Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Δράση/Συγκέντρωση Ενάντια σε πλειστηριασμό στην Άρτα 1/4. Αφίσα και κάλεσμα.




 Την Τετάρτη 1 Απρίλη 2015, επιχειρείται ο πλειστηριασμός μιας μικρής αγροτικής επιχείρησης συμπολίτη μας.

Η αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους προς τις τράπεζες με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο εξοντώνει οικονομικά τους οφειλέτες, αλλά τους εξοντώνει και ηθικά και κοινωνικά και φυσικά.
Η υφαρπαγή της μικρής ιδιωτικής περιουσίας από τους τραπεζίτες πρέπει να τελειώνει.

Να μην επιτρέψουμε να γίνει κανένας πλειστηριασμός τέτοιων επιχειρήσεων και κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας στην πόλη μας.

Για να το πετύχουμε αυτό απαιτείται: Αυτοοργάνωση της κοινωνίας με ομάδες ενημέρωσης, οργανωμένες δράσεις καταγγελίας τραπεζών, ομάδες άμεσης υποστήριξης στους πληττόμενους.

Καλούμε όλους τους πολίτες και τις συλλογικότητες που είναι αλληλέγγυοι σε αυτή  την προσπάθεια, να συμμετάσχουν στην δράση αποτροπής του πλειστηριασμού οργανώνοντας άμεσα και καλύτερα  την άμυνά μας απέναντι στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις.
Η συμμετοχή όλων  είναι απαραίτητη.

Σας περιμένουμε όλους για να ακυρώσουμε τον πλειστηριασμό στην πράξη, την Τετάρτη 1η  Απρίλη 2015, στις 3:30 το μεσημέρι στο Ειρηνοδικείο Άρτας


                                                  ΕΠΙΤΡΟΠΗ   ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Αποτροπή πλειστηριασμού στην Άρτα. Τετάρτη 1/4 Ειρηνοδικείο(πανό)



Πανό σε κεντρικό σημείο της πόλης της Άρτας που προπαγανδίζει δράση κατά πλειστηριασμού ακίνητης περιουσίας, που θα γίνει την Τετάρτη 1η Απριλίου στο ειρηνοδικείο Άρτας.

Αποτροπή πλειστηριασμού
                         
                                   Τετάρτη  1η  Απριλίου

                          15:30 μμ στο Ειρηνοδικείο Άρτας.

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Είναι πιθανό;"Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την Ελλάδα. Το φάντασμα του Αλλιέντε"





Καμιά φορά μπορεί να αδικείς τους ικανούς ανθρώπους βάζοντάς τους να περπατήσουν στο δρόμο της Ιστορίας φορώντας τα δικά σου παπούτσια, αλλά αν μιλήσεις με άλλο τρόπο από αυτόν που πιστεύεις ως σωστό, τότε εσύ φοράς τα παπούτσια κάποιου άλλου. Ούτε να προσφέρεις μπορείς, ούτε να έχεις τη δικιά σου περπατησιά.

Έτσι θα το πω όπως το σκέφτομαι. Αν και ελπίζω,φοβάμαι. Δεν φοβάμαι ούτε το Grexit,ούτε το Grexident ,ούτε τις απειλές που αφήνει στο χαρτί το βρώμικο χέρι γηραιών εκδοτών. Δεν με ανησυχούν οι βρυχηθμοί ενός συστήματος που τελειώνει, αλλά αυτοί που αντιλαμβάνονται τον επιθανάτιο ρόγχο όχι ως θάνατο αλλά ως το «ζωντανό ακόμη θηρίο».

Η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας, κινδυνεύουν από τη δική τους «11η Σεπτεμβρίου». Δεν εννοώ την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, αλλά την 11η Σεπτεμβρίου του 1973, η οποία αποτελεί μια καταγραφή για την Παγκόσμια Αριστερά. Ο Σαλβατόρ Αλλιέντε, ο λαοφιλής και δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης της Χιλής, έπεσε από πραξικόπημα το οποίο οργάνωσε Πινοσέτ, ο αρχηγός τους Στρατού που ο ίδιος διόρισε.

Πριν τη πτώση του ο Αλλιέντε, αυτή η μεγάλη μορφή της πολιτικής, είχε μπροστά του όλα τα δείγματα και για το καλό και για το κακό. Έτσι συμβαίνει πάντα άλλωστε. Ανέλαβε τη χώρα, την έκανε την πρώτη ουσιαστική Δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής, προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις και άντεξε τις διαδηλώσεις που οργάνωσε η CIA στη χώρα με το Συνδικάτο Φορτηγών. Ο Κίσσινγκερ επιχείρησε να οργανώσει ανατροπή του Αλλιέντε στη Χιλή με το στρατηγό Ρενέ Σνάιντερ, ο οποίος πιστός στη Δημοκρατία αρνήθηκε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος μερικές μέρες αργότερα.Το 1973 έγινε δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος την οποία αντιμετώπισε ο στρατηγός Πράτς, επίσης πιστός στον Αλλιένετε. Ο Πράτς είχε καταλάβει πως κάτι θα συνέβαινε και ζήτησε από τον Αλλιέντε να πάρει δραστικά μέτρα. Ο Χιλιανός πρόεδρος δεν τον άκουσε και τον απομάκρυνε.Στη θέση του έβαλε τον Αουγκούστο Πινοσέτ. Στις 11 Νοεμβρίου 1973, ο Πινοσέτ επιτέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο από ξηρά και αέρα και ανέτρεψε την κυβέρνηση. Ο Αλλιέντε αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των πραξικοπηματιών. Η Χιλή έζησε μια πολύχρονη Χούντα και η Λατινική Αμερική σταμάτησε την πορεία της προς τη Δημοκρατία.

Ίσως κάποιοι-κυρίως στην κυβέρνηση- αναρωτηθούν τι σχέση έχουν όλα αυτά τα παλαιοκομμουνιστικά με μια αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης. Τη σχέση που έχει πάντα το ιστορικό προηγούμενο με αυτόν που δεν το αφουγκράζεται. Τον κίνδυνο να πέσει στην ίδια παγίδα.

Για να μετασχηματίσεις μια κοινωνία η οποία καταδυναστεύεται όχι μόνο από την κρίση αλλά από τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τους φορείς της, δεν αναθέτεις τη διοίκησή της ούτε σε διεφθαρμένους, ούτε σε πιόνια και στρατηγούς της παλιάς κατάστασης. Δεν αφήνεις Πινοσέτ ούτε στο ΤΧΣ, ούτε στη Δικαιοσύνη, ούτε στις Τράπεζες, ούτε στις θέσεις κλειδιά του μηχανισμού. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για δημιουργία κομματικού κράτους αλλά για κράτος όπου οι ικανοί και τίμιου, θα αντικαταστήσουν τους διεφθερμένους ή τους φορείς της παλιάς κατάστασης.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι κοινωνικές δυνάμεις που επέβαλαν το Συριζα, ουσιαστικά τον ανάγκασαν να ασχοληθεί με θέματα διοίκησης και εξουσίας που του ήταν ξένα. Οι δυνάμεις της ιδεολογικής ανησυχίας και της πολιτικής αναζήτησης έγιναν ξαφνικά δυνάμεις εξουσίας. Έπρεπε όχι να αναλύσουν αλλά να διοικήσουν.Και κυρίως έπρεπε να βρουν τα άτομα για να το κάνουν αυτό.Συμφωνώ πως είναι δύσκολο και απαιτεί χρόνο.

Τι δείχνουν όμως τα μέχρι τώρα δείγματα; Πρόσωπα που υπηρέτησαν τη Διοίκηση και την εξουσία όπως την εξέφραζαν οι φορείς της διαφθοράς συνεχίζουν να εξουσιάζουν και σήμερα. Δεν πρόκειται για τεχνοκράτες που αν τους αλλάξεις την πολιτική κατεύθυνση θα τους αλλάξεις και τη δράση τους κάνοντάς την οφέλιμη. Είναι συνειδητοί στυλοβάτες της συντήρησης, μερικοί από τους οποίους ίσως λίγο πριν τις εκλογές είχαν την πρόνοια να αλλάξουν ή να δηλώσουν πως αλλάζουν στρατόπεδο.

Μόλις προχθές αποκαλύφθηκε πως ο Νομικός Σύμβουλος του Υπουργείου Οικονομικών παραστάθηκε σε δικαστήριο και υποστήριξε τις θέσεις της Siemens την μέρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός την κατονόμαζε στο Βερολίνο ως παράγοντα διαφοράς. Πολιτικές θέσεις και μεθοδεύσεις ακυρώνονται από ενδιάμεσους που συνεχίζουν να υπηρετούν ό,τι υπηρετούσαν. Το ΤΧΣ, οι Τράπεζες, η Τράπεζα της Ελλάδος, η Δικαιοσύνη, η Οικονομία, οι Ασφαλιστικοί Οργανισμοί, διοικούνται από όσους διοικούσαν και κυρίως με τον ίδιο τρόπο.

Πολλές από αυτές τις διοικήσεις δεν μπορούν να αλλάξουν ίσως, αλλά μπορεί η κυβέρνηση να κάνει ξεκάθαρο και σε αυτούς και στην κοινωνία, ποιά είναι η δική της πολιτική θέση και διάθεση. Πώς πρέπει να διοικούν για να αντιλαμβάνεται και ο πολίτης την παρεκτροπή. Αντί γι αυτό γίνεται το αντίθετο. Αυτοί οι διοικητικοί παράγοντες δηλώνουν προς την κοινωνία το λάθος μήνυμα,πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας αναμφίβολα δίνει τη μάχη κυρίως στο εξωτερικό για την αποκατάσταση της καταστροφής που έχει υποστεί η χώρα. Μέσα τι γίνεται; Με τους νταβατζήδες; Με τους διεφθαρμένους; Με αυτούς που συνεχίζουν να κυβερνούν;

Αντί να αντιμετωπιστεί η διαφθορά και η αυθαιρεσία στα ΜΜΕ, να τακτοποηθεί το τοπίο με νόμους και να μπουν κανόνες, η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη κάθε μέρα να αντιμετωπίζει,σα να ήταν αντιπολίτευση, της προβοκάτσιες τύπου «σκανδάλου Κατρούγκαλου». Αντί κάποιος να τους ζητήσει τα θαλασσοδάνεια που πήραν , είναι αυτοί που ζητάνε τα ρέστα κάθε μέρα.

Το Μαξίμου συνεχίζει να κάνει τον τερματοφύλακα σε όσα διαρρέουν (ψευδή πολλές φορές) ή όσα κατασκευάζουν οι αντίπαλοι, βγάζοντας 20 non paper τη μέρα. Αποδίδουν δηλαδή στον εαυτό τους το ρόλο της αντιπολίτευσης της Κουμουνδούρου, ενώ έχουν μετακομίσει στην Ηρώδου Αττικού. Υπουργοί και θεσμικοί παράγοντες συνεχίζουν να διαγκωνίζονται για μερικά λεπτά δημοσιότητας στα άθλια κανάλια που έχουν υποχρέωση να αλλάξουν.

Οι εισαγγελίες είναι γεμάτες με δικογραφίες που κάποιοι κρατούν στα συρτάρια ή τις πηγαινοφέρνουν στα γραφεία ως την παραγραφή τους. Την ημέρα που ο Τύπος διυλίζει Κατρούγκαλους, η κυβέρνηση Συριζα χωνεύει αποκαλύψεις για τα έργα και την περιουσία του ανθρώπου που είναι στο τιμόνι της Τράπεζας της Ελλάδος. Ακόμη και αν δεν μπορεί να τον αλλάξει τον Γιάννη Στουρνάρα, οφείλει να δηλώσει πώς η ίδια θα ήθελε να είναι ο κεντρικός Τραπεζίτης ή να θέσει το ερώτημα στον κύριο Ντράγκι αν μπορεί να διοικεί την Τράπεζα ο άνθρωπος του Γιάννου Παπαντωνίου με τις «φτηνές» βίλες.

Ισχύει αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας λέει συνεχώς στο εξωτερικό. Πως πήρε εντολή με σαφές περιεχόμενο. Η εντολή αυτή είναι η σαρωτική αλλαγή των δομών και των συμπεριφορών της καταστροφής της χώρας. Έχει μεγάλη λαοφιλία και η σύγκρουση θα κινητοποιήσει και άλλες κοινωνικές δυνάμεις για να καταφέρει να πραγματοποιήσει τις αλλαγές.

Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει στη ρήξη όπως την έχει περιγράψει η ίδια προεκλογικά. Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για την επιβίωση και της κυβέρνησης και της χώρας. Η μετριοπάθεια και η σύνεση είναι επίσης καλοί σύμβουλοι για να πορευτεί η κυβέρνηση με τρόπο που να συμπορεύετε με με όλο και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας. Της κοινωνίας όμως όχι αυτών που είναι απέναντι στην κοινωνία. Εν ολίγοις η μετριοπάθεια δεν μπορεί να την αναγκάζει να συμπορεύεται Πινοσέτ γιατί απλώς μοιραία θα έχει την τύχη του Αλλιέντε. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Τα παρακρατικά καθαρματάκια των τραπεζών ο ρόλος τους και η "δυσκοιλιότητα" να αντιμετωπισθούν.



Τις τελευταίες ώρες και σίγουρα όχι μόνο αυτές μαθαίνουμε ότι διάφοροι χρήστες της εξουσίας προσβάλλουν κατά το δοκούν τη νοημοσύνη όλων για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα και καταστάσεις εναντίων Όλων μας.

Ξεχωρίζουμε δύο υποθέσεις , η πρώτη αφορά την υπεράσπιση στο ΣτΕ από τον νομικό εκπρόσωπο του Δημοσίου (Α.Μπάνο) των θέσεων της siemens σε σχέση με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με το Ελληνικό δημόσιο που πολίτες προσπάθησαν να προσβάλλουν. Σύμφωνα με αυτό το συμβιβασμό η siemens η οποία προκάλεσε ζημιά στην Ελλάδα περί των 2 δις ευρώ θα επέστρεφε 90 μόλις εκατομμύρια ευρώ και αυτά όχι σε χρήματα αλλά σε “σπουδές και ενίσχυση ΜΚΟ”. Αυτό το πράμα κρίνονταν στο ΣτΕ και ο δημόσιος εκπρόσωπος της Ελλάδας, το υπερασπίσθηκε. Σημείωση ο δικηγόρος αυτός υπήρξε συνεργάτης των Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου και Στουρναρα. Από τον τελευταίο ξεκινά η δεύτερη υπόθεση. Η συνάφεια των προσώπων και των καταστάσεων που επιβάλλουν είναι προς το παρόν αδιαπέραστη, το κύκλωμα των Μνημονίων συνεχίζει να κυριαρχεί παρά τη "λαϊκή εντολή".

Ο Στουρνάρας επέστρεψε κατά “λάθος” σε ξένο μηχανισμό κάπου 1,2 δις ευρώ χωρίς εκείνοι να τα ζητήσουν. Η επιστροφή των ποσών που εστάλησαν από “λάθος” στην αλλοδαπή μπορεί να συμβεί, αλλά πλέον ζητείτε η ευθυγράμμιση με τις ορέξεις των ξένων επικυρίαρχων του Στουρνάρα , εξαρτάται η επιστροφή των δικών μας χρημάτων από την πορεία αν όχι ενδοτικότητα σε νέα υφεσιακά και κοινωνικά καταστροφικά μέτρα που θα δεχθεί(αν δεχθεί) η ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη.

Την πρώτη υπόθεση με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό της siemens και την υπεράσπιση της από τον δημόσιο εκπρόσωπο το αφήνουμε στη διάθεση του καθενός να το ψάξει, τη δεύτερη την τοποθετούμε στη συνέχεια πιο αναλυτικά από την Εφημερίδα των Συντακτών.

Αμείλικτα ερωτήματα για το 1,2 δισ.

                                                      
Συντάκτης:

Κώστας Τσάβαλος, Αρτεμις Σπηλιώτη

Σοβαρές πολιτικές και χρηματοοικονομικές διαστάσεις λαμβάνει η επιστροφή του 1,2 δισ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).
Σε μια δύσκολη συγκυρία που η χώρα μετράει τα… ρέστα της για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και δανεικά, κάποιοι θεσμικοί φαίνεται ότι οξύνουν το πρόβλημα ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας.

Αμέλεια, βλακεία ή δόλος; Μπορεί να μην αποδειχτεί ποτέ. Το βέβαιο είναι ότι επεστράφη στους δανειστές ένα ποσό το οποίο έπρεπε να βρίσκεται στα διαθέσιμα του ΤΧΣ.

Μόνο που οι δανειστές… άδραξαν την ευκαιρία και κατέστησαν το 1,2 δισ. ευρώ μέρος της διαπραγμάτευσης. Το συγκεκριμένο ποσό μάλιστα δεν πρόκειται να επιστραφεί εάν δεν πάρουν στα χέρια τους τη λίστα των μεταρρυθμίσεων.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Η βούληση για ισχύ και κυριαρχία: η περίπτωση Γιακουμάκη




Στις 20 Δεκεμβρίου του 1988 ο Δ. Παπαδόσηφος σκότωσε κατά τη διάρκεια δίκης τον φονιά του γιού του στο εφετείο του Πειραιά αναφωνώντας: «ξαλάφρωσα, αγαλλίασε η ψυχή μου, λευτερώθηκα. Δικάστε με εις θάνατο να τελειώνω.» Ο γιος του είχε σκοτωθεί, λέγεται με αιτία μια γυναίκα, από τον Γ. Βενιεράκη σε μια καφετέρια του Ρεθύμνου. Για το όπλο που χρησιμοποιήθηκε, ένα λούγκερ που το είχε πάρει από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης, ο θρύλος λέει ότι το είχε κρύψει στην τεράστια γενειάδα του. Δεν ανασύρω από τη μνήμη μου την παλιά αυτή ιστορία ως μια προτροπή, μια ωδή για τη βεντέτα, για να την εξυμνήσω ως τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης ή για να προβλέψω μια παρόμοια εξέλιξη για τους δολοφόνους του Γιακουμάκη, γιατί για δολοφόνους πρόκειται. Σε μια άδικη ή σε μια αξιοβίωτη κοινωνία η βεντέτα δεν είναι τρόπος απονομής του δικαίου. Η βεντέτα είναι όμως ένας τρόπος αντιμετώπισης του τέρατος που φέρουμε μέσα μας. Σκοτώστε ή τουλάχιστον χαλιναγωγήστε την ύβρη που φέρουμε μέσα μας, την τεράστια αφθονία κακοβουλίας, μοχθηρίας, ιδιοτέλειας, βούλησης για κυριαρχία, που είναι έμφυτα και επίκτητα. Μπορούμε όμως να ανοίξουμε μια βεντέτα με τον εαυτό μας, να δολοφονήσουμε μόνοι μας το κακό που φέρουμε μέσα μας;

Κατ ’αρχάς πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό είναι στοιχείο της ανθρώπινης κατάστασης και όχι μόνο των ταξικών κοινωνιών, παρότι βέβαια ενισχύεται και μεγεθύνεται απ’ αυτές, μέσω του άκρατου ανταγωνισμού, του καταναλωτισμού, της επιβίωσης του ισχυρότερου και της θεοποίησης του χρήματος. Μια ζωή ήμουν με τους «από κάτω», τους εξουσιαζόμενους, στον ύπνο και τον ξύπνιο μου, μεγάλωσα πλέον και δεν σκοπεύω να αλλάξω στρατόπεδο. Και να ήθελα είναι αργά. Στα φοιτητικά μου χρόνια πίστεψα, ευτυχώς για λίγο, λόγω των αιρετικών φωνών της Άρεντ, του Καμύ, του Λας, του Παπαϊωάννου, του Καστοριάδη, του Κονδύλη κλπ, τις χιλιαστικές διαφωτιστικές προσδοκίες ( αριστερές και φιλελεύθερες) για την επίτευξη ενός επίγειου παράδεισου, που θα νοηματοδοτούσε τη ζωή μας. Κάθε όμως επίγειος παράδεισος προϋποθέτει και ένα υποκείμενο που θα μας οδηγήσει σε αυτόν. Το υποκείμενο δε αυτό πρέπει να είναι άσπιλο και αμόλυντο στο βάθος της ψυχής του, αγγελικό, για να μας οδηγήσει ως αναμάρτητο που είναι στον παράδεισο. Το υποκείμενο αυτό ονομάστηκε λαός, προλετάριοι, εξουσιαζόμενοι, πλήθος, κλπ. Αν όμως το υποκείμενο, οι καταπιεσμένοι, είναι ορισμένες ή πολλές φορές κακόβουλοι, ιδιοτελείς, εγωιστές και δολοφόνοι δεν πρέπει να ανησυχούμε διότι αυτό είναι μια προσωρινή κατάσταση του Είναι τους, γιατί έχουν ξεγελαστεί, αλλοτριωθεί, από τις ελίτ των κυρίαρχων και τον πολιτισμό τους.

Η διαφωτιστική αυτή αντίληψη είναι στην ουσία της Ρουσσωική, «ο άνθρωπος γίνεται ελεύθερος κι όμως παντού είναι αλυσοδεμένος», θεωρεί δηλαδή ότι η κτητική μας συμπεριφορά, η βούληση για ισχύ και για κυριαρχία είναι αποκλειστικό δημιούργημα των κοινωνικών δομών, ένα επίκτητο χαρακτηριστικό. Έτσι, σύμφωνα με την Ρουσσωική-Μαρξική αντίληψη η ανθρώπινη υπόσταση είναι μια άγραφη πλάκα άρα μπορούμε να γράψουμε πάνω της μόνο ισότητα, ελευθερία και καλοσύνη ή είναι «φύση καλή» και άρα θα την καθαρίσουμε από τα επίκτητα μιάσματα του κυρίαρχου πολιτισμού. Γιατί βέβαια αν οι άνθρωποι είναι έμφυτα μόνο καλοί ή μια άγραφη πλάκα, τότε οι αρνητικότητες (εγωισμός, βία, κλπ) είναι εξωτερικά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης και άρα θα αρθούν σε μια άλλη κοινωνία. Το ερμηνευτικό αυτό σχήμα έχει βέβαια έτοιμη τη λύση της κάθαρσης. Οι διανοούμενοι, η πρωτοπορία των καταπιεσμένων, οι πεφωτισμένοι, κατέχουν το άγιο δισκοπότηρο της αυθεντικής γνώσης, είναι κτήτορες μιας αμόλυντης συνείδησης, κατέχουν το «αγαθό» του Πλάτωνα και θα το μεταβιβάσουν στους αμαρτωλούς των κατώτερων παραπλανημένων τάξεων. Αυτό είναι το σχέδιο του διαφωτισμού, του πολιτισμού των φώτων.

Τι είναι λοιπόν το bullying  που σκότωσε τον Γιακουμάκη;       Λεκτική και σωματική βία που βασίζεται στη διαφορά φύλου, εθνικότητας, ομορφιάς, χρώματος, κλπ; Είναι και αυτό, αλλά αν ήταν μόνο αυτό τότε ίσως να αρκούσαν λίγα σεμινάρια, διαλέξεις και συνέδρια για να μειωθεί ή να εξαλειφθεί. Θα αρκούσε δηλαδή μια εκπαιδευτική και διαπαιδαγωγική στρατηγική με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς στα σχολεία. Αλήθεια ποιοι θα ήταν οι καταναλωτές των μορφωτικών αυτών σεμιναρίων; Οι περήφανοι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα πρωινάδικα για πασαρέλα και στα talentshowγια τραγούδι ή οι προοδευτικοί καθηγητές που στο όνομα σύγχρονων παιδαγωγικών μεθόδων προτιμούν να σιωπούν διότι τα όρια, οι απαγορεύσεις και οι ποινές θα καταστρέψουν τον ψυχισμό του παιδιού; Οι φορείς του bullyingείναι οι κυρίαρχες ελίτ και οι μηχανισμοί τους; Και οι αποκάτω; Είναι τα θύματα ή είναι κι αυτοί θύτες; Και πως γίνεται οι αποκάτω, οι καταπιεσμένοι, να είναι φορείς δύναμης και επιβολής ισχύος; Είναι οι φορείς του bullying   διαστροφικά άτομα όπως αφελώς υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι, άτομα που δεν έχουν αιτία ή δικαιολογία για αυτά που πράττουν;

Να το θέσω καθαρά. Το bullying  δεν είναι εκτροπή από το νεωτερικό δυτικό πολιτισμό αλλά σάρκα από τη σάρκα του, όσο κι αν δεν αρέσει αυτό στους κάθε λογής διαφωτιστές αγραφοπλακίτες. Ο Γιακουμάκης δεν είναι νεκρός επειδή ήταν διαφορετικός. Ο δολοφόνος του είναι η έμφυτη και επίκτητη βούληση για δύναμη, επιθυμία ισχύος και κυριαρχίας. Ποιες είναι όμως οι ρίζες της επιθυμίας ισχύος;

Η βούληση για ισχύ (δύναμη, εξουσία, βία) είναι ένας μηχανισμός κυριαρχίας που είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης κατάστασης, του ότι δηλαδή το υποκείμενο είναι εγωκεντρικό, η συνείδηση είναι ατομική. Το άτομο πάντα βιώνει τον εαυτό του ως πρώτο πρόσωπο, ως υποκείμενο. Ταυτόχρονα όμως ο άλλος κατοικεί μέσα στο εγώ γιατί ανήκουμε σ’ ένα εμείς (κοινότητα, οικογένεια, φίλοι). Η ανάγκη του άλλου είναι ιδρυτικό στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας, όπως και το εγώ (πρώτο πρόσωπο). Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει ένα βιολογικό υπόστρωμα, που διαμορφώθηκε κατά την εξελικτική πορεία του είδους και αποτυπώνεται στη νευρωνική λειτουργία συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου (μεταιχμιακό σύστημα, ιππόκαμπος, προμετωπιαίος φλοιός), το οποίο σχετίζεται με την επιθετική και την αλτρουιστική συμπεριφορά. Η ύπαρξη του βιολογικού (φυσικού) αυτού υποστρώματος δείχνει ότι η συμπεριφορά μας δεν εξαρτάται μόνο από περιβαλλοντικούς, μαθησιακούς, κοινωνικούς παράγοντες, αλλά και από εγγενείς βιολογικές δομές που διαμορφώθηκαν κατά την εξελικτική μας ιστορία για λόγους επιβίωσης. Ο εγωκεντρισμός λοιπόν, η εξατομικευμένη μας συνείδηση, μπορεί να οδηγηθεί στον εγωισμό και την επιθυμία ισχύος όταν κυριαρχεί το εγώ, αλλά και στον αλτρουισμό εφόσον είμαστε ικανοί να αφιερώσουμε το πρώτο πρόσωπό μας σε ένα εμείς και σε ένα εσύ. Όταν όμως το κοινωνικό περιβάλλον, όπως πράττει σήμερα ο δυτικός νεωτερικός πολιτισμός, της απεριόριστης εμπορευματοποίησης και της καταναλωτικής φρενίτιδας, καταστρέφει τον άλλο, το εμείς που έχουμε μέσα μας, τότε το άτομο δεν είναι άτομο αλλά μετατρέπεται σε ιδιοτελές υποκείμενο, σε δολοφόνο του άλλου. Γι’ αυτό ο σημερινός πολιτισμός δεν μπορεί να περιορίσει την επιθυμία ισχύος, γιατί ο κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος είναι το αυτοαναφορικό άτομο που θεωρεί ιερό δικαίωμά του να απελευθερώνει τις επιθυμίες του και να τις ικανοποιεί με εμπορεύματα. Ο ανελέητος ανταγωνισμός, ο θάνατος του άλλου, είναι το ισοδύναμο του απόλυτου εγωισμού.

Αν λοιπόν η κόλαση είναι οι άλλοι, όπως αφελώς(;) έλεγε ο Σαρτρ, άρα ο θάνατος του άλλου θα ανυψώσει την ατομικότητά μου, τότε αυτό το υποκείμενο φέρει μέσα του ως ιδρυτική πράξη της ταυτότητάς του την επιθυμία ισχύος πάνω στους άλλους, την εγωιστική περιχαράκωση. Γι’ αυτό είναι αυταπάτη η κυρίαρχη πρόταση για περιορισμό της ισχύος μέσω του ορθού λόγου, της μάθησης, της παιδείας. Γιατί είναι ορθολογικό να είμαι ισχυρός, δηλαδή να επιλέξω τα πιο κατάλληλα μέσα για να επιδιώξω καλύτερα τον σκοπό, που δεν είναι άλλος από την με καλύτερους όρους δικιά μου επιβίωση. Αφού λοιπόν αναγνωρίσουμε την τραγική υπόσταση του υποκειμένου, απορρίπτοντας την μυθολογική Ρουσωική-Μαρξική κατασκευή του έκπτωτου αγγέλου, κατανοήσουμε δηλαδή ότι στον άνθρωπο υπάρχει απίστευτη αφθονία κακοβουλίας και ιδιοτέλειας, αλλά και αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας, τότε θα είμαστε σε θέση να εφεύρουμε τρόπους και θεσμούς που θα επιτηρούν την ιδιοτέλεια και θα ενθαρρύνουν την ανιδιοτέλεια. Αν όμως, όπως είναι το πιθανότερο, η επιθυμία ισχύος και η ιδιοτέλεια ως χαρακτηριστικά του homosapiensεμφανίστηκαν πρώτα στην εξελικτική του διαδρομή και είναι και αρκετά ισχυρά, τότε το εγχείρημα της ενίσχυσης της άλλης αλλά λειψά αναπτυγμένης πλευράς της ανθρώπινης κατάστασης, του αλτρουισμού και της διυποκειμενικότητας, είναι ένα κολοσσιαίο εγχείρημα κοινωνικού και ανθρωπολογικού μετασχηματισμού.

Ας δώσουμε όμως ένα παράδειγμα, από τα εκατοντάδες που έχουν καταγράψει οι ανθρωπολογικές έρευνες, για το πώς οι προμοντέρνοι λαοί, οι πρωτόγονες τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες, αυτούς που ο σημερινός παρακμιακός δυτικός πολιτισμός χαρακτηρίζει άγριους, αντιμετώπιζε τους εγωιστές αποστάτες, την βούληση για ισχύ. Οι άντρες κυνηγοί μιας φυλής πυγμαίων στο Κονγκό, στα πλαίσια του συλλογικού κυνηγιού σχημάτιζαν ένα νοητό κύκλο από ατομικά δίχτυα με καθορισμένες θέσεις για τον καθένα για να πιάνουν τα θηράματα. Ένας όμως κυνηγός, ο Κεφού, αποστάτησε, απομακρύνθηκε από την καθορισμένη θέση του και έπιασε πρώτος το θήραμα. Σύμφωνα με τα έθιμα της φυλής θα έπαιρνε μεγαλύτερη μερίδα και θα εξασφάλιζε κοινωνική αίγλη. Η φυλή όμως είχε μηχανισμούς για την τιμωρία της ιδιοτελούς αποστασίας, γιατί πάντα βέβαια υπάρχουν αποστάτες. Για μια εβδομάδα κανείς δεν του μιλούσε, τα παιδιά και οι γυναίκες τον περιγελούσαν, οι άντρες τον αγνοούσαν, του αρνήθηκαν το κάθισμα που δικαιούνταν μόνο οι μεγάλοι κυνηγοί. Να λοιπόν ένας αποτελεσματικός μηχανισμός απομόνωσης των αποστατών χωρίς αστυνομία, δικαστήρια, νόμο και κράτος. Η ιδιοτέλεια και η βούληση για δύναμη είναι ευκολότερο να ελεγχθεί στα πλαίσια της κοινότητας, της γειτονιάς, στις μικρές πόλεις και αυτό είναι ένα μάθημα των προμοντέρνων κοινωνιών στις σημερινές. Χωρίς την διάλυση της μεγαμηχανής του κράτους και το πέρασμα σε μικρότερα κοινωνικά και παραγωγικά μεγέθη κανένα αμεσοδημοκρατικό εγχείρημα δεν είναι εφικτό, κανένας έλεγχος του ατομοκενρικού φαντασιακού της απόλαυσης χωρίς όρια, της εγωιστικής καταστροφής του άλλου, δεν θα είναι εφικτός. Η φιλελεύθερη ουτοπία του αχαλίνωτου καπιταλισμού θα έχει καταστρέψει το υποκείμενο.

Δεν υπάρχει λοιπόν αθωότητα στα οράματα των καταπιεσμένων διότι οι σημερινοί κυριαρχούμενοι μπορεί να είναι αυριανοί κυρίαρχοι αν οι ίδιοι δεν δημιουργήσουν θεσμούς που να περιορίζουν στην πράξη την ύβρη της βούλησης για ισχύ. Η επίγνωσή της γεννάει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο και όχι η αποσιώπησή της.


Χάρης Ναξάκης

Δεν είναι η επανάσταση του 21΄ το βίωμα του λαού, αλλά το παπαδαριό και οι Μαυροκορδάτοι.Προσοχή ακολουθεί αντεθνικό άρθρο.




Μία σημερινή  αποδελτιωμένη, επετειακή  φράση του νυν ανδρείκελου Προέδρου της Δημοκρατίας,  μας ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. Ανέφερε ότι η επανάσταση του 21 ΄ δεν είναι μία "επέτειος" αλλά ένα "βίωμα" του ελληνικού λαού.
Αν και σκεφτόμενοι θετικά και ψυχοπονιάρικα θα κλείναμε απλά τους δέκτες του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη, του Αλαφούζου και λοιπών σαβουροφασισταριών της τηλεόρασης στις οποίες αναφέρεται το πολιτικό προσωπικό, όμως  μέρες που ναι θα την απαντήσουμε τη συκοφαντία περί  επαναστατών του 21΄και ταύτισης τους με τον ελληνικό λαό.

Βίωμα λοιπόν του ελληνικού έθνους
_ Κράτους  και του λαού,  δυστυχώς για όλους εμάς, για τα παιδιά μας αλλά και για τα δισέγγονα μας είναι μόνο η διαχρονική παρουσία Μαυροκορδάτων , του παπαδαριού κλπ.
Συνέβη ένα μέρος της ελληνικής υπαίθρου στην αρχή του 1800 μετά χριστό ανάσταση,
  να α
_ κινητοποίησε και να προσδέθηκε σε πολιτικά χαρακτηριστικά κυρίως, του διαφωτισμού(που δεν τα πολυκαταλάβαινε κιόλας πχ αθεισμός) και να ξεκίνησε μία επανάσταση κατά των ντόπιων ελλήνων που δεν ήταν και λίγοι και των  Οθωμανών που εμεναν μονιμα εδώ και που όλοι μαζί αποτελούσαν για πάνω απο 400 χρονια μία αρμονική κοινωνική ενότητα,  όλοι τους  στο προσωπικό(διοικητικό,εκτελεστικό) της εδώ  οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Κάπου εκεί αν και καθυστερημένα σημειώνεται μία ιστορική αλλαγή και στην Ελλάδα. Είναι η εποχή που  οι αυτοκρατορίες δίνουν τη θέση τους στα ανερχόμενα Έθνη
_ Κράτη, εκλεκτικές μηχανιστικές κατασκευές που θα λειτουργήσουν πρωταγωνιστικά στην οικοδόμηση της βιομηχανικής επανάστασης και του πολύ "συμπαθούς" Καπιταλισμού.
Σίγουρα η επανάσταση του 21΄ έγινε από μειοψηφίες που στη συνέχεια οι ηγέτες της είτε θανατώθηκαν με ηρωικούς τρόπους είτε ,  μετά το πέρας της επανάστασης τους περιποιήθηκαν οι Μαυροκοδράτοι, οι Ζαΐμηδες, οι Κωλέτηδες κλπ, που με "τιμές' τους οδήγησαν  στις ελληνικές φυλακές,  ως αντιπατριώτες κλπ.
Αντίθετα με τους Μαυροκορδάτους που έμελε να κυριαρχήσουν και να παίξουν  έως και σήμερα το ρόλο του  εθνικού "Βιώματος".

Μία πτυχή που δείχνει την πραγματική συνέχεια και συγγένεια έως και σήμερα, είναι τα πρώτα περιβόητα δάνεια και οι δανειακές  συμβάσεις που τα ακολουθούν.
Τα πρώτα δάνεια πριν ακόμη συγκροτηθεί το νέο ελληνικό Κράτος υπό τας Ευρώπας,  δόθηκαν με περίσσια βιασύνη  από τους Άγγλους προκειμένου να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις στο εν κατασκευή νέο ευρωπαϊκό  Ελληνικό Κράτος, αλλά και να δέσουν την επικυριαρχία τους πάνω στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, που τύχαινε να ειναι και το πιο διεφθαρμένο(Μαυροκορδατους, Ζαΐμηδες, Κωλέτηδες αλλά και στρατηγούς ).
Μετά από τις πρώτες απόπειρες  δανεισμού απο το παπαδαριό(π.π Γερμανός), ακολούθησαν οι...δανεισμοί.
Οι Άγγλοι  έδιναν δυο δάνεια  με εγγυήσεις :  επί της γης και των φθαρτών κτημάτων του Έθνους (από το πρώτο δάνειο)όπως και στα σημερινά Μνημόνια, ύψους δυο εκατομμυρίων και οχτακοσίων χιλιάδων λιρών , όπου 800 χιλιάδες λίρες το πρώτο και 2 εκατομμύρια λίρες το δεύτερο.  ΟΙ ωφελούμενοι:Μαυροκορδάτοι, 
Ζαΐμηδες κλπ. Ξεκίνησαν οι Μαυροκορδάτοι με τρένα και βαπόρια να πάνε να φέρουν τις αλλοδαπές λίρες.
Όταν ξεκίνησαν υπέγραψαν για 2800 εκατομμύρια λίρες,  όταν επέστρεψαν και έδεσαν λιμάνι είχαν μαζί τους τις  δανειακές συμβάσεις των 2,800.000 λιρών με εγγύηση την Ελλάδα,  ενώ  μαζί τους  είχαν φέρει ΜΟΝΟ περί των 540 χιλιάδων λιρών(από τα 2800εκατομμύρια ), ακόμη και αυτά  τα κατάφαγαν μόλις έπιασαν ελληνικό λιμάνι.
Μόλις μετά από 3(1827) σχεδόν χρόνια η Ελλάδα δήλωνε χρεοκοπία και τον εγκλωβισμό της κατόπιν επιλογή της στις διεθνής δυνάμεις, ή και τους εταίρους.
Αυτή είναι,  όχι η ιστορία της επανάστασης,  αλλά η ιστορία του χρέους στους εταίρους και είναι το πραγματικό βίωμα του ελληνικού λαού. 
Για τη σημειολογία του επετειακού  "βιώματος" να δημοσιοποιήσουμε  ότι στις χώρες που δόθηκαν ανάλογα δάνεια και φιλοτέχνησαν ανάλογα πολιτικά συστήματα(ακροδεξιά/βασιλικά) όπως με αυτά που πήραν οι Μαυροκορδάτοι στο όνομα τη Ελλάδας, είναι η Χιλή, η Αργεντινή , το Περού κλπ.