ΑΘΕΟΙ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΙ

   «Ο θεός είναι νεκρός…παραμένει νεκρός…τον έχουμε σκοτώσει. Πως θα παρηγορηθούμε, οι δολοφόνοι όλων των δολοφόνων; Ότι ήταν ιερότερο και τρανότερο στον κόσμο πέθανε ματωμένο από τα μαχαίρια μας. Ποιος θα σκουπίσει αυτό το αίμα από πάνω μας … Δεν είναι το μεγαλείο αυτής της πράξης πολύ μεγάλο για μας ; Δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε θεοί, ώστε να φανούμε αντάξιοι ;» (Φ.Νίτσε).

Η τρέχουσα συζήτηση στην Ελλάδα για το θρησκευτικό φαινόμενο συνήθως εξαντλείται στις εγκόσμιες εκφάνσεις του : διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους , φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας , σχέσεις εκκλησιαστικής ιεραρχίας  με τις ελίτ του πλούτου, τα προνόμια της ιεραρχίας αυτής , η πρόσφατη διαμάχη για την διδασκαλία των θρησκευτικών , η αντίληψη ότι η εκκλησία είναι βασικός πυλώνας του ελληνικού έθνους-κράτους , το  εύλογο  ερώτημα γιατί υπάρχουν 10.000 δημόσιοι υπάλληλοι κληρικοί ενώ οι δημόσιοι γιατροί είναι  8000,  η συνθηκολόγηση μέρους των εκπροσώπων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας με κατακτητές (βλέπε την επιστολή των πατέρων του Άγιου Όρους που καλωσόριζαν τον Χίτλερ στην Ελλάδα), κ.λ.π..
Πέρα όμως από τα παραπάνω σημαντικά ζητήματα που τίθενται από την εκκοσμίκευση της θρησκείας , ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Γιατί, ενώ έχουν περάσεις τρεις αιώνες από τότε που οι διαφωτιστές εξήγγειλαν το εγκόσμιο σχέδιο για το θάνατο του θεού, δεν πέθανε ακόμα ; Ίσως αν άκουγαν τον Πλάτωνα «η θρησκεία είναι ένα θεραπευτικό ψεύδος», θα αντιλαμβάνονταν την συνθετότητα της θρησκευτικής ανάγκης.

  
To βιβλίο του Κ.Λάμπου , Θεός  και Κεφάλαιο δεν μας φωτίζει καθόλου γι’ αυτό, είναι άλλη μία αναγγελία θανάτου χωρίς να υπάρχει το πτώμα. Η εξήγηση για τον  Κ.    Λάμπο, που είναι προσφιλής στους διαφωτιστικούς κύκλους αριστερής, αναρχικής και φιλελεύθερης απόχρωσης, γιατί ο θεός είναι επτάψυχος, είναι απλή και χιλιοειπωμένη. Ο  μύθος του παντοδύναμου θεού στηρίζεται στην άγνοια και στην βία της εξουσίας. Το επιχείρημα της άγνοιας είναι ιστορικά αίολο.
Στην μακραίωνη πορεία των 70.000 χρόνων του homo sapiens, οι τελευταίοι τρεις αιώνες όχι μόνο δεν χαρακτηρίζονται από άγνοια,  αλλά από μία τεράστια πλημμυρίδα γνώσεων και προόδων της επιστήμης και της τεχνολογίας. Γιατί  αυτές δεν στάθηκαν ικανές να ξεριζώσουν την μυθοπλασία του θεού ;

Οι ίδιοι που επικαλούνται το επιχείρημα της άγνοιας  θεωρούν ότι  οι προεγγράμματες τροφοσυλλεκτικές – κυνηγετικές κοινωνίες,   στις απαρχές της ανθρωπότητας, χαρακτηρίζονταν από εξισωτικές δομές και αντι-ιεραρχικές  σχέσεις ( ο πρωτόγονος κομμουνισμός του Μαρξ, ο ευγενής  άγριος του Ρουσό). Αν όμως οι θρησκείες  επιβλήθηκαν με την βία των εκμεταλλευτικών  εξουσιών για να λειτουργήσουν ως ιδεολογίες υποταγής, γιατί οι άνθρωποι των εξισωτικών και ακρατικών κοινωνιών πίστευαν στα πνεύματα ;

Η αποδεικτική  δύναμη του λόγου δεν μπορεί να αποκαλύψει χρησιμοποιώντας κοινά αποδεκτά εννοιολογικά εργαλεία, επιστημονικά και φιλοσοφικά, τι υπήρχε εν αρχή, την απαρχή της απαρχής. Ο λόγος ποτέ δεν θα αποδείξει  αν υπάρχουν πνεύματα μετά θάνατον, αθάνατη ψυχή , κόλαση ή παράδεισος , ζωή μετά θάνατον . Οι θεολογικές αυτές παραδοχές δεν επιδέχονται επαλήθευση ή διάψευση, είναι αυτοεπαληθεύσιμες , δηλαδή δόγμα. Όποιος ισχυρίζεται ότι μετά θάνατον υπάρχει ψυχή ας φέρει μια απόδειξη. Ο άνθρωπος είναι ίσως από τα λίγα πλάσματα που έχουν επίγνωση του πεπερασμένου της φύσης του και την ίδια στιγμή αρνείται να αποδεχτεί  την θνητότητα του.  Η αξιοσημείωτη διάρκεια του θρησκευτικού φαινομένου είναι σε άμεση σχέση με το ότι  ξορκίζει την θνητότητα, προσφέρει  μία παρηγοριά στο κατατρομαγμένο από τον αφανισμό του άτομο και μία προσδοκία για την μετά θάνατο ανάσταση του.

Ο Νίτσε ατυχώς εξήγγειλε τον θάνατο του θεού, συνοδεύοντας αυτή την προτροπή με μία ύβρη , να γίνουμε εμείς θεοί. Δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αντιστρέψει την ιουδαιοχριστιανική παράδοση της ανθρωποποίησης του θείου (Χριστός) σε θεοποίηση του ανθρώπου .
Τα αποτέλεσμα είναι μια ανθρωπολογική τραγωδία. Γίναμε  εγκόσμιοι αλαζόνες θεοί και κυριαρχήσαμε πάνω στη φύση και στα άλλα πλάσματα και αυτό που αφήνουμε πίσω μας ως επίτευγμα  της προόδου είναι ένας βίος αβίωτος , ένας ελάχιστος εγωκεντρικός εαυτός. Το ανθρωπολογικό υπόδειγμα της νεωτερικότητας είναι ο άθεος θεοσεβούμενος. Αυτός που σκότωσε το θεό για να μετατραπεί σε ανελέητο θεό του εαυτού του. Αυτός ο θεός είναι ο πιο αδυσώπητος διότι δεν προσφέρει ούτε την μετάνοια , την δυνατότητα εξιλέωσης, στον άλλο , στον συνάνθρωπο ,γιατί είναι ένας ατομοκεντρικός θεός. Ο άνθρωπος είναι  ο κυριότερος κίνδυνος για τον άνθρωπο και ο μεγαλύτερος απελευθερωτικός  στόχος  είναι ο αυτοπεριορισμός του. Το πρότυπο που πρέπει να αναζητήσουμε  είναι πώς θα ζήσουμε ένα εγκόσμιο βίο  με αυτοδημιουργία  και αυτοθέσμιση, μεστή νοήματος, όχι στη βάση ενός ιδεώδους, επίγειου ή ουράνιου παραδείσου. Άλλωστε ακόμα και αν υπήρχε  ζωή μετά θάνατον θα ήταν μία αβίωτη ζωή αν ήταν μία επανάληψη ενός εγκόσμιου ανεξέταστου βίου.
Και τι τραγωδία! Θα διαρκούσε αιώνια.

Χάρης Ναξάκης