαν ποτέ από την ιστορία αυτού του τόπου.

Σε όλες μα σε όλες τις διαδηλώσεις εκτός  των άλλων,  διαμηνύθηκε πώς "κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη", μία "απειλή" που μπορεί να αφορά λιγότερο τα θεσμικά μέρη(κόμματα, συλλογικότητες, φορείς κλπ) των αντιστάσεων μιας και η στάση απέναντι στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς δεν θα συνάδει με τα  θεσμικά χαρακτηριστικά γιατί απλά θα είναι νόμιμες, ο απλός κόσμος όμως φαίνεται ότι διαμορφώνει το επόμενο ταξικό κοινωνικό μέτωπο που δεν του "αξίζει"  θεσμική διαχείριση αλλά το αντίθετο.. το μέτωπο των πλειστηριασμών και κατασχέσεων..

Η κατασκευασμένη  κοινοβουλευτική επικράτηση  των ανδρείκελων του συριζα, θεωρήθηκε ότι θα υπονόμευε τις αντιστάσεις κατά των πολιτικών των Μνημονίων(έστω και αριστερών) διοχετεύοντας μια αίσθηση ήττας στα λαϊκά στρώματα που είχαν στήριξη τις υποσχέσεις για έξοδο από το Μνημόνιο που ευαγγελίζονταν ο συριζα. Θα δινόταν έτσι αρκετός χρόνος στις πολιτικές του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Μνημονίου . Πολιτικός  χρόνος που δεν είχε υπάρξει περίπτωση να διαθέτουν τα χρεοκοπημένα και διεφθαρμένα κόμματα των ΠΑΣΟΚ,ΝΔ κλπ  και που δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν άλλες κομματικές κατασκευές όπως πχ το Ποτάμι του Μπόμπολα που στέρεψε πριν την ώρα του.

Πράγματι κατάφεραν και δημιούργησαν σε κάποιο κόσμο μία αισθητή αίσθηση  "εγκατάλειψης"  για κάποιες εβδομάδες από την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου από τα ανδρείκελα του συριζα.

Οι χιλιάδες που βρέθηκαν σήμερα στους δρόμους της γενικής απεργίας δεν είναι ένα σημείο άνευ σημασίας, αλλά το σημείο που η άνιση μάχη κατά του ολοκληρωτισμού των Μνημονίου και των δυνάμεων που φαντάζουν συμπαγείς (κόμματα, θεσμοί, μηχανισμοί) επανέρχεται με πιο επιθετικές διαθέσεις , αποκομίζοντας αλλά και διαμορφώνοντας τα νέα μέτωπα (πχ πλειστηριασμοί) και κυρίως αποδομώντας κοινωνικά και πολιτικά και  αυτή(συριζα) τη συμμορία του Μνημονίου.