Τι περιμένουμε;

 

Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει φτάσει σε ένα οριακό και κρίσιμο σημείο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η πρώτη φορά με τον πατέρα του σημερινού ήταν την περίοδο 1990-1993. Σε αντίθεση με τον γιο εκείνος μάλιστα είχε βγει με 47% και με πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή στις εκλογές.

Είχε επίσης βγει σε μια περίοδο κατάρρευσης των μετασταλινικών ανατολικοευρωπαϊκών καθεστώτων και απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας του καπιταλισμού ως το σημείο να αντιμετωπίζεται η ύπαρξη αυτού του αρπακτικού εκμεταλλευτικού συστήματος σαν το τέλος της ιστορίας.Επίσης σε αντίθεση με τον γιο ο πατέρας ήταν πολύ πιο ικανός πολιτικός που δεν φοβόταν τις αντιπαραθέσεις με τους ιδεολογικούς αντιπάλους του και τις εχθρικές συνεντεύξεις με δημοσιογράφους που δεν έλεγχε.

Κι όμως τότε και κόντρα στο παγκόσμιο ρεύμα αυτός ο λαός μπόρεσε να γκρεμίσει όλα τα νεοφιλελεύθερα σχέδια του πατέρα Μητσοτάκη με ένα διαρκές κινηματικό σφυροκόπημα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς.

Ο σημερινός Μητσοτάκης συγκριτικά με τον πατέρα του είναι ένα πολιτικό τίποτα. Δεν έχει τολμήσει να εμφανιστεί σε ένα debate, ούτε καν σε μια συνέντευξη με έναν δημοσιογράφο που δεν ελέγχει. Βγήκε με ένα εκλογικό ποσοστό που πριν την περίοδο των μνημονίων προοριζόταν για την αντιπολίτευση και με εκλογές που είχαν πολύ μικρότερη συμμετοχή.

Επίσης βγήκε σε μια εποχή που η ιδεολογική ηγεμονία του καπιταλισμού έχει καταπέσει καθώς αυτό το σύστημα έχει από το 1990 πνίγει στις κρίσεις, τα χρέη, τις ανισότητες και τις αντιφάσεις του και ακόμη χειρότερα έφερε τον οικολογικό όλεθρο με το όνομα κλιματική αλλαγή.

Κι όμως ένα πολιτικό τίποτα που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή λόγω του πατέρα του και βγήκε αυτοδύναμος πρωθυπουργός με το μικρότερο ποσοστό της μεταπολίτευσης εξαιτίας της τυφλής υποστήριξης από μαφιόζους καναλάρχες και το υπόλοιπο οικονομικό κατεστημένο που οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία και στα μνημόνια, φαίνεται ακόμη να απολαμβάνει πολιτική στήριξη στον πληθυσμό και να περνάει αντιδραστικά μέτρα που ούτε ο πατέρας του είχε διανοηθεί να περάσει.

Δεν θα αναρωτηθώ εδώ γιατί αυτό έχει συμβεί, γιατί δηλαδή φτάσαμε σε αυτή την κατάντια, ένα πολιτικό τίποτα, φρικτό δημιούργημα του κατεστημένου πολιτικού σωλήνα, μαζί με μια δράκα μαφιόζων καναλαρχών να επιβάλλουν τα χειρότερα με την ελάχιστη δυνατή αντίσταση.

Σε άλλα κείμενα έχω αναφερθεί για την ήττα των κινημάτων του 2010-2012, για το κύμα αποπολιτικοποίησης που ήρθε όταν το Όχι ενός δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε Ναι, για τον ρόλο μιας ψοφοδεής αντιπολίτευσης που ως κυβέρνηση είχε βγει με την υπόσχεση να καταργήσει τα μνημόνια και τελικά έφερε καινούργια κλπ κλπ Εδώ το θέμα δεν είναι τόσο η εξήγηση γιατί φτάσαμε σε αυτό τον πάτο, όσο η έκφραση της οργής που αποζητά να πολεμήσει και να αλλάξει μια άθλια κατάσταση.

Είναι η οργή που δεν ενδιαφέρεται τώρα για περίπλοκες και σύνθετες αναλύσεις που εξηγούν και αιτιολογούν την σημερινή αθλιότητα αλλά μέσα στον υποκειμενισμό, την αθωότητα και την γνησιότητα της θέτει το μόνο ερώτημα που έχει για αυτήν σημασία.

Τι περιμένουμε;

Είμαστε στον τέταρτο μήνα σε ένα lockdown που τυπικά είναι χειρότερο από αυτό της άνοιξης, με υποχρεωτική χρήση της μάσκας ακόμη κι όταν περπατάμε μόνοι, με απαγορεύσεις της κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ και τώρα πλέον από τις 6 το απόγευμα τα σαββατοκύριακα, με πρόστιμα που είναι διπλάσια της άνοιξης κι ακόμη έχουμε παπαγάλους της κυβέρνησης να μας απειλούν με χειρότερο lockdown λες και όλο αυτό το διάστημα είμαστε ελεύθεροι. Έχουμε σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ συνεχών περιορισμών της ανθρώπινης κίνησης, όντας η μόνη χώρα στον κόσμο που για τέσσερις συνεχόμενους μήνες δεν μπορείς να βγεις έξω από το σπίτι σου χωρίς να ειδοποιήσεις το κράτος και ταυτόχρονα είμαστε η μόνη χώρα αυτού του μεγέθους που παρά το lockdown διαρκείας δεν έχει καταφέρει να έχει μια μέρα χωρίς διψήφιο αριθμό νεκρών.

Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που άνοιξε το εμπόριο της και τα σχολεία της ενώ ταυτόχρονα επέβαλλε ακόμη στον πληθυσμό της να στέλνει ειδοποιητικά sms προς το κράτος για τις πιο απλές και απαραίτητες μετακινήσεις του. Και βέβαια σε αυτές τις συνθήκες είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που παρά τους πολύμηνους ασφυκτικούς περιορισμούς και απαγορεύσεις, η πανδημία είναι έτοιμη πάλι να φύγει εκτός ελέγχου. Ως τώρα έχουμε δει χώρες να επιβάλουν σκληρά αλλά και σχετικά σύντομα lockdowns μαζί με μαζικά τεστ ιχνηλάτησης που περιόρισαν δραστικά την πανδημία όπως έγινε σε Κίνα και Νέα Ζηλανδία και άλλες να είναι σχετικά αδιάφορες και να αφήνουν τις τοπικές αρχές να παίρνουν τις πρωτοβουλίες όπως έγινε σε ΗΠΑ και Βραζιλία. Είδαμε επίσης την εγκληματική ανευθυνότητα των ευρωπαϊκών κρατών που θυσίασαν τον κόσμο τους και τις θυσίες του για τα μειωμένα κέρδη της τουριστικής βιομηχανίας, ανοίγοντας τον καλοκαιρινό τουρισμό τους σαν να μην υπήρχε η πανδημία.

Πουθενά αλλού όμως δεν είδαμε το συνδυασμό της εγκληματικής ανευθυνότητας των ευρωπαϊκών κρατών με ένα ιδιότυπο χουντικό lockdown διαρκείας το οποίο αποδεδειγμένα δεν νίκησε την πανδημία αλλά στην καλύτερη περίπτωση την άφησε να σέρνεται επ'αόριστο, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να ξαναφουντώσει.

Τι περιμένουμε;

Η πανδημία ανέδειξε δραματικά την σημασία των δημοσίων συστημάτων υγείας και τις ανεπάρκειες που είχαν αυτά μετά από δεκαετίες αχαλίνωτου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Επίσης ανέδειξε την σημασία της αναγκαίας κοινωνικά εργασίας αυτής δηλαδή που ικανοποιεί τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες σε αντίθεση με την παρασιτική αλλά και καλοπληρωμένη εργασία που μόνο διαιωνίζει και επεκτείνει τις εκμεταλλευτικές και φετιχοποιημένες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.Κι όμως εδώ είδαμε αντί να ενισχύεται το δημόσιο σύστημα υγείας να ενισχύεται το ιδιωτικό, οι γιατροί του δημοσίου να διώκονται για την πολιτική τους δράση και οι εργάτες που είναι οι πιο απαραίτητοι για την παραγωγή και μεταφορά των πιο βασικών προϊόντων να χάνουν εργατικά δικαιώματα που δεν είχαν χαθεί ούτε μετά την λαίλαπα των μνημονίων.

Εδώ οι ήρωες της πανδημίας ανακηρύχθηκαν οι μπάτσοι και όχι το ιατρικό προσωπικό γιατί εδώ χρησιμοποιήθηκε η πανδημία για να γίνει επίδειξη του αστυνομικού κράτους που θέλει να χτίσει αυτή η απίστευτη κυβέρνηση η οποία όπως και οι κλασικές χούντες έχει φτιάξει ένα υπερτροφικό υπουργείο δημόσιας τάξης το οποίο έχει αναλάβει από τις φυλακές και τις σχολές μέχρι την φύλαξη των συνόρων και την διαχείριση της ίδιας της πανδημίας.

Όπως και σε άλλες χώρες που ρέπουν προς τον απολυταρχισμό, η πανδημία χρησιμοποιήθηκε για περιστολή βασικών συνταγματικών δικαιωμάτων και για επίδειξη κρατικού τσαμπουκά. Όμως σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα η πανδημία δεν χρησιμοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό για να περάσουν νομοσχέδια που ποινικοποιούν τις διαδηλώσεις και για να τσακιστούν συγκεντρώσεις που είχαν επετειακό χαρακτήρα όπως έγινε εδώ στις 17 Νοέμβρη και στις 6 Δεκέμβρη. Ούτε στην Πολωνία ούτε στην Λευκορωσία ούτε ακόμη στην Ρωσία του Πούτιν έγιναν τα κρατικά αίσχη που έγιναν εδώ εκείνες τις μέρες με τις αστυνομικές δυνάμεις να είναι περισσότερες από αυτές των διαδηλωτών και με τις συνεχόμενες και απρόκλητες επιθέσεις τους σε κόσμο που τηρούσε υποδειγματικά τα μέτρα προστασίας.

Τι περιμένουμε;

Η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες διέθετε μια ρατσιστική αστυνομία αλλά και ρατσιστικά ΜΜΕ που ανέδειξαν την Χρυσή Αυγή όταν το σύστημα τους ήταν σε βαθιά κρίση. Ποτέ αυτή η χώρα δεν ήταν ιδιαίτερα φιλόξενη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Όμως φτάσαμε στον πάτο όταν μετανάστες και πρόσφυγες που δεν ήθελαν καν να μείνουν στην Ελλάδα αλλά ήθελαν μόνο να περάσουν από εδώ και να πάνε σε άλλες χώρες, πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν χωρίς καν το κράτος να αναλαμβάνει την ευθύνη των δολοφονιών του. Οι υπόλοιποι κλείστηκαν σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου δεν τους επιτράπηκε ούτε να κάνουν απεργία πείνας για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες. Ξυλοδαρμοί και βασανιστήρια που δεν γνωρίζουμε την έκταση τους.

Κατειλημμένοι και αυτοοργανωμένοι χώροι, κύτταρα πολιτικής δράσης και πολιτισμού σαρώθηκαν με μανία και βαφτίστηκαν θερμοκήπια τρομοκρατίας. Η κρατική μανία καταστολής έφτασε στο σημείο να εισβάλει με ΜΑΤ σε σπίτια δεξιών σκηνοθετών και να τους ξυλοφορτώνει μαζί με τα παιδιά τους.

Η ίδια η νεολαία στοχοποιήθηκε στο σύνολο της και δέχθηκε την αστυνομική βαναυσότητα μόνο και μόνο γιατί καθόταν σε πλατείες, από την ίδια κυβέρνηση που θα έφερνε λίγο αργότερα μαζικά και χωρίς τεστ τους τουρίστες το καλοκαίρι.Τα ΜΜΕ είναι ελεγχόμενα σε βαθμό που δεν έχει ξαναυπάρξει στην μεταπολίτευση, πληρωμένα από το ίδιο κράτος που έχει αρνηθεί οικονομική βοήθεια στους μακροχρόνια ανέργους.

Το ίδιο το κράτος έχει δημιουργήσει τόσα και τέτοια νέα αστυνομικά σώματα που έχουμε χάσει τον λογαριασμό, με διορισμούς από την πίσω πόρτα και στοχεύοντας πάντα τις κοινωνικές αντιστάσεις. Για τα μεγάλα κεφάλια η κατάσταση είναι η ακριβώς αντίθετη. Εισαγγελείς που ερευνούσαν διεθνή σκάνδαλα όπως αυτό της Νοβάρτις διώκονται οι ίδιοι και υποθέσεις όπως αυτής της Noor 1 με τους τόνους ηρωίνης να μένουν χωρίς πλήρη διαλεύκανση και τους λιμενικούς που την ανακάλυψαν σε δυσμενή μετάθεση.Χρέη μεγαλοοφειλετών είναι έτοιμα να παραγραφούν την στιγμή που η πρώτη κατοικία δίνεται στις τράπεζες που μας χρεοκόπησαν.

Τι περιμένουμε;

Αυτή η χώρα έχει ένα μεροληπτικό, ρατσιστικό και ταξικό σύστημα δικαιοσύνης που προστατεύει τους ισχυρούς και εξαντλεί την αυστηρότητα του στους πιο αδύναμους και κατατρεγμένους.

Έστω κι έτσι όμως, εδώ δεν είχαμε ποτέ την παράδοση του αμερικανικού σωφρονιστικού συστήματος που βασίζεται στον μαζικό εγκλεισμό των παραβατικών φτωχών και σε εξοντωτικές ποινές φυλάκισης για κακουργηματικές πράξεις που ποτέ δεν αναστέλλονται. Μιλάμε άλλωστε για την χώρα που ένας κατά συρροή δολοφόνος βιαστής όπως ο Παπαχρόνης είναι ελεύθερος και το ίδιο ισχύει και για έναν σατανιστή που έκαιγε κόσμο όπως ο Κατσούλας. Επίσης εδώ δεν είχαμε ποτέ νεκρό απεργό πείνας. Το σύστημα όσο σκληρό και άδικο κι αν ήταν είχε τα όρια του και έδειχνε να ενδιαφέρεται να μην έχει νεκρούς κρατούμενους.Και αυτό άλλαξε με αυτή την κυβέρνηση. Η πανδημία έκανε τις συνθήκες στις φυλακές ακόμη χειρότερες και οδήγησε στον θάνατο κρατούμενους που πέθαναν από εγκληματική κρατική αμέλεια. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Ένας πολιτικός κρατούμενος που είχε παραδοθεί μόνος του και ο οποίος όταν είχε πάρει τα τελευταία χρόνια κάποιες άδειες ήταν υποδειγματικός στην τήρηση τους, βρίσκεται στην πιθανή θέση να είναι ο πρώτος νεκρός απεργός πείνας.

Μιλάμε για τον Κουφοντίνα που διεκδικεί το αυτονόητο δικαίωμα του να είναι στην φυλακή που τον είχαν προορίσει από την αρχή της κάθειρξης. Δεν τους έφτασε που του έκοψαν τις άδειες, τώρα θέλουν να δολοφονήσουν έναν πολιτικό κρατούμενο που είναι ήδη 19 χρόνια στην φυλακή και ο οποίος απλά διεκδικεί τα αυτονόητα δικαιώματα του.

Η υπόθεση έχει διεθνοποιηθεί και έχει εμπνεύσει ένα ντόπιο και διεθνές κίνημα αλληλεγγύης το οποίο φυσικά έχει θαφτεί ή συκοφαντηθεί από τα διαπλεκόμενα κανάλια των μαφιόζων. Στην Ελλάδα αυτό το κίνημα δέχεται την πιο σκληρή καταστολή και δεν αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα στην συγκέντρωση για έναν πολιτικό κρατούμενο που κάνει απεργία πείνας όπως συμβαίνει δηλαδή και στην γειτονική Τουρκία του Ερντογάν. Το θέμα παραμένει να αποτρέψουμε με κάθε τρόπο τον πρώτο θάνατο απεργού πείνας.

Τι περιμένουμε;

Αυτή η χώρα έχει μύρια κακά αλλά έχει κι ένα πολύ καλό που αυτή η κυβέρνηση των εξουσιομανών φιλοχρήματων δολοφόνων θέλει να ξεριζώσει.

Για ιστορικούς λόγους που ανάγονται στο μεγάλο παγκόσμιο φοιτητικό κίνημα του 1968 και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 που πνίγηκε στο αίμα, αυτή η χώρα διαθέτει ακόμη ανοιχτά και δημόσια δωρεάν πανεπιστήμια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θεωρητικά και πρακτικά ο κάθε πολίτης μπορεί να επισκεφτεί τα πανεπιστήμια της χώρας χωρίς έλεγχο, ακόμη και να παρακολουθήσει αν θέλει τις δημόσιες πανεπιστημιακές διαλέξεις.

Με αυτό τον τρόπο τα πανεπιστήμια ήταν έμπρακτα χώροι γνώσης, προσβάσιμοι στον καθένα.Επίσης τα πανεπιστήμια εδώ και δεκαετίες ήταν χώροι συζήτησης και πολιτικής ζύμωσης που αντιμετώπιζαν τους φοιτητές τους ως υπεύθυνους ενήλικους πολίτες που δεν χρειάζονται καταναγκασμούς όπως οι απουσίες και κατασταλτικά σώματα για να πειθαρχήσουν. Οι φοιτητές είχαν το δικαίωμα στην αυτοοργάνωση και στην λήψη αποφάσεων μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας όπως αυτές των γενικών συνελεύσεων.

Από αυτά τα ανοιχτά δημόσια Πανεπιστήμια με την πλούσια δράση αγώνων που πολλές φορές συνδέονταν με την υπόλοιπη κοινωνία, βγήκαν στρατιές επιστημόνων, περιζήτητων στις άλλες χώρες για τις δεξιότητες και τις γνώσεις τους.

Αυτές οι κατακτήσεις που ήρθαν με το αίμα των φοιτητών της δεκαετίας του 70 είχαν περιφρουρηθεί με διαδοχικούς φοιτητικούς αγώνες κάθε φορά που η εξουσία ήθελε να τις αμφισβητήσει.

Καμία όμως μεταπολιτευτική κυβέρνηση δεν τόλμησε έστω να διανοηθεί να περάσει αυτά που θέλει να περάσει η σημερινή κυβέρνηση. Μια παράδοση δεκαετιών ανοιχτών δημοσίων πανεπιστημίων απειλείται να αντικατασταθεί με την δυστοπία κλειστών επιτηρούμενων και αστυνομοκρατούμενων πανεπιστημίων όπου η ίδια η πολιτική δράση και η αυτοοργάνωση των φοιτητών θα είναι ποινικό αδίκημα. Με μπροστάρη έναν πρωθυπουργό που δεν έχει γνωρίσει ποτέ του τι είναι ένα ανοιχτό δημόσιο πανεπιστήμιο κι έχει ως πρότυπο του τα αμερικανικά πανεπιστήμια που έχει φοιτήσει και τα οποία έχουν φορτώσει την αμερικανική νεολαία με ένα απίστευτο φοιτητικό χρέος που αγγίζει πλέον τα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια, τούτη η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει μια αντιδραστική μεταρρύθμιση που θα την ζήλευε και η χούντα των συνταγματαρχών.

Συμμάχους του έχει τα μαφιόζικα κανάλια τα οποία εδώ και χρόνια μεθοδικά και συκοφαντικά έχουν στοχοποιήσει τα δημόσια ανοιχτά πανεπιστήμια ως χώρους ανομίας.

Κι από δίπλα η κυβερνητική φοιτητική παράταξη που υπήρξε αποδεδειγμένα η παράταξη της ανομίας και της ρεμούλας, η παράταξη που εκμεταλλεύτηκε τον ανοιχτό δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων για να στήσει μηχανισμούς που έπαιρναν τα λεφτά των φοιτητών, έφερνε τραμπούκους σε συνελεύσεις, προωθούσε το ρουσφέτι και τις υπόγειες συνεννοήσεις με δεξιούς καθηγητές, εξαγόραζε ψήφους υποκαθιστώντας λειτουργίες του πανεπιστημίου, η παράταξη που προωθούσε τον πολιτιστικό βούρκο με τα πάρτυ της και είχε αναγάγει την αρπακτή και τον παρτακισμό σε υπέρτατες αξίες της, η ΔΑΠ ΝΔΦΚ, το ζιζάνιο που πάντα ξεφύτρωνε για να πνίξει το άνθος της συλλογικής δράσης και συνειδητοποίησης.Αυτή η παράταξη δείχνει τώρα τι ήταν πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια που δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τον δημόσιο ανοιχτό πανεπιστήμιο.

Μια παράταξη χαφιέδων και ρουφιάνων της αστυνομίας η οποία τα παίζει όλα για όλα ώστε τα πανεπιστήμια να γίνουν η δυστοπία που πάντα ήθελαν. Το ξέρουν πολύ καλά ότι αν χάσουν αυτή την μάχη θα τελειώσουν οριστικά από τα πανεπιστήμια. Θα είναι για πάντα στιγματισμένοι ως αυτοί που ήθελαν να κλείσουν τα πανεπιστήμια από την κοινωνία με τους μπάτσους μέσα να αλωνίζουν και να ελέγχουν τον κόσμο με φεης κοντρόλς και κάμερες. Γι'αυτό δίνουν τα ρέστα τους με τρομολαγνικά σποτάκια και αντιμετωπίζουν τον κόσμο που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις σαν εξωφοιτητικούς που δεν έχουν σχέση με το πανεπιστήμιο.Ξέρουμε επίσης πολύ καλά ότι αν χάσουμε αυτή την μάχη οι συνέπειες θα είναι ολέθριες.

Θα χαθεί το μόνο καλό σε αυτή την χώρα που έχει παράδοση δεκαετιών και είναι ποτισμένο με λαϊκό αίμα. Ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό είναι η μάχη που κρίνει σε τεράστιο βαθμό τον χαρακτήρα της ίδιας της κοινωνίας, την ίδια την ικανότητα της να δίνει συλλογικές μάχες.

Έχουμε υποστεί πολλές ήττες σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Όλες είναι λίγο ή πολύ αναστρέψιμες. Αυτή η ήττα όμως ακριβώς επειδή επικάθεται σε τόσες άλλες ήττες απειλεί να είναι η πιο οριστική και μόνιμη και γι'αυτό πρέπει να τα δώσουμε όλα για να μην συμβεί.Αντίστροφα η νίκη σε αυτό τον αγώνα ανοίγει τον δρόμο να ξαναανοιξουμε όλες τις μάχες στις οποίες έχουμε ηττηθεί. Και οι δύο πλευρές γνωρίζουν συνεπώς το διακύβευμα. Εδώ δεν χωρούν ηττοπάθειες.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η αδίστακτη κυβέρνηση επιλέγει να φέρει αυτή την δυστοπία σε εποχή πανδημίας, με τα πανεπιστήμια κλειστά για ένα χρόνο και σε περίοδο εξεταστικής. Δεν της αρκούσε να φέρει το πιο εμετικό νομοσχέδιο, έπρεπε να το φέρει με τον πιο εμετικό τρόπο.Όλο αυτό τον καιρό έχει αντιμετωπίσει τους ενηλίκους φοιτητές με προσβλητικό τρόπο, πιο κάτω και από παιδιά του δημοτικού τα οποία έχει εμπιστευθεί πολύ περισσότερο στο άνοιγμα των εκπαιδευτικών χώρων τους.Όλο αυτό τον καιρό δεν άνοιξε έστω μια μέρα τα πανεπιστήμια ακριβώς γιατί τρέμει τις αντιδράσεις των φοιτητών κι έχει προχωρήσει σε αβαντάρισμα των ιδιωτικών κολλεγίων σε σημείο που έχει εξοργίσει ακόμη και παλιούς δαπίτες. Όλο αυτό τον καιρό ενδιαφέρεται μόνο να ξεφορτωθεί όσους περισσότερους φοιτητές γίνεται και δεν της καίγεται καρφί για το όργιο αντιγράφων που γίνεται με τις εξετάσεις εξ αποστάσεως ενώ παράλληλα φροντίζει να πετσοκόψει τις δαπάνες για την παιδεία και να περιορίσει δραστικά τον αριθμό των εισακτέων.

Τούτη η μάχη είναι λοιπόν η πιο κομβική και αφορά όλη την κοινωνία σε πάρα πολλά επίπεδα. Ή θα είναι το εφαλτήριο που θα φέρει νέους και ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες ή θα είναι η ταφόπλακα όλων των κινημάτων που πασχίζουν αυτά τα χρόνια να μείνουν ζωντανά.Ακριβώς γιατί αυτή η μάχη είναι τόσο κρίσιμη βλέπουμε διαδηλώσεις χιλιάδων σε εποχή πανδημίας και αστυνομικών περιορισμών. Εδώ δεν χώρα κανένας εφησυχασμός και καμιά αναβλητικότητα.

Πρωτοπόροι οι φοιτητές στο Φυσικό Θεσσαλονίκης που έκαναν το επόμενο βήμα και κατέλαβαν την σχολή τους με γενική συνέλευση. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι άλλοι φοιτητές.Για τους υπόλοιπους που υπήρξαμε φοιτητές (και είμαστε πάρα πολλοί) αλλά ακόμη κι αυτοί που ποτέ δεν ήταν, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να κατέβουμε στους δρόμους μαζικά και με όλες τις προφυλάξεις για την αποτροπή της διάδοσης του ιού, την μέρα που ψηφίζουν το δυστοπικό έκτρωμα, Τετάρτη 10 Φλεβάρη 2021.

Τι περιμένουμε;

ΥΓ Το κείμενο απευθύνεται σε όλο τον κόσμο που έχει κατέβει στην ζωή του έστω σε μια διαδήλωση δίκαιης αντίστασης. Περισσότερο απευθύνεται στον κόσμο που ήταν στους δρόμους στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αλλά και στις πλατείες και στην κατάληψη της πλατείας Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011. Αυτό τον κόσμο που πήρε τότε μια γερή δόση άμεσης δημοκρατίας και αυτοοργάνωσης για να συκοφαντηθεί τώρα όψιμα από το πολιτικό τίποτα που έχουμε για πρωθυπουργό σαν το αντίστοιχο των φασιστών του Τραμπ που μπούκαραν με την αρωγή της αμερικανικής αστυνομίας στο Καπιτώλιο στις 6 Γενάρη αυτού του χρόνου. Το κείμενο επίσης απευθύνεται στους νέους που δεν έχουν προλάβει να κάνουν τους δικούς τους αγώνες και για τους οποίους αυτή η κυβέρνηση προορίζει μια φρίκη που εμείς οι παλιότεροι δεν είχαμε να αντιπαλέψουμε ακόμη και στα πιο μαύρα χρόνια των μνημονίων. Μετά από τόσα χρόνια με οπισθοδρομήσεις και ήττες είναι φυσιολογικό να κυριαρχεί ο κυνισμός, η απογοήτευση και η παραίτηση. Έρχονται όμως κάποιες στιγμές που η ανόθευτη οργή όπως αυτή που ξεπηδά αυθόρμητα μπροστά στο αλαζονικό θράσος μιας αδίστακτης εξουσίας, μπορεί να τα ανατρέψει όλα. Σύμμαχος μας όλος ο πλανήτης που εξεγείρεται και αντιστέκεται μέσα στις δύσκολες συνθήκες μιας πανδημίας.


πηγη: Blackbatmarx https://athens.indymedia.org/post/1610225/