Μπείτε στη θέση τους [Αυτό πρέπει να το διαβάσεις]

Όλες αυτές τις ημέρες διαβάζω σχόλια από εδώ, ακούω κριτικές από εκεί, γνωστοί, συγγενείς και φίλοι που έχουν το θάρρος μου στέλνουν ερωτήματα και απορίες, πολλά από αυτά ποτισμένα άγνοια και μίσος…

Έλεγα, να κρατηθώ, να μην μπω στη διαδικασία να απαντήσω, να τοποθετηθώ…ΟΜΩΣ… εγώ, εμείς, το ζούμε όλο αυτό εδώ και 5 μήνες, το ζούμε εδώ στη Λέσβο, είμαστε μέρος μιας αλήθειας που οι πιο πολλοί δε θα μάθετε ΠΟΤΕ , γιατί είναι πάντα πολυτιμότερη η καθοδηγούμενη πληροφόρηση. Τι να σας πω, για να πιστέψετε τι άνθρωποι, είναι όλοι αυτοί που έβγαιναν στις ακτές από τις βάρκες; πως να σας μεταφέρω την αγωνία, τον τρόμο, το φόβο τους; Πως να σας κάνω να νιώσετε την ξέπνοη ανάσα, την καρδιά που χτυπούσε σαν τρελή, τα δάκρυα που δε σταματούσαν;
ADVERTISEMENT

ΠΩΣ να σας κάνω να μπείτε στη θέση τους; Ο,τι τίτλο κι αν εσείς τους δίνετε… Μετανάστες, πρόσφυγες….για εμένα είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, άνθρωποι που η αξιοπρέπεια τους εξαφανίστηκε στη διαδρομή όταν ΟΛΟΙ τους εκμεταλλεύονται, όταν η ζωή τους μπαίνει σε κίνδυνο συνεχώς, όταν τα παιδιά τους κλαίνε απελπισμένα.
ΠΩΣ εσύ, εγώ, ο φίλος, ο γείτονας, ο δάσκαλος των παιδιών μου, μπορεί να νιώσει τι νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι; Που πέρασαν από χίλια κύματα, έθαψαν φίλους, συγγενείς, έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους και βρίσκονται συνεχώς έρμαια του κάθε εκμεταλλευτή; Πως να μπορέσουμε να μπούμε, για ένα λεπτό στη θέση τους; ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΕΊΜΑΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΜΕ πως είναι να κυκλοφορείς με ρούχα δωρεών, με τρόφιμα από συσσίτια, να μένεις σε σκηνές στο τσιμέντο να έχεις να κάνεις μπάνιο εβδομάδες, να γεννάς στις λάσπες, να αρρωσταίνεις και να πεθαίνεις κυνηγώντας ένα όνειρο, τη τελευταία σου ελπίδα, για ασφαλή ζωή;

Μπροστά σε κάθε έναν από αυτούς, νοιώθω ανύπαρκτη, τους συμπονώ, τους νοιώθω, τους στηρίζω, ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ για να εξαφανίσω από ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ, το φόβο και την άγνοια…ΚΛΕΙΣΤΕ τα αυτιά σας στις Κασσάνδρες, δείτε τους όπως είναι, άνθρωποι σαν εσάς, σαν εμένα, σαν όλους, που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά και ασφαλείς… Τέτοιος χαμός για μισή κερκίδα του ΟΑΚΑ(δες το κι έτσι…), τόσος χαμός απλά γιατί ο καθένας από εσάς είτε εσκεμμένα είτε άθελά του γίνεται ένα ακόμη πιόνι στα χέρια αυτών που μας ελέγχουν και μας ξεπουλάνε καθημερινά…



Εγώ, σαν Μάνια, σαν μάνα με 4 παιδιά…το μόνο που τρομάζω και απεύχομαι είναι να πρέπει να ζήσω έστω και μια μέρα από τη ζωή τους… Ξυπνήστε, μη φοβάστε και βοηθήστε… Σήμερα αυτούς, αύριο τον γείτονα σας που πεινάει… Οι ίδιοι τον δημιούργησαν κι αυτόν… Άσε την κριτική λοιπόν και βοηθά στην πραγματικότητα, στην ουσία. Το να γεμίσεις μια τσάντα με ζυμαρικά, δε σου χαρίζει τον παράδεισο, ούτε καν ένα ήσυχο βράδυ με τη συνείδηση σου… Άνοιξε την αγκαλιά, τη σκέψη, τη καρδιά σου και προσπάθησε να νιώσεις το πρόβλημα του διπλανού σου, πρόσφυγας νιώθει κι αυτός κι ας είναι ομοεθνής σου.


Της Bikof Mania-Maria