Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Καταδίκη της Ελλάδας για βασανιστήρια από την αστυνομία και τη δικαστική τους κάλυψη.



Ομόφωνα καταδικάστηκε η Ελλάδα για σωρεία παραβιάσεων της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στην υπόθεση Σιδηρόπουλος – Παπακώστας κατά Ελλάδος.

Η υπόθεση αφορούσε περιστατικό που εκτυλίχθηκε το 2002 στο αστυνομικό τμήμα Ασπροπύργου, κατά το οποίο ο τότε αρχιφύλακας της Άμεσης Δράσης Χρήστος Ευθυμίου, έκανε ηλεκτροσόκ σε δύο νεαρούς που είχαν προσαχθεί για παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.

Ο 20χρονος τότε Γιάννης Παπακώστας και ο ανήλικος 17χρονος Γιώργος Σιδηρόπουλος, βρέθηκαν να φέρουν πολλαπλές κακώσεις από ηλεκτρικό ρεύμα μετά από ιατρική εξέταση, ενώ κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ήταν σιδηροδέσμιοι.

Ο αστυνομικός αρνήθηκε τις κατηγορίες και μέσω της διαβόητης διαδικασίας της ΕΔΕ, αθωώθηκε οπότε και συνέχισε να υπηρετεί στο αστυνομικό σώμα μέχρι το 2009.

Το 2009, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών, επέβαλε κάθειρξη έξι ετών, με το σκεπτικό μάλιστα πως κατά την ακροαματική διαδικασία «αποδείχθηκαν πλήρως τα πραγματικά περιστατικά όπως περιγράφονται στο παραπεμπτικό βούλευμα», γελοιοποιώντας έτσι την όποια ΕΔΕ είχε διεξαχθεί.

Μάλιστα του αναγνώρισε μόνο το ελαφρυντικό της μετέπειτα καλής συμπεριφοράς και όχι του πρότερου έντιμου βίου ενώ ο πρόεδρος του δικαστηρίου μετα το πέρας της διαδικασίας είχε πει ότι στόχος της ποινής που επιβλήθηκε ήταν ο μεν καταδικασθείς να καταλάβει τον παράνομο χαρακτήρα της πράξης του οι δε αστυνομικοί γενικά να συνειδητοποιήσουν ότι παρόμοιες ενέργειες δεν επιτρέπεται να συμβαίνουν χωρις βέβαια να αποτελεί ποινή που στρέφεται γενικά κατά της αστυνομίας.

Το 2014 το Μικτό Ορκωτό Εφετείο, μετέτρεψε την ποινή του σε εξαγοράσιμη φυλάκιση πέντε ετών, με το ποσό εξαγοράς να ορίζεται στα 5 ευρώ ανά ημέρα. Σύνολο δηλαδή 9,100 ευρώ περίπου.

Σύμφωνα όμως με το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το ποινικό και δικαστικό σύστημα αποδείχθηκε χωρίς αυστηρότητα και ανίκανο να έχει αποτρεπτικό αποτέλεσμα για να εξασφαλίσει την αποτελεσματική πρόληψη, σε παράνομες πράξεις όπως τα βασανιστήρια, κρίνοντας ομόφωνα πως υπήρξαν:
παραβίαση του άρθρου 3 (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης, παραβίαση του Άρθρου 6 § 1 (δικαίωμα ακρόασης εντός εύλογου χρόνου) λόγω του μήκους της διαδικασίας και
παραβίαση του άρθρου 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής) εξαιτίας της απουσίας αποτελεσματικής προσφυγής μέσου για να διαμαρτυρηθούν οι προσφεύγοντες για τη διάρκεια της διαδικασίας.

Το Δικαστήριο υπογράμμισε πως η όλη δίωξη δεν επέφερε την κατάλληλη αποκατάσταση, αφού οι ποινές που επιβλήθηκαν στο δράστη, ήταν προκλητικά δυσανάλογες σε σχέση με τη ζημιά που υπέστησαν οι προσφεύγοντες. Έτσι, υποχρεώνει την Ελλάδα να καταβάλει 26,000 ευρώ σε κάθε έναν από τους δύο προσφεύγοντες καθώς και να πληρώσει 2,000 ευρώ για δικαστικά έξοδα.

Μην απορείτε. Δεν είναι η πρώτη φορά, που όλοι μαζί θα πληρώσουμε κάποια προκλητική επιείκεια δικαστηρίου για τύπους που έχουν βασανίσει ή πυροβολήσει κόσμο, καθαρά και μόνο επειδή μπορούσαν, Πριν μερικούς μήνες η Ελλάδα καταδικάστηκε ξανά από το ΕΔΑΔ, για την υπόθεση της Μανωλάδας, αφού τα ελληνικά δικαστήρια αθώωσαν ή επέβαλαν ποινές-χάδια στους κατηγορούμενους, αναγκάζοντας την Ελλάδα να πληρώσει από 12,000 ως 16,000 ευρώ σε κάθε έναν από τους 42 εργάτες που προσέφυγαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ζωή να ‘χουμε να πληρώνουμε τα σπασμένα της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας.

πηγη

Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018

Μεγάλη Διεθνιστική Αντιφασιστική Συγκέντρωση στην Αθήνα στις 4 Φλεβάρη, ενάντια στο Φασισμό

             post image

Καμμία συμμετοχή - Καμμία ανοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια.

Πίσω φασίστες - Εμπρός Σύντροφοι!

Διεθνιστική Αντιφασιστική Συγκέντρωση

Κυριακή 4 Φλεβάρη Προπύλαια στις 12.00

Επόμενη Συνέλευση Τετάρτη 31 Γενάρη στις 18.00 (ΕΜΠ κτ. Γκίνη)

Πολιτικές Ομάδες, Συλλογικότητες, Στέκια, Καταλήψεις, Σύντροφοι-Συντρόφισσες

Μετά την Μακεδονία, οι Σκοπιανοί θέλουν να μας πάρουν και τα Jumbo

        


Σάλο έχει προκαλέσει η ανακοίνωση της κυβέρνησης της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας πως τα Jumbo ανήκουν στη «Μακεδονία».


Μάλιστα, σήμερα άνοιξαν δυο τεράστια καταστήματα Jumbo στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων, απέναντι από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Η προκλητική ανακοίνωση της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ έρχεται την ημέρα που τα Jumbo παρουσίασαν την διαφήμισή τους με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, με την οποία τα Jumbo κηρύσσουν την έναρξη του καρναβαλιού και η Νέα Δημοκρατία ξεκινάει τον προεκλογικό της αγώνα.

Οι Σκοπιανοί παίζουν την διαφήμιση του Jumbo στη γλώσσα τους -παραχαράσσοντας την Ιστορία-, ενώ έχουν βάλει σλαβομακεδονικούς και αλβανικούς στίχους στο εμβληματικό τραγούδι του Ρόμπερτ Ουίλιαμς -που είναι ο ύμνος της Νέας Δημοκρατίας-, προκαλώντας την ιερή οργή των Ελλήνων για την κλοπή της πολιτιστικής τους κληρονομιάς.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προειδοποίησε τον Αλέξη Τσίπρα να μην διανοηθεί να κάνει μυστική διπλωματία για τα Jumbo, γιατί θα διχάσει τους Έλληνες.

Ήδη, χιλιάδες Έλληνες έχουν βγει στους δρόμους με σακούλες του Jumbo και φωνάζουν πως τα Jumbo είναι ελληνικά.

Η κυβέρνηση ζητάει από την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ μια σύνθετη ονομασία erga omnes για τα Jumbo.


Ο Νίκος Κοτζιάς πρότεινε στον υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ τα ονόματα «Βόρεια Jumbo», «Άνω Jumbo» και «Nova Jumbo», ώστε να είναι ξεκάθαρο πως τα Jumbo της ΠΓΔΜ δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά Jumbo που είναι τα αυθεντικά.

Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση ζητά να φύγουν από το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ όλες οι αλυτρωτικές αναφορές για τα Jumbo.

Μετά από όλα αυτά, το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου παίρνει πια άλλες διαστάσεις, αφού, εκτός από τη Μακεδονία μας, οι Έλληνες θα διαδηλώσουμε και για τα Jumbo μας.

Τα Jumbo είναι ελληνικά!

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Για τα γεγονότα των δολοφόνων φασιστών στο Ηράκλειο Κρήτης

Ελάτε με αμάξια, ελάτε με μαχαίρια...Τσάκισμα φασιστών στο Ηράκλειο Κρήτης



Σήμερα το πρωί 25 Γενάρη του 2018, οι θρασείς νεοναζί της ΧΑ είχαν τη φαϊνή ιδέα να παραστούν στο περιφερειακό συμβούλιο και να δημιουργήσουν κλίμα σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη. Πολύ κακή ιδέα.

Δεκάδες αντιφασίστες της πόλης έδειξαν αντανακλαστικά και πρόλαβαν το φασιστικό συρφετό κατά την αποχώρηση του. Οι φασίστες τσακίστηκαν κατά την επιβίβαση στα αυτοκίνητα τους. Ένας εξ αυτών ήταν ο γνωστός μπάτσος και περιφερειακός σύμβουλος της ΧΑ στην Κρήτη, Γιώργος Σπυρόπουλος, ο οποίος κατέληξε στο νοσοκομείο. Κατά την άτακτη διαφυγή τους, ο οδηγός του αμαξιού τους έφυγε, εγκαταλείποντας τους υπόλοιπους, μεταξύ των οποίων και μία χρυσαυγίτισσα την οποία επιλέξαμε συνειδητά να μην χτυπήσουμε γιατί είχε ιατρικό θέμα.

Αποχωρήσαμε συγκροτημένα προς την οδό Δικαιοσύνης με την διμοιρία της πλατείας να μας κυνηγά. Καθώς προχωρούσαμε, μέλος της ΧΑ που επενεβαινε σε τζιπ, γκάζωσε και έπεσε στο πλήθος δύο φορές με δολοφονική πρόθεση. Δεν ήταν κάποιος τυχαίος οδηγός που έχασε την ψυχραιμία του, όπως ψευδώς αναπαράγεται από τα ΜΜΕ. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ σαν άλλος τζιχαντιστής και μάρτυρες είναι δεκάδες οδηγοί προπορευόμενων αυτοκινήτων, ταξιτζήδες, περαστικοί και οι μπάτσοι της διμοιρίας.

Όσο σοκαριστικό και να είναι το γεγονός για το “δημοκρατικό Ηράκλειο”, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Οι χρυσαυγίτες και κάθε λογής εθνικιστές είναι εκληματίες που δεν διστάζουν να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές.

Το σκηνικό το έχουμε ξαναδεί, στις 12 Αυγούστου του 2017 στο Σάρλοτβιλ των ΗΠΑ, όταν νεοναζί έπεσε με το αμάξι του πάνω στο σώμα της αντιφασιστικής διαδήλωσης, δολοφονώντας την αντιφασίστρια Χεδερ Χέγιερ και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Σε όλα τα σημεία του κόσμου οι φασίστες είναι ίδιοι, είτε είναι λευκοί νεοναζί, είτε τζιχαντιστές. Οι ρατσιστικές και αντικοινωνικές κραυγές του Αμβρόσιου και του Άνθιμου είναι ίδιες με τα θρησκευτικά παραληρήματα των φονταμεταλιστών ηγετών του ISIS.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, συνένοχοι στην εγκληματική τους δράση, είναι κάθε λογής εθνικιστές και “αγνοί” πατριώτες, παπάδες και χριστιανοταλιμπάν που συμμετέχουν στα εμετικά τους συλλαλητήρια. Συνένοχοι επίσης, είναι όλο το φάσμα της δεξιάς και του φιλελευθερισμού, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου όπως η ΝΔ, οι ΑΝΕΛ αλλά και αριστεροί λαικιστές, που ξεπλένουν τις εθνικιστικές-φασιστικές συγκεντρώσεις ως “λαική έκφραση αγανάκτισης”. Συγκεντρώσεις που υποδέχονται τους χρυσαυγίτες με χειροκροτήματα και κάνουν πλάτες στις νεοναζιστικές συμμορίες που έβαλαν φωτιά στην Κατάληψη Libertatia. Συνυπεύθυνοι τέλος, είναι οι άνθρωποι του περιφερειακού συμβουλίου που στα πλαίσια της “δημοκρατικής” κανονικότητας, δέχονται ως συνομιλητές τον Σπυρόπουλο και τους υπόλοιπους νεοναζί της πόλης.

Στεκόμαστε ενάντια σε κάθε εθνικισμό, ελληνικό, βαλκανικό ή άλλο. Οι εθνικές σημαίες και η εθνική ενότητα, γεννάνε πόλεμο, μίσος και φτώχεια. Όπου γης, οι φασίστες υπάρχουν για να διχάζουν τους καταπιεσμένους και την εργατική τάξη. Ο εθνικισμός είναι φασισμός. Ο μαχητικός αντιφασισμός δεν είναι μια κόντρα ανάμεσα στους αναρχικούς και τους φασίστες. Δεν είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αλλά το ιστορικό καθήκον της τάξης μας απέναντι στους δυνάστες και τους σφαγείς της. Είναι η επιτέλεση της ταξικής συνείδησης των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμεων από το κράτος και το κεφάλαιο.

Κάτι τελευταίο προς τους φασίστες: αν νομίζετε οτι μετά το πανηγυράκι στο λευκό πύργο, θα βρείτε χώρο να ξετρυπίσετε στην πόλη μας, είστε γελασμένοι. Είμαστε έτοιμοι να σας αντιμετωπίσουμε οπουδήποτε με κάθε κόστος. Ξαναγυρίστε λοιπόν στι τρύπες σας, όπως τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου.


ΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ LIBERTATIA KAI EKX ΣΧΟΛΕΙΟ

ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ

Αντιφασίστες-τριες, Αναρχικοί-ες



Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

Για της μπογιές στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Άρτας.





Το βράδυ της Τετάρτης 17 Ιανουαρίου ρίξαμε κόκκινες μπογιές στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Στο συγκεκριμένο κτίριο στεγάζονται και τα πολιτικά γραφεία των «αριστερών» αριβιστών , της υπουργού διοικητικής ανασυγκρότησης Όλγας Γεροβασίλη και του βουλευτή Βασίλη Τσίρκα. Με αυτή μας την πολιτική δράση εκφράσαμε την διαμαρτυρία μας ως ελάχιστη απάντηση στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που μεταξύ άλλων επιτίθεται στο κεκτημένο της απεργίας και ανάβει το πράσινο φως στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.

Το κόκκινο χρώμα που φιλοτεχνήσαμε την πρόσοψη του κτιρίου συμβολίζει το αίμα των αγωνιστών και των αγωνιστριών που έχει χυθεί, τις ιδέες, τα οράματα, και τους αγώνες που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται για έναν καλύτερο κόσμο.

Απαντώντας στη ανακοίνωση που έγραψε η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Άρτας.

Όσοι αγωνίζονται καθημερινά στους δρόμους γνωρίζουν πολύ καλά πως ο ΣΥΡΙΖΑ της αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς συμμετείχε στα κινήματα με μοναδικό σκοπό να απομυζεί υπεραξία και να εξαργυρώνει σε ψήφους τους αγώνες. Οι πολιτικές βδέλλες των κινημάτων έρχονται τώρα «από τα πάνω» να μας πουν ότι διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο για τον λαό μαζί με αυτόν. Σαν σύγχρονοι αλχημιστές αφού μετέτρεψαν το 61% του ΟΧΙ σε ένα χαμερπές ΝΑΙ και αφού ξεμπέρδεψαν και ξεπάστρεψαν όλους τους συντρόφους τους, μιλούν τώρα για ευθύνες και αγώνες την ώρα που διαιωνίζουν το παλιό πολιτικό σύστημα με τις καταστροφικές πολιτικές του, συνεχίζοντας το γαϊτανάκι των μνημονίων . Αυτοί που πάτησαν πάνω στα κινήματα, τώρα από θέση εξουσίας έχουν καβαλήσει το σβέρκο του λαού και του ζητούν να παραμείνει όρθιος. Τι σημαίνει αλήθεια αυτό το ΟΡΘΙΟΣ που συνεχώς αναμασούν; Σίγουρα όχι όλα αυτά που προεκλογικά με στόμφο παπαγαλίζανε, περί αξιοπρέπειας, με ελπίδα και χωρίς φόβο. Όρθια είναι και τα Ζόμπι. Αν για αυτή την κοινωνία παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε.

Όσο για την αριστερά και τα κινήματα είναι σίγουρο ότι δεν το βάζουν στα πόδια στα δύσκολα. Εν αντιθέσει, ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πιστό σκυλί της εξουσίας έβαλε και την ουρά στα σκέλια και έσκυψε το κεφάλι στα μεγάλα αφεντικά, πράγμα που είναι ολοφάνερο στην κοινωνία.

Το 2018 μας λένε είναι μια χρόνια σταθμός για την έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία αλλά για την διαδρομή του τρένου που έχουν χαράξει υπογράφοντας και ξεπουλώντας γη και ύδωρ δεν λένε κουβέντα.

Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, φωνάζουν τα κινήματα. Αλλά οι θρασύδειλοι τεμαχιστές της αξιοπρέπειας των εργαζομένων μιλούν για μια λερωμένη τέντα, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα και χρησιμοποιώντας σαν ανθρώπινη ασπίδα τον μαγαζάτορα του ισογείου. Λαϊκισμός, υποκρισία, αμοραλισμός και πολιτικός στρουθοκαμηλισμός από θέση ισχύος. Ο μόχθος χιλιάδων συνταξιούχων που φτύσανε αίμα μια ζωή και βλέπουν τις συντάξεις τους να ψαλιδίζονται συνεχώς, οι αβάσταχτοι φόροι, τα χαράτσια ,τα επιδόματα χαρτζιλίκι, η ανεργία και η γενικευμένη φτωχοποίηση που φέρνουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους προφανώς δεν τους λέει τίποτα.

Όσο για τους επαγγελματίες γκεμπελιστές σφουγκοκολάριους της αριστεράς που χρησιμοποιούν την θεωρία των δύο άκρων στα κομματικά τους blog και έχουν το θράσος να μιλούν για τρίκυκλα και Γκοτζαμάνηδες, να τους θυμίσουμε την συνεχιζόμενη παρουσία των πολιτικών προϊσταμένων τους δίπλα δίπλα με τους ναζιστές της Χ.Α (βλ.21/02/2017 Ιωάννινα, 05/12/2016 Καστελόριζο) και το συνεχιζόμενο ξέπλυμά τους, το εμπόριο όπλων και τις συμμαχίες που κάνουν με τους φονιάδες των λαών (ΗΠΑ- Σαουδική Αραβία –Ισραήλ).

Μιλούν για κουκούλες και σκοτάδια, ενώ οι ίδιοι είναι αυτοί που παίρνουν αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες σε κομματικά γραφεία, σαλόνια τραπεζιτών και επιχειρηματιών, και νύχτα ψηφίζουν νόμους στα κοινοβουλευτικά έδρανα πίσω από τα ΜΑΤ.

Κυρίες και κύριοι γυμνοσάλιαγκες του ΣΥΡΙΖΑ είσαστε αυτοί που σκύψατε, βολευτήκατε, βάλατε το δάχτυλο στο μέλι και μυηθήκατε στην κρατική, καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική μαφία.

Φτύσατε και πατήσατε πάνω στους αγώνες και την κοινωνία και αυτό δεν θα περάσει αμαχητί. Όσο και να προσπαθείτε να διατηρήσετε την κοινωνική παραλυσία με το δόγμα του σοκ, ψευτοδιλήμματα, εξαγορά, αποπροσανατολισμό, διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αλλά κυρίως με τον φόβο και την απελπισία για το αύριο, να είστε βέβαιοι ότι, τα κινήματα και ο κόσμος που αγωνίζεται δεν θα σταματήσουν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να διεκδικούν το μέλλον.

Ένα μέλλον χωρίς καταπίεση, εξουσία και αδικία.                                                                                                                     Αγκιτάτσια Ριζοσπαστών


πηγη

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

Ένα εξαιρετικό άρθρο για τη Μακεδονία απο το Βασίλη Ραφαηλίδη



Ένα επίκαιρο κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη, απόσπασμα από το βιβλίο οι Λαοί των Βαλκανίων, στο οποίο επιχειρεί μία ερμηνεία της ελληνικότητας της Μακεδονίας και της θέσης των Σκοπιανών.

«Από ιστορικής απόψεως, την ελληνικότητα της Μακεδονίας δεν την αμφισβήτησε ποτέ κανείς στα σοβαρά. Το αρχαίο και ένδοξο κράτος των Μακεδόνων ήταν όντως ελληνικό. Αυτό που αμφισβητούν οι Σκοπιανοί είναι το δικαίωμα της μονοχρησίας του ονόματος Μακεδονία.

Δηλαδή του ονόματος μιας περιοχής τα σαφή γεωγραφικά και εθνολογικά όρια της οποίας είναι απολύτως αδύνατο να καθοριστούν, δεδομένου ότι οι αρχαίοι λαοί δεν είχαν σύνορα, με τη νομική έννοια που έχει ο όρος σήμερα.

Στην αρχαιότητα, τα σύνορα ήταν πάντα φυσικά: αδιάβατοι ποταμοί, απάτητα όρη και πάσης φύσεως φυσικά εμπόδια, που υποχρέωναν τους λαούς να αναπτύξουν τις πολιτιστικές τους ιδιομορφίες, και συνεπώς να εμφανιστούν ως ευδιάκριτες εθνότητες, κατ’ αρχήν εντός φυσικά καθορισμένων γεωγραφικών ορίων, απ’ τα οποία θα μπορούσαν, βέβαια, να ξεφύγουν με τους αποικισμούς και τις μεταναστεύσεις, αλλά όταν ήδη η εθνική συνείδηση είχε ήδη διαμορφωθεί στην αρχική εθνική κοιτίδα. Αν αυτό δε συμβεί, τότε μια ομάδα μεταναστών ή αποίκων, δημιουργεί καινούργια, δική της εθνική συνείδηση.

Όπου τα φυσικά εμπόδια δεν αποτελούσαν πρόβλημα είτε γιατί δεν υπήρχαν καν είτε γιατί η πείνα, η επιμονή, ή η ανάπτυξη του πολιτισμού τα καταργούσαν εύκολα, τα σύνορα ήταν εκεί που ήταν οι φρουροί των συνόρων: Οι Βόλχοι (Βλάχοι) κατά τα ύστερα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ακρίτες στη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Κοζάκοι στη Ρωσική Αυτοκρατορία των Τσάρων. Αν οι φρουροί των συνόρων υποχωρούσαν, υποχωρούσαν μαζί τους και τα σύνορα. Η νομική έννοια των συνόρων, δηλαδή οι συμφωνίες που γίνονται ανάμεσα σε γειτονικά κράτη για το πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο και η συνακόλουθη χάραξη διαχωριστικών γραμμών επί του χάρτου, είναι υπόθεση πάρα πολύ μεταγενέστερη.

Να, λοιπόν, γιατί είναι απολύτως αδύνατο να οριστούν τα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας. Η ιστορία της περιοχής που φέρει αυτό το ιστορικό όνομα είναι τόσο παλιά και τα φυσικά ή στρατιωτικά της όρια έχουν αλλάξει τόσες πολλές φορές απ’ το 1000 π.Χ. μέχρι σήμερα, που κανείς πια δεν ξέρει τι είναι και τι δεν είναι Μακεδονία από γεωγραφικής και εθνολογικής απόψεως. Άλλα ήταν τα όριά της και οι λαοί της επί Φιλίππου, άλλα επί Μεγάλου Αλεξάνδρου, άλλα στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, άλλα στα χρόνια της τουρκικής κατάχτησης, άλλα στην πριν τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων (1913) περίοδο, και άλλα σήμερα. Όπως όλα τα σύνορα, αλλά περισσότερο απ’ όλα στην Ευρώπη αυτά της Μακεδονίας είναι εξόχως «ελαστικά», και κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια περιοχή θα ονομάζουν Μακεδονία οι γεωγράφοι της τρίτης χιλιετίας που έρχεται.

Τα παραπάνω σημαίνουν πως η σημερινή ελληνική Μακεδονία είναι μέρος μόνο μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, που αναμφισβήτητα περιλαμβάνει και την περιοχή των Σκοπιών, αφού ήταν κι αυτή Μακεδονία, τόσο κατά την ελληνική αρχαιότητα και τη βυζαντινή περίοδο, όσο και κατά την περίοδο της τουρκικής κατοχής των Βαλκανίων.

Συνεπώς, το πρόβλημα δεν είναι να καταλάβουμε τι είναι και τι δεν είναι Μακεδονία από ιστορικής και γεωγραφικής απόψεως (το πρώτο το ξέρουμε, το δεύτερο δε θα το μάθουμε ποτέ με ακρίβεια), αλλά ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι Μακεδόνες. Φυσικά, για τους σημερινούς Μακεδόνες της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας δε γεννάται πρόβλημα. Είναι Μακεδόνες γιατί είναι Έλληνες και γιατί κατοικούν σε μια περιοχή όπου πάντα υπήρχαν Έλληνες. Η λέξη Έλλην είναι έννοια γένους, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης. Η λέξη Μακεδών είναι έννοια είδους, πάλι κατά τον Αριστοτέλη. Μ’ άλλα λόγια η έννοια Έλλην είναι ευρύτερη της έννοιας Μακεδών. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες Μακεδόνες, αυτό είναι αυτονόητο.

Από πολιτιστικής και όχι γεωγραφικής ή ιστορικής απόψεως, οι Μακεδόνες δεν μπορεί παρά να είναι Έλληνες. Όσοι Μακεδόνες μετέχουν του ελληνικού πολιτισμού, δεν μπορεί παρά να είναι και σήμερα Έλληνες, όπως ήταν πάντα από πολιτιστικής απόψεως, το τονίζω. Συνεπώς, Μακεδόνες δεν είναι αυτοί που κατοικούν σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, τα όρια της οποίας είναι ευμετάβλητα κατ’ ανάγκην, αλλά αυτοί που μετέχουν σ’ έναν συγκεκριμένο πολιτισμό, που λέγεται μακεδονικός, και που σαν τέτοιος δεν μπορεί παρά να είναι ελληνικός κατά κύριο λόγο.

Όμως, η λέξη Ελλάδα, με μια γεωγραφική έννοια, δεν είναι ούτε έννοια γένους ούτε έννοια είδους σε σχέση με τη λέξη Μακεδονία. Διότι, το είπαμε, καμιά γεωγραφική έννοια δεν παραμένει σταθερή. Αλλά και γιατί κανένας τόπος δεν γεννάει άλλον τόπο, έτσι αυτόματα και ερήμην των ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν. Η σημερινή Ελλάδα και η σημερινή ελληνική Μακεδονία, από γεωγραφικής απόψεως δεν είναι όμοιες με τις περιοχές που στην αρχαιότητα ονομάζονταν έτσι. Ενώ δεν έχουμε ιδέα ποια θα είναι η γεωγραφική τους μορφή στο μέλλον. Όμως, ξέρουμε σαφώς τι είναι η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός.

Και η απόφανσή μας για την ελληνικότητα μιας γεωγραφικής περιοχής δεν μπορεί παρά να γίνεται βάσει πολιτιστικών και όχι γεωγραφικών παραμέτρων. Άλλωστε, από εθνικής απόψεως συμφέρει να χρησιμοποιούμε μόνο τις πολιτισμικές παραμέτρους, διότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει στο μέλλον ο ελληνικός πολιτισμός. Εκτός κι αν αναμένουμε παραπέρα συρρίκνωσή του, οπότε για την υποστήριξη των «εθνικών μας συμφερόντων», καταφεύγουμε στα ασταθή γεωγραφικά και τα βλακώδη αιματολογικά επιχειρήματα.

Το όνομα Μακεδονία που χρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί για τη Δημοκρατία τους, δεν το πρωτοχρησιμοποίησε ο Τίτο. Μακεδονία ονόμαζαν οι Τούρκοι μια ευρύτατη περιοχή που εκτός της ελληνικής περιλάμβανε και την περιοχή των Σκοπιών, καθώς και ένα κομμάτι της Βουλγαρίας. Από την αρχαιότητα και μέχρι την επιτυχή για τους Έλληνες και τους Σέρβους έκβαση των Βαλκανικών Πολέμων το 1913 δεν υπήρχε πρόβλημα ελληνικής, ή βουλγαρικής, ή σερβικής Μακεδονίας, για τον απλό λόγο πως ολόκληρη αυτή η περιοχή περνάει αδιαλείπτως απ’ τη μία (πολυεθνική) αυτοκρατορία στην άλλη. Από τη Ρωμαϊκή στη Βυζαντινή κι απ’ αυτήν στην Οθωμανική. Οι εν λόγω αυτοκρατορίες δεν είχαν κανέναν λόγο να καθορίσουν είτε τα ιστορικά, είτε τα γεωγραφικά, είτε τα πολιτιστικά όρια αυτής της συγκεκριμένης περιοχής, όπως και οποιασδήποτε άλλης εντός των ορίων τους. Το πρόβλημα, λοιπόν, προέκυψε με τον καθορισμό των συνόρων των βαλκανικών κρατών το 1913, ύστερα απ’ την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Το κομμάτι της μέχρι τότε ενιαίας, ας την πούμε έτσι, «τουρκικής» Μακεδονίας που πέρασε στη Σερβία το 1913, ονομαζόταν από τότε, είτε Παλαιά Σερβία, είτε Άνω Μακεδονία. Και κανείς Έλληνας τότε δε διαμαρτυρήθηκε για τη χρήση του ονόματος Μακεδονία, προκειμένου για την καινούργια επαρχία της ήδη αυτόνομης Σερβίας. Γιατί στη σέρβική πλευρά ζούσαν ακόμα πάρα πολλές χιλιάδες Ελλήνων. Συνεπώς, από πολιτιστικής απόψεως, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, η σέρβική (γεωγραφικά) Μακεδονία ήταν ελληνική (πολιτιστικά), πράγμα που δημιουργούσε την ελπίδα πως θα ήταν δυνατό κάποτε να γίνει και γεωγραφικά ελληνική.

Όμως, με τον καθορισμό των συνόρων το 1913, οι ελληνικοί πληθυσμοί της Βουλγαρίας και της Σερβίας και οι σλαβικοί της Ελλάδας, είτε ανταλλάσσονται, είτε περνούν σιγά σιγά απ’ την άλλη πλευρά των συνόρων. Επί Οθωμανών, όλοι αυτοί ζούσαν σε μια ενιαία περιοχή, που ήταν τούρκικη. Με την μετακίνηση των πληθυσμών, το εθνολογικό πρόβλημα, εν πολλοίς αλλά όχι εντελώς, λύνεται αυτόματα, όπως γίνεται πάντα όταν προκύπτουν καινούργια σύνορα. Που, λίγο ως πολύ, είναι πάντα αυθαίρετα, γιατί είναι αδύνατο να χωριστεί ένας τόπος με ακρίβεια, βάσει εθνολογικών δεδομένων. Άλλωστε, πρόβλημα συνόρων προκύπτει μόνο όταν μια εθνότητα οργανώσει το δικό της κράτος, όπως έχει δικαίωμα βάσει του Διεθνούς Δικαίου, πράγμα που, ωστόσο, μπορεί να μην το διεκδικήσει ποτέ. (Η έννοια κράτος είναι νομική, η έννοια έθνος είναι πολιτιστική, η έννοια χώρα είναι γεωγραφική).

Το πρόβλημα, λοιπόν, με το όνομα Μακεδονία υπάρχει απ’ το 1913 και όχι απ’ το 1945 που ο Τίτο εγκαθίσταται στην εξουσία και, για λόγους δικής του πολιτικής σκοπιμότητας, δημιουργεί την Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας, που μέχρι τότε ήταν περιφέρεια της Σερβίας και από πολλούς λεγόταν Μακεδονία. Οι Έλληνες δημαγωγοί ψεύδονται ασύστολα όταν λεν πως δεν μπορούσαν να θέσουν θέμα ονόματος ούτε το 1945 ούτε αργότερα. Διότι, λέει, ο Τίτο ήταν και κομμουνιστής και δικτάτωρ. Και διότι, επιπροσθέτως, ήταν ένας φιλοδυτικός που έπρεπε να τον καλοπιάνουμε και να του κάνουμε τα χατίρια, έτσι που μπήκε καρφί στο μάτι του Στάλιν.

Όμως, ξέρετε γιατί δεν μπήκε θέμα ονόματος τότε; Διότι η Ελλάδα, όπως και η Δύση άλλωστε, πίστευε πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα όπου νάναι είτε καταρρέουν, είτε διαλύονται με επέμβαση έξωθεν, οπότε μια ανακατανομή των εδαφών στην περιοχή, σε όφελος της Ελλάδας, ήταν πολύ πιθανή. Δηλαδή, απ’ το 1945 και μετά η ελληνική διπλωματία σιωπά για το όνομα Μακεδονία ακριβώς για τον ίδιο λόγο που σιωπούσε από το 1913 μέχρι το 1945.

Πάντα καιροσκόποι οι Έλληνες διπλωμάτες και πάντα ανίκανοι να χαράξουν πολιτική που να ξεπερνάει πρόβλεψη εξαμήνου, κάνουν την πάπια και περιμένουν τις εξελίξεις. Που ήρθαν αλλά πάρα πολύ καθυστερημένα. Και το σημαντικότερο, με μια διαφοροποίηση των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων από μέσα κι όχι απ’ έξω. Δηλαδή, όχι με μια άμεση επέμβαση των δυτικών, οπότε αυτοί θα μπορούσαν να επιβάλουν όρους και να κάνουν περίπου ό,τι θέλουν με την ανακατανομή των εδαφών, όπως γίνεται πάντα με τους νικητές, αλλά με μια καπιταλιστική διαφοροποίηση των πρώην κομμουνιστικών χωρών.

Τώρα τα πράγματα γίνονται δύσκολα για τους δυτικούς. Που τρέχουν να επωφεληθούν κατ’ αρχήν διά της διπλωματικής οδού και μετά, διά της στρατιωτικής. Μπορεί τα πράγματα να διαφοροποιηθούν κυρίως διά της στρατιωτικής οδού στο προσεχές μέλλον, αλλά προς το παρόν βρισκόμαστε στο κλασικό στάδιο του καθορισμού ζωνών επιρροής στην ευρύτατη περιοχή των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Όσο για την Ελλάδα, αυτή περιμένει τον επόμενο ενδοκαπιταλιστικό πόλεμο για να πάρει κανένα κοψίδι δίκην δώρου για την, μάλλον συμβολική συμμετοχή της σ’ αυτόν. Που, βέβαια, δεν είναι για αύριο, είναι για μετά το 2000 υποθέτω.

Θα πείτε ίσως, πώς θα ήταν δυνατό να προβλέψει η ελληνική διπλωματία τις εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία; Το πρόβλημα είναι σχετικά απλό, με την προϋπόθεση πως οι διπλωμάτες μας θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν την ιστορία της Γιουγκοσλαβίας με τα εθνολογικά και ιστορικά δεδομένα ενός κράτους κατά το μάλλον ή ήττον τεχνητού, που προέκυψε το 1918, κατ’ αρχήν ως βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων που μόνο το 1929 θα πάρει το όνομα Γιουγκοσλαβία. Που, άλλωστε, το σοφίστηκαν Γερμανοί και όχι Γιουγκοσλάβοι ιστορικοί. Και που σημαίνει Νοτιοσλαβία, δηλαδή χώρα των Νότιων Σλάβων. Αυτό το όνομα το επεξεργάστηκαν εθνολογικά και ιστορικά πρώτοι οι Κροάτες απ’ τους Νότιους Σλάβους, στην προσπάθειά τους να αποδείξουν πως όλοι οι σλάβικοι πληθυσμοί της περιοχής πρέπει να ενωθούν σε ένα κράτος, προκειμένου να γλυτώσουν από τις εναλλασσόμενες κατακτήσεις της Κροατίας και της Σλοβενίας κυρίως από τους γείτονες κεντροευρωπαίους.

Όμως οι Νότιοι Σλάβοι (Γιουγκοσλάβοι) δεν είναι μια σαφής, ενιαία εθνότητα, είναι μια ομάδα υποεθνοτήτων, που οι σλαβολόγοι τους λεν έτσι για να τους ξεχωρίζουν από τους ανατολικούς (Ρώσοι κ.λπ.) και από τους κεντρώους, ή βορειοδυτικούς Σλάβους (Τσεχοσλοβάκοι, Πολωνοί). Δεν υπήρξε ποτέ στην περιοχή αυτή ενιαία εθνική συνείδηση, και τα προβλήματα φάνηκαν με τη δημιουργία της Γιουγκοσλαβίας. Που ευθύς αμέσως υποχρεώνεται να καταφύγει στη βασιλική δικτατορία για να διατηρήσει τη συνοχή της, που παίζονταν κάθε μέρα, κυρίως εξαιτίας των αποσχιστικών τάσεων των Κροατών, δηλαδή αυτών ακριβώς που έκαναν τα περισσότερα για την ένωση των Νότιων Σλάβων. Στους οποίους εντελώς λανθασμένα συναριθμούσαν οι φρέσκοι τότε Γιουγκοσλάβοι και τους Βούλγαρους, που όμως την κοπάνησαν απ’ τις διασκέψεις πριν παρθούν οι τελικές αποφάσεις για την ένωση των Νότιων Σλάβων σε ένα ενιαίο κράτος υπό το όνομα Γιουγκοσλαβία (Νοτιοσλαβία).

Τη δικτατορία του βασιλιά, που θα πληρώσει με τη ζωή του την ένωση των Νότιων Σλάβων, διαδέχεται ατάκα η δικτατορία του Τίτο. Μετά το θάνατό του όλοι πια ξέρουν πως η Γιουγκοσλαβία θα διαλυθεί. Και όλοι πλην των Ελλήνων σχεδιάζουν την πολιτική τους πολύ έγκαιρα με βάση τη σίγουρη διάλυση. Που η Ελλάδα, απλώς την απεύχεται. Ίσως να έγιναν και δεήσεις για να βάλει ο Θεός (των Ελλήνων) το χέρι του ώστε να προκόψει καμιά μετατιτοϊκή στρατιωτική δικτατορία. Αλλά, δυστυχώς για την ελληνική διπλωματία, δεν προέκυψε. Για την ελληνική διπλωματία προέκυψε το διπλωματικό πρόβλημα του ονόματος! Που η ίδια δημιούργησε. Αν όχι απ’ το 1913 που η Σερβία ενσωματώνει την περιοχή των Σκοπιών, αν όχι απ’ το 1918 που εμφανίζεται η ένωση, τουλάχιστον απ’ το 1929 που εμφανίζεται το όνομα Γιουγκοσλαβία και μαζί του η δικτατορία, η ελληνική διπλωματία, αν υπήρχε, θα έπρεπε να ξέρει πως η Γιουγκοσλαβία θα καταρρεύσει μαζί με τη δικτατορία, είτε τη βασιλική, είτε την τιτοϊκή.

Άλλωστε, όλος ο κόσμος ήξερε πως τα Σκόπια δεν είναι Γιουγκοσλα-βία, είναι Βουλγαρία κατ’ ουσίαν, και συνεπώς θά δημιουργηθεί εκεί μια ιδιάζουσα κατάσταση μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας. Η Σερβία ούτε καν κουνήθηκε να περισώσει τα Σκόπια. Και έτσι, οι Σκοπιανοί δεν ξέμειναν μόνο από προστάτη, όπως ήταν ο Σέρβος βασιλιάς ή ο Τίτο, ξέμειναν και από όνομα. Το όνομά τους είναι η ψυχή τους! Διότι οι πολλές εθνότητες (Σέρβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Έλληνες) που κατοικούν στην περιοχή θα βολεύονταν μόνο κάτω από ένα «εθνικό» όνομα που κατ’ ουσίαν θα ήταν γεωγραφικό. Δώστους, λοιπόν, ένα ενοποιητικό των ποικίλων εθνοτήτων γεωγραφικό όνομα και πάρτους το βρακί.

Να γιατί οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να τους κάνουν δώρο ένα ηχηρό όνομα. Για να μη συνεχιστεί η πολυδιάσπαση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και όσον αφορά τις επιμέρους πρώην ομόσπονδες και νυν αυτόνομες δημοκρατίες».


πηγή

Τo συλλαλητήριο, o αποπροσανατολισμός, οι περικεφαλαίες, η αστυνομία και οι ένοπλοι φασίστες




Μια μαύρη μέρα πέρασε για τη Θεσσαλονίκη. Μια μέρα που ζήσαμε τι μπορεί να σημαίνει φασισμός. Ας τα πάρουμε όμως απ’την αρχή.


Πριν από μερικές εβδομάδες ένα γκάλοπ της ΜRB ανέδειξε ότι το 92% των πολιτών διαφωνούν με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Αυτό δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα. Σε ένα μέτρο που οι «από πάνω» θέλουν οπωσδήποτε να εφαρμόσουν και οι «από κάτω» δεν μπορούν με τίποτα να αποδεχτούν.

Χαρακτηριστική είναι η συμπληρωματική ερώτηση που θέτει το ερώτημα να γίνουν πλειστηριασμοί ή οριζόντιο κούρεμα καταθέσεων; Κάτι που δείχνει ότι τα επιτελεία της αστικής τάξης βλέπουν ως ορατό το ενδεχόμενο να μην καταφέρουν να υλοποιήσουν τους πλειστηριασμούς και έτσι μελετούν ακόμα και σχέδια κουρέματος. Και ως γνωστόν το οριζόντιο κούρεμα αποτελεί Game Over όχι μονάχα για μια κυβέρνηση αλλά ενδεχομένως και για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα μιας χώρας

Το Πανελλήνιο θα ασχολούταν έντονα με το θέμα για πολύ καιρό ακόμα. Τουλάχιστον μέχρι η πλατφόρμα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών να μπορεί να σηκώνει όλους τους πλειστηριασμούς και να απαλλάξει την κυβέρνηση απ’τον άχαρο ρόλο να κοπανάει διαδηλωτές στα δικαστήρια, ή να βγάζει ανακοίνωση 24 ώρες πριν ότι δεν έχει αρκετούς αστυνομικούς για να το εγγυηθεί. Ακόμα και αυτό να πετύχαινε όμως η μνημονιακή κυβέρνηση, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα όταν ξεκινήσουν οι εξώσεις.

Και ύστερα… ήρθε το Μακεδονικό

Μακεδονομάχοι με ιδιαίτερη προτίμηση στα καζίνο και τη φθηνή βενζίνη της γειτονικής χώρας κατέκλυσαν για εβδομάδες τον ραδιοφωνικό αέρα της πόλης καλώντας στο συλλαλητήριο. Σταθμοί με πρώτο χορηγό τα καζίνο της Γευγελής μαζί με σύσσωμο το τοπικό κατεστημένο έκαναν τα πάντα για να οδηγήσουν τους πολίτες της Θεσσαλονίκης στον Λευκό Πύργο. Ύστερα μπήκε στον χορό και ο Σαββίδης που μέσω της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, κάλεσε στο συλλαλητήριο.

Απέσπασε μεν απ΄τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης το λιμάνι τους, μα ύστερα έδειξε ευαισθησία ώστε, να μην χάσουν και την ονομασία…

Βολικό όλο αυτό το σούσουρο αν σκεφτεί κανείς ότι το ζήτημα του Μακεδονικού θα κατακλύζει τις ειδήσεις και το θυμικό πολλών ανθρώπων, κατά το χρονικό διάστημα που συμπίπτει με τους δύσκολους μήνες που έρχονται για μια κυβέρνηση που πρέπει να υλοποιήσει πλειστηριασμούς και πολλά ακόμα σκληρά μνημονιακά μέτρα.

Όλα αυτά θα ήταν απλώς αποπροσανατολιστικά ή ίσως να φαίνονταν και λίγο γελοία με τις εικόνες που είδαμε στον Λευκό Πύργο: Περικεφαλαίες, Κρητικοί που ήρθαν με τα άλογα στο φέρρυ μποτ και φυσικά τον Ψωμιάδη ντυμένο Πόντιο.


Όλα αυτά θα φαίνονταν αστεία αν εκείνη τη μέρα δεν βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας εικόνες απ’τον φασισμό του 21ου αιώνα. Επεισόδια που θύμισαν σε πολλούς τα γεγονότα της Οδησσού, του 2014 ή της Κοιλάδας του Πάδου το 1920. Φασίστες που σηκώνουν κεφάλι, και βρίσκουν το έδαφος για να σπάσουν, και να ρημάξουν με την διακριτική παρακολούθηση των Αρχών (ναι, ακριβώς όπως τη δολοφονία Φύσσα).

Καλύτερα φασίστας και ναζιστής..έκραξε ο ποιμένας και φωτίστηκαν τα μαρτυρικά χωριά .. Καλάβρυτα, Δίστομο, Κομμένο, Χορτιάτη,Βιάννο, Κάνδανος...



(...)«Κατά τις δέκα το πρωί στις 10 Ιουνίου 1944 μέρα Σάββατο κατέβηκα από το πατρικό μου και πήγα στο καφενείο του Μαράλιου. Καθόμουνα με δυο – τρεις άλλους. Περνάει από κει το μικρό ανηψάκι μου, ο Γιάννης της αδερφής μου Φρόσως Σταθά, το γένος Περγαντά. Το φώναξα και του έδωσα μια ρουφηξιά ούζο. Ύστερα έφυγε να παίξει. Σε λίγο ακούμε φωνή τρομαγμένη «έρχονται οι Γερμανοί».Πεταχτήκαμε και μέσα από το στενό του Μάριου προς τα Μεσινά ανέβηκα στου Καρσνά το ρέμα, προς τα λακκώματα. Εκεί έμεινα και είχα στραμμένη την προσοχή μου στο χωριό με αγωνία. Είδα [……], ώσπου όταν βασίλεψε ο ήλιος κι έπαιρνε να νυχτώσει οι γερμανικές φάλαγγες τράβηξαν για τη Λιβαδειά.

Μαρτυρικό χωριό Δίστομο . Αφηγείται  ο Παναγιώτης Περγαντάς του Θωμά (Κιθάρας)

Τότε κατεβαίνω κι εγώ προς το χωριό. Φτάνω σε απόσταση διακόσια μέτρα από τα πρώτα σπίτια. Το σπίτι της αδερφής μου Φρόσως ήταν στην άκρη. Ακούω μια γυναικεία φωνή να σκούζει, να οδύρεται, να θρηνολογεί. Ήταν η μάνα μου. Φτάνω τρέχοντας και τι να δω! Την αδερφή μου κομματιασμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη. Κατασκισμένα ρούχα και σάρκες είχαν γίνει ένα. Το αίμα έτρεχε από τα σκέλια της. Τα βυζιά της κατασφαγμένα, φέτες. Το πρόσωπό της παραμορφωμένο και σ’ όλο το σώμα σημάδια άγριας πάλης. Δίπλα της σε μια κούνια το μικρό κορίτσι της τη Ζωή, εφτά μηνών, το είχαν ξεκοιλιάσει, του είχαν κόψει το λαιμό και κρέμονταν τα λαρύγγια του στο στήθος μπλεγμένα με τα βγαλμένα έντερα.(...)



Σφαγή στα Καλάβρυτα:

(...)Γύρω στις 9 το πρωί χώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άνδρες πάνω των 14 και έως 65 ετών. Κλείδωσαν τα γυναικόπαιδα στο σχολείο και οδήγησαν τον ανδρικό πληθυσμό λίγο έξω από την πόλη, σε έναν μικρό λόφο, στο χωράφι του δάσκαλου Καπή. Τους έβαλαν στη μέση και έστησαν γύρω – γύρω πολυβόλα. Την ίδια ώρα άλλα τμήματα Γερμανών στρατιωτών και ταγματασφαλιτών άρχισαν να λεηλατούν και να καταστρέφουν την πόλη. Το μεσημέρι, στις 2.34 (το ιστορικό ρολόι της εκκλησίας της πόλης μένει σταματημένο μέχρι σήμερα), μια φωτοβολίδα που έπεσε από την πόλη έδωσε το σύνθημα. Η διαταγή δίνεται από επικεφαλής του αποσπάσματος Γερμανό λοχία Τένερ και οι τριανταπέντε Γερμανοί στρατιώτες που χειρίζονταν τα πολυβόλα άρχισαν να ξερνούν το θάνατο. Οι άτυχοι άντρες πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Εκατοντάδες νεκρά κορμιά σχηματίζουν έναν μεγάλο σωρό. Οι φονιάδες τελειώνουν το έργο τους με χαριστικές βολές σε ότι κινείται, ότι βογγάει ακόμα, στο ματωμένο κουβάρι. Πάνω από 650 οι νεκροί. Ορφάνεψε η πόλη. Κατάφεραν να σωθούν μόνο 13 άτομα που σκεπάστηκαν από τους νεκρούς συμπολίτες τους και θεωρήθηκαν νεκροί από τους ναζί. Σώθηκαν επίσης όσοι άκουσαν το κάλεσμα του ΕΛΑΣ και έφυγαν από τα Καλάβρυτα όταν έφτασαν οι Γερμανοί καθώς και όσοι κατάφεραν να δραπετεύσουν κατά την περίοδο της παραμονής των Γερμανών στη πόλη τις προηγούμενες μέρες.
Καλάβρυτα σύνθεση Φέρτη

Η τραγωδία συνεχίστηκε για τις γυναίκες των Καλαβρύτων. Οι φασίστες έβαλαν φωτιά στο σχολείο που είχαν κλειδώσει τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες. Σε κατάσταση αλλοφροσύνης έριχναν τα παιδιά τους από τα παράθυρα, κατάφεραν να σπάσουν τις πόρτες και αντίκρισαν όλοι τη φρίκη που μπόρεσε να γεννήσει η αποκτήνωση του φασισμού. Χαροκαμένες μάνες και κόρες, χήρες και αδελφές έμειναν να κλάψουν και να θάψουν τους νεκρούς τους(...)


Η Σφαγή στο Χορτιάτη:
(...)Ανοίξανε τις πόρτες, μας βάλανε στον φούρνο, εμείς που ήμασταν  από τις πρώτες στην γραμμή ανεβήκαμε  στο ζυμωτήριο επάνω. Μας είπαν  να καθίσουμε. Καθίσαμε, στήσανε μπροστά  ένα πολυβόλο στην πόρτα, στο ζυμωτήριο  επάνω και άρχισαν να μας ρίχνουν. Σκοτώθηκε η μαμά μου πρώτα, μετά η αδερφή μου, μετά άρχισαν να φέρνουν δέματα χόρτα και μας τα έριξαν πάνω μας. Βάλανε φωτιά. Είδα μία  κυρία κατέβαινε με το μωρό της  αγκαλιά, πιάστηκα πίσω από την ρόμπα της και κατέβηκα κάτω. Εκεί  ήταν όλοι σκοτωμένοι και κάτω γεμάτο με νεκρούς. Η κυρία αυτή δρασκέλισε την πόρτα  να κατεβεί, εκείνη την ώρα βρέθηκαν μπροστά της, εγώ θα τους πω ταγματασφαλίτες, και άκουσα που να της λένε "κυρία μου που πας;" και την  μαχαίρωσαν.

Έπεσε αυτή ανάμεσα στην πόρτα, εγώ όπως ήμουνα μικρή δεν με είδανε πίσω. Μπήκα κάτω από τον πάγκο και  δεν με είδανε. Πέρασε  λίγη ώρα και βγήκα. Είδα ησυχία εκεί στην αυλή και βγήκα άκουσα κουβέντες στον δρόμο. Που να πάω; Και έξω στην αυλή είχε σκοτωμένους αρκετούς, όσοι δεν χωρούσαν τους σκοτώνανε στην αυλή και έπεσα μπρούμυτα εκεί επάνω στους σκοτωμένους και έκανα τη νεκρή. Εκεί  πέρασε αρκετή ώρα, δίπλα μου ήταν μια κυρία, θήλαζε το μωρό της. Ήταν νεκρή και το μωρό θήλαζε. Μια έκλαιγε, μια θήλαζε, ήρθαν οι ταγματασφαλίτες και βλέπανε το μωρό και γελούσαν που θήλαζε από την μάνα. Εν τω μεταξύ αυτή αιμοραγούσε ακόμα. Επάνω  μου ερχόταν όλο το αίμα, αλλά δεν μιλούσαμε.  Τίποτα κανείς. Άρχισαν να μας κλoτσάνε μήπως έχει κανέναν ζωντανό, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο κόσμος ακόμα ξεψυχούσε και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιος ήταν ζωντανός ποιος ήταν νεκρός. Εκεί  περίμενα λιγάκι. Αρχισε να βραδιάζει, άρχισε να καίγεται το οίκημα, ο φούρνος. Δεν μπορούσαμε να καθίσουμε άλλο, δίπλα ήταν το σπίτι μας, πήγα εκεί.(...)

- Ο ποιμένας κυκλοφορεί τα παράσημά τους στα ιερά και πατριωτικά πέτα, ως  καλύτερα φασίστας και ναζιστής ...


Σφαγή στο Κομμένο Άρτας:
(...) Με την ανατολή του ήλιου, αφού πρώτα πήραν το πρωινό τους και κύκλωσαν το χωριό, οι μονάδες εφόδου έλαβαν με δύο φωτοβολίδες το σύνθημα και άρχισαν να βάλλουν με όπλα, με πολυβόλα, χειροβομβίδες και όλμους. Δεν άφηναν τίποτε όρθιο. Έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και σκότωναν με μιαν απερίγραπτη αγριότητα άντρες, γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Ακόμη και μωρά. Ολόκληρες οικογένειες κάηκαν ζωντανές μέσα στα σπίτια τους, πριν ακόμη ξυπνήσουν και καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους. Άλλοι έτρεχαν στους δρόμους να σωθούν και έπεφταν από τις σφαίρες που θέριζαν το χωριό. Ανθρώπινα σώματα κόπηκαν στα δυο ή διαλύθηκαν και δε βρέθηκαν ποτέ. Φαίνεται πως η διαταγή ήταν σαφής: να μη μείνει τίποτε ζωντανό σ’ ένα χωριό που αποτελούσε φωλιά των ανταρτών.
Έξι ώρες κράτησε η σφαγή. Δρόμοι, αυλές, καμένα σπίτια, κήποι, χαντάκια, η πλατεία, ολόκληρο το χωριό γέμισε πτώματα, που μερικά έμεναν άθαφτα για αρκετές μέρες, αφού δεν απέμεινε κανείς ζωντανός απ’ τους συγγενείς για να τους θάψει. Πρόχειρα και στον τόπο ακριβώς της σφαγής άνοιξαν λάκκους κι έριξαν τους νεκρούς μέσα, για να μην τους φάνε τα σκυλιά και τα όρνια και να μην πέσουν αρρώστιες αγιάτρευτες στο χωριό. Όσοι σώθηκαν έπρεπε ν’ αντέξουν και ν’ αφήσουν γι’ αργότερα τα δάκρυα και τον πόνο.
Στο σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν και τους σκότωσαν. Τριάντα με τριάντα πέντε άτομα. Από τα 12 μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο, ο Αλέξανδρος και η Μαρία, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να φροντίσουν στο χωράφι τα ζώα. Οι ναζί δε σεβάστηκαν και δε λογάριασαν τίποτε και κανέναν. Σκότωσαν και τη νύφη την Αλεξάνδρα και το γαμπρό το Θεοχάρη.(...)


- Η φασιστική  απειλή ξανάρχεται .   Η ιστορική μνήμη τεχνηέντως δεν συγκροτεί πολιτική ηθική και η λήθη βρίσκει στο σκοτάδι κοινωνικό βηματισμό.   Ενώ   στο υπάρχον  ξανά_παράγονται    "ποιμένες"  που  νιώθουν καλύτερα σα φασίστες και ναζιστές..
Τα μαρτυρικά χωριά και όχι μόνο,  αφήνουν το φώς να δείξει το δρόμο Ενάντια στο Φασισμό,  το σκοτάδι του κάθε "ποιμένα"  του φασισμού δεν θα γίνει ποτέ ανεκτό...


Διαβάστε:

Η χαμένη έκθεση του Καζαντζάκη για τα εγκλήματα των ναζί στην Κρήτη


:
Αμβρόσιος: Καλύτερα ναζιστής και φασίστας, παρά κατσαπλιάς


πηγές:

Μαρτυρικό χωριό Δίστομο

Η σφαγή στο Χορτιάτη


Σφαγή στα Καλάβρυτα
Σφαγή στο Κομμένο

Αμβρόσιος: Ο «άγιος» των ναζί… (ηχητικό)


         

Μέχρι τώρα τύποι σαν τον Αμβρόσιο έκρυβαν τη μαυρίλα τους πίσω από το ράσο. Ο «άγιος» Καλαβρυτων όμως αποφάσισε να το διατυμπανίσει κιόλας ότι είναι φασιστας.
Η Ιερά Σύνοδος και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχουν να πούνε κάτι για το «άξιο» μέλος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας;

Για τα έργα και τις ημέρες του πρώην ταγματάρχη χωροφυλακής επί χούντας ακούστε το ηχητικό που ακολουθεί από την εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου (Real fm -23/1/2018).





ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Καταστολή, Ανάπλαση, Μίνα και Κυριάκος


Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να μην είναι ένας παραδοσιακός κατσαπλιάς της δεξιάς αλλά, αντιθέτως, φέρνει φρέσκιες, νεοφιλελεύθερες ιδέες

Η 15λεπτη συζήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με την Μίνα Καραμήτρου έγινε την Κυριακή 21 Ιανουαρίου, λίγη ώρα μετά το «ετήσιο μνημόσυνο των θυμάτων τρομοκρατίας». Έχει κάποιο ενδιαφέρον πως η συζήτηση αυτή διεξάγεται από δυο σημαίνοντα πρόσωπα και μάλιστα δημοσίως, με την μορφή συνέντευξης και όχι -ας πούμε- από δύο γραφικούς ακροδεξιούς στο σαλόνι του σπιτιού κάποιου ομοϊδεάτη τους. Ο ένας, σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυριανός ίσως πρωθυπουργός. Η άλλη, εκπρόσωπος της μιντιακής εξουσίας ή, για την ακρίβεια, εμπορικός αντιπρόσωπος της ΓΑΔΑ.

Είναι πιθανό πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφραζε τις απόψεις του περί ανομίας ακριβώς την ίδια στιγμή που ομάδα ακροδεξιών, υπό την -όχι ασυνήθιστη αλλά σε κάθε περίπτωση προκλητική- ανοχή της Ελληνικής Αστυνομίας, πυρπολούσε το νεοκλασικό κτήριο όπου στεγάζεται η αναρχική κατάληψη Libertatia στην Λ. Στρατού στη Θεσσαλονίκη.
Είναι πιθανό, την ίδια στιγμή που έκανε λόγο για το «άβατο των Εξαρχείων» και την ανάγκη να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο
«αφού εκεί είναι ο τόπος όπου εκτρέφεται μια καινούρια γενιά αγωνιστών -εντός εισαγωγικών- που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να στελεχώσουν την καινούρια γενιά της τρομοκρατίας».

Μας επιφύλαξε όμως και μια μικρή έκπληξη στη ρητορεία του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να μην είναι ένας παραδοσιακός κατσαπλιάς της δεξιάς αλλά, αντιθέτως, φέρνει φρέσκιες, νεοφιλελεύθερες ιδέες προκειμένου να αποκτήσει τον πολυπόθητο έλεγχο του συμπαθούς γαλατικού χωριού:

«Έχω πει κι άλλες φορές ότι η απόσταση που χωρίζει μια μολότοφ από το Καλάσνικοφ δεν είναι τελικά τόσο μεγάλη. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να ανακτηθεί επιχειρησιακά ο έλεγχος των Εξαρχείων. Δεν είναι μόνο αστυνομικό το πρόβλημα. Είναι πιο σύνθετο. (…) Όλη αυτή η προσπάθεια θα συνδυαστεί με μια συνολική ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. (…) Να δούμε το πρόβλημα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, πως θα του δώσουμε νέα ζωή, νέα ταυτότητα και πως θα μπορέσουμε να πείσουμε ανθρώπους-επιχειρήσεις να έρθουν και πάλι να εγκατασταθούν σε αυτές τις γειτονιές οι οποίες για πολλούς λόγους που όλοι γνωρίζουμε δεν είναι καθόλου ελκυστικές για οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα».

Πιο πριν, η κυρία Καραμήτρου άνοιξε την κουβέντα ως εξής:

«Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ετοιμάζεται να πάρει μια ακόμη άδεια. Αυτό έχει βρει την αντίδραση την δική σας και της οικογένειάς σας, ας μην ξεχνάμε ότι η οικογένειά σας είχε ένα θύμα τον Παύλο Μπακογιάννη, υπάρχει έντονη αντίδραση και από το κόμμα σας. Καταρχάς θέλω να μου πείτε σε προσωπικό επίπεδο πως βλέπετε το γεγονός ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας θα πάρει και πάλι άδεια για να βρεθεί με την οικογένειά του».

Έχει ενδιαφέρον πως η απάντηση που θα δώσει ένας άνθρωπος που επιχειρεί να δομήσει την εικόνα του ως άξιος πολιτικός, προβάλλοντας ένα υποτιθέμενο υποδειγματικό βιογραφικό, συνδέει ευθέως την ποινή με την δημόσια δήλωση μετανοίας, όχι σε κάποιο οικογενειακό του τραπέζι αλλά σε συνέντευξη:

«Πιστεύω η αντίδραση δεν είναι μόνο προσωπική, δεν είναι μόνο οικογενειακή και το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο τα θύματα της τρομοκρατίας, αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει καταδικαστεί 11 φορές σε ισόβια δεν πρέπει να παίρνει άδεια από τη φυλακή για κανέναν λόγο, πόσο μάλλον όταν δεν έχει δημόσια μετανοήσει για τις πράξεις του και πόσο μάλλον όταν στην χώρα εκτρέφεται μια καινούρια γενιά τρομοκρατών η οποία στο πρόσωπο του Δημήτρη Κουφοντίνα βλέπει ξεκάθαρα τον ιδεολογικό της καθοδηγητή».

Στην συνέχεια ο υποψήφιος μελλοντικός πρωθυπουργός δείχνει να αισθάνεται πολύ άνετα με την ευθεία παρέμβαση του στην, ανεξάρτητη κατά τ’ άλλα, δικαστική εξουσία, στην αρμοδιότητα της οποίας εμπίπτει το ζήτημα της αναγνώρισης του δικαιώματος στις άδειες των κρατουμένων, αφού στο Συμβούλιο της Φυλακής προεδρεύει, και μάλιστα με την αυξημένη εξουσία του δικαιώματος βέτο, ο επόπτης εισαγγελέας της φυλακής:

«Κατά συνέπεια είμαι κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε άδεια στον Κουφοντίνα» μας ενημερώνει, ενώ το πόσο τον έχει επηρεάσει το πνεύμα του Διαφωτισμού γενικότερα το αποδεικνύει ολοκληρώνοντας την απάντηση του:

«και πιστεύω ότι το νομικό πλαίσιο θα πρέπει να προσαρμοστεί με τέτοιον τρόπο ώστε άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί για τέτοια εγκλήματα να μην βγαίνουν από την φυλακή για κανέναν λόγο».

Την σκυτάλη στο κρεσέντο της αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας θα πάρει με την ερώτηση της η κυρία Καραμήτρου για άλλη μια φορά:

«Παραδέχεστε λοιπόν ότι ήταν κάτι που ενδεχομένως έχει ξεφύγει από την Νέα Δημοκρατία; Δηλαδή να μην μπορεί να πάρει άδεια ένας τρομοκράτης, ένας εκτελεστής ο οποίος, όπως πολύ σωστά είπατε, έχει καταδικαστεί 11 φορές σε ισόβια, δεν έχει ζητήσει συγνώμη και, το κυριότερο, συνεχίζει να αρθρογραφεί, να γράφει βιβλία για την ύπαρξη της τρομοκρατίας στην χώρα, δεν το είχε προλάβει αυτό η Νέα Δημοκρατία».

Για να πάρει την πιο μετεμφυλιακή απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κανείς:

«Υπό κανονικές συνθήκες ένας άνθρωπος σαν τον Κουφοντίνα και τους ομοϊδεάτες του θα βρισκόταν σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας από την οποία δεν θα μπορούνε να επικοινωνούν εύκολα με τον έξω κόσμο…»

Η κουβέντα θα κλείσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μας ενημερώνει, προς έκπληξη μάλιστα της κυρίας Καραμήτρου, ότι είναι θαμώνας σε κλούβες των ΜΑΤ, για να καταλήξει πως «συνομιλεί με αυτά τα νέα παιδιά που δεν έχουν πολιτική στήριξη και ηθική στήριξη από την κυβέρνηση για να κάνουν σωστά την δουλειά τους».


omnia tv

Όλη η αλήθεια για το Μακεδονικό: Πόσο γνωρίζουμε την Ιστορία;





Η ιδέα της αρχαίας καταγωγής των σλαβόφωνων της Μακεδονίας προωθήθηκε από την ελληνική προπαγάνδα στα τέλη του 19ου αιώνα προκειμένου να απομακρύνει τους πληθυσμούς αυτούς από το βουλγαρικό κίνημα.

Γράφει η Αθηνά Σκουλαρίκη*

Σχεδόν 30 χρόνια μετά την κρίση της δεκαετίας του 1990, πόσα έχουμε καταλάβει για το Μακεδονικό; Ενώ η Ελλάδα επικαλείται την «ιστορική αλήθεια», το έλλειμμα πληροφόρησης χαρακτήρισε εξ’ αρχής την ελληνική στάση στο ζήτημα αυτό -κυρίως ως προς τις εξελίξεις στη νεότερη εποχή, την εποχή των εθνικών κινημάτων και των πολιτικών και πολεμικών συγκρούσεων του 20ού αιώνα.

Αφενός, το έλλειμμα αυτό οφειλόταν στην πολιτική της αποσιώπησης, του «ανύπαρκτου ζητήματος», που ακολουθούσε το ελληνικό κράτος σε όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο. Αφετέρου είχε σχέση με την απουσία επαφών με την άλλη πλευρά, την έλλειψη ειδικών στον πανεπιστημιακό χώρο, την άγνοια των περισσότερων δημοσιογράφων για το ζήτημα, αλλά και τις στρεβλές εντυπώσεις που καλλιέργησαν οι πρωτοστατούντες στην κινητοποίηση για την «ελληνικότητα της Μακεδονίας».1

Παρότι η βιβλιογραφία έχει εμπλουτιστεί έκτοτε με εξαιρετικές μελέτες, στον δημόσιο χώρο εξακολουθούν να διακινούνται τα ίδια στερεότυπα και οι ίδιες ανακρίβειες, συχνά χωρίς αντίλογο. Θα επιχειρήσω εδώ να θίξω συνοπτικά κάποια προβληματικά σημεία που συναντώνται στις περισσότερες αναλύσεις για το Μακεδονικό, θρέφοντας προκαταλήψεις και εμμονές.
«Βάρνταρσκα» και άλλα επίθετα

Πριν από λίγες μέρες ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛΛ. και υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος επανέφερε την πρόταση να ονομαστεί η χώρα Βάρνταρσκα. Η ανακύκλωση αυτής της ιδέας είναι ενδεικτική της ημιμάθειας (ή της εσκεμμένης παραπληροφόρησης) που επικρατεί στην Ελλάδα ως προς το Μακεδονικό. Γεγονός είναι πως μεταξύ 1929-1941 η περιοχή είχε ονομαστεί Βάρνταρσκα Μπανόβινα (δηλαδή Επαρχία του Βαρδάρη).

Την εποχή εκείνη, ως μέτρο κατά των τοπικών εθνικισμών, όλες οι επαρχίες του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας ονομάστηκαν από τα ποτάμια τους. Χρησιμοποιείται επίσης η ονομασία Βάρνταρσκα Μακεντόνιγια (Μακεδονία του Βαρδάρη), σε αντιδιαστολή με την (ελληνική) Μακεδονία του Αιγαίου και τη (βουλγαρική) Μακεδονία του Πιρίν. Σε κάθε περίπτωση, το Βάρνταρσκα είναι επιθετικός προσδιορισμός, όχι κύριο όνομα -δεν μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιηθεί σκέτο.

Αν αυτό το παράδειγμα είναι σχεδόν γραφικό, άλλες διαδεδομένες αντιλήψεις σχετίζονται με τις βασικές μας παραδοχές για το πρόβλημα του ονόματος και της Ιστορίας.
Ένα «τεχνητό» έθνος, κατασκεύασμα του Τίτο;

Αποτελεί κοινό τόπο στην Ελλάδα πως οι λεγόμενοι «Σκοπιανοί» είναι ένα «τεχνητό» έθνος, δημιούργημα του Τίτο. Πράγματι, η εθνική και κρατική συγκρότηση των (Σλαβο)Μακεδόνων συντελέστηκε το 1944. Ωστόσο δεν προέκυψε εκ του μηδενός.

Είναι τεκμηριωμένο πως η ιδέα της αρχαίας καταγωγής των σλαβόφωνων της Μακεδονίας προωθήθηκε από την ελληνική προπαγάνδα στα τέλη του 19ου αιώνα, προκειμένου να απομακρύνει τους πληθυσμούς αυτούς από το βουλγαρικό κίνημα. Η Μακεδονία, ως κοιτίδα ενός ένδοξου αρχαίου πολιτισμού και πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πρόσφερε ένα πολύ ελκυστικό αφήγημα, το οποίο τελικά υιοθετήθηκε από δύο αντιτιθέμενους εθνικισμούς.

Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα πολλοί χρησιμοποιούσαν τον όρο Μακεδόνες με γεωγραφική ή εθνοτική έννοια. Στις αρχές του 20ού αι. οι Έλληνες εθνικιστές (όπως ο Ίων Δραγούμης) μιλούσαν κι αυτοί για Μακεδόνες ή Μακεδονοσλάβους αναφερόμενος στους σλαβόφωνους της Μακεδονίας.

Μετά τη δημιουργία της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ), η σοσιαλιστική -αναρχική φράξια διαφοροποιήθηκε από τη δεξιά (που ελεγχόταν από τη Σόφια), υποστηρίζοντας αυτονομιστικές τάσεις. Στη συνέχεια η εμπειρία του αυταρχικού εκσερβισμού στον Μεσοπόλεμο και της βίαιης βουλγαρικής κατοχής το 1941-44 οδήγησαν τον πληθυσμό της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας στη διαμόρφωση μιας διακριτής ταυτότητας.

Η αποκρυστάλλωση της εθνικής συνείδησης υποστηρίχτηκε από τους θεσμούς της ομόσπονδης Δημοκρατίας, ενώ η ανεξαρτητοποίηση του κράτους το 1991 βιώθηκε ως ιστορική δικαίωση. Μετά από τόσες γενιές η μακεδονική εθνική ταυτότητα έχει εμπεδωθεί ακόμη και από αυτούς που οι πρόγονοί τους μπορεί να αυτοπροσδιορίζονταν ως Βούλγαροι, Σέρβοι, Βλάχοι ή Έλληνες. Αντίθετα με την ουσιοκρατική αντίληψη περί προαιώνιων εθνών, όλα τα έθνη - κράτη δημιουργήθηκαν μέσα από ιστορικούς μετασχηματισμούς της νεωτερικότητας.
Μία ή πολλές Μακεδονίες;

Μια από τις πηγές παρεξήγησης μεταξύ των δύο χωρών είναι η διαφορά στο πώς ορίζουμε γεωγραφικά τη Μακεδονία. Για την Ελλάδα η περιοχή ορίζεται με αναφορά στην αρχαία Μακεδονία, θεωρώντας πως αυτή συμπίπτει με τη σύγχρονη ελληνική Μακεδονία. Ούτε αυτό είναι ακριβές όμως, γιατί τα όρια της περιοχής διευρύνονταν ή συρρικνώνονταν προς βορράν και προς ανατολάς, τόσο στην αρχαία, όσο και στη βυζαντινή εποχή, ανάλογα με τις κατακτήσεις.

Για την άλλη πλευρά, όπως και για τη διεθνή διπλωματία, η Μακεδονία νοείται όπως ορίστηκε το 1878 στο Συνέδριο του Βερολίνου ως ευρεία γεωγραφική περιφέρεια. Με βάση αυτόν τον χάρτη χωρίστηκαν τα εδάφη της μείζονος Μακεδονίας μεταξύ Ελλάδας (51%), Σερβίας (39%), Βουλγαρίας (9%) και Αλβανίας (1%) με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913.

Τη διαίρεση αυτή αποδεχόταν και η ελληνική διπλωματία, εξ ου και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αναφερόταν έως το 1991 σε «Σερβική / Γιουγκοσλαβική Μακεδονία» και σε «Βουλγαρική Μακεδονία». Το σύνθημα του 1992 «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» αντέφασκε με την ίδια τη Συνθήκη με την οποία η νότια Μακεδονία είχε γίνει ελληνική.

Για τους παραπάνω λόγους, έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το όνομα δεν αποτελούσε σε καμιά περίπτωση επίδικο ζήτημα. Μετά τη ρήξη Τίτο - Στάλιν το 1948 και καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Γιουγκοσλαβία ήταν από καλές έως άριστες. Το μόνο αγκάθι ήταν οι διεκδικήσεις αναγνώρισης μειονότητας στη βόρεια Ελλάδα εκ μέρους της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.2
Μειονότητα και «αλυτρωτισμός»

Σήμερα οι μειονοτικές διεκδικήσεις αποτελούν τη βάση αυτού που αόριστα καταγγέλλεται από την Ελλάδα ως «αλυτρωτισμός». Ωστόσο πρόκειται για σύγχυση των όρων: οι κυβερνήσεις της γειτονικής χώρας δεν διατυπώνουν εδαφικές διεκδικήσεις με πρόσχημα τους σλαβόφωνους της Ελλάδας. Διακινούνται βεβαίως χάρτες της ενιαίας, «ιστορικής» ή «εθνοτικής» Μακεδονίας, όπως τη χαρακτηρίζουν.

Η απεικόνιση της Μεγάλης Μακεδονίας παραπέμπει στον ιδρυτικό μύθο του μακεδονικού εθνικισμού, σύμφωνα με τον οποίο η Μακεδονία και ο μακεδονικός λαός (ο οποίος γίνεται αντιληπτός ως ενιαίο και ήδη διαμορφωμένο έθνος) διαιρέθηκε μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Η αντίληψη αυτή θρέφει ένα αίσθημα «χαμένων πατρίδων» και ιστορικής αδικίας, αλλά δεν μεταφράζεται σε επεκτατισμό -εδώ στην Ελλάδα η διάκριση αυτή μας είναι οικεία.

Κατά τα άλλα, οι μειονοτικές διεκδικήσεις (είτε γίνουν δεκτές είτε όχι) δεν έχουν σχέση με το όνομα και δεν αποτελούν εθνική απειλή σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος.
Εθνικισμός και πολιτική σύγκρουση

Τα προηγούμενα δέκα χρόνια η τότε κυβέρνηση του δεξιού VMRO-DPMNE του Ν. Γκρούεφσκι επέβαλε την ηγεμονία της με όχημα την πολιτική του «εξαρχαϊσμού» που επιχειρούσε να αντισταθμίσει τα ελληνικά επιχειρήματα περί αρχαιότητας. Το δεύτερο Βουκουρέστι, του 2008, με το «βέτο» της Ελλάδας για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, υπήρξε ένα εθνικό τραύμα.

Η σημερινή κυβέρνηση SDSM υπό τον Ζόραν Ζάεφ δεν είναι ευκαιριακά μόνο μετριοπαθής, όπως λέγεται εδώ. Επικράτησε μέσα από τη σύγκρουση με τις αντι-δημοκρατικές πρακτικές, τον εθνικισμό και την αρχαιόπληκτη ρητορεία της προηγούμενης κυβέρνησης. Μπορεί και θέλει να λύσει τη διαφορά με την Ελλάδα. Αρκεί οι αδιάλλακτοι εκατέρωθεν να μην τορπιλίσουν πάλι την όποια λύση.

* Η Αθηνά Σκουλαρίκη είναι λέκτορας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης

1 Βλ. Α. Σκουλαρίκη, «Ο δημόσιος λόγος για το έθνος με αφορμή το Μακεδονικό (1991-1995): πλαίσιο, αναπαραστάσεις και ΜΜΕ», στο Μ. Κοντοχρήστου (επιμ.), Ταυτότητα και Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας στη σύγχρονη Ελλάδα, Αθήνα, Παπαζήσης, 2007, σελ. 61-103.

2 Η ελληνική πλευρά απέρριπτε κάθε συζήτηση υποστηρίζοντας ότι το «ξένο στοιχείο» (οι σλαβόφωνοι μη «ελληνικού φρονήματος») είχε φύγει από τη χώρα μετά τον Εμφύλιο και το ζήτημα είχε λήξει. Ανεπισήμως, όμως, οι υπηρεσίες ασφαλείας παρακολουθούσαν στενά κάθε κίνηση και κάθε λέξη των χιλιάδων σλαβόφωνων Μακεδόνων της Ελλάδας. Βλ. Λ. Εμπειρίκος, Α. Σκουλαρίκη, «Ο 'αλυτρωτισμός των Σκοπίων' ή η αποσιωπημένη μειονοτική διάσταση του Μακεδονικού», Αυγή, Ενθέματα, 20 Απριλίου 2008.

πηγή

συλλ αλητήρια

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Αγρίνιο. Ενημέρωση από την αντιφασιστική συγκέντρωση



                             post image


ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ από την αντιφασιστική συγκέντρωση μνήμης για τον μετανάστη-εργάτη Σαχτζάχ Λουκμάν και αντίστασης στην μάζωξη των φασιστοοπάδων του Αρτέμη Σώρρα


Σήμερα (20/01) 60 περίπου αντιφασίστες και αντιφασίστριες από τις 09:30 πραγματοποίησαν αντιφασιστική συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της πόλης μετά απο κάλεσμα του Αντιφασιστικού Συντονισμού Αγρινίου. Συγκέντρωση μνήμης για τον μετανάστη-εργάτη Σαχτζάχ Λουκμάν και αντίστασης στην μάζωξη των φασιστοοπάδων του Αρτέμη Σώρρα. Κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης διαβάστηκαν κείμενα από την μικροφωνική ενώ μοιράστηκαν κείμενα στους διερχόμενους. Οι οπαδοί του Σώρρα συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία τους, τα οποία φυλάσσονταν από τους μπάτσους με αποτέλεσμα οι αντιφασίστες να μην μπορούν να τα προσεγγίσουν. Στην συνέχεια, αφού κατέφθασαν ΠΟΥΛΜΑΝ από όλη την Ελλάδα, πραγματοποίησαν πορεία με την πλήρη κάλυψη των μπάτσων (δεκάδες διμοιρίες, ΟΠΚΕ & ασφαλίτες) στην περιφέρεια της πόλης. Οι αντιφασίστες και οι αντιφασίστριες, προσπάθησαν ξανά να προσεγγίσουν την πορεία τους (στην οδό Μπαϊμπά) αλλά απωθήθηκαν από τους μπάτσους με την χρήση χημικών και αυτοί απάντησαν με πέτρες, φωτοβολίδες και οδοφράγματα. Στην συνέχεια, το σώμα της αντιφασιστικής πορείας ανασυγκροτήθηκε και κινήθηκε στην πλατεία Δημάδη. Οι μπάτσοι έχοντας αποκλείσει πολλά σημεία της πόλης, αβαντζάρισαν του οπαδούς του Σώρρα, επιτρέποντας τους να κάνουν την πορεία τους ή καλύτερα να περιφέρουν το τσίρκο τους στην πόλη.


Αν πιστεύουν οι οπαδοί του Σώρρα ότι την έβγαλαν καθαρή με μια πορεία υπό την κάλυψη των μπάτσων είναι βαθιά νυχτωμένοι. Ο αντιφασισμός στην πόλη δεν εξαντλείται σε επετειακά γεγονότα και δράσεις- φωτοβολίδες. Ο αντιφασισμός στο Αγρίνιο, δεν έρχεται και φεύγει με πούλμαν- θα είναι και αύριο στην πόλη. Είναι συνεχής, ανυποχώρητος και αδιάλλακτος. Για αυτό και οι φασίστες κρύβονται τόσα χρόνια στις τρύπες τους.

Το ότι είναι γελοίοι δεν σημαίνει πως είναι δεν είναι και επικίνδυνοι. ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ. Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΟΣΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΛΆΞΕΙ, ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΣΚΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ.



Κείμενο που διαβάστηκε στην μικροφωνική:

«Σήμερα (20/01), μετά από ανάρτηση στο διαδίκτυο, ανακοινώθηκε από την «Ελλήνων Συνέλευσις», το γνωστό φασιστικό μόρφωμα του λωποδύτη και λαμόγιου Αρτέμη Σώρρα, ότι θα πραγματοποιηθεί πορεία στο κέντρο της πόλης. Ο Σώρρας, που εκτός από το μίσος του για μετανάστες και ΑμεΑ, τα προηγούμενα χρόνια του Μνημονίου έδωσε υποσχέσεις και πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Τώρα κρύβεται και καλεί τον κόσμο να αποπληρώσει τα χρέη του, μήπως γλυτώσει το τομάρι του για τις ψευτιές που έχει πει. Η κοινωνία και η νεολαία πρέπει να αντισταθεί στη λαίλαπα των μνημονίων, των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, την φορολογία και να μην περιμένει τίποτα από το κάθε δήθεν σωτήρα ή οποιοδήποτε άλλον.

Αυτή η πορεία δεν είναι ανεκτή. Οι αντιφασίστες και οι αντιφασίστριες της πόλης, η άγρια νεολαία που αντιστέκεται , ακυρώνουμε τα σχέδια του Σώρρα στην πράξη.

Σε μια πόλη με ιστορία ταξικών, κοινωνικών και αντιφασιστικών αγώνων, οι φασίστες όσα πρόσωπα και ονόματα και να αλλάξουν, θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι τους.


ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ"


ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Έκτορας Κουφοντίνας: «Όταν Κάψανε την Τροία μου»

post image

Από τον πρόλογο της Βερόνικας Ένγκλερ:

[...] Ο Έκτορας, μας παραδίδει την εξιστόρησή του για τα γεγονότα του 2002, όταν μια βόμβα έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού, μας μιλάει για την πρώτη ανάκρισή του στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, στα δώδεκα μόλις χρόνια του. Μας κάνει κοινωνούς του μιντιακού εξαναγκασμού που αντιμετώπισαν μαζί με τη μητέρα του Αγγελική, την ασφυκτική καταδίωξη που υπέφεραν. Μας γνωρίζει την παιδική του ηλικία και τα χρόνια που ταξίδευε και μάθαινε από τους γονείς του για την ιστορία των αγώνων για την ελευθερία, για την αγάπη στην ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη φύση και τα ζώα. Γράφει για την φυλάκιση του πατέρα του, Δημήτρη, τα επισκεπτήρια και τον τρόπο που επικοινωνούσε μαζί του. [...]
[...] Να μπορείς να πεις αυτή την ιστορία είναι απελευθερωτικό, είναι γενναίο, και είναι ένας τρόπος να μαθευτεί η αλήθεια που κρύβει η εξουσία, που οι πολιτικοί διαστρεβλώνουν μέσα από τον Τύπο, αυτό το φονικό όπλο τους. Θέλω να είναι πολλοί αυτοί που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο και θα μάθουν αυτά που έγιναν στην Ελλάδα με την 17Ν, σε μια ευρύτερη προσέγγιση, από τα πολιτικά γεγονότα μέχρι τη βαθιά ευαισθησία ενός παιδιού που μετατρέπεται σε αγωνιστή. Θέλω να είναι πολλοί αυτοί που θα δουν την άλλη πλευρά της ιστορίας, αυτήν που μας κρύβει ο Τύπος και η κυβέρνηση. [...]



[...] Η Βερόνικα Ένκλερ είναι η κόρη του Χένρι Ένκλερ, κεντρικού στελέχους του MLN - Τουπαμάρος. Ήταν πολύ μικρή όταν φυλάκισαν τον πατέρα της, μαζί με τους άλλους οκτώ ομήρους της ηγεσίας των Τουπαμάρος, από το 1972 μέχρι το 1985. Όλα αυτά τα χρόνια είχε να ακολουθεί τον πατέρα της για τα λίγα λεπτά του επισκεπτηρίου, είχε να μεγαλώνει μαθαίνοντας τον σωφρονιστικό χάρτη της Ουρουγουάης, σπουδάζοντας την καταστολή της εξουσίας. Είναι τιμή για μένα που προλογίζει αυτό το μικρό βιβλίο η συντρόφισσα και αδελφή μου Βερόνικα. [...]

Εισαγωγή:

[...] Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η πηγή του τρόμου, η 17Ν, είχε ηττηθεί, κι όμως τότε ήταν που ξεκίναγε ο τρόμος. Αντί να ακολουθήσει για αυτούς μια γιορτή (όπως θα άρμοζε στην περίσταση), ένα πανηγύρι για τη «δημοκρατία», για την «ασφάλεια», το «νόμο» και την «τάξη», εντούτοις αυτό που κυριάρχησε ήταν η ανασφάλεια, ενώ ακολούθησαν οι πιο ζοφερές μέρες που έζησε αυτός ο τόπος από το 1974 μέχρι σήμερα. [...]

[...] Πιστεύω πως τώρα πια, 15 χρόνια μετά, και ύστερα από όλους αυτούς που μίλησαν, με ή χωρίς αυτά τα παρατσούκλια για μένα –και τους ευχαριστώ– ήρθε η ώρα να μιλήσω, να γράψω και εγώ κάποια πράγματα για όλα όσα συνέβησαν τότε. Να παραθέσω τα γεγονότα όπως έγιναν τότε, και όχι όπως τα παρουσίασε ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ – ή μάλλον όπως τα αντέστρεψε. Για εκείνο το καλοκαίρι που αποτέλεσε τομή –όπως και να το δει ο καθένας– για την ιστορία αυτής της χώρας, ανατρέποντας ισορροπίες και δημιουργώντας νέα δεδομένα και που μαζί του άλλαζε κι εμένα για πάντα. Ένα καλοκαίρι που καθόρισε πολλά από αυτά που θα ακολουθούσαν, για πολλούς. Ένα καλοκαίρι που σημάδεψε, όχι μόνο τους συγκεκριμένους ανθρώπους που άγγιξε άμεσα, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία, γιατί τότε δέχτηκε κι ανέχτηκε πολλά. Γιατί τότε αμβλύνθηκαν –κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά– αντιστάσεις, και γι' αυτό εκείνο το καλοκαίρι μας κυνηγάει ακόμα. [...]

Από το πρώτο κεφάλαιο:

[...] Ήταν αργά τη νύχτα του Σαββάτου της 29ης Ιουνίου προς ξημερώματα Κυριακής. Εμείς, μέσα στο άσπρο starlet, που εκείνο το βράδυ έτρεχε με ασυνήθιστη ένταση. Επιστρέφαμε στο σπίτι μας στον Βαρνάβα ύστερα από μια επίσκεψη στο σπίτι κάποιων φίλων μας στο Καματερό, όπου είχαμε πάει από το απόγευμα. Λίγες ώρες νωρίτερα, το ρολόι της Ιστορίας είχε παίξει ένα άσχημο παιχνίδι με το ρολόι της βόμβας που έσπρωχνε ο Σάββας κάτω απ' το μεταλλικό κοντέινερ, όπου ήταν τα εκδοτήρια της εταιρείας του πλοίου που ναυάγησε, του «Σαμίνα», στον Πειραιά. Εκείνης της μοιραίας βόμβας, της τελευταίας μεταξύ άλλων που είχε αποφασίσει ότι θα τοποθετούσε τότε η οργάνωση, προσθέτοντας έτσι σ' αυτό το ειρωνικό παιχνίδι της τύχης, τη Λάχεσι και την Άτροπο. [...]

Αποσπάσματα μέσα από το βιβλίο:

[...] Αφού καθαρίσαμε το σπίτι από αυτή τη μεγάλη κι επικίνδυνη ποσότητα εκρηκτικών που περιείχε, φορτώσαμε την κατσίκα στο βανάκι του και ξεκινήσαμε αργά αργά για την Θεσσαλονίκη. Πίσω η κατσίκα, μπροστά εμείς. Έμεινα μια εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη μαζί με τους συγγενείς του Σάββα, τους γονείς του, κάποια από τα αδέρφια του και τα παιδιά τους – άνθρωποι που ήταν σαν οικογένεια για εμένα. Έτσι το κυνήγι στην Αθήνα επεκτάθηκε για μένα, με ακολουθούσαν παντού, και έγινε πια κυνήγι σε όλη την Ελλάδα. Μπροστά εμείς με την κατσίκα, πίσω οι ασφαλίτες, σε όλη την Εθνική, μέχρι τη Χαλκιδική. Πρώτη φορά μια κατσίκα είχε τόσο επίσημη συνοδεία. [...]

[...] Ανάμεσα στα μέρη που βρέθηκα εκείνο το καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του ατελείωτου εκείνου κυνηγητού ήταν και ένα μικρό διαμέρισμα δίπλα στις ράγες του τρένου, στην οδό Λιοσίων. Εγώ εξακολουθούσα να παρακολουθώ τα γεγονότα και να ακολουθώ την μητέρα μου –αναγκαστικά, γιατί δεν είχα κάπου σταθερά να μείνω– στις πολλές συναντήσεις με συνηγόρους και αλληλέγγυους, όμως τώρα το χάος είχε αρχίσει πια να αποκτά «κανόνες» και μια δική του ιδιόμορφη κανονικότητα. Μια κανονικότητα συνεχών και καταιγιστικών γεγονότων.[...]

[...] Ήταν ένα «σπίτι της ανάγκης». Ένα σπίτι καταφύγιο, σαν τα προσωρινά καταφύγια των αμάχων που τους εκτόπισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις και η προέλαση του εχθρικού στρατού. Γιατί αυτό που βιώναμε τότε έμοιαζε πολύ με πόλεμο. Ένα σπίτι σαν καταυλισμός προσφύγων, στο οποίο η τάξη, ακόμα και η πολλή καθαριότητα που επικρατεί σε ένα συνηθισμένο σπιτικό, και που επικρατούσε πάντοτε στο σπίτι μας στις παλιές εποχές, εδώ παραβλέπονταν. [...]

[...] Μαζί με την υποκρισία και τα δάκρυα του κροκόδειλου, μαζί με την ανοησία και τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό, πήγαινε όμως χέρι χέρι και η παρότρυνση σε μαζικό χαφιεδισμό. Ένας «πρόθυμος» (ρουφιάνος, είναι η σωστή λέξη) από το χωριό μας, είχε τραβήξει ένα βίντεο που έδειχνε σε κάποιο σημείο, τυχαία, τον πατέρα μου να περπατάει ανάμεσα σε άλλους, και για μερικά δευτερόλεπτα να προχωράει προς μια σχολική γιορτή που γινόταν στο χωριό. Ένα βίντεο. Πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή. Το παρέδωσε στην αστυνομία, και έπαιζε συνεχώς στα κανάλια. [...]

[...] Οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη σε μια μονότονη ακολουθία έντασης κι απογοήτευσης, με τις συλλήψεις να διαδέχονται –όλο και πιο καταθλιπτικά– η μία την άλλη, με τα έκτακτα δελτία που τις ανήγγελλαν να διακόπτουν για λίγο τις υβριστικές συζητήσεις των τηλεσχολιαστών, για να επανέλθουν ύστερα από μερικά λεπτά με θριαμβευτικό ύφος, και έχοντας καινούργιο υλικό για να συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει. [...]

[...] Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν γίνεται αντιληπτό τι σημαίνει η επαφή με τη φυλακή, πόσο μάλλον τι σημαίνει να μπαίνεις, μία φορά την εβδομάδα και στη συνέχεια δύο φορές τη βδομάδα, μέσα σε αυτή. Μια είσοδος που σε καταβάλλει, κάθε φορά, που όμως δεν σταματάς να την αναζητάς και να την περιμένεις με λαχτάρα, καθώς τότε μόνο μπορείς να δεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Η ζωή σου συνδέεται με αυτή την πραγματικότητα. Η θέα των κάγκελων γίνεται οικεία. Η φυλακή επισκέπτεται τα όνειρά σου.[...]

​25 χρόνια πατριδοκαπηλείας με φόντο το Μακεδονικό



Tο Μακεδονικό ήρθε ξανά στην επιφάνεια με την προοπτική λύσης του προβλήματος ​και κινητοποιεί όσους επενδύουν στη μη λύση και επιδιώκουν την αναβίωση μιας εθνικιστικής έξαρσης με κραυγές ανέξοδης δημαγωγίας και αποκορύφωμα το γραφικό συλλαλητήριο. Η κρίση του Μακεδονικού υπήρξε προϊόν μιας εποχής τυφλού μίσους στα Βαλκάνια όταν η Ελλάδα​ ​υποστήριζε τις θηριωδίες του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Όσοι ονειρεύονται να αναβιώσουν το κλίμα ​ και το πλαίσιο​ του ’90 ίσως έχουν ξεχάσει ότι οι «χασάπηδες» των Βαλκανίων, που αυτοί τότε υμνούσαν,​ κατέληξαν στον τάφο ή τη φυλακή.

Η ΝΔ που δημιούργησε και κληροδότησε το πρόβλημα στη χώρα, σήμερα δεν έχει εκφράσει επίσημη θέση αλλά κατηγορεί τους κυβερνητικούς εταίρους ότι δεν έ​χουν​ ενιαία θέση. Ίσως να είναι και έτσι αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Η ΝΔ είναι το κόμμα που ως κυβέρνηση το 1992 προσήλθε στην κρίσιμη συνεδρίαση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών με δύο διαφορετικές θέσεις, μία του τότε Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και μία του τότε Υπουργού Εξωτερικών Α. Σαμαρά! Ο οποίος αποπέμφθηκε επί τόπου με τη συναίνεση και του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή αλλά το Συμβούλιο αναγκάστηκε να ακολουθήσει την ακραία γραμμή του γιατί κανείς δεν ήταν σε θέση, βγαίνοντας από το Προεδρικό Μέγαρο, να μιλήσει με νηφαλιότητα στον αλαλάζοντα, ήδη τότε, ελληνικό λαό.

Αν και το θέμα ξεσπά στην ελληνική κοινή γνώμη το Γενάρη του 1992 έχει προηγηθεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου του 1991 όπου η γειτονική χώρα αναγνωρίζεται ως Μακεδονία. Εκεί δεν βρίσκεται ο Μητσοτάκης αλλά ο Σαμαράς, η στάση του οποίου εν συνεχεία και η έκρηξη του εθνικισμού εκτιμάται ως απόπειρα να συγκαλυφθεί η ανεπάρκειά του στην επίμαχη συνεδρίαση. Πράγματι με μια προσεκτική διατύπωση στα συμπεράσματα και ένα συνετό πολιτικό χειρισμό τις επόμενες μέρες, ίσως αυτό το πρόβλημα «να είχε ξεχαστεί» σε λιγότερο από 10 χρόνια.

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

Το facebook μπλόκαρε σκιτσογράφο για αυτό το σκίτσο με τον Τραμπ





Το πρόσφατο σκίτσο του διάσημου σκιτσογράφου Marian Kamensky για τον Ντόναλντ Τραμπ ήταν η αφορμή για το μπλοκάρισμα του λογαριασμού του στο facebook για 30 μέρες.

Το σκίτσο αναφέρεται στις ιατρικές εξετάσεις που έκανε ο αμερικανός πρόεδρος.

Η αιτιολογία που έδωσε το facebook για τον αποκλεισμό είναι ότι το σκίτσο αναπαριστά μία σβάστικα, σύμβολο που υποτίθεται ότι το μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν ανέχεται να συμπεριλαμβάνει στο περιεχόμενό του.

Ο ίδιος ο Kamensky ανέβασε ξανά το σκίτσο στο λογαριασμό του στο Twitter, επισημαίνοντας ότι είναι το καλύτερο σκίτσο που έχει σχεδιάσει για τον Ντόναλντ Τραμπ – και δεν έχει σχεδιάσει λίγα.


Marian Kamensky:

"BECAUSE OF THIS CARTOON (my best Antitrump caricature for ever,published in many world news papers) I was today blocked by FACEBOOK for 30 days! Wegen diesem Cartoon wurde ich bei Facebook für 30 Tage gesperrt!"

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2018

ΓΙΑΝΝΕΝΑ-Εκδήλωση για τις εξορύξεις πετρελαίου .

“Η σεισμικότητα της Ηπείρου, ο σεισμικός κίνδυνος και ο ρόλος των γεωτρήσεων"

H Πρωτοβουλία Ενάντια στις Εξορύξεις Υδρογονανθράκων στην Ήπειρο διοργανώνει ομιλία την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018 και ώρα 18:30 στον Πολιτιστικό Πολυχώρο “Δημήτρης Χατζής” (πρώην Παλαιά Σφαγεία) στα Ιωάννινα. Θα μιλήσει ο Καθηγητής Σεισμολογίας και Διευθυντής του...
Γεωδυναμικού Ινστιτούτου κ. Άκης Τσελέντης με θέμα: “Η σεισμικότητα της Ηπείρου, ο σεισμικός κίνδυνος και ο ρόλος των γεωτρήσεων".

πηγή

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2018

Nίκος Mπογιόπουλος: Τα ναζιστόμουτρα μιλούν για Μακεδονία!

                     

Τα σόου των ναζί της Χρυσής Αυγής για την Μακεδονία, στη Βουλή και στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης, σχολίασε o Nίκος Μπογιόπουλος, στη σημερινή εκπομπή του στον Real fm.
Υπενθύμισε ποιοί είναι αυτοί οι «μακεδονομάχοι» – πατριδοκάπηλοι, τονίζοντας πως στο συγκεκριμένο θέμα τα ναζιστόμουτρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνουν τη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον: Ο δήθεν «πατριωτισμός» είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων.


Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα.




ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Πολιτική ανάλυση για το μακεδονικό ζήτημα



Για το Μακεδονικό

«Αυτοί εδώ οι χωριάτες δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"»
Στρατής Μυριβήλης, «Η ζωή εν τάφω»



Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την πρόθεση των κυβερνήσεων Ελλάδας και ΠΓΔΜ για εξέρευση λύσης στο θέμα του ονόματος της δεύτερης, η εθνικιστική ρητορική έχει κατακλύσει ξανά το δημόσιο λόγο προσφέροντας εύφορο έδαφος στον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Η ιστορία αυτή, όμως, πάει πάνω από έναν αιώνα πίσω, διαπλέκοντας τα συγκρουόμενα συμφέροντα του ελληνικού εθνικισμού και των εθνικισμών άλλων βαλκανικών χωρών. Η εθνική αφήγηση έχει αλλάξει κατά καιρούς πότε θεωρώντας αυτούς τους πληθυσμούς ως «βουλγαρικούς» πότε ως «βουλγαρόφωνους Έλληνες πιστούς στο Πατριαρχείο» πότε ως «Μακεδόνες» προκειμένου να ενσωματωθούν στο ελληνικό κράτος και πότε ως «Σλαβομακεδόνες». Η τωρινή θέση εθνικιστικών κύκλων ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική δεν μας εκπλήσσει καθόλου ότι προέρχεται από τη χουντική περίοδο και ξεθάφτηκε το 1992 από τον τότε σύμβουλο του Μητσοτάκη για τα «εθνικά ζητήματα» αλλά και αντιπρόεδρο επί χούντας της (διορισμένης από τον Παπαδόπουλο) «Συμβουλευτικής», Νικόλαο Μέρτζο. Η θέση αυτή συμβαδίζει αρκετά με την πολιτική του ελληνικού κράτους ως σήμερα, παρόλο που έχει υιοθετηθεί μια ηπιότερη στάση από τις εκάστοτε κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Κάθε φορά, όμως, αυτό που παραμένει ίδιο είναι μια εθνική αφήγηση πλήρως ευθυγραμμισμένη με τα εκάστοτε «εθνικά συμφέροντα», που δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.


«Μακεδονικό ζήτημα»: μια παλιά υπόθεση



Είναι εντυπωσιακό πως στο συγκεκριμένο ζήτημα η ακροδεξιά ατζέντα και μυθολογία έχει εναρμονιστεί σε πολλά σημεία με την εθνική πολιτική. Ένα από τα σημεία αυτά είναι και η πεποίθηση ότι η ονομασία «Μακεδόνες» εμφανίζεται το 1943-44 και είναι κατασκεύασμα του Τίτο. Η αλήθεια είναι ότι η ονομασία αυτή εμφανίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς τίθεται το ζήτημα της εθνικής προέλευσης των σλαβόφωνων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.

Έχοντας κεντρική θέση στα Βαλκάνια, η Μακεδονία, με τα τρία βιλαέτια της Σελανίκ (Θεσσαλονίκης), του Μοναστηρίου (Βιτολίων) και του Ουσκούμπ (των Σκοπίων, που μετά το 1877 ονομάστηκε βιλαέτι του Κόσσοβου), βρισκόταν στο επίκεντρο των αντιμαχόμενων εθνικισμών. Η Μακεδονία υπήρξε ένας τόπος στον οποίο συναντήθηκαν και συμβίωσαν -ειρηνικά ως επί το πλείστον- πολλές διακριτές γλωσσικές και θρησκευτικές κοινότητες. Ο μακεδονικός χώρος διαχρονικά αποτέλεσε ένα μεγάλο χωνευτήρι λαών και πολιτισμών. Μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Ρωμαίους, Έλληνες ή εξελληνισμένοι ντόπιοι πληθυσμοί, Ρωμαίοι ή εκλατινισμένοι Έλληνες, Ιλλύριοι, Θράκες, Παίονες, Ούννοι, Γότθοι και Βησιγότθοι, Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι συμβίωσαν, επί μακρόν ή για μικρά διαστήματα, ειρηνικά ή εχθρικά μεταξύ τους, υπό ποικίλους κυριάρχους.

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο πληθυσμός της περιοχής αποτελούνταν από διάφορες εθνοτικές ομάδες που συνέκλιναν και επικαλύπτονταν: Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Εβραίοι, Βλάχοι και Αλβανοί, αλλά και διάφορες παραλλαγές τους. Όλοι αυτοί συνιστούσαν το πολύχρωμο μωσαϊκό της Μακεδονίας. Είναι νομίζουμε φανερό ότι η εθνολογική διάκριση μιας τόσο πολυπολιτισμικής περιοχής δεν μπορούσε να βασιστεί σε κανένα κριτήριο (γλώσσα, θρησκεία, ήθη, έθιμα), καθώς το ένα μπορούσε κάλλιστα να αντιφάσκει με το άλλο. Για παράδειγμα, ο γνωστός μακεδονομάχος καπετάν Κώττας μιλώντας προς τους προεστούς των Κορεστίων αναφέρει: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα.»Η ομιλία αυτή έγινε σε μια γλώσσα την οποία ο Παύλος Μελάς που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας αναφέρει ως «μακεδονικά». Και είναι ο ίδιος ο καπετάν Κώττας, ο οποίος -όντας σλαβόφωνος- την ώρα που εκτελούνταν από τους Οθωμανούς φώναξε: «Ντα ζίβι Γκ(ά)ρτσια! (Ζήτω η Ελλάς)».

Οπότε έπρεπε να ξεκαθαρίσουν δυο πράγματα: ποια από τα υπάρχοντα έθνη-κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία) θα ενσωματώσει την περιοχή και σε δεύτερο χρόνο τι θα γίνει με τους πληθυσμούς που έχουν διαφορετική γλώσσα, θρησκεία κτλ. Για το πρώτο ζήτημα, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ως και τις παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου συγκρούστηκαν στην περιοχή τρεις επιθετικοί εθνικισμοί με αλυτρωτικές βλέψεις: η “Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου”, η “Μεγάλη Σερβία” και η “Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” βρέθηκαν αντιμέτωπες σε μια ανελέητη σφαγή που έντεχνα ονομάστηκε μακεδονικός αγώνας. Εντέλει το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος.

Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα αλληλοφαγώματος και σφαγών μεταξύ των ντόπιων πληθυσμών εμφανίστηκε και ο μακεδονικός εθνικισμός που άρχισε να δημιουργεί τη δική του εθνική αφήγηση και οριστικά εκπλήρωσε τους πόθους του για κρατική υπόσταση το 1991. Από τη στιγμή της εμφάνισής του, αλλά κυρίως μετά το 1991, ο μακεδονικός εθνικισμός, όπως κάθε εθνικισμός, κατασκευάζει τη δική του εθνική αφήγηση. Μια αφήγηση γεμάτη από αναχρονισμούς, αποσιωπήσεις, αποσπάσεις από τα ιστορικά γεγονότα, και φυσικά μύθους που δομούν την εθνική ταυτότητα. Η συζήτηση γύρω από τη χρήση του ονόματος Μακεδονία αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της χειραγώγησης των ιστορικών γεγονότων για την εξυπηρέτηση των εθνικιστικών αντιλήψεων. Τα τελευταία χρόνια εκφράζει διάφορες αλυτρωτικές βλέψεις, ακολουθώντας τα χνάρια των άλλων βαλκανικών εθνικισμών, ενώ έχει προσφύγει σε μια ανιστόρητη και κιτς πολιτική προπαγάνδα με ανεγέρσεις αγαλμάτων, ονοματοδοσίες κτλ.

Όσον αφορά το δεύτερο ζήτημα, είναι γνωστές οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στα Βαλκάνια: εκδιώξεις, εξοντώσεις, μαζικές εκκαθαρίσεις και βίαιες διαδικασίες ομογενοποίησης των πληθυσμών προκειμένου οι εξαιρετικά πολύπλοκες εθνοτικά, θρησκευτικά και γλωσσικά περιοχές να ενσωματωθούν σε κυρίαρχα έθνη-κράτη. Κάτι τέτοιο συνέβη και στο κομμάτι της Μακεδονίας που περιήλθε στο ελληνικό κράτος, καθώς η πλειοψηφία του πληθυσμού του εκείνη την περίοδο δεν ήταν ελληνική ή τουλάχιστον ελληνόφωνη.


Ενάντια σε κάθε εθνικιστική απειλή


Σκίτσο για τους μακεδονομαχους"

H Λέξη
πηγη

ΑΓΡΙΝΙΟ: Αντιφασιστική συγκέντρωση


post image



Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ 20/01, ΩΡΑ 09:30 ΤΟ ΠΡΩΙ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ



Μνήμης για την επέτειο των 5 χρόνων από την δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχτζάτ Λουκμάν από του φασίστες της Χρυσής Αυγής στις 17/01/2013 στα Πετράλωνα.
Αντίστασης με αφορμή την φασιστομάζωξη των οπαδών του Σώρρα («Ελλήνων Συνέλευσις»)

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

"Με λένε Πόπη"


      

Το Μακεδονικό και άλλα συστημικά παραμύθια



“Τίποτα δεν δίνει σε έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από τον φόβο ενός άλλου”.

Ουμπέρτο Έκο

Λέγεται συχνά ότι η πολιτική είναι η “τέχνη του συμβιβασμού”. Ωστόσο, όπως έχει παρατηρήσει η Σιμόν Βέιλ, αυτό “που ονομάζουμε χρυσή τομή συνίσταται στην πραγματικότητα στην μη ικανοποίηση ούτε της μίας ούτε της άλλης από τις αντίθετες ανάγκες. Είναι μια καρικατούρα της πραγματικής ισορροπίας μέσω της οποίας οι αντίθετες ανάγκες ικανοποιούνται και η μία και η άλλη στην ολότητα τους”.i Έτσι, σε μια διαμάχη όπως είναι αυτή ανάμεσα στο ελλαδικό κράτος και το νεοπαγές κράτος των Σκοπίων για το επίσημο όνομα που θα έχει η γειτονική χώρα, μία πρόταση συμβιβασμού, αντί να ικανοποιήσει και τις δύο πλευρές και μ' αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει τις συνθήκες για ειρηνική συνύπαρξη, θα μπορούσε τελικά να λειτουργήσει σαν αποσταθεροποιητικός παράγοντας. Σαν ένα ημίμετρο που αφού απέτυχε να ανταποκριθεί εξολοκλήρου στις αξιώσεις της μίας ή της άλλης μεριάς, συντηρεί τις εκατέρωθεν διεκδικήσεις και αφήνει τα δύο εμπλεκόμενα μέρη αμφότερα δυσαρεστημένα. Η ιστορία μας διδάσκει πώς μια κακοσχεδιασμένη ειρηνευτική συνθήκη, όχι μόνο δεν κατορθώνει να κατοχυρώσει την διαρκή ειρήνη, αλλά αντίθετα, τις περισσότερες φορές δύναται να λειτουργήσει σαν προάγγελος πολέμου.

Χωρίς αμφιβολία, ο αυτοπροσδιορισμός ενός λαού είναι αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα και δεν μπορεί παρά να είναι η αφετηρία από την οποία ξεκινάμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα της ονομασίας. Σύμφωνα με την απαράβατη αρχή που διατύπωσε ο αναρχικός Μαξίμοφ, «Το δικαίωμα του να είσαι ο εαυτός σου απορρέει με φυσικό τρόπο από τις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας. Η παγκόσμια ελευθερία και η ισότητα, ο θρίαμβος της δικαιοσύνης ανά τον κόσμο, βρίσκεται υψηλότερα από κάθε εθνικό συμφέρον. Τα δικαιώματα των εθνών παύουν να αποτελούν συνεπαγωγές από αυτές τις υψηλότερες αρχές, εάν κι εφόσον χρησιμοποιηθούν για να αντιστρατευτούν την ελευθερία, ή να τοποθετηθούν έξω από αυτήν» (310).ii Από την άλλη, μιας και οι λαοί κατοχυρώνουν τις ιδιότητες και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τα οποία υποτίθεται ότι θεωρούν σαν συστατικά στοιχεία του αυτοπροσδιορισμού τους, αποκλειστικά και μόνο διαμέσου της οργάνωσης τους σε χωριστά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους κράτη, και μιας και η κριτική του αναρχισμού στρέφεται κυρίως εναντίον του κράτους ως ετερόνομης μορφής αυτοθέσμισης της κοινωνίας, η αξιωματική παρατήρηση του Μαξίμοφ, χρήζει περαιτέρω ανάλυσης κι ερμηνείας σε ότι αφορά τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη. Κι αυτό γιατί ο αναρχισμός εκλαμβάνει το κράτος σαν μια μορφή καταναγκαστικής ένωσης, η οποία, αφενός βασίζεται στην ανισοκατανομή της δύναμης για την αναπαραγωγή του κι έτσι δεν μπορεί να είναι αντιπροσωπευτική της βούλησης του λαού που διατείνεται ότι εκπροσωπεί και αφετέρου, ακριβώς επειδή είναι ιεραρχικά διαρθρωμένη στο εσωτερικό της, είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει τις πηγές της φαντασιακής θέσμισης της σε υπεριστορικά και υπερβατικά πεδία, που βρίσκονται έξω και πέρα από τις κοινωνικές διεργασίες και την συνειδητή δραστηριότητα των κοινωνικών υποκειμένων αυτή καθ' αυτήν.