Κάποιες σκέψεις σε σχέση με τις κατασταλτικές επιχειρήσεις στο Κουκάκι

Εχθές τα ξημερώματα πραγματοποιήθηκε τριπλή εκκένωση των κατειλημμένων κτιρίων στο Κουκάκι, τα οποία αποτελούν και την «Κοινότητα καταλήψεων στέγης και αγώνα» από το 2017. Μία επιχείρηση που βρήκε ισχυρή αντίσταση από τον κόσμο που βρισκόταν στο εσωτερικό των κτιρίων, με σύνολο 9 συλληφθέντες/είσες, και συνάντησε άμεσα αντανακλαστικά από τη γειτονιά, τους κατοίκους και αλληλέγγυο κόσμο, που συγκεντρώθηκε ήδη από νωρίς στην περιοχή και μάλιστα προσπάθησε να προσεγγίσει τα σπίτια. Η τριπλή επιχείρηση εντάσσεται στην κατασταλτική καμπάνια που έχει εξαπολύσει η ΝΔ από την άνοδό της στην εξουσία, καμπάνια που εδώ και καιρό έχει δρομολογηθεί μέσα από το περιβόητο τελεσίγραφο. Χθες βέβαια, στιγματίστηκε ιδιαίτερα από τη βίαιη σύλληψη οικογένειας που διέμενε σε σπίτι δίπλα από την κατάληψη Ματρόζου 45.

Η κατασταλτική αυτή καμπάνια σκοπό έχει, όσο και αν δεν μπορεί να το πετύχει, την εξάλειψη του αναρχικού χώρου. Οι καταλήψεις, τα διαχρονικά «σπίτια» της αναρχίας, όπως και οι πανεπιστημιακοί χώροι, αποτελούν το κατεξοχήν έδαφος στο οποίο παραδοσιακά οργανώνεται και κοινωνικοποιείται ο πολιτικός μας χώρος. Είναι ο τόπος από όπου ξεκινούν οι αγώνες μας, και ταυτόχρονα είναι τα σημεία αναφοράς για όποιο κοινωνικό κομμάτι επιθυμεί να έρθει σε επαφή μαζί μας. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων, όπως και η περίφραξη των πανεπιστημίων, μέσα από την κατάργηση του ασύλου και τη σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση, στοχεύουν να καταλάβουν αυτό ακριβώς το έδαφος, σε μία απόπειρα να αποσπάσουν από μία ριζοσπαστική και οργανωμένη κοινωνική δύναμη ένα ζωτικό της χώρο. Ταυτόχρονα, ο περιορισμός των πορειών είναι το επόμενο βήμα στη σχεδιαζόμενη προσπάθεια απομόνωσης του αναρχικού χώρου.

Σε αυτό το κατασταλτικό μέτωπο, το ελληνικό κράτος έχει συναντήσει τις αντιστάσεις μας, που μάλιστα έχουν ξεδιπλωθεί σε ένα πολύμορφο μωσαϊκό. Παράλληλα, τα ίδια τα περιεχόμενα που θέτει στο προσκήνιο ο αναρχικός χώρος δείχνουν να έχουν ριζώσει στο κοινωνικό πεδίο, δίνοντας βαρύτητα στην κοινωνικότητά του. Η σημερινή στοχοποίηση, ο ξυλοδαρμός, και εν τέλει οι συλλήψεις γειτόνων της κατάληψης Μ45, αποτελούν την αναβάθμιση της επίθεσης του κράτους, που πλέον βάζει στο στόχαστρο και τα κοινωνικά μας ριζώματα. Παρόλο που η στοχοποίηση των συγκεκριμένων ατόμων ήταν ατυχής, μιας και δεν είχαν καμία ουσιαστική σχέση με την κατάληψη πέρα από τη γειτνίαση μαζί της, είναι ένα μήνυμα, προς όλες και όλους που πρόσκεινται φιλικά στους αγώνες, τους χώρους και τις δομές μας. Ο αναρχικός χώρος, ως ο νούμερο ένα εσωτερικός εχθρός, πρέπει να παταχθεί, και μαζί του θα κυνηγηθεί και θα χτυπηθεί οποιοδήποτε άτομο τον υποστηρίξει. Μήνυμα που τα ΜΜΕ φρόντισαν να επενδύσουν με έναν οχετό λάσπης και ψέματος, τόσο για τη συμπεριφορά του «πατέρα», όσο και για τη σχέση των «υιών» με την κατάληψη, σε συμπόρευση με την αφήγηση των μπάτσων. Το σκηνικό είναι στημένο.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας ως πρώτο θέμα στην ατζέντα της την ασφάλεια, επιτίθεται σε μία σειρά κοινωνικών ομάδων, και όχι απαραίτητα με την ίδια ένταση. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι επίθεση σε ένα αγωνιστικό κοινωνικό κομμάτι, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά μέσα στα πλαίσια των επερχόμενων κοινωνικών εκρήξεων. Η καταστολή των αγώνων του σήμερα αποτελεί προτεραιότητα του ελληνικού κράτους, κυρίως για να βρεθεί ένα βήμα μπροστά απέναντι στους αγώνες του αύριο. Χωρίς εμάς στο κάδρο, με παροπλισμένο δηλαδή τον έναν πόλο του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, η χώρα θα είναι αφενός ένα πεδίο ασφαλές για επενδύσεις και επιχειρήσεις, και αφετέρου ένας τόπος εύκολα προσβάσιμος για ιδιωτικοποιήσεις. Ακριβώς αυτό που θέλει να επιτύχει ήδη από τα πρώτα μνημόνια το ελληνικό κράτος. Πρόκειται για μία φιλελεύθερη πολιτική διαχείριση, για ακόμη ένα στάδιο της διαρκούς καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που συνθλίβει:

-τους μετανάστες και τις μετανάστριες, οι οποίοι/ες εκτοπίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μακριά από τα αστικά κέντρα. Αποτελούν τον πλεονάζοντα πληθυσμό, ο οποίος φυσικά και δολοφονείται στην προσπάθειά του να περάσει χερσαία ή υδάτινα σύνορα,

-τα εργασιακά κεκτημένα, όπως για παράδειγμα μέσω του πολυαναπτυξιακού νομοσχεδίου, το οποίο ικανοποιεί πάγιες απαιτήσεις του ΣΕΒ, απελευθερώνοντας τις απολύσεις και εντείνοντας τις συνθήκες επισφάλειας, έτσι ώστε να επιβαρύνει τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες εργασίας, με τα μαύρα μεροκάματα, τις απλήρωτες υπερωρίες κλπ. Επίσης καθίσταται σχεδόν αδύνατη η προκήρυξη απεργίας, ένα από τα διαχρονικά μέσα αγώνα του κόσμου της εργασίας,

-τα δάση, τα βουνά, τις θάλασσες, τα ποτάμια και το υπέδαφος. Το περιβάλλον βάλλεται από τη μαύρη ανάπτυξη του πετρελαίου ή την πράσινη ανάπτυξη των ανεμογεννητριών. Όλα αυτά μόνο για τα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών, για το παιχνίδι της ενέργειας, που ειδικά στη Μεσόγειο δημιουργεί μια σοβαρή συνθήκη διακρατικών εντάσεων,

-ολόκληρες γειτονιές, οι οποίες αναμορφώνονται και αναπλάθονται, γεμίζουν Airbnb και σπίτια με ακριβά νοίκια, ώστε να μετατραπούν σε τουριστικά, εναλλακτικά ή μη, θέρετρα εντός διαφόρων πόλεων με τη μέριμνα του κράτους, και τη συμμετοχή των μικροϊδιοκτητών.

Ένα σημείο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε είναι οι καταγγελίες για «αστυνομική αυθαιρεσία», που έχουν κατακλύσει τα ΜΜΕ. Στην πραγματικότητα δεν μιλάμε για παρεκκλίσεις από τη δημοκρατική λειτουργία της αστυνομίας, αλλά για τη δημοκρατική κανονικότητα του αστυνομικού μηχανισμού. Η ενσωμάτωση των σεξουαλικών επιθέσεων, του εξευτελισμού και των ξεγυμνωμάτων στις πρακτικές τους, είναι σαφώς μία αναβάθμιση σε επίπεδο βιοπολιτικής, παραμένει όμως μία συνειδητή κρατική επιλογή, με σκοπό να κάνει ακόμα πιο αιχμηρό το κατασταλτικό μήνυμα προς τον αγωνιζόμενο κόσμο.

Το διακύβευμα της καταστολής δεν είναι να απλά να πάρει τους χώρους μας, αλλά να κάμψει τους αγώνες μας. Η υπεράσπιση των καταλήψεων δεν πρέπει να γίνεται αφήνοντας στην άκρη τα άλλα πεδία του αγώνα, αλλά αντιθέτως δημιουργώντας νέα μέτωπα με κάθε αφορμή.

Την ίδια περίοδο με τη λήξη του τελεσίγραφου, και τις -εδώ και καιρό- ανακοινωμένες επιχειρήσεις εκκενώσεων, το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αναζωπυρώσει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά, με αφορμή τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, «ψάχνοντας πλάτες» για να σταθεί με αξιώσεις στον διακρατικό ανταγωνισμό.

Την ίδια περίοδο, βαφτίζει τρομοκρατία τον αντιφασισμό, με την αντιτρομοκρατική να στήνει κατηγορητήρια για επιθέσεις σε φασιστικούς στόχους, ξεπλένοντας παράλληλα την πολιτική του μίσους, των δολοφονιών, του θανάτου της Χρυσής Αυγής, προσωποποιώντας τα μόνο στο πρόσωπο του Ρουπακιά (πρόταση εισαγγελέα στη δίκη της ΧΑ - 18/12/19).

Την ίδια περίοδο που η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη επέλαση συνεχίζεται, ενώ διαδοχικές εξεγέρσεις κλυδωνίζουν τον πλανήτη, η κοινωνική έκρηξη στον ελλαδικό χώρο αρχίζει να διαφαίνεται.

Τον σεβασμό μας στη γυναίκα και την οικογένειά της που αρνήθηκαν την παράνομη είσοδο στους μπάτσους πληρώνοντας το κόστος των επιλογών τους

Αλληλεγγύη στα συλληφθέντα των καταλήψεων της κοινότητας

ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΤΩΧΟΙ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΙ

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ραδιοκροταλίας

υγ: «ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΣΑΜΕ ΑΛΛΑ ΠΕΣΑΜΕ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ανακοίνωση της υπεράσπισης της Ματρόζου 45» / athens.indymedia.org/post/1602084
υγ 2: Παρέμβαση στο κέντρο της πόλης / athens.indymedia.org/post/1602064

https://apatris.info/kapoies-skepseis-se-schesi-me-tis-katast/