Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Η συγκλονιστική "Απολογία" του αναρχικού κουμμουνιστή Τάσου Θεοφίλου

Ξεκινάω την απολογία μου ξεκαθαρίζοντας για άλλη μια φορά ότι αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται.


Υπάρχουν δυο σκέλη κατηγοριών εναντίον μου. Το πρώτο αφορά την υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην ΣΠΦ, ενώ το δεύτερο στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στη ληστεία της Πάρου. Θα επανέλθω αναλυτικότερα στην συνέχεια άλλα στο Αγρίνιο δεν έχω πάει ποτέ, δεν ξέρω καν πως μοιάζει ενώ στην Πάρο έχω πάει ένα χρόνο πριν την σύλληψη μου και δεν έχω καν διανυκτερεύσει.

Υπάρχουν δυο πραγματικότητες. Η πραγματική και αυτή που έχει επικυρωθεί μέχρι και το πρωτόδικο δικαστήριο ως τέτοια. Η πραγματική και το αφήγημα της αντιτρομοκρατικής η οποία έχει πάρει μερικά πραγματικά γεγονότα νοηματοδοτώντας τα κατά τις προκαταλήψεις, κατά τις εμμονές της ή κατά του αποτελέσματος που θέλει να βγάλει και τα έχει συνδυάσει όχι μόνο αυθαίρετα αλλά και με φανταστικά περιστατικά.

Έχει φτιάξει ένα παραμύθι τόσο άρτιο που στο τέλος είχε και Δράκο με την μορφή ενός εισαγγελέα εφετών.


Υπάρχει μια ειρωνεία. Μια αντίφαση που διαπερνάει το κατηγορητήριο. Υπάρχει ένα κωμικό και ένα τραγικό σκέλος σε σχέση με τις πράξεις που μου αποδίδονται. Το κωμικό αφορά την συμμετοχή μου στην ΣΠΦ και το τραγικό στην συμμετοχή μου σε ανθρωποκτονία. Η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής έχει ως πράξη και για τον δικό μου αξιακό κώδικα την ίδια απαξία που έχει για τον ποινικό κώδικα (εκτός και αν μιλάμε για πολιτικές εκτελέσεις όπου σε αυτή τη περίπτωση δεν κρίνονται ως τέτοιες σε ηθικό, αλλά σε ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο). Αντιθέτως δεν βρίσκω κάποια απαξία για την κατηγορία της συμμετοχής σε κάποια αναρχική οργάνωση, απλώς το βρίσκω κωμικό λόγω της απόστασης που έχουμε στις αναλύσεις μας.

Θα έχετε πληροφορηθεί φυσικά ότι σε δίκες αναρχικών συνηθίζεται ένα μεγάλο μέρος της απολογίας να είναι το πολιτικό σκέλος. Είναι μια παράδοση από την οποία δεν θα ξεφύγω, όμως έχει μια σημασία να επισημάνω ότι αυτό το σκέλος δεν είναι διακοσμητικό, ούτε και πρόκειται για κάποιου είδους τελετουργικό. Δεν πρόκειται απλώς για το πολιτικό στίγμα της απολογίας μου, αλλά για την ουσία πίσω από την δίωξη μου.

Θα προσπαθήσω ωστόσο να είμαι σύντομος και θα αναφερθώ μόνο στο πολιτικό πλαίσιο στον βαθμό που επηρεάζει και εξηγεί τη δίωξη μου. Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι αυτό το κομμάτι θα το λάβετε επίσημα υπόψη ή ότι θα μπορέσει να καταγραφεί με κάποιον τρόπο στο σκεπτικό της απόφασης, αλλά θεωρώ ότι ακούγοντας θα κατανοήσετε τους λόγους που οδήγησαν ή που επέτρεψαν αυτή τη δίωξη.

Η δίωξή μου είναι κομμάτι μιας συνολικότερης προσπάθειας εισαγωγής, εφαρμογής και εμπέδωσης του δόγματος Νόμος και Τάξη από το πολιτικό προσωπικό της χώρας τις τελευταίες δυόμιση δεκαετίες, αλλά με μια ιδιαίτερη έμφαση και εντατικοποίηση της εφαρμογής του την περίοδο 2009-2015. Ένα κατασταλτικό δόγμα, ένα δόγμα που αφορά συγχρόνως και με σχέση αλληλεξάρτησης τόσο το υπουργείο της δημόσιας τάξης όσο και της δικαιοσύνης και το οποίο εισήγαγαν οι ελληνικές κυβερνήσεις ως πολιτική-πακέτο από τις ΗΠΑ. Άλλωστε το πάντα φτωχό και εξαρτημένο ελληνικό κράτος υποχρεώνεται ακόμη και την εσωτερική του νομοθεσία να εισάγει από τις ΗΠΑ και ήδη από το 1947 η Ελλάδα ξεπατικώνει και εφαρμόζει στο εσωτερικό της τους Νόμους περί Νομιμοφροσύνης του Τρούμαν στο πλαίσιο της αντικομουνιστικής εκστρατείας και της προσπάθειας δικαίωσης των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών και των συνεργατών των ναζί.

Θα κάνω μια όσο γίνεται πιο σύντομη αναφορά στα σημαντικότερα γεγονότα που καθορίστηκαν ακριβώς από την προσπάθεια επιβολής και εμπέδωσης του κατασταλτικού δόγματος Νόμος και Τάξη στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2009-2015. Η αντιεγκληματική ρητορική σε ένταση αναντίστοιχη της πραγματικότητας ξεκινάει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την πολιτική στροφή των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Σημίτη στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Το δόγμα νόμος και τάξη επιβάλλεται σταδιακά και την πρώτη γεύση πήραμε και από την εποχή, πριν τους ολυμπιακούς αγώνες με την ψήφιση μεταξύ άλλων και του πρώτου τρομονόμου, αλλά η πιο έντονη, η πραγματική προσπάθεια εμπέδωσης του παρατηρείται στην πραγματικότητα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.

Τον Δεκέμβρη του 2008 ξεσπάει μια νεολαιίστικη εξέγερση, ίσως το σημαντικότερο κινηματικό γεγονός από την μεταπολίτευση στον απόηχο της οποίας ο αναρχικός χώρος βρίσκεται ενδυναμωμένος και σε φάση ανάπτυξης των δομών του. Ανέκαθεν μετά την μεταπολίτευση ο αναρχικός χώρος παρά το περιορισμένο του δυναμικό σε ανθρώπους και παρά το γεγονός ότι δεν κατέχει, ούτε θέλει να κατέχει κάποια θέση εξουσίας, είναι ωστόσο παράγοντας διαμόρφωσης της ιστορίας και της πολιτικής πραγματικότητας δίνοντας το παρόν σε κάθε κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Ένας χώρος που στην πραγματικότητα αντλεί την όποια δύναμη του από το δίκιο του αγώνα και την ανιδιοτέλεια των συντρόφων που τον απαρτίζουν. Από τις σχέσεις αλληλεγγύης οι οποίες του δίνουν αυτή τη δύναμη, σχέσεις που η αντιτρομοκρατική επιδίωξε να βάλει σε δοκιμασία ποινικοποιώντας ακόμη και την φιλική, προσωπική, συντροφική και οικογενειακή τους διάσταση.

Νέοι, αποκλεισμένοι, άνεργοι, φοιτητές, εργαζόμενοι παίρνουν την ζωή στα χέρια τους και οργανώνονται πολιτικά. Παρεμβαίνουν στην δημόσια ζωή, αγωνίζονται για την καθημερινότητα τους καταλαμβάνουν δημόσια πάρκα που διαπλεκόμενοι δήμαρχοι προσπαθούν να κάνουν ιδιωτικά πάρκινγκ. Ματαιώνουν τους σχεδιασμούς του λόμπι της μίζας και του μπετόν. Μπαράζ εμπρηστικών επιθέσεων διεξάγονται κάθε νύχτα κατά κρατικών και οικονομικών στόχων.

Ήδη από τα μέσα του 2009 και στον απόηχο από την μια της εξέγερσης, ενώ από την άλλη συγχρόνως με το πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης και έναν χρόνο πριν την υπαγωγή της χώρας στους λεγόμενους μηχανισμούς στήριξης ξεκινάει η προσπάθεια της εντατικοποίησης του συγκεκριμένου δόγματος ποινικής καταστολής.

Μετά τους μετανάστες, σειρά έχουν οι αναρχικοί είχε δηλώσει κυβερνητικό στέλεχος, όταν ξεκινούσε το πογκρόμ κατά μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας με συνεχείς επιχειρήσεις σκούπα όπως ξεδιάντροπα της ονόμαζαν σαν να είναι οι μετανάστες όχι οι κολασμένοι αυτής της γης αλλά σκουπίδια που λερώνουν τους δρόμους χαλώντας την αισθητική των πολιτών. Και αμέσως μετά πράγματι ξεκίνησε η πρώτη προσπάθεια επιχείρησης κατά των αναρχικών καταλήψεων την άνοιξη του 2009. Συγχρόνως ιδρύονται τα πρώτα μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου της ΕΛΑΣ με το όνομα ομάδα Δ, που η δράση τους γίνεται πραγματικά ανεξέλεγκτη με εφόδους τους σε πολιτικούς χώρους. Τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε κατεχόμενη ζώνη.

Η πρώτη όμως θεαματική και σε βάθος σχεδιασμένη επιχείρηση κατά του αναρχικού χώρου θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου και σχεδόν συγχρόνως με την προεκλογική δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν» και για τον οποίον φυσικά ποτέ δεν θα βγει ένταλμα σύλληψης. Η έφοδος της αντιτρομοκρατικής σε σπίτι μέλους της ΣΠΦ Χάρη Χατζημιχελάκη θα οδηγήσει στην έκδοση ενταλμάτων σύλληψης τόσο κατά μελών της οργάνωσης, όσο και οποιουδήποτε αναρχικού είχε επισκεφτεί αυτό το σπίτι οδηγώντας πολλούς συντρόφους ανεξάρτητα από το αν είναι μέλη της οργάνωσης στην επιλογή της φυγοδικίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κριτήριο της έκδοσης ενταλμάτων σύλληψης ήταν μόνο το γεγονός ότι αυτοί των οποίων ταυτοποιήθηκε (ή σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξε απλά η υπόνοια) με οποιονδήποτε τρόπο παρουσία τους σε αυτό το σπίτι ήταν αναρχικοί. Αυτό το παραδέχτηκε και ο αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής Χινόπουλος στο εφετείο της συγκεκριμένης υπόθεσης που διεξάγεται αυτή την περίοδο. Αποτυπώματα νέων που ανήκαν στο φιλικό περιβάλλον του Χατζημιχελάκη και δεν ήταν αναρχικοί αλλά συμμαθητές του από το Αρσάκειο ας πούμε, δεν ελέγχθηκαν ποτέ, κάνοντας φανερό και απαλλάσσοντας τον εαυτό τους από την τήρηση προσχημάτων ότι πρόκειται για πολιτικές διώξεις.

Θα ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών το οποίο σε μεγάλο μέρος θα βασιστεί στο γεγονός της επιλογής της φυγοδικίας. Επί σειρά ετών θα συρθούν σε ανακριτές και εισαγγελείς, θα διαπομπευτούν φορώντας το άσπρο αλεξίσφαιρο γιλέκο, θα γίνουν πρώτο θέμα στις ειδήσεις και θα φυλακιστούν δεκάδες αναρχικοί πολλοί από τους οποίους, όταν απαλλαχτούν με βούλευμα ή αθωωθούν δεν θα απασχολήσουν ούτε ένα μονόστηλο των δημοσιογράφων αυτών που πρόλαβαν και τους είχαν κηρύξει ενόχους, ενώ τα πλάνα από τις συλλήψεις τους συνοδεύουν ακόμη, χρόνια μετά την οριστική τους απαλλαγή, τα ρεπορτάζ στις ειδήσεις για σχετικά ζητήματα.

Συγχρόνως η εμπέδωση του δόγματος Νόμος και Τάξη αφορά όχι μόνο τους αναρχικούς αλλά και κάθε κοινότητα αγώνα και κάθε κοινότητα αποκλεισμένων. Ολόκληρες περιοχές που αντιστέκονται στην υποβάθμιση των ζωών τους από την Κερατέα μέχρι τις Σκουριές θα στενάξουν κάτω από την μπότα των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ, θα συκοφαντηθούν και θα φυλακιστούν.

Έχει μια ιδιαίτερη αξία να αναφερθώ και στην περίπτωση των οροθετικών ως μια ακραία και την πιο αυταπόδειχτα χυδαία επίθεση στο πλαίσιο ακριβώς της εφαρμογής του δόγματος Νόμος και Τάξη. Αρκετές γυναίκες συνελήφθησαν και διαπομπευτήκαν με την κατηγορία της οροθετικότητας σαν δημόσιος κίνδυνος με το σκεπτικό ότι ήταν ιερόδουλες και ως εκ τούτου απειλούσαν την δημόσια υγεία. Πέρα από το τραγικό γεγονός να περιγράφεται η ασθένεια της οροθετικότητας ως ποινικό αδίκημα, όπως αποδείχτηκε αργότερα και με δικαστική βούλα κάποιες δεν ήταν εκδιδόμενες, ενώ καμία δεν ήταν τελικά δημόσιος κίνδυνος. Αυτή την φορά την ανάγκη της εξουσίας για την δημιουργία ενός δαίμονα που εναντίον του θα συσπειρώσει την κοινωνία ενεργοποιώντας τα πιο συντηρητικά και κανιβαλικά ένστικτά δεν θα την πληρώσει κάποια κοινότητα αγώνα αλλά μια κοινότητα αποκλεισμένων που δεν έχει σχεδόν καμία δυνατότητα να αμυνθεί και να υπερασπιστεί τον εαυτό της στον δημόσιο λόγο. Ο τότε αρμόδιος υπουργός υγείας και ενορχηστρωτής της αθλιότητας κύριος Λοβέρδος ποτέ δε θα κληθεί να λογοδοτήσει γι αυτό του το έγκλημα που οδήγησε στην αυτοκτονία μετά τον στιγματισμό κάποιες από τις κοπέλες.

Η δικιά μου σύλληψη και διαπόμπευση με την ετικέτα “φονιάς της Πάρου” λίγους μήνες αργότερα θα είναι ένας ακόμη σταθμός σε αυτή την ξέφρενη πορεία του κράτους έκτακτης ανάγκης.

Θα ακολουθήσει η ανακατάληψη των πόλεων. Ένας πολεμικός όρος που ξεστόμισε ο Σαμαράς και αφορούσε στα εκ νέου πογκρόμ κατά καταλήψεων αναρχικών με πιο χαρακτηριστική αυτή της Βίλας Αμαλίας και με την έφοδο των ΕΚΑΜ αυτή την φορά.

Η επιχείρηση “Ξένιος Δίας” κατά την διάρκεια της οποίας οι μετανάστες εμπέδωσαν με την σειρά λίγο από την αντίληψη που είχε ο κύριος Δένδιας για την περιβόητη ελληνική φιλοξενία. Μια σχεδόν οργουελικής αν όχι αυτοσαρκαστικής έμπνευσης επιχείρηση που οδήγησε τον κάθε μετανάστη, όταν άκουει για την περιβόητη ελληνική φιλοξενία αμέσως-αμέσως να σχηματίζεται στο μυαλό του η μορφή του κυρίου Δένδια.

Οι συλλήψεις στις σκουριές με κριτήριο ή με στοιχείο πάλι το dna και ότι κάποιος κατηγορούμενος είχε κλειστό το κινητό του την μέρα της γιορτής του οδήγησε τους κατοίκους στις Σκουριές στη φυλακή κατηγορούμενους για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Οι χρυσοθήρες γκάγκστερ της Ελληνικό Χρυσός αντιθέτως που θέλησαν να καταστρέψουν μια περιοχή για προσωπικό τους κέρδος δεν διώχτηκαν ποτέ.

Σε συμβολικό επίπεδο δεν είναι χωρίς σημασία η δημοσίευση των φωτογραφιών των κατηγορουμένων για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης που τόσο άνετα ένοιωθαν μέσα σε αυτή τη συγκυρία οι κύριοι της αντιτρομοκρατικής που δεν δίστασαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες με εμφανώς κακοποιημένα τα πρόσωπά των συλληφθέντων από τα βασανιστήρια που υπέστησαν στην αστυνομία κατά την ανάκριση τους.

Οι προφυλακίσεις αναρχικών περάσανε κατά πολύ το 18μηνο που προβλέπει ο νόμος και φτάσανε μέχρι και τους 50 και πάνω μήνες στο πλαίσιο του καθεστώτος εξαίρεσης και βάση του οποίου όποιος τολμάει να αμφισβητεί το κεφάλαιο και το κράτος του, το πολιτικό σύστημα και τις αξίες του, την δικαστική εξουσία και την μέθοδο απονομής δικαιοσύνης δεν δικαιούται να τυχαίνει και της προστασίας που ως αντιστάθμισμα στην καταπίεση προσφέρει στην βάση της αποκρυστάλλωσης των κοινωνικών συσχετισμών που δημιουργεί η ταξική πάλη.

Αποκορύφωμα του καθεστώτος εξαίρεσης ή έκτακτης ανάγκης ήταν φυσικά οι φυλακές τύπου Γ.

Όλα τα παραπάνω έχουν μια συγκεκριμένη λειτουργία στον δημόσιο διάλογο που δεν είναι άλλη από την δημιουργία μια δαιμονικής σφαίρας εντός της οποίας στριμώχνονται κοινότητες αγώνα και κοινότητες αποκλεισμένων. Όσοι αντιστέκονται και όσοι περισσεύουν.

Το δόγμα νόμος και τάξη στην Ελλάδα αντανακλά την πολιτική σφαίρα στο πεδίο της ποινικής καταστολής όπου οι ευθύνες και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης μετακυλούνται από το κεφάλαιο στην εργασία και από τους πλούσιους στους φτωχούς οι οποίοι τελικά κατηγορούνται ως άπληστοι και ως υπεύθυνοι για την κρίση αφού τόσα χρόνια ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους.
Το αφήγημα της εξουσίας θέλει την οικονομική κρίση να οφείλεται όχι σε δομικές και εγγενείς με τον καπιταλισμό αιτίες όπως η κρίση υπερσυσσώρευσης, αλλά στην απληστία και την τεμπελιά των λαϊκών στρωμάτων και ίσως σε κάποιες αστοχίες του πολιτικού προσωπικού που παρασύρθηκε σε μια «λαϊκίστικη» κακοδιαχείριση για να ικανοποιήσει τους άπληστους εργαζόμενους. Ακόμη έχουμε ακούσει ότι και οι διαδηλώσεις ευθύνονται για την καθίζηση της οικονομίας. Είδαμε πρόσφατα τον κύριο Δένδια πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης να εγκαλεί δημοσιογράφο της Καθημερινής, ακριβώς επειδή δεν ταυτίζεται με την γραμμή της εφημερίδας στην οποία εργάζεται και έχει το θράσος να πιστεύει ότι ο λόγος που τα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας κλείνουν δεν είναι οι διαδηλώσεις.

Το πόση σημασία αποδίδεται στον αναρχικό χώρο και την καταστολή του προκύπτει και από τις δηλώσεις τόσο του αρχηγού της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και από τον τομεάρχη του ίδιου κόμματος για ζητήματα δημόσιας τάξης του κυρίου Μάξιμου Χαρακόπουλου. Μιλάνε για Εξαρχιστάν και δεσμεύονται πως αν βγούνε κυβέρνηση θα τελειώνουν με τους αναρχικούς και τα Εξάρχεια. Όχι με την Τρόικα και τα μνημόνια αλλά με τους αναρχικούς και τα Εξάρχεια. Αυτή είναι η προεκλογική τους δέσμευση. Με αυτό το επιχείρημα καλούν τους ψηφοφόρους να τους εκλέξουν κυβέρνηση. Συγκεκριμένα ο κύριος Χαρακόπουλος δήλωσε: «όπως έχει ξεκαθαρίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την ΝΔ αποτελεί προτεραιότητα η ικανοποίηση αυτού του καθολικού αιτήματος».

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΟΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΜΕΙΣ ΧΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ



Η ιστορία των εξεγερμένων εργατών του Σικάγου του 1886 σφράγισε στην συνείδηση του διεθνούς ταξικού κινήματος πως τα δικαιώματα τους, οι εργάτες και οι εργάτριες τα κατακτουν μετά από αιματοβαμένους αγώνες και επαναστάσεις, απέναντι στα αφεντικά και τα σκυλιά τους.

Στο σήμερα η επίθεση του κράτους και κεφαλαίου γίνεται και σε αυτήν ακριβώς την συνείδηση της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα ντόπια & ξένα αφεντικά παίζοντας το χαρτί της οικονομικής κρίσης αποβλέπουν σε μια οικειοθελή παράδοση των εργατικών μας κεκτημένων. Μας ζητάνε να σκύψουμε το κεφάλι και κάνουμε "υπομονή μέχρι να ορθοποδήσει η οικονομία", να ανεχτούμε την εξαθλίωση και υποτίμηση των ζωών μας, τα μειωμένα μεροκάματα και τις εξοντωτικές ώρες, τη δουλειά την Κυριακή, χωρίς καμία προστασία και κοινωνική ασφάλιση. 

Τα τελευταία χρόνια -από το 2012 που ξεκίνησε η κρίση μέχρι σήμερα- ήταν ανέφελα για τις κυρίαρχες τάξεις, χωρίς κοινωνικές αναταραχές και χωρίς αντιστάσεις.Πολύ γρήγορα η ασυνέχεια μεταξύ της αυταπάτης που εξέφραζε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (και κάθε παρόμοιο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα συνέχισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με “ανθρώπινο πρόσωπο”) με την πραγματικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, αποκαλύφθηκε. Η αποτυχία του επιβεβαιώνει τη μόνη αλήθεια που μπορεί να προκύψει αβίαστα από τα πραγματικά δεδομένα: στο έδαφος της σημερινής καθολικής καπιταλιστικής κρίσης ανοίγονται δύο δρόμοι, είτε η αποδοχή των όρων του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού είτε η Κοινωνική Επανάσταση. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Για την τάξη μας, τα χρόνια αυτά ήταν χρονιά υποχώρησης. Η επίθεση που δέχθηκε δεν τη γύρισε σε «προηγούμενους αιώνες» και σε «μεσαίωνες» – αντίθετα χάραξε και τόνισε την εικόνα του μέλλοντός της. Ένα μέλλον ολομέτωπης επίθεσης κράτους και κεφαλαίου στην εργασία, την ασφάλιση, τις κοινωνικές ελευθερίες, το περιβάλλον και τα κοινωνικά αγαθά. Μετά τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, τις περικοπές σε όλες τις δημόσιες παροχές, την σταδιακή κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, την αύξηση της φορολογίας, την αύξηση τιμών σε βασικά αγαθά, ήρθε η αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα, ήρθε το πετσόκομμα της κοινωνικής ασφάλισης, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που εμποδίζει το δικαίωμα της απεργίας και αμφισβητεί τα συλλογικά όργανα των εργατών.

Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες έχουμε ένα ιστορικό χρέος στους εξεγερμένους της πρωτομαγιάς: το χρέος του να υπενθυμίζουμε στο κράτος και τα αφεντικά πως θα μας βρίσκουν πάντοτε απέναντι τους, μέχρι την ολική ανατροπή του τωρινού συστήματος εκμετάλλευσης. Η εργατική πρωτομαγιά -από το Σικάγο του 1880 έως και την Θεσσαλονίκη του 1936- δεν είναι απλά ένα μωσαϊκό εργατικών διεκδικήσεων και επαναστάσεων, αλλά ένας διαρκής αγώνας ενάντια στη λήθη και την εξουσία, ως την αδυσώπητη μάχη της εργατικής τάξης για την οριστική της απελευθέρωση από τα δεσμά του καπιταλισμού. 

Για μας, η εργατική πρωτομαγιά είναι μια υπόμνηση ότι αυτή η μάχη ξεκινάει από την κοινωνική βάση, από τους εκμεταλλευόμενους εναντίον των εκμεταλλευτών της, αριστερών και δεξιών αφεντικών, μικρών και μεγάλων, σοσιαλιστικών και δεξιών κρατών, δικαστών, μπάτσων και ανθρωποφυλάκων. Είναι, ακόμα, η υπενθύμιση ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα σε εμάς, τους ντόπιους και μετανάστες εργάτες στην Ελλάδα, στέκονται οι Τούρκοι και Κούρδοι αγωνιστές, οι εξεγερμένοι του Στάντινγκ Ροκ, οι Βούλγαροι αντιφασίστες, οι Ζαπατίστας, οι Παλαιστίνιοι απεργοί πείνας, οι αναρχικοί που βρίσκονται μέσα στα τείχη των φυλακών, όσοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας τελειώνει εκεί που ξεκινάει η αταξική κοινωνία.

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΡΓΑΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΑΣ
ΣΕ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ, ΑΔΙΑΛΑΚΤΟ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΒΑΣΗΣ 

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ 


ΑΘΗΝΑ
Πορεία Μουσείο 10:30

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
10:00 Καμάρα Ανεξαρτητη ταξική πορεια 
Στηρίζουμε τα μπλοκ των σωματείων βάσης

ΛΑΜΙΑ
Συγκέντρωση 
πλ. Ελευθερίας
10.00 πμ


ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

anarchist-federation.gr
info@anarchist-federation.gr
twitter: twitter.com/anarchistfedGr
fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015/




Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

Αποκλειστικό: Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη: Οι μέρες της παράδοσης στην Τρόικα


Το ThePressProject δημοσιεύει σήμερα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Adults in the Room» που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη εβδομάδα στην αγγλική γλώσσα*. Δύο μόλις ημέρες μετά την τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον ΑΝΤ1, στην οποία ο πρωθυπουργός υπερασπίστηκε τη διαπραγματευτική τακτική του 2015 και διαβεβαίωσε ότι μετά την ψήφιση των νέων μέτρων θα ξεκινήσει και η συζήτηση για το χρέος, το απόσπασμα που δημοσιεύουμε σήμερα παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα.

Tο συγκεκριμένο μέρος, που βρίσκεται προς το τέλος του βιβλίου, στο 15ο κεφάλαιο, φέρει τον μεσότιτλο «Αντίστροφη μέτρηση για την παράδοση» και αφορά συσκέψεις της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης που έλαβαν χώρα τον Μάιο του 2015. Σε αυτό το απόσπασμα ο Γιάνης Βαρουφάκης παρουσιάζει έναν πρωθυπουργό σε κατάθλιψη που έχει παραδοθεί στην στρατηγική της Τρόικας, την οποία φέρεται να εκφράζουν οι Σαγιάς, Παππάς, Δραγασάκης και Χουλιαράκης.
Το συγκεκριμένο κεφάλαιο ξεκινάει με την ιστορία του διορισμού της Έλενας Παναρίτη στο ΔΝΤ (τμήμα που δεν συμπεριλάβαμε στη σημερινή δημοσίευση) και στο «άδειασμα» του Βαρουφάκη ο οποίος είχε στείλει δύο φορές επιστολή διορισμού της στο Ταμείο, την δεύτερη μετά από συλλογική απόφαση επιτροπής αποτελούμενης από τον Γιάννη Δραγασάκη (ψήφισε λευκό), τους Γιώργο Σταθάκη και Γιάνη Βαρουφάκη (που υποστήριξαν τον διορισμό της) και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο (που ψήφισε αρνητικά). Σύμφωνα με τα όσα γράφει ο Βαρουφάκης, εκείνες τις ημέρες ο Σπύρος Σαγιάς, τότε Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης, έδειχνε να κυριαρχεί στις συσκέψεις του Μαΐου του 2015 και μαζί με τον Χουλιαράκη και την υποστήριξη του Δραγασάκη να προτείνουν την παράδοση της κυβέρνησης στην λογική της Τρόικας. 

Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται εντελώς καταβεβλημένος, αδύναμος να συγκρουστεί με την ομάδα των «μνημονιακών» του συμβούλων και σε κάποιες περιπτώσεις εντελώς χειραγωγήσιμος από την Τρόικα «Εσωτερικού» και «Εξωτερικού».

Το σκηνικό του 15ου κεφαλαίου εκτυλίσσεται στις Αίθουσες του Μαξίμου, όπου μαζί με τον Βαρουφάκη εμφανίζεται αρκετές φορές και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος όμως φέρεται να συμφωνεί περισσότερο με τον προκάτοχό του παρά με την «κυβέρνηση Σαγιά». 

Το απόσπασμα τελειώνει με τον Γιάνη Βαρουφάκη να εξιστορεί στην Έλενα Παναρίτη μια έντονη λογομαχία με τον Σπύρο Σαγιά που έλαβε χώρα στις 30 Μαΐου του 2015, όταν ο Βαρουφάκης «έφτασε μερικά εκατοστά από το να παραιτηθεί». Ωστόσο για μια ακόμη φορά ο ίδιος αποφασίζει να μείνει στην κυβέρνηση επειδή «ο Τσίπρας είναι η τελευταία μας ελπίδα». Ελπίδα που τελικά θα θεωρήσει ότι έχει χαθεί ολοκληρωτικά ένα μήνα αργότερα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Adults in the Room»:


Στις αρχές Μαΐου, κατά τη διάρκεια άλλης μιας σύσκεψης της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης,  ο Νίκος Παππάς με κατηγόρησε λέγοντας περιφρονητικά ότι έχω πάθει «εμμονή» με το δημόσιο χρέος.

«Φυσικά και έχω» του απάντησα. «Όταν είσαι αιχμάλωτος είναι καθήκον σου να αναπτύξεις εμμονή με την απόδραση».
Το ότι γινόταν καν αυτή η συζήτηση μεταξύ μας αποδείκνυε πόσο προχωρημένη ήταν η κατάρρευση του κοινού μας μετώπου. Σημειωτέον ότι ο Παππάς ήταν εκείνος που με είχε πλησιάσει στα τέλη του 2010 λόγω της προσωπικής μου σταυροφορίας υπέρ της άμεσης και μεγάλης αναδιάρθρωσης του χρέους. Αργότερα επέμεινε να αναλάβω τη θέση του υπουργού Οικονομικών ακριβώς λόγω των συγκεκριμένων προτάσεών μου για την αναδιάρθρωση χρέους και της τακτικής που θα ακολουθούσαμε για να την πετύχουμε. Τώρα, ξάφνου, ο στόχος της αναδιάρθρωσης του χρέους είχε γίνει... εμμονή μου.

Ο Σαγιάς προσέτρεξε σε βοήθεια του Παππά χρησιμοποιώντας το απίστευτο επιχείρημα ότι το χρέος δεν αποτελεί πρόβλημα όσο η Τρόικα χρηματοδοτεί την αποπληρωμή του. Βλέποντας ότι ο Αλέξης άκουγε καταβεβλημένος χωρίς να απαντά μου κατέστη προφανές ότι είχε πλέον αποκηρύξει όλα όσα είχαμε συμφωνήσει ήδη από το 2011.

Το σχέδιο τους ήταν πλέον φανερά η αποδοχή της μνημονιακής διαδικασίας και η επαναδιάταξη της κυβέρνησής μας ως μια εκδοχή λάιτ της πολιτικής Σαμαρά. Θυμάμαι να καθόμαστε με τον Ευκλείδη στο Μαξίμου, χαμογελώντας πικρά ο ένας στον άλλον, περιμένοντας την έναρξη κάποιας σύσκεψης, την ώρα που σε διπλανό δωμάτιο οι Σαγιάς και Χουλιαράκης, συνεπικουρούμενοι από τον Δραγασάκη, έκοβαν και έραβαν, έγραφαν και έσβηναν, ακόμα ένα προσχέδιο Συμφωνίας Τεχνικών Κλιμακίων (SLA) που θα παρέδιδαν στην τρόικα: στην πραγματικότητα ενός νέου, οικονομικά μη βιώσιμου, Μνημονίου, πανομοιότυπο με το προηγούμενο, πέραν κάποιων ελάχιστων φύλλων συκής και -το σημαντικότερο- πολύ λιγότερο δημοσιονομικά βιώσιμο. Το όλο σκηνικό εξέπεμπε θλίψη.

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Το παλιό ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ


pitsirikos


«Τα ίδια και τα ίδια γράφεις, δεν βαρέθηκες;» με ρώτησε ο φίλος μου ο Μάκης, όταν έσκυψε πάνω από το computer μου και είδε τι έγραφα. «Πάλι για την Χριστίνα, θα διαβάσουμε;»


«Για το παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο, γράφω» του απάντησα. «Σκέφτομαι να πάρω μέρος σε ένα διαγωνισμό διηγήματος, που κάνουν οι σύντροφοι της εποχής».

-Μα, εσύ ήσουνα ΡΗΓΑΣ. Τι δουλειά έχεις μαζί τους; Αποκλείεται να τον κερδίσεις. Εκτός και εάν έχεις πιάσει κανένα από την επιτροπή.

-Όχι, ρε. Τα παλικάρια είναι εξηγημένα. Αδέλφια είμαστε. Δεν ξέρουνε από βρώμικους διαγωνισμούς και απευθείας αναθέσεις. Αυτοί έζησαν το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της αθωότητας.

Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα να γράφω πάλι για την Χριστίνα.

Ήμουνα, βλέπετε, ο εραστής της. Και με είχε κάνει να ψηφίζω και εγώ ΠΑΣΟΚ, αφού και στο ΡΗΓΑ που ήμουνα, διαφορές μεγάλες δεν έβλεπα.

Και όσο και αν οι μεγάλης ηλικίας εραστές είναι φλύαροι, όταν περιγράφουν αυτά που έζησαν στο παρελθόν, δεν ξεχνούν ποτέ τις όμορφες στιγμές.

Σαν αυτές που έζησα δίπλα στη θρυλική ιέρεια του ΠΑΣΟΚ, την Χριστίνα από την Κρήτη.

Σε μεγάλο παραγωγικό Υπουργείο εργάζονταν το κορίτσι, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Έλυνε και έδενε, τότε, η Χριστίνα. Ήταν υπεύθυνη για τον συντονισμό της εκτέλεσης των Κοινοτικών Προγραμμάτων.

Ήταν η μόνη που ήξερε κάτι Αγγλικά της συμφοράς και είχε πτυχίο Πανεπιστημίου.

Η θέση της ήταν να επιβλέπει την υλοποίηση μελετών μεταξύ εμπλεκομένων συναρμόδιων Υπουργείων και δημόσιων φορέων και να αναφέρει τα αποτελέσματα σε μια Κοινοτική Επιτροπή που χρηματοδοτούσε διάφορα έργα.

Και τα κατάφερε καλά. Ήταν έξυπνη, εργατική και ήξερε να επιβάλλει την άποψη της.

Έκανε κουμάντο σε ένα ολόκληρο συρφετό λιγούρηδων, που για πρώτη φορά θα έπαιρναν χρήματα, αν πρότειναν κάτι πρωτοπόρο, που θα βοηθούσε την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα.

Ήταν η εποχή, που το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση. Και ο λαός στην εξουσία.

Σε όλα αυτά τα καινοτόμα projects, η Χριστίνα νταραβεριζότανε με συμβούλους Υπουργών, με δημάρχους και κοινοτάρχες της ΚΕΔΚΕ και με κάθε λογής υπηρεσιακό παράγοντα που χώνονταν μέσα σε αυτές τις δουλειές.

Τα πήγαινε πολύ καλά, η Χριστίνα.

Ο Διευθυντής των Κοινοτικών Προγραμμάτων, ένας Καθηγητής που είχε φέρει ο ίδιος ο Πρόεδρος μας, ήταν ευχαριστημένος μαζί της.

Όσο πιο σύνθετα τα προγράμματα χρηματοδότησης, τόσο περισσότερα υπουργεία μπλέκονταν.

Και όσα περισσότερα υπουργεία έμπαιναν μέσα στις δουλειές, τόσο πιο δύσκολο ήταν να γίνει ο έλεγχος των χρηματοδοτήσεων.

Mails και fax δεν υπήρχαν για να κάνουν την ζωή δύσκολη και ή αλληλογραφία γίνονταν από το παραδοσιακό Πρωτόκολλο του πρώτου ορόφου.

Λεφτά, πάντως, για χρηματοδοτήσεις υπήρχαν. Αρκεί να υπήρχαν προτάσεις. Χωρίς προτάσεις δουλειές δεν γίνονταν με την Κοινότητα.

Χρήματα χωρίς μελέτες δεν έπεφταν. Αντε το πολύ καμία επιδότηση για να θάβουν ροδάκινα οι αγρότες η να ξηλώνουν καπνοκαλλιέργειες.

Την μεγάλη μπίζνα με τα Κοινοτικά Προγράμματα, οι ξένοι την άρχισαν.

Τον κρουνό των περίεργων χρηματοδοτήσεων στην Κοινότητα, πρώτοι οι Ιταλοί τον άνοιξαν.

Αυτοί φόρτωναν χύμα λάδι -μέσα σε τάνκερ- από την Καλαμάτα και το ξεφόρτωναν στη Μεσίνα.

Από την Μεσίνα το έστελναν σε εικονικά ελαιοτριβεία στο Παλέρμο και από το Παλέρμο το πήγαιναν μέσα σε βαρέλια στη Νάπολη.

Στην Νάπολη, σε παράνομα συσκευαστήρια το βάζαν σε μπουκάλια, που έγραφαν «Olio di Mesina», και από την Νάπολη με φορτηγά της Μαφίας το παρέδιδαν σε Εγγλέζικα hypermarkets.

Τα ίδια και χειρότερα κάνανε οι Ισπανοί. Θαμμένες στις χωματερές ντομάτες Λεωνιδίου και βερίκοκα Βεροίας ξαναφορτώνονταν και πήγαιναν σε απόμερες βιομηχανίες εκχύμωσης της Βαλένθια, να γίνουν κονσέρβες.

Στα χρόνια της Κοινοτικής αθωότητας δεν υπήρχε το χάσμα Βορείων και Νοτίων.

Όχι ότι οι Γερμανοί ή οι Ολλανδοί πήγαιναν πίσω. Ταϊβανέζικα και Κορεάτικα αμορτισέρ, μπουλόνια, πετρωτές και πόμολα εξόπλιζαν τα Made in Germany αυτοκίνητα.

Οι βόρειοι είχαν αφήσει για τους νότιους τα αγροτικά και ασχολούνταν με τις πολύ μεγαλύτερης αξίας εξαγωγές βιομηχανικών ειδών μέσω παρένθετων εταιρειών του Λιχτενστάιν και του Μονακό.

Ο ένας έπαιρνε τα χρήματα του άλλου.

Άπειροι και άμαθοι ήταν οι δικοί μας. Από το νηπιαγωγείο της μικροκομπίνας θα ξεκινούσαν .

Για να πάρουν όμως χρήματα, έπρεπε να υποβάλλουν προγράμματα. Ό,τι μπορούσαν να σκεφθούν, αρκεί να εγκρινόταν.

Τα κονδύλια, ούτως η άλλως, διαθέσιμα ήταν. Η λιτότητα του νεοφιλελευθερισμού ήταν άγνωστη ακόμη και σαν ιδέα.

Το πρόγραμμα, λοιπόν, που είχε προτείνει για υποβολή η ομάδα του παραγωγικού Υπουργείου, στο οποίο υπεύθυνη ήταν η φίλη μου η Χριστίνα, αφορούσε μια επιδοτούμενη συγχρηματοδότηση των Υπουργείων Τουρισμού, Παιδείας και Περιβάλλοντος.

«Για την αναμόρφωση της εικόνας και τον μηχανολογικό εκσυγχρονισμό του στόλου των ταξί, σε συνδυασμό με την επιμόρφωση των οδηγών σε θέματα ιστορίας της πόλης και άλλες παράλληλες δράσεις» ήταν ο τίτλος του προγράμματος.

Παράλληλη δράση ήταν, βέβαια, και η εκπαίδευση των ταξιτζήδων για την καλύτερη εξυπηρέτηση των τουριστών και των επισκεπτών της πόλης.

Το φιλόδοξο πρόγραμμα, όλο μαζί, είχε χαρακτηριστεί από τους λεξιπλάστες της περιόδου ως συνολική δράση, αφού για να υλοποιηθούν οι στόχοι του, έπρεπε να εμπλακούν καμία πενηντάρια νοματαίοι από διάφορες Υπηρεσίες.

Ήταν επομένως δυνατόν, να περπατήσει χωρίς συντονιστή;

Και το κερασάκι, στην τούρτα της δράσης αυτής, ήταν η υποχρέωση εφαρμογής ενός dress and behavioural code των ταξιτζήδων.

Για το τελευταίο είχε επιμείνει ο Διευθυντής των κοινοτικών Προγραμμάτων. Ένας Καθηγητής Αμερικάνικου Πανεπιστημίου, φίλος του μεγάλου Προέδρου μας.

Όταν ο Καθηγητής, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, πάτησε το πόδι του στο Ελληνικό, μια ζεστή μέρα του Ιουλίου, του έκανε εντύπωση η εικόνα του αξύριστου ταξιτζή.

Οδηγούσε γυμνός από την μέση και πάνω, κάπνιζε και έπινε φραπέ.

Ο φραπές, για να μη χύνεται από το πλαστικό taper ware, ήταν εγκατεστημένος σε μια μεταλλική θήκη, δίπλα ακριβώς από ένα- στερεωμένο στη κονσόλα- ανεμιστηράκι.

Το ανεμιστηράκι, που δρόσιζε τον ταξιτζή, έπαιρνε κίνηση από ένα καλώδιο συνδεμένο με τον αναπτήρα του αυτοκινήτου.

Διάφορα άλλα καλώδια -χύμα όλα- συνέδεαν πειραγμένα ταξίμετρα, ραδιοκασετόφωνα, λαμπάκια , πρόσθετα όργανα πίεσης λαδιού και κάνα δυο πομπούς για επικοινωνία με το κέντρο.

Στην διαδρομή, ο Καθηγητής άκουγε μια γκόμενα με παθιάρικη φωνή, από το Κέντρο του σταθμού, να ρωτάει δυο- τρείς φορές αν ένας Κ36 την λαμβάνει.

Και σε λίγο άκουγε και τον Κ36, που έλεγε ότι την λαμβάνει και ότι πάει από Παγκράτι για Πατήσια.

Όλα αυτά, που είδε και αντιλήφθηκε ο Καθηγητής, σε μια απλή διαδρομή από το Ελληνικό στο Χίλτον, τον βοήθησαν να καταλάβει, πόσο αναγκαία ήταν η βελτίωση της εικόνας των οδηγών ταξί.

Αλλά, για να πάρει έγκριση ένα πρόγραμμα, έπρεπε να υποβληθεί στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το λεγόμενο πλάνο δράσεων.

27 Απρίλη 1941: Εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα και ο προδοτικός ρόλος του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού της χώρας μας


Στην προηγούμενη ανάρτησή μας είχαμε ένα κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου το οποίο αναφερόταν στην πολιτική κατάσταση που υπήρχε στην χώρας μας, όταν σαν σήμερα το 1941 τα γερμανικά ναζιστικά στρατιωτικά τμήματα έμπαιναν στην Αθήνα. Επίσης γι' αυτό το γεγονός υπάρχει στην ιστοσελίδα μας ένα αφιέρωμα που επιμελήθηκε η Αργυρώ Κραββαρίτη.

Θεωρούμε όμως σκόπιμο να παραθέσουμε ένα ιστορικό ντοκουμέντο το οποίο αναφέρεται στο τι είχε προηγηθεί μέχρι να καταρρεύσει το πολεμικό μέτωπο και τα Γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αθήνα.

Αναφερόμαστε σε μια έκδοση του "Ριζοσπάστη" το 1944 που έχει τίτλο "Εγκληματίες και προδότες".
Στο κεφάλαιο "Η πέμπτη φάλαγγα στη χώρα μας" ξεδιπλώνεται όλος ο προδοτικός ρόλος του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού της χώρας μας -με ονόματα και στοιχεία- το οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα στην επικράτηση των δυνάμεων του άξονα και στην υποδούλωση της Ελλάδας στον ναζιστικό ζυγό. (Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):


Η πέμπτη φάλαγγα στη χώρα μας

Είναι γνωστό πως ο Χίτλερ χρωστάει την εύκολη νίκη του στην Ευρώπη στην προδοσία που εκδηλώθηκε σε μια σειρά χώρες από τις Ιθύνουσες τάξεις των χωρών αυτών.
Συγγενεύοντας Ιδεολογικά με το χιτλερισμό οι τάξεις αυτές στάθηκαν ανίκανες να ηγηθούν του λαού τους και να οργανώσουν την άμυνα της χώρας τους. Αντίθετα άφησαν ανοιχτές τις πόρτες για να οργανωθούν οι αντεθνικές εκείνες δυνάμεις μέσα στον τόπο τους που καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια και που παρέλυσαν την ενίσχυση του Εθνους. Πίστευαν έτσι πως με την ήττα θα χάσουν λιγότερα απ’ ότι θά 'χαναν όταν οι Λαϊκές Εθνικές Δυνάμεις αντιστέκονταν νικηφόρα στο γερμανοϊταλικό φασισμό, πράγμα πού θα 'φερνε στη σκηνή τους ίδιους τους Λαούς πρωταγωνιστές στην πάλη και τη νίκη κατά του φασισμού.

Έτσι και στη χώρα μας η Βασιλομεταξική δικτατορία, αποκορύφωμα αντιλαϊκών καθεστώτων που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια τον τόπο μας, προπαρασκεύασε εντατικά στην ουσία την προδοσία και έκανε στραβά μάτια στην οργάνωση της πέμπτης φάλαγγας στη χώρα μας.

Ο ίδιος ο Μεταξάς με την κλίκα του παζάρευε από το 1937 το ξεπούλημα της ’Ελλάδας στο Χίτλερ. Είναι γνωστή η υπόθεση της δακτυλογράφου του υπουργείου των Εξωτερικών Ροδοκανάκη που καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί έδωσε σε πράκτορα ξένης δύναμης απόρρητο έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών. Επρόκειτο για τις διαπραγματεύσεις του Μεταξά με τον Χίτλερ που η Ροδονακάκη έδωσε σε πράκτορα ξένης δύναμης αντίθετη προς τη Γερμανία, πράγμα που προκάλεσε έντονες διαμαρτυρίες της δύναμης αυτής και είχε μια σειρά συνέπειες. Ενώ ο πόλεμος έφθανε στις πόρτες μας η δικτατορία άφηνε τον τόπο τελείως απαράσκευο πολεμικά, έπαιρνε άχρηστο πολεμικό υλικό από τη Γερμανία και εξακολουθούσε να κρατάει έξω από το στράτευμα εμπειροπόλεμους Αξιωματικούς και να καταδιώκει εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες για τα πολιτικά και κοινωνικά τους φρονήματα

Και όμως ήξερε καλά πως οι Κομμουνιστές θα ήσαν, όπως το απόδειξαν, οι πιο συνεπείς αγωνιστές της Εθνικής λευτεριάς που μέσα από τη φυλακή με το στόμα του ηρωικού αρχηγού τους πάλευαν από τότε για την Εθνική ενότητα για το Εθνικό μέτωπο για να αποκρούσουμε τον ξένο επιδρομέα.

Ετσι η κυβέρνηση της Βασιλομεταξικής δικτατορίας, αποδείχτηκε στην πράξη ο μεγαλύτερος πράκτορας του Χίτλερ και του Μουσολίνι στη χώρα μας προπαρασκευάζοντας με όλους τους τρόπους την ήττα και την υποδούλωση του Ελληνικού Λαού. Στις πιο εμπιστευτικές θέσεις του Κράτους τοποθετούνταν πληρωμένοι πράκτορες του Χίτλερ και του Μουσολίνι ή στην επιεικέστερη εκδοχή άνθρωποι με πολύ ελαστική εθνική συνείδηση.

Ενώ ο Μεταξάς στις 28)10)40 έλεγε το θεατρινίστικό του «όχι» τα συγκεκριμένα γεγονότα μιλούσαν καθαρά και εξηγούσαν την αληθινή σημασία του Μεταξικού  «Όχι». Ο Αρχιστράτηγος Παπάγος με την κήρυξη του πολέμου καλούσε τον Συν)χη Γεωργούλη για να του αναθέσει το Επιτελείο του Σώματος Στρατού του Πίτσικα. Να τι είπε επί λέξει ο Αρχιστράτηγος Παπάγος στο Γεωργούλη: «Εχουμε πλήρη επίγνωση πώς ή Ιταλία, είναι μεγάλη δύναμις με την όποια δε μπορούμε να πολεμήσουμε, αλλά πρέπει να ρίξουμε μερικές ντουφεκιές εκεί επάνω για την τιμή των όπλων μας».

Τα ίδια πίστευε και ο Υφυπουργός των Στρατιωτικών της Βασιλομεταξικής δικτατορίας Παπαδήμας. Οταν επισκέφτηκε στον «Ευαγγελισμό» που νοσηλευόταν ο Συν)χης Δαβάκης του είπε: «Εμείς περιμέναμε να τελειώσει ο πόλεμος σε τρεις μέρες. Αυτό που καταφέρατε σεις είναι ένα θαύμα». Έτσι εκφράζονταν οι ποιο υπεύθυνοι στρατιωτικοί Αρχηγοί που είχαν τοποθετηθεί στην κορυφή της στρατιωτικής ηγεσίας του έθνους. Οι δηλώσεις αυτές είναι ιστορικά ντοκουμέντα που δείχνουν καθαρά τις προθέσεις της δικτατορίας. Δεν είχαν στο vου τους παρά να πολεμήσουν τρεις μέρες και να παραδώσουν χωρίς πόλεμο το Λαό μας στην πιο επαίσχυντη δουλεία και καταστροφή, ενώ αυτοί ετοιμάζονταν να φύγουν για έξω αποκομίζοντας μαζί τους το χρυσάφι που θα τους εξασφάλιζε την καλοπέρασή τους.

Κάτω από αυτό το πνεύμα το καθεστώς της 4ης Αυγούστου τοποθετούσε στην ανώτερη στρατιωτική ιεραρχία στελέχη αφοσιωμένα στην υπόθεση της προδοσίας. Το αν ο Αντιφασιστικός Λαός μας τους χάλασε τα σχέδια, όπως χάλασε τα σχέδια του Χίτλερ και του Μουσολίνι και επέδρασε Αποφασιστικά πάνω στην τύχη του και στην πορεία του πολέμου γενικά είναι άλλο ζήτημα.

Στα χέρια μας σήμερα βρίσκονται έγγραφα Γερμανών κατασκόπων που ρίχνουν φως στη δουλειά της Γερμανικής στρατιωτικής κατασκοπείας στη χώρα μας, Δείχνουν τις επαφές τους με μια σειρά ανώτατα στελέχη του στρατού που τους έδιναν εκθέσεις για την στρατιωτική κατάσταση της χώρας.

Μπορούμε να βεβαιώσουμε κατηγορηματικά πως ο υποστράτηγος Γ. Μπάκος, διοικητής της Β.' Μεραρχίας ήταν πληρωμένος κατάσκοπος της Γερμανικής κατασκοπείας και πρόδιδε μαζί με μια σειρά από συνεργάτες του όλα τα στρατιωτικά μυστικά της χώρας.
Ο ίδιος ο Μπάκος βρίσκεται σήμερα στην Αίγυπτο στο ίδιο 4αύγουστιανό περιβάλλον του Γκλύξμπουργκ. Ετσι μπορούμε σήμερα να εξηγήσουμε τις συγκεκριμένες πράξεις προδοσίας των πιο υπευθύνων στρατιωτικών παραγόντων της χώρας.

Αυτοί που μας κατηγορούν πως είμαστε όργανα των Βουλγάρων, άφηναν ελεύθερο το Βούλγαρο στρατιωτικό Ακόλουθο να πηγαίνει στο Ξεν. της Μ. Βρετανίας κάθε μέρα μέσα στο Βασιλικό καταφύγιο. Εκεί παρακολουθούσε όλες τις συζητήσεις, είχε τους στενούς του φίλους και φεύγοντας πήγαινε κατ’ ευθείαν στη Γερμανική Πρεσβεία, όπου έδινε αναφορά για όλες τις συζητήσεις. Φυσικά όλα διαβιβάζονταν στο Ιταλικό Στρατηγείο. Το πόσο στοίχιζαν στο Λαό και στην όλη διεξαγωγή του πολέμου οι εκθέσεις αυτές του Βούλγαρου Στρατιωτικού Ακολούθου, αυτό ήταν ζήτημα που καθόλου δεν ενδιέφερε τους ασφαλισμένους στο Βασιλικό καταφύγιο της Μ. Βρετανίας μανδαρίνους του Επιτελείου,

Αυτόπτες μάρτυρες βεβαιώνουν το καταπληκτικό επεισόδιο που προκάλεσε ο Αυλάρχης Μερκάτης στο βασιλικό καταφύγιο δύο μέρες ύστερα από την κήρυξη του πολέμου από τη Γερμανία εναντίον μας. Με κυνικότητα δήλωνε εκεί μέσα τα έξης: «Ω! Αυτοί οι παλιάνθρωποι οι Αμερικανοί, οι έμποροι του θανάτου. Αυτοί είναι όλοι Εβραίοι και δεν Αφήνουν να τελειώσει αυτός ο πόλεμος». Οι δηλώσεις αυτές από τόσο επίσημο στόμα που μόνο πληρωμένος πεμπτοφαλαγγίτης θα μπορούσε να κάνει, προκάλεσε τότε την Αντίδραση κάποιας κυρίας πού του είπε: «Ντροπή σας κύριε Μερκάτη να εκφράζεστε έτσι».

Και δεν ήταν ο μόνος από το στενό περιβάλλον του Γεωργίου που με τόση κυνικότητα εκφραζόταν έτσι για τον πόλεμο. Έχουμε συγκεκριμένες πράξεις προδοσίας που στοίχισαν ακριβά και σε μας και στους συμμάχους μας Άγγλους από τον υπασπιστή του Βασιλιά I. Τέτση. Ο υπασπιστής αυτός του Βασιλιά, πράκτορας πουλημένος στους Γερμανούς είχε διοριστεί από το επιτελείο, φυσικό με την υποστήριξη άλλων ανωτάτων πρακτόρων των Γερμανών, σαν σύνδεσμος του Γενικού Στρατηγείου μας με τους Αγγλους.

Όλα τα σχέδια της κοινής δράσης Αγγλων και Ελλήνων στον πόλεμο τα παρέδινε καθημερινά στους Γερμανούς. Το δήλωσε ο ίδιος ξετσίπωτα ύστερα από την κατοχή σε φίλους του και έτσι βγήκε στη φόρα η δράση του. Ο ίδιος ο Βασιλιάς εκ των υστέρων αναγκάστηκε να μιλήσει εναντίον του και να τον Αποκαλέσει προδότη.

Για το Λαό μας σημασία έχει το γεγονός πως η Βασιλομεταξική δικτατορία στις πιο υπεύθυνες στρατιωτικές θέσεις τοποθετούσε πράκτορες πουλημένους του εχθρού. και όχι οι εκ των υστέρων δηλώσεις. Αξιωματικοί εμπειροπόλεμοι και πραγματικοί πατριώτες που πήγαιναν να ζητήσουν να πολεμήσουν δέχονταν από το Μανιαδάκη και τον Άντύπα τις εξής απαντήσεις: «Τι τα θέλετε αυτά, καθίστε στις δουλειές σας. Ο πόλεμος τελειώνει σε μερικές μέρες».

Ο Βόρσας, γνωστός σ' όλους γερμανόφιλος Αξιωματικός του Επιτελείου, τοποθετημένος για τις πολεμικές πληροφορίες του πολέμου, ήταν πολύ ευχαριστημένος και γελαστός όταν οι ειδήσεις από τα μέτωπο ήσαν κακές. Πολλοί τόξεραν αυτό και έλεγαν. «Χαρούμενος δυστυχώς είναι πάλι ο Βόρσας σήμερα. Κακά μαντάτα θάχουμε».
Ο Βόρσας, υστέρα από το τέλος του πολέμου μαζί με το Μπαλή έγιναν σύνδεσμοί των 'Αξιωματικών με τους Ιταλούς και καλλιέργησαν το πνεύμα της υποταγής στους Αξιωματικούς φροντίζοντας ταυτόχρονα να δημιουργήσουν τεράστια περιουσία με τις συναλλαγές τους με τους καταχτητές.

Αυτό ήταν το πεμπτοφαλαγγίτικο περιβάλλον του Ξενοδοχείου της Μ. Βρετανίας και του Επιτελείου που έκανε τον πόλεμο. Μπορεί κανείς να το συγκρίνει με την ορμή με την οποία ο Λαός μας πολεμούσε για τη λευτεριά του πάνω στα Αλβανικά βουνά, Ανάλογα με αυτό το πνεύμα που διοχέτευαν από το Ξενοδοχείο της Μ. Βρετανίας. ενεργούσαν και πολλοί Διοικητές Σωμάτων και Μεραρχιών και Ανώτεροι Αξιωματικοί.

Ο υποστράτηγος Ζωιόπουλος Διοικητής Μεραρχίας Δράμας. είχε γυναίκα Γερμανίδα. Σήμερα ξέρουμε πολύ καλά τη δράση της Γερμανίδας αυτής και του στρατηγού και τις σχέσεις τους εδώ με τους γερμανούς Αξιωματικούς και μπορούμε να εξηγήσουμε για ποιό σκοπό η κυρία και ο κύριος Ζωιόπουλος ταξίδευαν συχνά με το αυτοκίνητό τους στα οχυρά μας στη Μακεδονία και έπαιρναν φωτογραφίες των οχυρών αυτών. Ο Ζωιόπουλος από την πρώτη στιγμή που μας κήρυξαν τον πόλεμο οι Γερμανοί εγκατέλειψε τα παιδιά μας μέσα στα προδομένα απ' αυτόν οχυρά και μαζί με τον Επιτελάρχη του και τον Υπασπιστή του πήγε στην Καβάλα και με αντιτορπιλικό έφθασε στον Πειραιά.

Ο αντικαταστάτης του Συν)χης  Ρεβύθης έδινε τις ποιο αυστηρές διαταγές να μην πειραχθεί τίποτε από το πολεμικό υλικό και από τις αποθήκες τροφίμων γιατί έπρεπε λέει να παραδοθούν ανέπαφα στους Γερμανούς και στους Βουλγάρους. Αντιμετώπισε το Λαό με πολυβόλα γιατί ο Λαός είχε αντίθετη γνώμη από τον Ρεβύθη, και πήγε να σπάσει τις αποθήκες να πάρει τρόφιμα και όπλα για να μην πεθάνει της πείνας και να συνεχίσει την ένοπλη αντίσταση και τον κλεφτοπόλεμο για τη λευτεριά του.

Ο Στρατηγός Δέδες εμπόδιζε τούς Αξιωματικούς και φαντάρους να διαφύγουν μέσω Χαλκιδικής στην ελεύθερη ακόμα Ελλάδα για να συνεχίσουν τον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων μας, ενώ υπήρχαν όλες οι δυνατότητες διαφυγής. Στους διαμαρτυρόμενους ’Αξιωματικούς και φαντάρους έλεγε. «Δεν θα φύγει κανείς, θα περιμένουμε τους Γερμανούς να μας πουν τί θα κάνουμε».

Ο υποστράτηγος Λιούμπας, Διοικητής μηχανοκινήτου Μεραρχίας, εγκατέλειψε κρυφά τη μονάδα του χωρίς να εμπλακεί σε μάχη και ήρθε να παραλάβει Φρούραρχος στην Αθήνα. Ο γνωστός Συν)χης Κουρκουλάκος που σήμερα παίρνει όπλα από τους Γερμανούς και βρίσκεται στην υπηρεσία τους επικεφαλής Συντάγματος Τσολιάδων στην Πάτρα, εγκατέλειψε τη θέση του με την κήρυξη του πολέμου από τη Γερμανία. Πήγε στα Γιάννενα και υπό τη σκέπη του Πιτσίκα προπαγάνδιζε ξετσίπωτα υπέρ των Γερμανών.

Ο Παπαδόγκωνας άλλος γνωστός προδότης, κατόρθωσε να φέρει την Επιμελητεία της Μεραρχίας Παπαστεργίου στην Τρίπολη. Μεγάλες ποσότητες γαλέτας, ρυζιού, οσπρίων. ελιών, λαδιών τα αποθήκευσε στα υπόγεια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας της Τρίπολης, και αφού έδιωξε τούς φαντάρους, έγινε ο πρώτος και μεγαλύτερος μαυραγορίτης θησαυρίζοντας. Αυτά είναι γνωστό σ’ όλη την Τρίπολη.

Ολα αυτά που δίνουμε είναι μερικά στοιχεία για το ποιόν των ανθρώπων που τοποθετήθηκαν στις πιο υπεύθυνες θέσεις για να υπερασπίσουν το έθνος από την υποδούλωση. Δεν ξεχνάμε φυσικά και την υπέροχη στάση πολλών ηγετών που δεν τους είχε μολύνει το πεμπτοφαλαγγίτικο δηλητήριο. Ο Λαός μας θα ζητήσει μια μέρα ευθύνες για όλα αυτά και θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του.

Εκείνο που συνέβαινε με το στρατό, γινόταν φυσικά και σ' όλους τους άλλους κλάδους της δημόσιας ζωής την εποχή αυτή.  Αναφέρουμε ένα παράδειγμα της δράσης της πέμπτης φάλαγγας πάνω στο οικονομικό επίπεδο. Πρόεδρος της Κρατικής Επιτροπής Προμηθειών ήταν ο γνωστός στρατηγός Α. Πουρνάρας γερμανόφιλος ως το κόκκαλο.
Είναι γνωστός ο ρόλος της Επιτροπής στις προμήθειες υλικού κλπ. από τη Γερμανία. Γύρω από την Επιτροπή αυτή οι φίλοι του Πουρνάρα ήταν μια σειρά από Γερμανούς κατασκόπους σαν τον Κχμχάουζεν, Σόιμπελ, Κλόεμπε, Χαίλεμεν, Γκαΐγκεο, Ζάϊτε και άλλοι. Όλοι αυτοί αποδείχτηκαν Γερμανοί πράκτορες. Ήταν αξιωματικοί που δρούσαν στο Ελληνικά μετόπισθεν προστατευόμενοι από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

Ο Μανιαδάκης χρησιμοποίησε τον πιο πιστό του άνθρωπο τον Αστυνόμο Παξινό, σαν Διοικητή της Γενικής  Ασφάλειας. Επειτα τον τοποθέτησε στο κέντρο Αλλοδαπών για να σκεπάζει από τη θέση του αυτή όλους τους Γερμανούς κατάσκοπους και οργανωτές της πέμπτης φάλαγγας.

Με την είσοδο των Γερμανών ο Παξινός φιλοξενούνταν στο σπίτι του γνωστού κατασκόπου Τόμας Χάουζεν στο Ψυχικό και διέδιδε κατάλληλα πως κρυβόταν από τους Γερμανούς. Κατά πολύ περίεργο τρόπο πιάστηκε από τους Γερμανούς και δραπέτευσε από τα χέρια τους για το Κάιρο. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πως πήγε εκεί για να συνεχίσει την πεμπτοφαλαγγίτικη δράση του. Η γυναίκα του Παξινού που έμεινε εδώ είχε στενότατες σχέσεις με τους Γερμανούς και με γερμανικές κούρσες και Γερμανούς αξιωματικούς πηγαινοερχόταν στην Κόρινθο.

Έτσι με τη βοήθεια του αρχικατασκόπου Παξινού διευκολύνονταν η δράση εκατοντάδων πρακτόρων των Γερμανών. Αναφέρουμε μερικούς ιδιαίτερα από εκείνους που έπαιξαν έναν απαίσιο ρόλο υστέρα από την κατοχή. Ό Λέον διατηρούσε εργοστάσιο από κονσέρβες στο Θησείο. Ο Βρόντε ήτο Διευθυντής της Αρχαιολογικής Εταιρείας, ο Κίρστεν το ίδιο Αρχαιολόγος, ο Μπέρτραμ είχε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στη Λεωφόρο Συγγρού.

Ολοι αυτοί μαζί με όσους ντόπιους κατασκόπους είχαν οργανώσει, βασάνισαν χιλιάδες Ελληνες. Οι πράκτορες τους σήμερα βρίσκονται μέσα στο Γκεστάπο και μέσα στις φασιστικές οργανώσεις που δημιούργησαν. Ο Ευταξίας, ο Βουλπιώτης, ο Αγήνορας, ο Μποδοσάκης, ο Μπάκος, ο Σκανδάλης, η Ζίτσα Καραϊσκάκη, η κυρία Εβερτ, ο Δικηγόρος Κρυστάλλης και δύο χιλιάδες (2000) άλλοι γκεσταπίτες, αυτοί και τα απαίσια όργανά τους βρίσκονται κάτω απ’ την άγρυπνη παρακολούθησή του αγωνιζόμενου Εθνους μας και θα πληρώσουν πολύ σύντομα το αίμα που έχυσαν και χύνουν.

Οι μαυροφορεμένες οικογένειες και ο Λαός θα τους παραλάβει σύντομα από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο και θα τους δικάσει και θα τους τιμωρήσει μ’ όλη την αυστηρότητα που χρειάζεται.


Bαθύ Κόκκινο

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Ρουβίκωνας: Βίντεο απο παρέμβαση στο ΣτΕ

    

Ρουβίκωνας: Βίντεο απο παρεμβαση του Ρουβίκωνα μέσα στο ΣτΕ για το ζήτημα της χρήσης του DNA σε δίκες πολιτικών κρατουμένων

Σήμερα το απόγευμα 15:30μμ η αποτροπή πλειστηριασμού στο ειρηνοδικείο Άρτας.

Ανοιχτό κάλεσμα προς όλους και όλες για αποτροπή πλειστηριασμού σήμερα το απόγευμα στις 15:30 στο ειρηνοδικείο Άρτας.

Είναι υπόθεση όλων μας να μη μείνει κανείς μόνος του απέναντι στα αρπακτικά των τραπεζών. 

            ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ
            Τετάρτη 26/4 στις 15:30 Ειρηνοδικείο Άρτας.


Προσοχή το ειρηνοδικείο Άρτας έχει μεταφερθεί στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στο κτήριο του παλιού δημαρχείου,  στην οδό Κωστή Παλαμά πίσω απο το κατάστημα ΤΖΟΥΒΑΡΑΣ.

Βιβλίο:Η Γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας (Κώστας Λάμπρου)


(Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας,
ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας)



Υπάρχουν λέξεις τοξικές και βιασμένες, έννοιες ταμπού, γλώσσες ευνουχισμένες που δεσμεύουν τον Νου και κοιμίζουν συνειδήσεις, για να υποτάξουν το υποκείμενο της ιστορίας και δημιουργό του πολιτισμού, τον εργαζόμενο άνθρωπο και να τον μετατρέψουν σε αντικείμενο των βιαστών της ιστορίας που την γράφουν οι εξουσιαστές, που κατά τον πατριάρχη του μανιακού καπιταλισμού, τον Ρότσιλντ, υποτίθεται ότι «εκτελούν το έργο του θεού», φυσικά για λογαριασμό τους. Λέξεις, έννοιες και γλώσσες που μας εντάσσουν σε προκατασκευασμένα σχήματα σκέψης, μύθους, ιδεολογήματα και συστήματα συμφερόντων που καταστρέφουν τη φαντασία, την περιέργεια, την αμφισβήτηση και την έρευνα για τη σχέση του Εγώ με το Εμείς, της κοινωνίας με τα μέλη της, της ανθρωπότητας με τη Βιόσφαιρα και το Σύμπαν. Σχήματα και συστήματα κλισέ για τον ευνουχισμό της σκέψης για τον στραγγαλισμό της αυτοπεποίθησης, του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειάς μας, με σκοπό να μας καταστήσουν μοιρολάτρες, δούλους υποτιθέμενων θεών, για να μην κατανοούμε ότι με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε δούλοι συνανθρώπων μας που πρόδωσαν την ανθρωποσύνη, την ανθρωπία τους και την κοινωνία που τους γέννησε, τους ανέθρεψε και τους εμπιστεύτηκε.

Τέτοιες έννοιες, όπως λ. χ. τα κατηγορήματα: ‘οι νόμοι είναι δίκαιοι’, ‘οφείλουμε υπακοή στους νόμους’ ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή’, ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι φυσικό δικαίωμα’, η ατομική ιδιοκτησία είναι πηγή ασφάλειας και ελευθερίας’, ‘είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του θεού και των νόμων’ ‘ο θεός είναι ο δημιουργός μας’, ‘ο θεός είναι δίκαιος’, ‘ο θεός είναι μεγάλος’, η ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι λαϊκή εξουσία’ ‘ο λαός είναι κυρίαρχος’, ‘πίστευε και μη ερεύνα’ και πολλά άλλα, τα οποία έχουν καταχρηστικά, εξαιτίας της άγνοιας, της βίας, της εξαπάτησης και της ‘εξ’ αποκαλύψεως αλήθειας’, καταγραφεί στη συνείδησή μας ως ‘αξιωματικές αλήθειες’ και ως ‘ηθικές αξίες’ ρυθμιστές της ζωής μας.

‘Αξιωματικές αλήθειες’ και ‘ηθικές αξίες’ που αρνούνται την επιστήμη, την ιερότητα της ζωής, την κοινωνική ισότητα, την ελευθερία και την ευτυχία γίνονται αναπόφευκτα αντικείμενο αμφισβήτησης, η οποία όμως ορίζεται ως ‘αμαρτία’, ως ‘παρέκκλιση από την κανονικότητα’, ως παραβατικότητα και ως ‘έγκλημα καθοσιώσεως’, με κατάληξη το στίγμα του ‘εχθρού του λαού και της τάξης’, την κοινωνική απομόνωση, την φυλακή, τον εγκλεισμό σε κάποια ‘λευκά κελιά’, σε κάποιο κολαστήριο: Μακρόνησο, Γκουαντάναμο, ή Γκουλάγκ και φυσικά την επίγεια και την υποτιθέμενη μεταθανάτια κόλαση. Όταν μάλιστα η αμφισβήτηση εκδηλώνεται ως κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή τότε επιστρατεύεται η ‘λογική των όπλων’ της εξουσίας και της καταστροφής, με τελικό όμως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, να πρυτανεύσει η λογική της ιστορίας και η βούληση της κοινωνίας που δίνει τέλος στη όποια τυραννία και κάνει το επόμενο βήμα προς τον πολιτισμό της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της οικονομίας των κοινών αγαθών και της κοινωνικής ισότητας.

Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική επιλογή, προσφορά των θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων, όπως αυτή της μη-αμφισβήτησης τέτοιων κατηγορημάτων και η υποταγή στους σκοταδιστικούς κοινωνικούς προδότες-εξουσιαστές και στους εμπόρους θεών, πολέμων, ουσιών, ανοησιών και ψευδαισθήσεων, που οδηγεί ακόμα πολλούς στην ιδεολογική και στην κομματική οπαδοποίηση, ή/και στην θρησκοληψία, στον φονταμενταλισμό, στο τζιχάντ και στην σκοταδιστική-θρησκευτική ποιμνιοποίηση με κατάληξη τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το δοκίμιο ‘Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας’ επιχειρεί να προσβάλει τα ταμπού, τα ιερά και τα όσια κάθε εξουσίας, να απομυθοποιήσει το ‘ιερό δισκοπότηρο’ του καπιταλισμού, την ατομική ιδιοκτησία και να φέρει στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου το πρόβλημα της οικονομικοκοινωνικής ανισότητας, που καταδικάζει την ανθρωπότητα να πορεύεται στην αυτοκαταστροφή μέσω της καπιταλιστικής παρακμής και βαρβαρότητας. Αυτή η μελέτη τολμά να αναμετρηθεί με την έλλειψη αντίστοιχων μελετών και να καλύψει ένα, καθόλου τυχαίο, κενό στη σχετική βιβλιογραφία και παρ’ όλα αυτά αποδείχνει πειστικά και τεκμηριωμένα ότι όλα τα αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και εκμεταλλευτικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα και ιδιαίτερα ο απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός εδράζονται πάνω στον υποτιθέμενο ‘ιερό’ θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, νόθο παιδί άγνοιας, σκοταδισμού, βίας και εξουσίας, ο οποίος γεννάει οικονομικές, κοινωνικές, περιφερειακές και εθνικές ανισότητες και συγκρούσεις που συνθλίβουν άτομα, οικογένειες, πόλεις και έθνη, οικονομίες, κοινωνίες και πολιτισμούς. Τέλος αυτή η ανάλυση επιβεβαιώνει την Λογική των Αιώνων και των Λαών και την αλήθεια των αγώνων ότι ο καπιταλισμός, όπως και κάθε προηγούμενο εκμεταλλευτικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα και η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, γιατί:

·        
‘Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ως έχει’,

·        
Η πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη, και
·         ‘Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος’.

*
Περιεχόμενα:
Πρόλογος του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.
Σημείωμα του συγγραφέα.

Προμύθιο:
Όσο βαραίνει η σκοτεινιά κι όσο ο Φόβος μένει…

Κεφάλαιο Α.: Η ατομική ιδιοκτησία ως φαινόμενο, έννοια και εξουσία:
Για την έννοια, την καταγωγή και τη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας. Ατομική ιδιοκτησία και άτομο. Ατομική ιδιοκτησία και οικογένεια. Ατομική ιδιοκτησία και οικονομία. Ατομική ιδιοκτησία και κοινωνία. Ατομική ιδιοκτησία, πολιτική και πολιτικά δικαιώματα. Ατομική ιδιοκτησία και πολιτισμός. Ατομική ιδιοκτησία και περιβάλλον. Ατομική ιδιοκτησία και Ηθική. Ατομική ιδιοκτησία και Δημοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία, παγκοσμιοποίηση και τρομοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία και ελευθερία.

Κεφάλαιο Β.: Η ιστορική εμφάνιση και η διαδρομή της ατομικής ιδιοκτησίας,
Προϊστορικές, προ-ιδιοκτησιακές κοινωνίες. Προκαπιταλιστικές μορφές έγγειας ιδιοκτησίας. Η γέννηση της ατομικής ιδιοκτησίας και η Παγίδα του Σόλωνα. Οι μεταμορφώσεις της ατομικής ιδιοκτησίας. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία ως ιδεολογία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στην πράξη. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εμφύλιων και μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα παγκόσμιας συνομωσίας με στόχο τη Νέα Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.

Κεφάλαιο Γ.:
Περιοδολόγηση της ιστορίας της ιδιοκτησίας: Το στάδιο της ακτημοσύνης. Το στάδιο της κοινοκτημοσύνης. Το στάδιο της ατομικής ιδιοκτησίας. Η διαρκής διεκδίκηση της κοινοκτημοσύνης. Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (1342-1350). Η Κομμούνα της Άνδρου (1822). Η Κομμούνα του Παρισιού (1871).

Κεφάλαιο Δ: Παρακμή και θάνατος των τεράτων και της ατομικής ιδιοκτησίας.

Επιμύθιο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
__

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Για την παρέμβαση στην εφημερίδα Καθημερινή-Θεσσαλονίκη

Τα ΜΜΕ αποτελούν το προπαγανδιστικό μέσο στα χέρια της κυριαρχίας. Είναι το εργαλείο χειραγώγησης και ελέγχου της κοινωνίας. Αποτελώντας κομμάτι του εξουσιαστικού συμπλέγματος δεν θα διστάσουν να υπερασπιστούν την υπαρξή του με κάθε κόστος προσπαθόντας να δημιουργήσουν ένα  κοινωνικό κλίμα που ταιριάζει στην κάθε περίπτωση: αγανάκτησης απέναντι στον υπολειτουργικό κρατικό μηχανισμό, τόνωση εθνικού αισθήματος μπροστά στον ''εξωτερικό εχθρό''.Χωρίς πολύ κόπο, οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες, τα ειδησεογραφικά σάιτ, δεν απέκτησαν απλά μια περίοπτη θέση στην καθημερινότητα  των υπηκόων αλλά διαμόρφωσαν και τα θεμέλια των υποταγμένων συνειδήσεων τους.

Η απουσία κριτικής αντίληψης δεν εμπόδισε απλά τους σύγχρονους δούλους από το να διαμορφώσουν την δική τους υποκειμενική αλήθεια, αλλά επέβαλε την υιοθέτηση της αλήθειας μιας “κοινής γνώμης” όπως διαμορφώνεται από τη διάθλαση της πραγματικότητας μέσω των media. Και τα media ως φωνή της εξουστιαστικής ελίτ,η “κοινή γνώμη”, οι “αυτόπτες μάρτυρες”, οι εθελοντές-ρουφίανοι, “τυχαίοι γείτονες” είναι αυτοί που θα καταδικάσουν τις αναρχικές επιθετικές ενέργειες, τις εξεγερσιακές συγκρούσεις, θα κλαφτούν για τις κατεστραμμένες βιτρίνες, θα απαιτήσουν τις εκκενώσεις καταλήψεων, θα θριαμβολογήσουν για την επικράτηση της δημοκρατίας κόντρα στους εσωτερικούς της εχθρούς, θα προδικάσουν το μέλλον συντρόφων που έχουν συλληφθεί.

Στις 24/4 επιτεθήκαμε με μπόγιες στα γραφεία της εφημερίδας "Καθημερινή". Η εν λόγω εφημερίδα έχει στοχοποιήσει στο παρελθόν αναρχικές συλλογικότητες, αναρχικές καταλήψεις και συντρόφους/ισσές. 


Η “αλήθεια” των ΜΜΕ θα αντιμετωπίσει την αλήθεια της ολομέτωπης επίθεσης.

Όποιος στοχοποιεί καταλήψεις, επαναστατικές ομάδες και συλλογικότητες, αναρχικούς αιχμαλώτους πολέμου, στοχοποιεί τον εαυτό του.

Πόλεμος με κάθε μέσο εναντία στην κυριαρχία και τους υπερασπιστές της.


Η ελευθερία θα ανθίσει στα συντρίμμια του εξουσιαστικού κόσμου.

αναρχικοί-ες

Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα

Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια
H Bενεζουελάνικη οπερέτα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μεθοδευμένα ψέματα και μισές αλήθειες διαμορφώνουν ένα παράλληλο, πλην ανύπαρκτο, σύμπαν. Την ώρα που κάποιοι καταπίνουν την κάμηλον (σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Τουρκία, Ουκρανία κ.λπ.), διυλίζουν τον κώνωπα στη Βενεζουέλα ξεπερνώντας τα όρια του θυμού και αγγίζοντας το γελοίο. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία προσπερνάται διαρκώς ότι πρόκειται για απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία έχει ακόμη, όπως αποδεικνύουν οι μαζικές φιλο-κυβερνητικές διαδηλώσεις που ΔΕΝ βλέπουμε ποτέ, την πλειοψηφία του λαού με το μέρος της.

Ψέμα νούμερο 1

  Ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους αντιδρώντας στο αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο, που προσπάθησε να «καταργήσει» το εκλεγμένο κοινοβούλιο.
 
Η αλήθεια είναι ότι το νέο κύμα διαμαρτυριών (γιατί δεν είναι το πρώτο) είχε ως αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, στις 29 Μαρτίου, να αναλάβει το ίδιο τις νομοθετικές εξουσίες του Κοινοβουλίου, κατηγορώντας το για πλήρη περιφρόνηση της Δικαιοσύνης.  Αυτό που ονομάστηκε «πραξικόπημα» από την αντιπολίτευση και από τον γενικό γραμματέα της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών.
Από τον Δεκέμβριο του 2015, όταν εκλέχτηκε το νέο κοινοβούλιο που ελέγχεται, με ελάχιστες έδρες, από την αντιπολίτευση, αυτή έχει περιφρονήσει όλες τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αρχής γενομένης από την οδηγία για επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας στο κρατίδιο Αμαζόνας όπου υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία (που και δόθηκαν στη δημοσιότητα και είναι στη διάθεση του όποιου ενδιαφερόμενου) ότι«αγοράστηκαν» σωρηδόν ψήφοι. Η απόφαση αφορά τόσο δύο βουλευτές της αντιπολίτευσης όσο και έναν από το κόμμα του Μαδούρο PSUV και έναν από την λίστα των ιθαγενών (ο οποίος στηρίζει την αντιπολίτευση).  Το κοινοβούλιο δεν προχώρησε ποτέ σε επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας, καθώς οι τρεις βουλευτές του κρατιδίου Αμαζόνας είναι αυτοί που δίνουν στην αντιπολίτευση την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.

Το άλλο πρόσχημα είναι η επιμονή της αντιπολιτευόμενης πλειοψηφίας του κοινοβουλίου να γίνει «πολιτική δίκη του Μαδούρο» γιατί έχει «γατζωθεί στην εξουσία» (βέβαια είναι εκλεγμένος κανονικά), ενώ ταυτόχρονα του ζητούσε να κηρυχθεί «έκπτωτος επειδή εγκατέλειψε το θώκο του» (το πώς συνδυάζονται ταυτόχρονα αυτά είναι ένα μείζον ερώτημα). Επίσης, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ζήτησε ανοιχτά παρέμβαση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, που ελέγχονται πρακτικά από τις ΗΠΑ, παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία της χώρας. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό από τον Οργανισμό λόγω της αντίδρασης άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Το τελευταίο πρόσχημα είναι η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να δηλώσει στις 29 Μαρτίου, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα της κυβέρνησης ότι δεν είναι υποχρεωμένη να περάσει από το κοινοβούλιο την απόφασή της για κοινοπραξίες στον πετρελαϊκό τομέα, δεδομένου ότι η αντιπολιτευόμενη πλειοψηφία  δεν σέβεται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι το Δικαστήριο αναλαμβάνει τις νομοθετικές αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου και ότι εφόσον η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου δεν σέβεται τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, ούτε το Δικαστήριο αναγνωρίζει βουλευτική ασυλία σε όλους τους βουλευτές.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για πρόσχημα, αφού η ίδια η κίνηση της αντιπολίτευσης κατά του Μαδούρο αποτελεί τυπικό παράδειγμα «κοινοβουλευτικού πραξικόπηματος» αλά Βραζιλία.
Ευθύνεται η κυβέρνηση για τις τεράστιες ελλείψεις σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης από τις οποίες βασανίζεται ο λαός της Βενεζουέλας.
 
Η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση τον πετρελαϊκό τομέα, οι τομείς κυρίως της εισαγωγής και της διανομής τροφίμων καθώς και των φαρμάκων και των αγαθών πρώτης ανάγκης, βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών και μεγάλων κονσόρτιουμ. Ετσι εξηγούνται όλες αυτές οι εικόνες που κυκλοφορούν με παιδιά που υποφέρουν στα νοσοκομεία. Πριν από την εκλογή του Ούγκο Τσάβες, το 1998, σχεδόν αποκλειστικά όλη η οικονομία της χώρας βρισκόταν στα χέρια μιας συντριπτικά μειοψηφούσας ελίτ, κατά κύριο λόγο, λευκής.  Ένας από τους βασικούς στόχους του Τσάβες ήταν να πάψει αυτή η ελίτ να έχει τον απόλυτο έλεγχο όλης της οικονομίας και να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου.
Το ποιος κρύβεται πίσω από τις ελλείψεις, είναι εξαιρετικά εμφανές γιατί αυτές «μειώνονται σημαντικά» κάθε φορά που πλησιάζει κάποια εκλογική αναμέτρηση και επανέρχονται κάθε φορά που η αναμέτρηση τελειώνει (με νίκη Τσάβες). Στις τελευταίες βουλευτικές, του 2015, η αντιπολίτευση κέρδισε, έστω και με αμφισβητούμενες έδρες, τις βουλευτικές εκλογές, και ξαφνικά όλα τα «εξαφανισμένα» προϊόντα εμφανίστηκαν στα ράφια και για αρκετές ημέρες. Μάλιστα με ημερομηνίες παραγωγής και λήξης τέτοιες που αποδείκνυαν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα στην παραγωγή (όπως υποστήριζε η αντιπολίτευση κατηγορώντας την κυβέρνηση) αλλά στην διανομή. Η λογική «θα τους κάνουμε να πεινάσουν τόσο που να τα βάλουν με την κυβέρνηση» δεν είναι καινούργια: έχει εφαρμοστεί δεκαετίες στην Κούβα και υπενθυμίζεται ότι οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει εμπάργκο και στη Βενεζουέλα (από το 2014, με υπογραφή Ομπάμα την ώρα που «άπλωνε» το άλλο χέρι στην Κούβα).

Ναι, είναι αλήθεια ότι το κόστος για αγορά τροφίμων αυξήθηκε κατά 254,3% το 2015, και προφανώς αυτό δεν ισοσκελίζεται από καμία αύξηση μισθού. Εννοείται επίσης ότι βαρύνονται κυρίως τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, τα οποία όμως συνεχίζει να στηρίζει το κράτος με σειρά επιδομάτων και βοηθημάτων ενώ γίνεται προσπάθεια να έχουν σταθερά προϊόντα τα κρατικά σούπερ μάρκετ στα οποία εξυπηρετούνται περί τα 8 εκατομμύρια πολίτες και να παραμείνουν χαμηλότερες οι τιμές κατά 40%.

Ψέμα 3

  Το καθεστώς Μαδούρο είναι αντιδημοκρατικό, η πλειοψηφία του λαού έχει ξεσηκωθεί εναντίον του και η λαϊκή θέληση καταστέλλεται δια της βίας.
 
Η αλήθεια είναι ότι ο Μαδούρο και η κυβέρνησή του έχουν εκλεγεί απολύτως δημοκρατικά όπως είχε συμβεί παλιότερα στις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις με τον Ούγκο Τσάβες, καθώς και στα δημοψηφίσματα που διεξήγαγε. Ποιος το λέει αυτό; Το Κέντρο Κάρτερ, του πρώην αμερικανού προέδρου, που παρακολουθεί εκλογές σε όλο τον κόσμο, και φιλοτσαβικό δεν το λες.
Κάτι που επίσης δεν αναφέρεται είναι ότι στις 19 Απριλίου δεν ήταν μόνο η  συγκέντρωση της αντιπολίτευσης αλλά οι τεράστιες συγκεντρώσεις των Τσαβίστας γιατί ήταν η 15η επέτειος από το αποτυχημένο πραξικόπημα,κατά του Τσάβες, το 2002. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν και στο Καράκας και αλλού, αλλά ουδείς τους είδε στις οθόνες, όπως ούτε την απόπειρα διαδηλωτών της αντιπολίτευσης να τους προκαλέσουν.

Ψέμα 4

  Η πλειοψηφία του λαού θέλει ανατροπή του Μαδούρο
 
Μόλις στις 13 Απριλίου του 2017, μια τελευταία δημοσκόπηση από το ανεξάρτητο think tank Hinterlaces καταγράφει αύξηση της δημοτικότητας του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος – PSUV και της ευρύτερης συμμαχίας αριστερών δυνάμεων που το στηρίζουν, του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου (GPP), από το 27% στο 35%. Μάλιστα, η συμμαχία παραμένει το πλέον δημοφιλές κόμμα στη χώρα με το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης να μην ξεπερνά το 29%, ενώ κανένα από αυτά μόνο του δεν ξεπερνά το 7% (Democratic Action 7%, Popular Will 7%, Justice First 6%, MUD 6%). Για να είμαστε δίκαιοι καταγράφεται και ένα 36% που δηλώνει ότι δεν νιώθει να εκφράζεται από καμία από τις δύο συμμαχίες.
Αυτό που έχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον είναι ότι σε εξίσου πρόσφατη έρευνα του Hinterlaces, το 76% των Βενεζουελάνων απορρίπτει κατηγορηματικά την οποιαδήποτε ξένη παρέμβαση σαν αυτήν που ζητά η αντιπολίτευση για ανατροπή του Μαδούρο, το 87% απορρίπτει οποιαδήποτε στρατιωτική ξένη παρέμβαση (σαν αυτή που ζητά η αντιπολίτευση και με την οποία απειλούν οι ΗΠΑ) ενώ 9 στους 10 διαφωνούν κάθετα με τις μεθόδους διαμαρτυρίας της αντιπολίτευσης, την λογική δηλαδή των guarimbas, των βίαιων διαδηλώσεων και του αποκλεισμού δρόμων. Δύο στους τρεις, δε, δεν έχουν καλή γνώμη για τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών.

Αντίθετα, το 84% τάσσεται υπέρ της οποιασδήποτε διαμεσολάβησης για να υπάρξει διάλογος κυβέρνησης – αντιπολίτευσης και το 67% θεωρεί ότι αυτός ο διάλογος θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα. Μικρή υπενθύμιση: η κυβέρνηση Μαδούρο έχει ταχθεί υπέρ του διαλόγου και έχει δρομολογήσει κάποιες τέτοιες συναντήσεις. Μάλιστα, σε ορισμένες από αυτές, δεν πήγε η αντιπολίτευση αλλά πήγαν οι επικεφαλής Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων, μέλη του Συνδέσμου Βιομηχάνων κ.λπ.
Επίσης, το κεντροδεξιό think tank Datanalisis, το οποίο επικαλείται η αντιπολίτευση, τον Μάρτιο, σε δική του δημοσκόπηση ανέδειξε, προς απογοήτευσή του, ότι ο Νικολάς Μαδούρο με δημοφιλία 24,1% παραμένει πρώτος στις προτιμήσεις και με 6 μονάδες περισσότερο από τον Νοέμβριο του 2016.  Ας σημειωθεί ότι το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο από του Μεξικανού Προέδρου Ενρίκε Πιένα Νιέτο (21%), του Βραζιλιάνου πραξικοπηματικά προέδρου Μισέλ Τεμέρ (10%) και της Χιλιανής Μισέλ Μπατσελέ (23%).

Ψέμα 5

  Η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα μπορεί να είναι νεοφιλελεύθερη και δεξιά (το ηπιότερο που μπορεί κανείς να πει) αλλά είναι ανεξάρτητη.
 
Η αλήθεια είναι ότι και οι τέσσερις ηγετικές φυσιογνωμίες της αντιπολίτευσης είχαν άμεση εμπλοκή με το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ούγκο Τσάβες το 2002 (τι; Δεν είναι πρόβλημα που έγινε απόπειρα ανατροπής ενός εκλεγμένου άκρως δημοκρατικά προέδρου, τον οποίο αποκατέστησαν τα πλήθη του κόσμου που ξεχύθηκαν στους δρόμους;) και έχουν άμεση σχέση με σειρά ιδρυμάτων που χρησιμοποιούνται από την Ουάσινγκτον και τις μυστικές της υπηρεσίες για να χρηματοδοτούνται ημέτεροι σε όλον τον πλανήτη.  Όχι δεν τα λένε μόνο οι τσαβίστας αυτά. Αποδεικνύονται από σειρά τηλεγραφημάτων και επικοινωνιών που έχουν αποκαλυφθεί εδώ και χρόνια από τα wikileaks.

Εντελώς ενδεικτικά και μόνο:

Ενρίκε Καπρίλες: 
Έχει υπάρξει προεδρικός υποψήφιος απέναντι σε Τσάβες και Μαδούρο και έχασε και από τους δύο. Στις αρχές Απριλίου κατήγγειλε ότι το «καθεστώς» του στέρησε τα πολιτικά του δικαιώματα για 15 χρόνια, παραλείποντας να διευκρινίσει ότι αυτό έγινε λόγω καταδίκης του για κακοδιαχείριση και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος από τη θέση του κυβερνήτη του κρατιδίου Μιράντα.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία που επιβεβαιώνονται από τα έγγραφα που δημοσιοποίησε το Wikileaks, ο Καπρίλες είχε αλλεπάλληλες επαφές με την αμερικανική πρεσβεία, καθώς και συναντήσεις με αξιωματούχους στην Ουάσινγκτον (αναφέρονται συγκεκριμένα ονόματα στο Στέητ Ντιπάρτμεντ) επανειλημμένως. Μάλιστα, σε κάποια από αυτά, αποτυπώνεται η ανησυχία της Ουάσινγκτον για το αν είναι καλά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002, καθώς ο Καπρίλες ήταν μεταξύ αυτών που εισέβαλαν στην κουβανική πρεσβεία. Το κόμμα του Justice First δημιουργήθηκε χάρη στη χρηματοδότηση της USAID, με το ποσό που έχει γίνει γνωστό να αγγίζει τα 5 εκατομμύρια δολάρια.
Υπήρξε ένας από τους βασικούς υπόπτους της δολοφονίας της Εισαγγελέως Ντανίλο Άντερσον, που δολοφονήθηκε με παγιδευμένο αυτοκίνητο τον Νοέμβριο του 2004, η οποία ερευνούσε το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002 και του είχε ήδη απαγγείλει κατηγορίες.

Λεοπόλντο Λόπες
: επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος «Popular Will», με την, ψευδή κατά τον ίδιο, κατηγορία της «παρακίνησης και πρόκλησης βίας». Είχε ενεργή ανάμιξη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002 και τις «κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες» στηρίζουν οικονομικά το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) και τα παρακλάδια του, Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο (International Republican Institute) και Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιστούτο (National Democratic Institute).
Ο Λόπες πήρε πρώτο πτυχίο στο Kenyon College του Οχάιο (όπου η CIA χρηματοδοτεί υποτροφίες). Επίσης, αναφέρεται σε τουλάχιστον 77 έγγραφα από αυτά που αποκάλυψε το Wikileaks, μετά από ανάλυση των οποίων ο Τζέικ Τζόνστον, του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας (Center for Economic and Policy Research) εκτιμά ότι απεικονίζουν με σαφή τρόπο το πώς η αμερικανική διπλωματία χορηγεί διαρκώς χρήματα στην βενεζουελάνικη αντιπολίτευση, πέραν των επίσημων προϋπολογισμών του Κογκρέσου, δια μέσου διαφόρων «ιδρυμάτων, προγραμμάτων» κ.λπ. Σε άλλα έγγραφα του Wikileaks καταγράφονται επίσης τα σχόλια του επικεφαλής του ινστιτούτου γεωστρατηγικών μελετών Stratfor ως προς «τις προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης ν’ ανατρέψει τον Τσάβες».
Ο Λόπες ήταν εξέχων μέλος της κυβερνώσας ελίτ προ Τσάβες, και είχε διατελέσει βοηθός του οικονομικού διευθυντή της κρατικής πετρελαϊκής βιομηχανίας PDVSA που ελεγχόταν από αυτήν την ελίτ, την οποία εθνικοποίησε ο Τσάβες. Ο Λόπες, ως δήμαρχος της  πλούσιας συνοικίας Τσακάο του Καράκας, το 2004, είναι αυτός που «εξέλιξε» την τακτική των guarimbas, των βίαιων διαδηλώσεων.

Αντόνιο Λεντέζμα:
 πρώην δήμαρχος Καράκας. Είναι επίσης φυλακισμένος από τον Φεβρουάριο του 2015 για εμπλοκή σε απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Μαδούρο. Ο Λεντέζμα και γενικότερα η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι τα στοιχεία σε βάρος του είναι πολύ αδύναμα και δεν αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας καμία εμπλοκή. Ο ίδιος συνδέεται άμεσα με τον ακροδεξιό Λορέντ Γκόμεζ Σάλεχ, που απελάθηκε από την Κολομβία και κατηγορείται για συνομωσία με παραστρατιωτικούς με στόχο την εξαπόλυση τρομοκρατικών επιθέσεων στο πλαίσιο ευρύτερου σχεδίου αποσταθεροποίησης υπό την μορφή «αντίστασης» ενάντια στην κυβέρνηση.
Η αλήθεια είναι για την φυλάκιση του Λεντέζμα, οι αντιδράσεις ήταν πολύ λιγότερες από ό,τι πολλοί θα πίστευαν καθώς εκτός της εμπλοκής του στο πραξικόπημα του 2002 κατά του Τσάβες, ως Κυβερνήτης θεωρείται υπεύθυνος για την εντολή αιματηρής καταστολής της λαϊκής εξέγερσης στο Καράκας το 1989 (Καρακάσο) που είχε ως αποτέλεσμα, τελικά, το θάνατο επισήμως 300, ανεπισήμως περισσοτέρων των 3.000 ανθρώπων από το στρατό και τις δυνάμεις καταστολής.  Ήταν η αποκορύφωση της λαϊκής οργής για τη δραματική κατάσταση που επέφερε στη χώρα το πρόγραμμα «προσαρμογής» που εφαρμόστηκε υπό το ΔΝΤ για να ελεγχθεί το χρέος που είχε δημιουργηθεί λόγω και της πτώσης των τιμών του πετρελαίου. Μεταξύ 1984 – 1986, το νόμισμα είχε υποτιμηθεί 100 φορές, ποσοστό μεγαλύτερο του μισού πληθυσμού της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, λίγες εβδομάδες πριν την εξέγερση οι τιμές της βενζίνης, του ηλεκτρικού, των τηλεπικοινωνιών και του νερού είχαν αυξηθεί σχεδόν κατά 100%, οι δημόσιες μεταφορές κατά 30%. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα με τις καταγγελίες και τις μαρτυρίες ακόμη και για φρικτά βασανιστήρια να διαδέχονται η μία την άλλη.

Μαρία Κορίνα Ματσάδο:
 Η «κυρία» της αντιπολίτευσης είναι η πολυεκατομμυριούχος,  λόγω και των δεκάδων ΜΚΟ που ελέγχει. Η Ματσάδο είχε άμεσες επαφές με την αμερικανική ηγεσία ήδη από την εποχή Μπους του νεότερου.  
Για πολλούς θεωρητικούς και ιστορικούς της λογοτεχνίας,
Η γνωστότερη οργάνωσή της είναι η Sumate, γιατί τη δεκαετία του  ’90, παράλληλα με το ΔΝΤ, εργάστηκε στους δήμους για να δρομολογήσει την ιδιωτικοποίηση των καταφυγίων για τους αστέγους.  Οι περισσότερες ΜΚΟ που διαθέτει βασικά ασχολούνται με την κυβέρνηση Τσάβες, πριν, και Μαδούρο σήμερα, καταγγέλλοντας διαρκώς την αντιδημοκρατικότητά τους και χρησιμοποιώντας ψεύτικα exit polls και άλλα συναφή τρικ, τα οποία έχει ανοιχτά καταδικάσει ..το Κέντρο Κάρτερ αλλά και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών.
Η Sumate της κ. Ματσάδο λαμβάνει χρηματοδοτήσεις από τη USAID και από το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy). Η ίδια δε, διατείνεται ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002 αλλά εμφανίζεται καθαρά στην τελετή ορκωμοσίας της σύντομης παράνομης κυβέρνησης του Πέδρο Καρμόνα..

Ψέμα 6

  Η κυβερνητική καταστολή σπέρνει το θάνατο στους διαδηλωτές.
 
Η αλήθεια είναι ότι μεταδίδονται αριθμοί και καλλιεργείται κλίμα χωρίς κανείς  να αναφέρεται στο ποιοι είναι οι νεκροί και στο πώς ξεκινούν τα επεισόδια.  Να θυμίσουμε ότι και τώρα, όπως και το 2014, ακολουθείται η τακτική από την αντιπολίτευση του αποκλεισμού δρόμων και του μη σεβασμού της θέλησης όποιου θέλει να περάσει. Επίσης, έχουν αρχίσει και πάλι, όπως το 2014, να δένονται καλώδια που δεν τα βλέπει κανείς από μακριά από την μία στην άλλη άκρη του δρόμου.  Ορισμένοι ξεχνούν ότι στις αντίστοιχες διαδηλώσεις το 2014 είχαν αποκεφαλιστεί ανύποπτοι μοτοσυκλετιστές από τις «ειρηνικές εκφράσεις διαμαρτυρίας» της αντιπολίτευσης.
Ο μεγαλύτερος αριθμός, μαζικά, απωλειών είναι από την τελευταία διαδήλωση στις 21 Απριλίου, όπου αναφέρονται 10 νεκροί.  Οι 8 σύμφωνα με ΜΜΕ της αντιπολίτευσης αλλά και το ισπανικό ABC είναι νεαροί που έκαναν πλιάτσικο σε 20 καταστήματα που έσπασαν στο Καράκας, μετά από το τέλος διαδήλωσης της αντιπολίτευσης, και έπεσαν πάνω σε ηλεκτροφόρα σύρματα στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αστυνομία.  Έχει ενδιαφέρον ότι την εκδοχή αυτή την δίνει η ίδια η αντιπολίτευση. Οι άλλοι δύο είναι δύο εκ των καταστηματαρχών που προσπάθησαν να σώσουν τα καταστήματά τους. Τα ονόματά τους μεταδίδονται ως Ramon Martinez – Kelvin Leon.

Επίσης, διαδηλωτές της αντιπολίτευσης, περικύκλωσαν μαιευτήριο στο Καράκας που φέρει το όνομα του Τσάβες και άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες μέχρι που δόθηκε εντολή εκκένωσής του προκειμένου να μην διακινδυνεύσουν 50 νεογνά. Η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι η εκκένωση έγινε γιατί έπεσαν δακρυγόνα, χωρίς να διαψεύδει ότι όντως είχε περικυκλώσει, για άγνωστο λόγο, το μαιευτήριο.
Τώρα έχει ενδιαφέρον να ρίξει κανείς μια ματιά στις ιδιότητες νεκρών των τελευταίων ημερών: ο λοχίας Νεϊμάρ Χοσέ Σανκελέμεντε (28 χρόνων) σκοτώθηκε από ελεύθερο σκοπευτή εν μέσω διαδηλώσεων στο δήμο Λας Σαλιας στο κρατίδιο Μιράντα (του κυβερνήτη Καπρίλες). Δύο περαστικοί πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από ένοπλους διαδηλωτές στο Καράκας.  Δύο διαδηλωτές σκοτώθηκαν από αστυνομικούς, οι οποίοι ήδη έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα και έχουν παραπεμφθεί σε δίκη. Την Τετάρτη 19 Απριλίου, σκοτώθηκαν άλλα 3 άτομα σε διαφορετικά περιστατικά, που δεν σχετίζονταν με διαδηλώσεις, αλλά με κοινό ποινικό έγκλημα αν και στο ένα ο δράστης είναι ενεργός υποστηρικτής της κυρίας Ματσάδο της αντιπολίτευσης.

Τις αμέσως προηγούμενες ημέρες, έχασαν επίσης τη ζωή τους ο Ολιβέρ Βίγια Καμάργκο (29 χρόνων) που πυροβολήθηκε από υποστηρικτές της αντιπολίτευσης στο Καράκας ενώ επιχειρούσε να περάσει από αποκλεισμένο δρόμο, οι Ντανιέλ Κελίζ Αράκα (20 χρόνων) και ο Μιγκέλ Ανγκέλ Κολμενάρες (36) των οποίων οι θάνατοι ερευνώνται,  καθώς επίσης και οι Μπριάν Πρενσιπάλ (13 χρόνων), Αντόνιο Γκρουσένι Κανελόν (32 χρόνων) που σκοτώθηκαν όταν υποστηρικτές της αντιπολίτευσης εισέβαλαν σε κτίριο του δημοσίου που έχει παραχωρηθεί για στέγαση φτωχότερων οικογενειών στην πόλη Μπαρκισιμέτο. Σκοτώθηκε και ο Χάιρο Ορτίζ (19 χρόνων), εκτός διαδηλώσεων, αλλά διώκεται αστυνομικός γι αυτό.
Δεν είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια πρόσθεση.

Επίσης, οι «ειρηνικοί» διαδηλωτές της αντιπολίτευσης έχουν την «τάση» να επιτίθενται και να καταστρέφουν δημόσια κτίρια. Μόνο στις 19 Απριλίου στόχος σχεδόν ολοκληρωτικής καταστροφής έγιναν στο Τσακάο (περιοχή του Λόπες) τα κεντρικά γραφεία της υπηρεσίας καταναλωτών, της Εθνικής Υπηρεσίας Κοινωνικο-οικονομικών Δικαιωμάτων, όπου κλάπηκε όλος ο εξοπλισμός, η αεροπορική βάση General Francisco Miranda όπου καταστράφηκε όλος ο φράκτης, στην γειτονική γειτονιά Αλταμίρα, πυρπολήθηκε ο λεγόμενος Βρετανικός πύργος όπου στεγάζονται πολλές κυβερνητικές υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων το Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο, στο Μαρακαΐμπο καταστράφηκε το εκεί γραφείο του υπουργείου Στέγασης.

Επίσης, στο Τσακάο, προ εβδομάδας, εκλάπησαν αρχεία και προκλήθηκαν καταστροφές από διαδηλωτές της αντιπολίτευσης στα γραφεία του Ανώτατου Δικαστηρίου. Από την οργή της αντιπολίτευσης δεν έχουν γλιτώσει, στην περιοχή της Λάρα, επίσης κτηνιατρικές κλινικές, υπαίθρια κέντρα διανομής τροφίμων ενώ πυρπολήθηκαν κατοικίες που διαμένουν εθελοντές Κουβανοί γιατροί. Καθημερινές είναι οι καταστροφές στο μετρό και σε υποσταθμούς ηλεκτρικού ρεύματος επίσης, όπου για ώρες μετά εμποδίζονται οι τεχνικοί να πλησιάσουν.

Ψέμα 7

  Το «καθεστώς»  της Βενεζουέλας ελέγχει την ενημέρωση και καταπνίγει την ελευθερία της έκφρασης.

Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Κομμουνιστές στη Βενεζουέλα καλούν σε αγώνα ενότητας ενάντια στους ακροδεξιούς πραξικοπιματίες και τις ΗΠΑ.

Για ενότητα ενάντια στον ιμπεριαλισμό


Προς τον πολίτη Νικολά Μαδούρο, Πρόεδρο της Δημοκρατίας˙

προς την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό στις πόλεις και στην επαρχία˙

προς τους πατριώτες αξιωματικούς, βαθμοφόρους και στρατιώτες των FANB˙

προς τις εθνικές καθοδηγήσεις και τα μέλη των κομμάτων και των λαϊκών οργανώσεων του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου, συμπεριλαμβανομένου του PSUV.

Η Βολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας θεωρεί ότι για μια ακόμη φορά απειλείται από την ανάπτυξη των πολιτικών πράξεων βίας τμημάτων της άκρας Δεξιάς, με την άσκηση ενός σχεδίου αποσταθεροποίησης το οποίο σχεδίασε ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, για να εξαναγκάσει με τη βία και τον εκφοβισμό μια κυβέρνηση να υπηρετεί την ηγεμονία του πάνω στην ήπειρο και να τερματίσει τις εθνικές διαδικασίες απελευθέρωσης, που ξεκίνησαν στη Λατινική Αμερική στις αρχές του αιώνα. Θέλουν να απωθήσουν τις προοδευτικές αλλαγές, που επέτρεψαν στους εργάτες και σ’ όλο το λαό να αποκτήσει κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις, τα οποία τους είχαν αρνηθεί ιστορικά οι κυβερνήσεις που ήταν υποταγμένες στον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό και απόλυτα πειθαρχημένες στα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης.

Αυτή τη φορά η επιθετική κλιμάκωση ενάντια στο λαό μας είναι πολύ μεγαλύτερη, εξαιτίας παραγόντων της ολιγαρχίας και της άκρας Δεξιάς. Παράλληλα, με την εχθρική προς το λαό βία και την ανεπαρκή τροφοδοσία, καθώς και το υψηλό κόστος ζωής, τις τελευταίες εβδομάδες τέθηκαν σε διαδικασία εφαρμογής σε διάφορες πόλεις της χώρας τρομοκρατικές ενέργειες, οι οποίες συνοδεύονται από έναν εθνικό και διεθνή επικοινωνιακό πόλεμο. Στόχος είναι να προκαλέσουν σύγχυση και σύγκρουση μεταξύ των συμπατριωτών, για τη δημιουργία γενικού χάους και βίας, που θα εξυπηρετήσουν την τρομακτική έκβαση της πολιτικής σύγκρουσης μέσω ενός πραξικοπήματος και/ή μια άμεση επέμβαση του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των διεθνών θεσμών που τον υπηρετούν. Η άκρα Δεξιά της Βενεζουέλας, η οποία ακολουθεί την υπαγόρευση του ιμπεριαλισμού των γιάνκηδων και χρηματοδοτείται απ’ αυτόν, δεν κάνει πίσω από τις παράνομες βίαιες πράξεις και προβοκάτσιες της.

Με τέτοιες προθέσεις, η φιλική προς τους γιάνκηδες Δεξιά, με διάφορες μορφές χειραγώγησης και εκβιασμού, ασκεί πίεση στους αξιωματικούς των FANB (Μπολιβαριανές Εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις). Κάνουμε έκκληση στους πατριώτες στρατιωτικούς να μην ενδώσουν στους αντεθνικούς τρομοκράτες και χωρίς κανένα δισταγμό να υποστηρίξουν πλήρως την υπεράσπιση της κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας καθώς και την ασφάλεια του λαού μας.

Για εμάς, τις κομμουνίστριες και τους κομμουνιστές της Βενεζουέλας, είναι καθαρό ότι οξύνεται η πολιτική ταξική πάλη, δηλαδή, η πάλη για την εξουσία κλιμακώνεται. Οι δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα του βορειοαμερικάνικου και ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, θέλουν να πάρουν την εξουσία στη Βενεζουέλα και σ’ όλη τη Λατινική Αμερική. Για αυτό το σκοπό σχεδιάζουν να υποτάξουν και να νικήσουν όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που προβάλλουν αντίσταση σ’ αυτούς τους στόχους.

Ενόψει της επικίνδυνης τρομοκρατικής κλιμάκωσης, να θέσουν σε κίνδυνο την κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία καθώς και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού, κάνουμε έκκληση, οι δυνάμεις αυτές να απαντήσουν ενωμένα, ολοκληρωμένα και ενιαία. Είναι αναγκαίο να δραστηριοποιηθεί χωρίς καθυστέρηση η ευρεία αντιιμπεριαλιστική συμμαχία για την εξάρθρωση των τρομοκρατικών σχεδίων πραξικοπήματος. Είναι επείγουσα ανάγκη η κοινή δράση και η κοινή θέση της ανώτατης κυβέρνησης και των κομμάτων του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου, των δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος και των πατριωτών αξιωματικών των FANB. Είναι αναγκαίο ένα ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ για να ηττηθούν η τρομοκρατική Δεξιά και ο ιμπεριαλισμός. Το να πράττει κανείς το αντίθετο θα ήταν ανεύθυνο ή πρακτικά [θα σήμαινε] παράδοση. Εμείς, οι πραγματικοί επαναστάτες, δεν παραδινόμαστε, αγωνιζόμαστε ενωμένοι μέχρι τη νίκη.

Ο εργαζόμενος λαός της Βενεζουέλας χρειάζεται, ώστε τα μικροαστικά στρώματα που ασκούν την ηγεμονία στην εθνική εκτελεστική εξουσία, στους άλλους [τομείς] της κρατικής εξουσίας και στο κυβερνητικό κόμμα, να παραιτηθούν αμέσως από κάθε σεχταριστική και αυτάρεσκη στάση, επειδή αυτή αποδυνάμωσε τη μπολιβαριανή διαδικασία και πρακτικά εξυπηρετεί το σχέδιο του εχθρού.

Το ΚΚ Βενεζουέλας εδώ και χρόνια έχει επισημάνει την αναγκαιότητα για μια συλλογική και ενιαία ηγεσία της μπολιβαριανής διαδικασίας αλλαγών, όμως οι μικροαστικές τάσεις που έχουν ασκήσει η ηγεμονική ηγεσία της κυβέρνησης, δεν έδωσαν καμιά προσοχή σ’ αυτές τις εκκλήσεις και προτάσεις. Ως εκ τούτου, στη σημερινή κατάσταση υποστηρίζουμε σθεναρά αυτή την αναπόφευκτη αναγκαιότητα: Ενότητα δράσης όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την πατρίδα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εχθρό και τους λακέδες του.

Ενόψει, όμως, της ταλάντευσης και της ασυνέπειας της μικροαστικής τάξης που ασκεί την εξουσία, κάνουμε έκκληση στα πιο συνειδητά και στα πιο μαχητικά τμήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στους αγρότες, στα μεσαία στρώματα και στους επαναστάτες διανοούμενους καθώς και στους πατριώτες αξιωματικούς, για το σχηματισμό ενός μπλοκ δυνάμεων που θα τεθεί επικεφαλής μιας πλατιάς πατριωτικής και αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας, προκειμένου να ματαιώσει τις προσπάθειες παραπλάνησης της φιλικής προς τους γιάνκηδες Δεξιάς, αλλά να ξεπεράσει και τις ρεφορμιστικές-συνθηκολογικές τάσεις, οι οποίες, προερχόμενες από τις κυβερνητικές αρχές, τείνουν να παρέχουν πλεονεκτήματα στη μεγαλοαστική τάξη και να συμβιβάζονται με τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία.

Μόνο η πιο ευρεία ενότητα του λαού υπό την ηγεμονία της συνειδητής και οργανωμένης εργατικής τάξης εγγυάται την υπεράσπιση της μπολιβαριανής πατρίδας και την επαναστατική εμβάθυνση των αλλαγών, με προοπτική την πραγματική οικοδόμηση του σοσιαλισμού πάνω σε επιστημονική και συνεπή βάση.

ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ, ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ!

Το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής
του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας
Καράκας, 19 Απριλίου 2017

πηγή