Είναι καλά τα παιδιά της φωτογραφίας αυτής. Είναι η αφρόκρεμα της πολιτικής ζωής του τόπου.
Και για την άρση κάθε παρεξήγησης- η και ενδεχόμενης σύγχυσης- καμία σχέση δεν έχουν με τους Goodfellas της ταινίας του Σκορσέζε.
Ο σκηνοθέτης, στην ομώνυμη με τον τίτλο του κειμένου ιστορία, πραγματεύεται τον βίο και την πολιτεία των Ιταλών μαφιόζων που έζησαν στην Αμερική.
Οι μαφιόζοι -παιδιά Ιταλών μεταναστών- με το πού πάτησαν το ποδάρι τους στη ξένη χώρα, είχαν το νου τους σε βρωμοδουλειές.
Ξεκίνησαν από τον έλεγχο των πάγκων στις λαϊκές αγορές του Μπρούκλιν, πέρασαν στην προστασία νυχτερινών μαγαζιών του Μανχάταν και στα ύστερα τους, έφτασαν να ελέγχουν τα καζίνο του Λας Βέγκας και τις μεγάλες εμπορικές αλυσίδες.
Τα παιδιά τους, οι μαφιόζοι, φρόντισαν να τα σπουδάσουν.
Τα έστειλαν σε καλά Πανεπιστήμια να μορφωθούν και να αναλάβουν σαν στελέχη τις επιχειρήσεις που έστηναν οι ίδιοι ξεπλένοντας χρήματα από λαθρεμπόρια, πoρνεία και ναρκωτικά.
Να ασχοληθούν με την πολιτική, τα παιδιά τους, ούτε λόγος να γίνεται.
Περάσανε δυο και τρείς γενιές, για να μπουν κάποιοι από τους απογόνους τους στα Κοινοβούλια των χωρών που ανδρώθηκαν.
Δεν μπήκαν με την πρώτη. Μπήκαν όταν ο κόσμος είχε πιά ξεχάσει, τι είχανε κάνει οι πατεράδες και οι παππούδες τους.
Η new generation όχι μόνο συμμορφώθηκε με τους κανόνες της κάθε Πολιτείας που τους τίμησε, αλλά έγιναν και ευυπόληπτοι πολίτες. Έφθασαν σε υψηλά αξιώματα, με καθαρό το κούτελο.
Οι πρώτοι μαφιόζοι -ακόμη και στην εξωραϊσμένη τους κινηματογραφική μορφή- καθάριζαν τους λογαριασμούς τους με σφαξίματα, τσιμεντώματα και ρίψη πτωμάτων σε χωματερές.
Ήταν τα χρόνια της αθωότητας.
Οι αποκαμωμένοι από την δράση τους μαφιόζοι είχαν σαν όνειρο να επιστρέψουν στην πατρίδα και να ζήσουν, όσα χρόνια τους απόμεναν, σε ένα αγρόκτημα της ορεινής Απουλίας.
Να καλλιεργούν τα αμπέλια τους και να παίζουν με τα εγγονάκια τους.
Όσοι από αυτούς ξέφευγαν από το σωστό δρόμο της Μαφίας, έμπλεκαν σε συμμορίες Κινέζων ή Λατινοαμερικάνων και το τέλος τους δεν ήταν το καλύτερο.
Είχαν κανόνες και αξίες οι μαφιόζοι.
Η οργανωτική τους δομή, ο σεβασμός στον capo και στα αφεντικά της φαμίλιας, η ακριβοδίκαιη μοιρασιά της λείας, ήταν case studies σε σχολές πολιτικής οικονομίας.
Τράπεζες, πολυεθνικές και μεγάλοι Οργανισμοί ακολούθησαν το μοντέλο τους και δεν βγήκαν οικονομικά χαμένες.
Απέχουν πολύ, νομίζετε, η λογική του ελέγχου της ποσότητας διάθεσης φρούτων μιας λαϊκής αγοράς από τις ποσοστώσεις της παραγωγής πετρελαίου;
Διακινητές οπωροκηπευτικών και παραγωγοί πετρελαιοειδών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ελέγχουν τις τιμές πώλησης.
Με τον χρυσό κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης.
Πιστεύετε, ότι διαφέρει πολύ η πρόσμιξη αφορολόγητης τολουόλης με πετρέλαιο, αυτή που κάνει ένας οδηγός βυτιοφόρου σε μια παράνομη αποθήκη στο Ζεφύρι της Αττικής, από την εισαγωγή μιας λανθασμένης παραμέτρου υπολογισμού των εκπομπών διοξειδίου, που μεθοδεύει ένας executive στα γυάλινα γραφεία μιας αυτοκινητοβιομηχανίας;
Καμία διαφορά.
Μαγειρεύουν και οι δύο το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο πρώτος, ένας έμπορος, κερδίζει κάποια χιλιάρικα σε κάθε δρομολόγιο, και ο δεύτερος, μια πολυεθνική, κάποια εκατομμύρια από την αλλαγή της φορολογικής κλάσης λόγω μείωσης των εκπομπών καυσαερίων.
Μικροδιαφορές, ως προς τον τρόπο αξιοποίησης του παράνομου κέρδους, μπορεί να υπάρχουν.
Ο φορτηγατζής θα τα ξοδέψει σε λουλούδια στην Paola και ο executive σε σκάφη, κοσμήματα και Κολομβιανές πουτάvες.
Ό,τι περισσέψει πάει σε charities και institutions.
Δεν αποκλείεται και σε κανένα οργανισμό προστασίας περιβάλλοντος ή καταπολέμησης της διεθνούς διαφθοράς.
Συμπεριφορές, όμως, σαν αυτές από τα παιδικά χρόνια της Μαφίας, παρατηρούνται και στον τρόπο άσκησης της πολιτικής εξουσίας η του ελέγχου της από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Πέστε μου εσείς, τι σας θυμίζουν οι κράχτες, οι αβανταδόροι και οι οργανωμένες ομάδες μπράβων μεγάλων βιομηχανικών εταιρειών που δρούσαν ανεξέλεγκτα στην Αμερική του ’30.
Μήπως έρχονται στο μυαλό σας υπουργοί και τραπεζίτες της εποχής Σημίτη, που έσπρωχναν τους αφελείς στο Χρηματιστήριο;
Τι διαφορετικό νομίζετε ότι έκαναν όλοι αυτοί οι τηλεπαρουσιαστές, που προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ότι οι μειώσεις των συντάξεων και των παροχών είναι αναγκαίες για την έξοδο από την λιτότητα, από τους νονούς της Ford -στα χρόνια της μεγάλης κρίσης- , τότε που τραμπούκιζαν τους συγκεντρωμένους έξω από τα εργοστάσια της εργάτες, για να μπουν μέσα και να δουλέψουν με χαμηλά μεροκάματα;
Τον ίδιο σκοπό δεν εξυπηρετούσαν και οι δύο ομάδες;
Την υποταγή στα αφεντικά και την αποδοχή μειωμένων μισθών δεν προπαγάνδιζαν;
Χρειαζόταν να δούμε τα «Σταφύλια της οργής» του Steinberg;
Βλέπαμε τον Καμπουράκη που μας πρότεινε να πάμε να μαζέψουμε φράουλες στη Μανωλάδα.
Όποιες όμως αναλογικές ομοιότητες και να βρίσκει κανείς στις συμπεριφορές των παλιών μαφιόζων και των σύγχρονων επιχειρηματιών ή πολιτικών της αλλοδαπής, υπάρχει κάτι που διαχρονικά τους διαφοροποιεί από τους συναδέλφους της ημεδαπής.
Τι είναι αυτό;
Να, τα ξένα λαμόγια κοιτάνε μόνο πώς να τα κονομήσουν. Την πατρίδα τους η την θρησκεία που πιστεύουν, αν πιστεύουν, την γράφουν στα αρxίδια τους.
Αν τους πιάσουν με την γίδα στην πλάτη, δεν μυξοκλαίνε, δεν βγαίνουν στα πρωινάδικα του αμερικανού Οικονόμου να δικαιολογηθούν και δεν απειλούν με μηνύσεις η αγωγές.
Δεν προβάλλουν σαν άλλοθι, ούτε την εθνική τους ταυτότητα ούτε τον Θεό που πιστεύουν.
Όταν ολόκληρη η οργάνωση της Γιακούζα -η ιαπωνική μαφία- πήγαινε σύσσωμη στα Δικαστήρια, κανείς δεν μίλησε για την πατρίδα.
Τα μεγάλα πολιτικά κεφάλια της προτίμησαν το χαρακίρι από τον εξευτελισμό στα μάτια των συμπολιτών τους.
Μα καλά, θα αναρωτηθείτε. Τόσο άθρησκοι και απάτριδες είναι αυτοί οι ξένοι;
Ναι, οι original μαφιόζοι, αυτοί που είναι ακόμη στην ενεργό δράση, και άθρησκοι είναι, και απάτριδες είναι.
Στις εθνικές τους γιορτές πάνε μόνο οι συνταξιούχοι και στις εκκλησίες οι ετοιμοθάνατοι, για να εξομολογηθούν και να μεταλάβουν.
Δεν είναι τυχαίο, ότι κανένας πάπας, ιερέας η βουδιστής ιερωμένος δεν φόρεσε σταυρό στο λαιμό ενεργού λαθρέμπορου, καταπατητή η υπόδικου επιχειρηματία.
Έχετε δει καρδινάλιο να ραντίζει τα μπετά αυθαίρετης βιομηχανίας και να κάθεται στο πλευρό ναρκέμπορου;
Όχι. Ξέρουν τι κουμάσια είναι, και, για να μην εξοργίζουν το ποίμνιό τους, κρατάνε αποστάσεις.
Αντιθέτως, οι δικοί μας, Πατριάρχες και αρχιεπίσκοποι, πιστοί στο δόγμα της άφεσης των αμαρτιών δεν δίνουν μία για το παρελθόν αυτών τους οποίους χρίζουν εθνικούς ευεργέτες.
Αρκεί μια προσφορά για κανένα ξυλόγλυπτο, μια αναστύλωση η το εξωτερικό συμμάζεμα μιας Αρχιεπισκοπής.
Η επίκληση του αγώνα των εγχώριων πολιτικών για την διαφύλαξη των συνόρων της πατρίδας, από αυτούς που την επιβουλεύονται, και η ακλόνητη πίστη στην ορθοδοξία είναι, λοιπόν, οι βασικοί λόγοι, που η έννοια της Μαφίας δεν έχει ακόμη εισχωρήσει στην επιχειρηματική η την πολιτική ελίτ της πατρίδας μας.
Πόσο θράσος πρέπει να έχει αυτός που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την εντιμότητα Έλληνα πολιτικού;
Και ακόμη περισσότερο, να συγκρίνει την δράση του με τις μαφιόζικες πρακτικές.
Οι δικοί μας πολιτικοί, σε καμία από αυτές τις δουλείες που είχαν μπλέξει τα «καλά παιδιά» του Σκορτζέζε, δεν είναι ανακατεμένοι.
Όχι μόνο δεν έχουν λερώσει τα χέρια τους με αίμα αλλά ούτε και έχουν καταδεχτεί να πάρουν, οι ίδιοι προσωπικά, ένα ευρώ από προστασία επιχείρησης.
Η νεότερη Ελληνική Ιστορία μπορεί να απαριθμεί τρεΙς-τέσσερις χρεοκοπίες και πτωχεύσεις αλλά -μαζί με τον Τσοχατζόπουλο- μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που κλείστηκαν μέσα για ενεργητική δωροληψία.
Πώς να συγκριθούν με τους Αλβανούς η Ρουμάνους πολιτικούς που είναι βουτηγμένοι μέσα στα σκάνδαλα και την διαφθορά;
Κι΄ αν τυχόν απορείτε γιατί στην Αλβανία η στην Ρουμανία ο κόσμος κατεβαίνει συνέχεια στους δρόμους και διαμαρτύρεται για τους διεφθαρμένους πολιτικούς τους, ενώ στην πατρίδα μας κατεβαίνουν μόνο για την Μακεδονία η τις θρησκευτικές ταυτότητες, είναι γιατί διαφθορά στην Ελλάδα δεν υπάρχει.
Μη το γελάτε.
Τόσα και τόσα δάνεια πήρε η Ελλάδα από τους ξένους και ένας –έστω ένας πολιτικός- δεν βούτηξε το δάχτυλο του, στο μέλι μέσα.
Πρώην υπάλληλοι της Goldman Sacks ανέλαβαν στατιστικές υπηρεσίες, αντιπρόεδροι Ευρωπαϊκών τραπεζών έγιναν υπηρεσιακοί πρωθυπουργοί, υπουργοί εκχώρησαν κρατικές περιουσίες σε τρίτους και μια διαδήλωση δεν έγινε.
Γιατί; Γιατί στη μπολιασμένη από εθνικισμό συνείδηση ενός λαού, ο πατριώτης έχει πάντα δίκιο.
Αυτά που γράφει ο Μπελογιάννης στο βιβλίο του για την ιστορία των ελληνικών δανείων, για τους εθνικούς ευεργέτες που λειτούργησαν σαν μεσάζοντες ξένων τραπεζών και για συνεργάτες των Γερμανών που καρπώθηκαν τα δάνεια από το σχέδιο Marshal, είναι σίγουρα λόγια ενός εθνοπρόδοτη.
Και για αυτό, είχε το τέλος που του άξιζε.
Και να ‘ταν αυτό μόνο;
Οι πολιτικοί άνδρες μας, εάν είναι πεπεισμένοι ότι κάποιος επιχειρηματίας έχει δίκιο, δεν διστάζουν να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά και να πάνε σαν μάρτυρες ή συνήγοροί του στα Δικαστήρια.
Δεν πάει, αυτός που υποστηρίζουν, να είναι καταχραστής φόρων του Δημοσίου, να ξεπλένει μαύρο χρήμα σε σακούλες, να είναι λαθρέμπορος η ναρκέμπορος;
Φθάνει να είναι πατριώτης ο κατηγορούμενος.
Στα Δικαστήρια οι πατριώτες, βαθιά πιστεύουν ότι εκεί μέσα είναι που θα λάμψει όλη η αλήθεια.
Σας κάνει εντύπωση που, όποτε ακούγεται κάτι περίεργο, βγαίνει ο πολιτικός και ζητάει αμέσως να επέμβει ο εισαγγελέας; Και να στείλουν σε αυτόν ότι χαρτιά έχουν.
Πέρα από το ότι ξέρει, ότι τα χαρτιά δεν θα χαθούν σε κανένα συρτάρι ή ότι ακόμη και αν απαιτηθούν μεταφράσεις αυτές θα είναι στην ώρα τους, γνωρίζει πώς ο δικαστής έχει μάτια και βλέπει την αλήθεια.
Η Δικαιοσύνη μας, δεν είναι σαν την Αμερικανίδα την τυφλή, που δεν βλέπει.
Δεν της ξεφεύγει τίποτα.
Στη μια πλευρά της ζυγαριάς, ο δικαστής θα βάλει το αδίκημα. Στην άλλη θα φορτώσει την ποινή.
Είτε δημοτικός υπάλληλος είσαι και πας στην Ευελπίδων κατηγορούμενος για υπεξαίρεση οκτώ χιλιάδων ευρώ -δεν έχει σημασία αν τα σούφρωσες για να πληρώσεις τους γιατρούς για μια εγχείρηση του παιδιού σου- είτε πρώην Υπουργός Οικονομικών είσαι και έχεις παραποιήσει μια ολόκληρη λίστα Lagarde για να προστατέψεις φίλους και συγγενείς, προκαλώντας ζημιά δισεκατομμυρίων στο Κράτος, ξέρεις ότι η ποινή που σε περιμένει θα είναι ανάλογη του δόλου που είχες, όταν διέπραξες το έγκλημα.
Υπουργός, πατριώτης γόνος οικογένειας δωσίλογων της Κατοχής και συνεργατών των Γερμανών είναι δυνατόν να ενήργησε ποτέ με δόλο;
Όχι, φυσικά. Αυτό είναι αμέλεια και τιμωρείται με εννιά μήνες φυλακή. Και με αναστολή, εάν υπάρχει καθαρό ποινικό μητρώο.
Δόλος διακατέχει τον μικροέμπορο που κόβει ακάλυπτη επιταγή δέκα χιλιάδων ευρώ.
Αυτουνού καλά του κάνουν και του ρίχνουν δεκαπέντε μήνες φυλακή.
Ξέρετε, γιατί τιμωρείται;
Γιατί δεν πλήρωσε τον συναλλασσόμενό του.
Δεν τον ενδιαφέρει τον δικαστή αν μειώθηκε ο τζίρος του εμπόρου ή αν το ίδιο το κράτος του κούρεψε τις οικονομίες του από ένα ομόλογο σκουπίδι που αγόρασε για αποταμίευση.
Δεν έχει, όμως, δόλο ο υπουργός Οικονομικών που εκδίδει -και υπογράφει- ομόλογο από χρεωκοπημένο κράτος, τρώει τις οικονομίες του κοσμάκη και ξέρει ότι δεν μπορεί να το πληρώσει στην ώρα του.
Και, σίγουρα, δεν έχει κανένα δόλο ο τραπεζίτης, που όχι μόνο δανείζει πτωχευμένες επιχειρήσεις, αλλά βοηθάει και τον επιχειρηματία να βγάλει τα χρήματα του έξω.
Και αν αναρωτιέστε, γιατί όλοι αυτοί, οι μεγάλοι Έλληνες, πάντα την σκαπουλάρουν, η απάντηση είναι μία:
Είναι πατριώτες.
Και οι πατριώτες, αν είναι και πολιτικοί, είναι σίγουρα η εξαίρεση από τον κανόνα του Σάμιουελ Τζάκσον: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».
Για τους δικούς μας πολιτικούς, ο πατριωτισμός δεν είναι ένα εμπόριο που εγγυάται –όπως είπε ο Τολστόι- καλύτερες αποδοχές και μεγαλύτερη δόξα από το να κάθεσαι και να δουλεύεις.
Γιατί, η αλήθεια να λέγεται, οι δικοί μας πολιτικοί έχουν στρώσει τον κώλo τους κάτω και δουλεύουν.
Στο μύλο του πατριωτισμού, πρωθυπουργοί βάζουν την χώρα σε μνημόνια με ψεύτικα στοιχεία, υπουργοί Οικονομικών αλλάζουν το δίκαιο διευθέτησης του χρέους που οι ίδιοι δημιούργησαν -παλιότερα, τις καλές εποχές, πατρόναραν και μετοχές σαπάκια- βουλευτές ψηφίζουν νόμους που εκχωρούν την κρατική περιουσία σε τρίτους.
Και αν, διαβάζοντας όλα αυτά, καταλαβαίνετε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, σας ερωτώ:
«Υπάρχει κανένας λόγος να καθόμαστε και να ασχολούμαστε με μίζες πενήντα εκατομμυρίων που μοιράστηκαν σε πολιτικούς, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους και προκάλεσαν, λέει, ζημία δύο δις Ευρώ στο Δημόσιο;»
Να σας βγάλω από την δύσκολη θέση;
Κανένας λόγος δεν υπάρχει. Είναι όλοι τους, αυτοί που είναι μπλεγμένοι στην υπόθεση Novartis, καλά παιδιά.
Και πάνω απ’ όλα, μη το ξεχνάτε αυτό, πατριώτες.
Γ.Κ Υ.Γ.1 Στην Ιταλία η Μαφία ξηλώθηκε όταν ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει στους δρόμους. Στις κεφαλές της πορείας πήγαιναν πρώτοι οι δήμαρχοι. Φαγώθηκαν καμία δεκαριά δικαστές και εισαγγελείς, αλλά οι Ιταλοί σταμάτησαν να φοβούνται την Μαφία.
Για παράδειγμα, όταν έληξε η πατέντα του Zantac (ρανιτιδίνη), κορυφαίου φαρμάκου στομαχοπροστασίας που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του '80 από την GlaxoSmithKlein, για να κρατήσει ένα μερίδιο της αγοράς στην Αγγλία (ετοιμάζονταν 150 γενόσημα) η εταιρεία έριξε την τιμή 68%. Το ίδιο συνέβη και στη Σουηδία, τη Γερμανία κ.α. 
Αλλο παράδειγμα είναι εκείνο του αντιδιαβητικού φαρμάκου Eucreas της Novartis που επί υπουργίας Δημήτρη Αβραμόπουλου αδειοδοτήθηκε και κυκλοφόρησε στην ελληνική αγορά με κόστος 135 ευρώ. Ο ελβετικός γίγαντας είχε τότε παρουσιάσει το Eucreas παγκοσμίως ως καινοτόμο. Ηταν; Οχι. Η Novartis πήρε την ουσία του Glycofaz, ενός φαρμάκου 50 χρόνων του οποίου η μηνιαία θεραπεία κόστιζε τότε 2,30 ευρώ, και ένα δικό της -δεύτερης γενιάς αντιδιαβητικό- το Gluvaz που έκανε γύρω στα 11 ευρώ και τα έβαλε σε ένα χάπι. Δηλαδή μια θεραπεία που κόστιζε 13,30 ευρώ αδειοδoτήθηκε σε ένα χάπι με τιμή 135 ευρώ. Τότε στη Γαλλία το Eucreas είχε τιμή 60 ευρώ. 
Αλλο παράδειγμα: Η Novartis είχε κυκλοφορήσει την περίοδο της έκρηξης των τιμών των φαρμάκων (μέχρι το 2009) το Exforge και στη συνέχεια το Copalia , ως Sandoz, απολαμβάνοντας την πλήρη κυριαρχία στην αντιυπερτασική αγωγή. Το Exforge είχε πάρει τιμή 63 ευρώ, τη στιγμή που ήταν συνδυασμός των ουσιών αμλοδιπίνης και βαλσαρτάνης σε κόστος δεν ξεπερνούσαν τα 13 ευρώ. Το Exforge ακόμα και σήμερα είναι στα πρώτα 50 σε δαπάνη φάρμακα στην ελληνική αγορά. 
Τέλος, παράδειγμα υποκατάστασης αφορά και το κυρίαρχο προϊόν στομαχοπροστασίας (ομεπραζόλη), το Losec. Εναν χρόνο πριν λήξει η πατέντα, το 2004, επειδή θα έπεφτε η τιμή σε όλες τις χώρες η Astra Zeneca άλλαξε ένα υδροξύλιο -ήταν αριστερόστροφο και το έκανε δεξιόστροφο- ίδιο υδροξύλιο, ίδια ουσία και το λάνσαρε ως Nexium. 
Ενδεικτικό παράδειγμα της αυθαιρεσίας στις τιμολογήσεις των καινοτόμων είναι και το Gardasil (για τα κονδυλώματα του κόλπου που συνιστάται και σαν εμβόλιο στην εφηβεία και μέχρι τα 20 χρόνια). Το εμβόλιο της MSD-Sanofi Pasteur πήρε τιμή, τον Ιανουάριο του 2007, 550 ευρώ για τις 3 δόσεις, ενώ στην Αγγλία κυκλοφορούσε 310 ευρώ φτηνότερα. 
Ο Αντώνης Σαμαράς κατήγγειλε και απειλούσε τους πάντες -εκτός από τον εαυτό του- αλλά σκεφτείτε πόσο ηλίθιος πρέπει να αισθάνεται κάποιος που έριξε την δική του κυβέρνηση με το σκεπτικό πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αριστερή παρένθεση και διαπιστώνει τώρα -τρία χρόνια μετά- πως παρένθεση ήταν ο ίδιος. 
