Είναι ο Άδωνις Κομμουνιστής; Είναι ο Πορτοσάλτε ανόητος; Ζούμε στην Σοβιετία ή μήπως στην Νάρνια; Τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν ισχύει, εκτός ίσως από την νοημοσύνη του Άρη, για την οποία διατηρούμε αρκετές αμφιβολίες.

Οι επικοινωνιολόγοι των ΜΜΕ, των πολιτικών κομμάτων και των κυβερνήσεων είναι διαχρονικά πολύ μπροστά. Είναι κρου επαγγελματιών, οι οποίοι μπορούν να μετατρέψουν τον Χαρδαλιά σε Τζακ Νόρρις, τον Κούλη σε σοβαρό Κεντρώο, τον Άδωνι σε συνετό και μετρημένο πολιτικό. Άλλωστε στην ζωή αυτή όλα είναι σχετικά. Δηλαδή όλα έχουν να κάνουν με την συνολική πληροφορία που δεχόμαστε.

Έτσι λοιπόν, όταν η κύρια πηγή της πληροφόρησης μας είναι τα καθεστωτικά ΜΜΕ, η πλημμύρα ακροδεξιού και φασίζοντος λόγου μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά το πως αντιλαμβανόμαστε τον υπόλοιπο πολιτικό λόγο. Με λίγα λόγια, όταν το κέντρο (μέσος όρος) του ανα-παραγόμενου πολιτικού λόγου μετατοπίζεται προς τα (ακρο)δεξιά, η απλά νεοφιλελέ δεξιά μπορεί να ερμηνευτεί από τον δέκτη του μηνύματος ως κεντροδεξιά ή κεντρώα.

Φυσικά, δεν είναι μόνο η δεξιά που πράττει ανάλογα. Όταν επί 5 χρόνια δεχόμασταν την πληροφορία πως η κεντρο-αριστερή μπουρδολογία του Τσίπρα είναι η Ριζοσπαστική Αριστερά που θα φέρει την καταστροφή και θα μας βγάλει από την Ε.Ε. (φτου κακα), το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ μετατράπηκε ξαφνικά σε Κεντροαριστερό Κόμμα, οι πατριώτες σοσιαλδημοκράτες της ΛΑΕ σε ασυμβίβαστους αριστερούς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σχεδόν ταυτίστηκε με την Αναρχία και πάει λέγοντας.

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Για να μετατραπεί η σημερινή κυβέρνηση στην συνείδηση του κόσμου σε “λογική” και όχι ακραία δεξιά, συντελέστηκαν μια σειρά από βήματα:

Καταρχήν, διαχωρίστηκε μια μερίδα της ακροδεξιάς, πολύ χρήσιμη στο σύστημα, από τα “απολωλότα πρόβατα” των Νεοναζί της Χ.Α. και του λούμπεν ακροδεξιού χώρου. Αυτή η μερίδα της ακροδεξιάς μπήκε στην ΝΔ και εν συνεχεία στην Κυβέρνηση, με την μορφή του Βορίδη, του Πλεύρη, του Άδωνι και σταδιακά μετατράπηκε από τα ΜΜΕ σε “δεξιότερη τάση” της ΝΔ, για να χάσει και αυτόν τον χαρακτηρισμό όσο αποκόμιζε πολιτικό χρόνο στην TV και υπουργεία την Κυβέρνηση.

Έτσι, ο τηλεπλασιέ ακροδεξιών βιβλίων και θεραπευτικών γιλέκων, το πρώην πουλέν του δικτάτορα Παπαδόπουλου και ο γιος του θεωρητικού του ελληνικού φασισμού έγιναν πλέον στυλοβάτες της ελληνικής δημοκρατικής πολιτικής. Ο λόγος τους, αν και μετριάστηκε, δεν άλλαξε στην ουσία του και πλέον μπορούσαν να αναπαράγουν την ακροδεξιά ιδεολογία από επίσημες θέσεις. Φυσικά σε αυτό βοήθησε η ύπαρξη της ΧΑ, της “επίσημης” ακροδεξιάς, ως μέτρο σύγκρισης. Και αργότερα, όταν χρειάστηκε, επιστρατεύθηκε για τον λόγο αυτό ο Βελόπουλος, ο οποίος και πάλι φαντάζει απλώς ακροδεξιός σε σχέση με τους Νεοναζί, συμβάλλοντας κι αυτός στην εξοικείωση του κοινού με τον φασιστικό λόγο.

Φυσικά, τα ΜΜΕ παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην διαδικασία αυτή όχι ως απλοί ανά-παραγωγοί του δημόσιου πολιτικού λόγου, αλλά και σαν πρωτογενείς παραγωγοί αυτού. Όταν ακούμε κάθε μέρα στα ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ και του Star Channel τοποθετήσεις οι οποίες είναι δεξιότερες της Δεξιάς, να “εγκαλούν” από τα δεξιά την Κυβέρνηση για διάφορα θέματα, τότε είναι (σχεδόν) αναμενόμενο και με όρους ψυχολογίας της μάζας να βγαίνει το συμπέρασμα πως η Κυβέρνηση είναι πιο συνετή από τις ακροδεξιές και ακρο-νεοφιλελε φωνές. Φυσικά, το 90% αυτών των ρεπορτάζ είναι στημένο ανάμεσα στα καθεστωτικά και την Κυβέρνηση και σκηνοθετημένο κατάλληλα ώστε να βγαίνει αυτό το συμπέρασμα. Άλλωστε, όπως έχουμε ξανατονίσει, τα ΜΜΕ εξαρτώνται από τις καλές τους σχέσεις με τις κυβερνήσεις για να έχουν πρόσβαση σε πρωτογενείς πηγές (πέρα από την ταξική και πολιτική ταύτιση που μπορεί να υπάρχει).

Όλη αυτή η διαδικασία λειτουργεί ως ένα “δόγμα του σοκ” για το κοινό, το οποίο ακούγοντας συχνά ακρότητες που δεν μπορεί με τίποτα να χωνέψει, από ένα μέσο το οποίο ενδόμυχα συχαίνεται, αλλά από το οποίο ταυτόχρονα είναι εξαρτημένο, χαώνεται, αποπροσανατολίζεται και καταλήγει να αφομοιώνει και να χωνεύει αυτό που του παρουσιάζεται ως “συνετός αντίλογος”. Που μπορεί και πάλι να είναι μια πιο μετριασμένη ακρότητα, “κουκουλωμένη” ως μετριοπάθεια.

Κάτι τέτοιο έγινε και πριν δυο μέρες με την “λογομαχία” Άρη Πορτοσάλτε, “δημοσιογράφου” του ΣΚΑΙ και του Αδώνιδος Γεωργιάδη, Υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων. Η “διαφωνία” τους είχε να κάνει με το κλείσιμο για δυο μήνες κάποιου μπαρ στην Μύκονο, που παραβίασε τις οδηγίες της Κυβέρνησης σχετικά με τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό. Ο Άρης “αγανάκτησε” με την απόφαση αυτή και την χαρακτήρισε μέτρο “Κομμουνιστικής Κυβέρνησης”, για να απαντήσει ο “λογικός” Υπουργός πως προέχει η ασφάλεια και η υγεία των πολιτών και ότι ακολουθήθηκαν οι νόμοι. Φυσικά όλα αυτά μεταξύ τύρου και αχλαδίου, σε μια άκρως φιλική συνέντευξη. Ο Άρης βγήκε προς τα έξω ως ο ακρονεοφιλελές μπουρδολόγος (κάτι που πιθανότατα είναι στην πραγματικότητα, εκτός κι αν εδώ και είκοσι χρόνια μας ξεγελάει) που δεν μπορεί να ξεχωρίσει την “κομμουνιστική πολιτική” από την “υγειονομική” και ο Άδωνις αναβαπτίστηκε ως υπέρμαχος της δημόσιας υγείας πάνω από το κέρδος. “Παράλογο…Παράλογο…” που φώναζε αδίκως και η χήρα στους Δέκα Μικρούς Μήτσους.

Το αποτέλεσμα είναι τόσο γελοίο, που αμφότεροι έγιναν περίγελος στα Social Media. Αυτό όμως λίγη σημασία έχει, αν αναλογιστεί κανείς όλον αυτόν τον κόσμο που δεν είναι ενεργός εκεί, δεν έχει την δυνατότητα πρόσβασης στο internet, είναι ηλικιωμένος κλπ. Αν και το σενάριο στήθηκε σωστά, οι πρωταγωνιστές ήταν επιεικώς απαράδεκτοι στους ρόλους τους, όντας αμφότεροι κωμικοτραγικές προσωπικότητες, έκαστος στον κλάδο του. Και γι’ αυτόν τον λόγο το “θεατράκι” αυτό έγινε πιο ορατό σε μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού.

Φανταστείτε όμως τώρα πως με αυτές τις διαδικασίες ως κύρια γραμμή με την οποία πορεύονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ σε καθημερινή βάση, πόσα άλλα τέτοια “θέατρα του παραλόγου” περνούν απαρατήρητα και καταπίνονται αμάσητα από το τηλεοπτικό κοινό. Σκεφτείτε την συμβολή των Μέσων στην εξοικείωσή μας με τον φασιστικό και ακροδεξιό λόγο. Στην μετατόπιση του “κέντρου” και συνεπακόλουθα της κοινής γνώμης προς τα δεξιά.

Υπάρχει τρόπος να πολεμήσουμε αυτό το φαινόμενο που ονομάσαμε εδώ “δόγμα του σοκ” στον δημόσιο λόγο; Είναι αρκετή η ανάδειξή του από σελίδες και μέσα αντιπληροφόρησης όπως το Αlerta.gr; Πιθανότατα όχι.

Η επιρροή που ασκούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ μέσω του κρατικού και ιδιωτικού ολιγοπωλίου είναι ένας από τους μεγαλύτερους γρίφους που πρέπει να λύσει το επαναστατικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα, αν θέλει να καταφέρει να διεισδύσει στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων.

πηγη : https://www.alerta.gr/archives/5977